معمولا از قدیم الایام در سرتا سر جهان رسم بر این بوده است که شاه، رئیس دولت و هر مقام بالای کشوری در روزهای جشن و سرور ملی عده ای از زندانیان را عفو ملوکانه، بزرگوارانه، ریاست جمهوری ماآبانه و یا هر چیز دیگری که نام آن را بتوان گذاشت می داده و دستور عفو برای ببخشایش تعدادی از زندانیان و یا تخفیف در محکومیت آنها صادر می کرده است. البته که این سنت از دیرباز در ایران نیز اجرا شده و به مناسبتهایی از قبیل نوروز و در سی سال گذشته، ایام جشنهای پیروزی انقلاب، دستور آزادی برخی از زندانیان توسط رهبر گه گاه صادر شده است.

امروز سازمان حقوق بشری در ایران از دولت خواسته بود که به مناسبت شروع جشنهای فرخنده نوروزی، دانشجویان دربند را عفو داده و آزاد کند! در آزادی شدن این جوانان که آزادی حق مسلم آنهاست و اصلا از ابتدا به امر خلافی مرتکب نشده اند تا محکوم به حبس شوند، جای شکی نیست، اما چرا باید شامل عفو شوند؟ چرا کسی نگفته است جوانانی را که روزهاست به صورت غیر قانونی در بازداشت نگاه داشته اید رها کنید و بابت ستم و حقی که آز آنها زایل شده است پوزش بخواهید؟ دانشجویانی که نه اقدام مسلحانه کرده و نه کسی را کشته و نه جایی را به آتش کشیده اند. آنها به قبرستان شدن دانشگاه خود اعتراض کرده بودند و یا در روز دانشجو گفته بودند که خواستار اجرای دمکراسی در کشورشان هستند. آیا تمامی این اقدامات از مصادیق جرمهای قانونی و کیفری ایران است؟ اگر اینطور است باید گفت که نه تنها دانشجویان بلکه تمام مردم ایران باید شامل عفو عمومی شوند. دانشجویان در زندانهایی کوچکتر اما در مقیاسی بزرگتر تمام مردم در زندان هستند و تمامی حرکات و سکنات آنها به شدت زیر کنترل و بررسی قرار دارد. آزاد کردن مردم به این معنا است که شر خواهران ارشاد و برادران اماکن و گشتهای سیار و مینی بوسهای موبایل و غیره و ذاله را از سر مردم کم کنند. سازمان حقوق بشر به جای درخواست آزادی تعدادی دانشجوی جوان که آزادی حق مسلم آنهاست، باید درخواست عفو و بخشش کل مردم ایران را در شب عید می کرد.

14 مارس 2009

ارسال از>

ساسان رحمت زاده