شنیده بودم که درمیان اعراب سنت نیکویی وجود دارد که به دشمن خود در خانه خود پناه می دهند، چنان که اگر دشمن به هر دلیل درخانه آنها وارد شود، از او پذیرایی می کنند. دولت نورالمالکی، اما تا کنون با دست زدن به چند جنایت هولناک علیه اعضای سازمان مجاهدین خلق ابطال این ادعا را به نمایش گذاشته است!

چند هزار هم وطن ما، اعضای سازمان مجاهدین خلق، از بد حادثه مهمان عراقیها هستند، گیریم که مهمان ناخوانده باشند. گیریم که حکومت عراق آنان را دشمنان خود بداند.

حملات ددمنشانه ارتش عراق به اردوگاه اشرف نشان داد که دردولت نورالمالکی نفوذ و آمریت جمهوری اسلامی بیش از تعهدات ومیثاق های بین المللی اعتبار دارند.

حمله ارتش عراق به انسان های بی سلاحی که در اردوگاه اشرف محصوراند، هولناک تر و در عین حال پرمعنا تر ازآن است که بتوان به این آسانی ها از آن گذشت.

این جنایت نشان می دهد که سرطان جمهوری اسلامی درساخت و بافت دولت نوپای عراق و ارتش جدید آن، که پس از حمله نظامی آمریکا به عراق متولد شده اند، ریشه دوانده است. وگرنه چگونه ممکن است و چرا باید ارتش عراق هر از چندی به خود اجازه دهد با تانک و مسلسل به کشتار کسانی دست بزند که مدتها است خلع سلاح شده اند وچیزی جز دست خالی خود برای دفاع از خویش ندارند؟

از هنگام سقوط صدام حسین تاکنون مردم عراق بارها نشان داده اند که خواهان حکومتی شبیه به جمهوری اسلامی ایران نیستند، اما متاسفانه چنین می نماید که با گذشت زمان نفوذ افکار و روشهای جمهوری اسلامی در حکومت نورالمالکی روزبه روز افزایش پیدا کرده است. امری که نه با منافع ملی عراق سازگاری دارد و نه با مصالح ومنافع ایران . واکنش های گسترده و سریع جریانهای مختلف اپوزیسیون ایران در قبال این جنایت و تلاش برای بازتاباندن خبر آن دررسانه های بین المللی و نیز دادخواهی از سازمان ملل و نهادهای جهانی برای روشن شدن ماهیت آمران این کشتار ضد انسانی و جلوگیری از تکرار آن بسیار اهمیت دارند.

نوع برخورد جریانهای مختلف طیف اپوزیسیون ایران به این جنایت معیاری است که نشان می دهد ما دردفاع از حقوق بشر تا چه حد پیگیر هستیم و تا کجا از تنگ نظری ها وملاحظات سیاسی و گروهی فاصله گرفته ایم!

فراموش نکنیم که دفاع از آزادی و حقوق بشر یعنی دفاع از حق مخالف ودشمن فکری و عقیدتی و گرنه هر دسته و گروهی حتی فاشیستها نیزدر دفاع از هم فکران خود پیگیراند!

خوشبختانه بسیاری از ما سالیان درازی است آموخته ایم که دفاع از حقوق بشر حدومرز سیاسی وعقیدتی را به رسمیت نمی شناسد. در این عرصه جمهوریخواه، سلطنت خواه، کمونیست ومجاهد و مذهبی و غیرمذهبی ودریک عبارت همه کسانی که انسان نام دارند برابرند. به باور من محکوم کردن جنایت حکومت عراق و دفاع از حقوق اعضای سازمان مجاهدین خلق وظیفه همه ایرانیانی است که به منشورجهانی حقوق بشر وفادارند. نمی شود به کسانی که به هردلیل ازاین وظیفه انسانی و اخلاقی طفره می روند اعتماد کرد!