شعار اصلی تظاهرکنندگان در برآمد روزهای ۲۵ بهمن و اول اسفند در تهران و تعدادی از شهرستان‏ها، مشخصا متوجه راس قدرت بود. یعنی آقای خامنه‏ای به عنوان رهبر رژیم اسلامی. این شعارها در روز ۲۵ بهمن داده شدند:

این ماه، ماه بهمنه / سید علی وقت رفتنه

مبارک، بن علی / نوبت سید علی

قاهره، بن علی / نوبت سید علی

مرگ بر دیکتاتور

مرگ بر استبداد

خامنه‏ای بدونه / بزودی سرنگونه

خامنه‏ای حیا کن / مبارک رو نیگا کن

چه تهران با موتور، چه قاهره با شتر، مرگ بر دیکتاتور

مبارک، بن علی / یه جا واسه سید علی

مصر و ایران بیدارند / از دیکتاتور بیزارند

سید علی برو/ پیش بن علی

در تظاهرات بعد از ۲۲ خرداد شعار “مرگ بر دیکتاتوری” داده می‏شد ولی در آن زمان شعار محوری نبود و آدرس مشخص آن هم لزوما به خامنه‏ای بر نمی‏گشت. در آن زمان بخشی از شعارها متوجه احمدی‏نژاد و دولت کودتا بود. اما شعارهای مردم در روز ۲۵ بهمن عمدتا روی شعار “مرگ بر دیکتاتور” و شعارهای دیگر با این مضمون که در بالا آمد، کانونی شده بودند. اکنون شعار “مرگ بر دیکتاتور” آدرس معین پیدا کرده است. آدرس رهبر نظام.

این شعارها قبل از ۲۵ بهمن نه توسط آقایان میرحسین موسوی و مهدی کروبی مطرح شده بودند و نه در اعلامیه‏های سازمان‏های اصلاح‏طلب آمده بودند. کانونی شدن شعارها روی علی خامنه‏ای، از عملکرد او در طی دو دهه گذشته و به ویژه در جریان انتخابات ۲۲ خرداد و در ماه های بعد از آن و به جایگاهش در ساخت قدرت بر می‏گردد.

او کودتای انتخاباتی را همراه با احمدی‏نژاد و سپاه مدیریت کرد، از احمدی‏نژاد و عملکردهای مخرب او حمایت نمود، در مقابل تظاهرکنندگان که با شعار “رای من کو؟” به خیابان ها آمده بودند، ایستاد و فرمان سرکوب آن‏ها را صادر کرد. او دستور داد که زندان‏ها را از فعالین سیاسی و اجتماعی و از جوانان و زنان کشور پرکنند، به زیر شکنجه بکشند، سینه آن‏ها را با گلوله بشکافند و یا به حبس های سنگین محکوم کنند. او نیروهای امنیتی و نظامی را بر جان و مال مردم کشور ما حاکم گرداند.

او مخالفین خود را به زنجیر کشیده، منتقدین خود را در درون نظام منزوی کرده، رهبران نمادین جنبش سبر را در خانه‏اشان به حصار کشیده، راه را برای یکه‏تازی نیروهای وحشی رژیم باز کرده و گام به گام قدرت را در دست خود متمرکز نموده است. او نه به مردم ایران پاسخگو است و نه به افکار عمومی جهان. او رژیم استبداد فردی شاه را بازتولید کرده و می‏خواهد به شاه و یا سلطان ایران تبدیل شود. مردم ما این امر را دریافتند و شعار خود را روی نفی دیکتاتور متمرکز کردند.

ولی‏فقیه پا را از کشور ما بیرون نهاده و در صدد مصادره خیزش مردم خاورمیانه برآمده است. او موج دمکراسی‏خواهی و مبارزه برای پائین کشیدن دیکتاتورها را “بیداری اسلامی” قلمداد کرده و تاثیرپذیری مردم این کشورها را از انقلاب اسلامی پیش کشیده است. در حالی که مردم این کشورها خواب را از چشم دیکتاتورها ربوده‏اند و دیکتاتورها را در تونس و مصر پائین کشیده‏اند و اکنون مردم لیبی با مبارزه قهرمانانه در حال پائین کشیدن قذافی هستند.

جنبش اعتراضی هم بر خیزش مردم در خاورمیانه تاثیر گذاشت و هم از آن‏ها تاثیر پذیرفت. بی‏تردید شعارهای مردم در روزهای ۲۵ بهمن و اول اسفند از قیام مردم تونس و مصر تاثیر گرفته بود. جنبش اعتراضی همانند مردم خاورمیانه، دیکتاتور حاکم برکشور را در نوک حمله خود قرار داد و خواستار برکناری آن شد.

در نوک حمله قرار دادن دیکتاتور حاکم بر ایران به منزله آن نیست که شرایط کشور ما با کشورهای مزبور مشابه است و غلبه بر استبداد با یک خیزش و در کوتاه مدت امکان‏پذیر می‏باشد. رژیم اسلامی، رژیم جان سختی است و عوامل متعددی وجود دارند که به پایداری و جان سختی آن کمک می‏کند. استبداد حاکم بر کشور را در مبارزه پیگیرانه و تدریجی باید فرسوده کرد، با اتخاذ سیاست‏های مناسب شکاف‏های درون حاکمیت را تشدید نمود و در زمان مناسب به آن یورش آورد.

تونس و مصر بار دیگر نشان دادند که دیکتاتورها ماندنی نیستند. کشور ما هم در این میان استثنا نیست. ما شاهد روزی خواهیم بود که مردم ما بر دیکتاتوری غلبه کرده و دمکراسی را در آغوش خواهند کشید.