رفتن به محتوای اصلی

مرز اختلاف ها و ائتلاف ها
11.03.2015 - 03:05

مقطع حساس، سرنوشت ساز و به شدت بحرانی و در درون متلاطمی در کشور ما از مدت ها پیش در صور مختلف آغاز شده و اینک به اوج فرآیند مهم و غیرقابل مهار خود راه یافته است. در کنار آن اما بازتاب ها، موقعیت ها و موجودیت های کل اپوزیسیون رنگین با دگرگونی های کنونی هیچ خوانائی ندارد و اگر هم باشد پاسخگو اوضاع نیست. از مدافعان سرنگونی گرفته، تا موافقان همراهی با جنبش رفرماسیون مذهبی و ترکیبی از سازش و ائتلاف و یا اختلاف سازش ناپذیران مستقل، سکولار و انقلابی و همچنین خواستاران گذر از کل رژیم یا بخشی از آن، اهرم ها، واکنش ها و امکان های کل این مخالفان متناسب با رویدادهای عمومی و بطور خاص توان رژیم در خنثی سازی مخالفان بسیار برتر است، و کل ابزار موجود اپوزیسیون ناتوان است و یا در قبال توانائی های رژیم کارا نیست.

زیرا همگی آنها با تفاوت های اندکی برای رسیدن به اهداف نظری خود مشکل مشترک رژیم ولائی را بر سرراهِ مقصود دارند، ولی برای رهائی از مانع که رژیم است، راه حل همکاری مشترک را کمترین شان برنمی تابند. پس می توان چنین بررسی کرد و وانمود ساخت که همه ی دید و عمل آنها خواسته و ناخواسته و البته بی نیاز از نامبردن و بدون توجه به پایگاه طبقاتی و استراتژی های بسیار ناهمگون شان، این اپوزیسیون رنگین عملا سردرگم و گرفتار تناقض های برنامه ای، اسیر پیشگمانه ها و پیشگوئی های ذهنی نظری و یا بخش بزرگی از آن دچار در برزخ نگاه های ایدئولوژیک سیاسی سازمانی برتریخواهانه ی خود سرگشته و خنثی مانده و وجودش دیگر در عرصه های سیاسی موثر نمی باشد. آیا چنین است؟ نه چنین نیست؛ بلکه تناقض در این میانه، تنها بحران سرکردگی قطب های سیاسی طبقاتی حاکم است که می باید بر اصل تعدد و تنوع به سود سیاست فدرالیستی و چند قطبی تعدیل شود.

تناقض عمومی آنها بیشتر در درک غلط از مرزهایاختلاف های استراتژیک و ضرورت ائتلاف های تاکتیکی سیاسی ست؛ تناقضمشترک هریک در این است که هیچکدام آنها به تنهائی قادر به اعِمال برنامه های سازمانی و حزبی مستقل خود نبوده و نیستند و حیرت انگیز است که استعداد پذیرش این واقعیت را هم ندارند؛ و شگفتا همکاری های مقطعی دمکراتیک و یا درازمدت اجتماعی طبقاتی را هم نمی پذیرند؛ ناچار کم و بیش دعاوی هرکدام شان تنها بر روی کاغذ استوار مانده است که خواه ناخواه آنها نیز روزی دچار شکنندگی و دگرگونی اجباری خواهند شد. و یا به سان گذشته ها در عرصه های امکان دخالتگری سیاسی بر علیه خودکامگی رژیم و دولت هایش، همانگونه که می دانیم که این اپوزیسیون 36 سال است که عموما مطیع "خودمحوربینی و یا پاسیفیسم مفرطِ عقیدتی" در کام غارهای خود دچار بوده است. یا همچون همیشه، بخشی از آنها با حق به جانبگی و گلایگی ِجدائی از پایه های اجتماعی ظبقاتی خود «  این ناتوانی های انطباقِ عملی و سازمانی خویش را با شرایط متحول سیاسی  و زمانه» ناشی از  دوری از بدنه و ناتوانی سازماندهی اراده ی کارگری توده ای دیده و می بیند. اگرچه بخشی از این گفته واقعی ست اما برای حل آن، هیچکدام هیچگاه دست از دگم های نظری خویش برنداشته است.

به همین خاطر تک تک جریان های رنگین راست و چپ و یا کلیت گسیخته ناتوان شان همچنان بی وزن، بی چهره و بی هدف تر از پیش در جامانده و ناچار پراکنده تر از گذشته نیز شده است و مسلما سود آن نیز به حساب رژیم لرزان واریز می شود. البته بگذریم از نشست ها و کنفرانس های جمهوری خواهان و جمهوری خواهان لائیک که هیچگاه فراتر از نشست ها نرفت؛ یا طرح های اتحاد چپ کارگری و گفتگوهای وحدت و همسوئی 27 جریان چپ و کمونیست که تاکنون به اهرمی یکپارچه دست نیافته و یا در همین دور اخیر پروژه وحدت 3 جریان چپ( به نام وحدت چپ)، اگر چه مفید است اما هرگز پاسخ همگانی و لازم "چپ کلان" برای اضطرار، پراکندگی و ایجاد همبستگی جبهه ای، یا حداقل همکاری های فراسازمانی و در بهترین حالت، حتی به صورت چندگروهی، چه چپ و چه راست موثر نیست، و هرگز وجود این فرقه های کوچک به سود آلترناتیوهای بزرگ و قطب های سیاسی سراسری مفید به حال تراکم اپوزیسیون راست و یا در مسیر تجدید آرایش طبقاتی چپ هیچگاه کافی نیست و نمی تواند باشد.

و این در حالی ست که جنگ رهبر، سران، رقبا و باندهای حکومتی از سپاهی تا قوای سه گانه و چه در رأس ناظمین باشد و چه در حاشیه ی آن، همگی برای حفظ و تصاحب بیشتر قدرت و ثروت با هم نزاع دارند و رودرروئی های آنها علنا ادامه ی بی بازگشت یافته است. جنگی که چه هم اکنون و در رهبری لرزان خامنه ای و باند های مطلقا وابسته به او باشد و چه پس از چگونگی توافق و یا ردشدن تداوم مذاکره های اتمی با 5 + 1 و همراه با آنها فرصت یابی تحکم منافع امپریالیسم بر رژیم در پی آمدهای منفی و مثبت آن برای مردم و کشور مخرب هستند، روندی مخاطره آمیز چه پیش و یا پس از مرگ، یا امکان کنار رفتن و یا بیرون گذاردن خامنه ای به هر دلیل از قدرت که باشد و یا بر بقای ناگزیر او پایدار شود؛ و یا روزی شرایط به هریک از پیش فرض هائی خاص و پایانی تکوین بیابد؛ این نبرد به هر رو در میان حکومتیان دور و نزدیک با و یا بی رهبری، قطعا برجسته تر از پیش نمایان شده است و خواهد شد. و ناگزیر استفاده بردن از فرصت ها، داشتن واکنش های بموقع و یا یافتن آمادگی های متناسبِ مخالفان در چند جبهه علیه رژیم تمامیت خواه، را بی گمان بیش از پیش اجتناب ناپذیر می کند. ظرف بزرگ، گسترده و چندقطبی ای لازم است که از ضرورت مهیا کردن و آماده ساختن آن در میان اپوزیسیون رنگین طرفه ای نباید زد. در حالیکه حتی در میان همسو هم، تاکنون هیچ نشانه و یا دست آویز برجسته ای برای کنش سریع و واکنش بموقع در آن فرادی ناشناخته و به  صورت نه عینی که حتی ذهنی هم خبری نیست. و چرا؟

برداشت من از علل این ناخوانائی ها، خودخواهی ها و بی پاسخگوئی های صِرف که بر کل مخالفان رژیم چیره است تنها به خودبزرگ بینی سازمان ها، احزاب رنگین و بیگانه با اراده ی توده ای کارگری برنمی گردد؛ زیرا این بخشی از حقیقت است که تعدادی از آنها از اراده ی کارگران و توده ها تنها دنباله روی ذهنی و یا کورکورانه مدافعان را از مواضع خود می خواهند. اما همزمان این ناتوانائی های انطباقی با شرایط سیاسی، بیشتر ناشی از نیروها و جریان هائی ست که منافع طبقاتی فرقه ای خود را پیوسته با این دیدگاه های یکسویه، برتریجویانه و غیرستیز سازمانی ترجیح داده و همچنان دگماتیستی بر حفظ نگاه های فرسوده خویش تأکید کرده اند. یا لااقل بخشی همچنان دچار درک غلط از جایگاه حزب و اراده ساختار سیاسی و چگونگی حکومت مردمگرا سردرگم در شناخت مناسبات سیاسی اقتصادی کشور و ناتوان از درک مراحل انقلاب و چیستانی ایجاد ساختارهای دولتی آتی (بورژوا دمکراتیک، ملی دمکراتیک و یا مرحله ی انقلاب سوسیالیستی) گرفتار مانده و درجا می باشند. همه ی این برداشت و نگاه ها و نظریه ها مختلف جریان ها نه گنگ هستند، نه روشن و نه قابل تعمیم. آنها مواضعی مستقل هستند و می توانند در سازمان ها و احزاب همچنان محفوظ و محترم باقی بمانند!

اما، راه چاره برای شناخت مشترک دولت آتی و پیشبرد موتلفانه قطب ها با حفظ اختلاف ها تا مرحله سرنگونی و امکان تدارک بعدی حاکمیت، تنها با بردباری، تحمل مخالف و همفکری پلورالیستی در میان قطب ها و با هم و برای فرادی سیاسی مشترک، مسلما به یاری و همکاری همدیگر نیاز دارند و پیروزی آنها کاملا وابسته به همبستگی آنهاست. همه راه های خودمحور و تاکنونی شکست خورده و قادر نبوده و نیستند که پراکندگی موجود را که زهر کشنده ی کل اپوزیسیون بوده است پشت سر نهد. و به همین خاطر و به گمان پریشان آنها، یعنی مخالفان رژیم، هریک از آنها تصور بیگانه ای با شرایط موجود داشته و باور دارند که می شود از روی شرایط حاکم با بال بلند ذهنگرائی، تعهد انقلابی و عزم اراده گرایانه می شود به سوی فردای بهتر حزبی، ملی و یا مردمی کارگری پرواز کرد و در بهترین حالت نیابتی حکومت اخلاقمند سیاسی ساخت. و برای میلیون ها انسان فقیر، بیکار، ستمزده و عاصی همچون دوره های تکقطبی شاه و شیخ امروزی فرمانروائی کرد. در حالی که در عرصه ی جهانی آشفته یک دگرگونی الزامی سیاسی اقتصادی روی داده و قطعا شرایط ویژه ما خصوصا به دلیل استبداد بلند شاهی و شیخی می باید پاسخ متناسب به این جابجائی را در کشور "فردائی آزاد و برابر" با جسارت داده و آغاز کند.

بهنام چنگائی 20 اسفند 1393

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

بهنام چنگائی

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد! 

افزودن دیدگاه جدید

لطفا در صورتیکه درباره مقاله‌ای نظر می‌دهید، عنوان مقاله را در اینجا تایپ کنید

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

لطفا نظر خودتان را فقط یک بار بفرستید. کامنتهای تکراری بطور اتوماتیک حذف می شوند و امکان انتشار آنها وجود ندارد.

CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.