مراجع عظامی که مخاطب نوشته های حسین شریعتمداری هستند، «بایـد» از آن تلقی خدمت داشته باشند. این اولین فتوای حسین شریعتمداری برای مراجع عظام تقلید است. مراجعی هم بنا به فتوای دوم آقای شریعتمداری «بعضی از آنها نه محترم اند و نه مرجع». فتوای سوم هم مربوط به رفتار آن هاست. گروهی از مراجع هم که برادر حسین فقط و فقط آنها را محترم و مرجع می داند، «نبایــد» در «پذیرش و ملاقات با خانواده زندانیان» به گونه ای رفتار کنند که تصور حمایت از فتنه را به ذهن مخاطبان بکشاند.

آنچه آمد، تنها گوشه هایی از نوشته ی حسین شریعتمداری در یادداشت روز کیهان – اول دی ماه ۸۹ – است. نوشته ای که به ملاقات های خانواده ی زندانیان با مراجع پرداخته است و نویسنده با ابراز نگرانی از «نتایج این دیدارها»به کرات برای مراجع تقلید، تعیین «تکلیف» کرده و از فرط هراس به هتاکی روی آورده و حتی در جایی گفته است «چرا برخی از مراجع عظام و محترم – فقط برخی از آنها که محترمند و نه برخی دیگر که نه مرجع هستند و نه قابل احترام – وارد این بازی شده و در این بازی دشمن ساخته، چه بخواهند و چه نخواهند، آب به آسیاب دشمنان اسلام ریخته اند؟!»

این نخستین باری نیست که کسانی چون حسین شریعتمداری با «پشتوانه ی قدرت»، جرات هتاکی می یابند و به ساحت علمای دین می تازند. هنوز چند روز از سخنان اسفندیار رحیم مشایی، نگذشته است که «نفهمیدن موسیقی و سخنان خود» را به گروهی از مراجع نسبت داده بود و البته او نیز قبل از هر چیز، تکلیف مخاطب را تعیین کرده بود و گفته بود: «مبادا بگویند کفر می گوید.» به شباهت استدلال های این دو نفر و نوع مواجهه با مراجع دقت کنید. هر دو چیزی را می فهمند که مراجع نمی فهمند و هر دو پیشاپیش بر شعور مخاطب تکلیف می نویسند. گویا دین زدایی تنها به عملکرد آقایان ختم نمی شود و نوبت به ریشه ها رسیده است. زیرا دینی که مانع قدرت آقایان باشد و ماندن آن ها در قدرت را توجیه نکند، لازم است مهار شود.

مستی قدرت اینان را چنان غافل کرده است که گویی بی خبرند که سنت افتاء و وجود مراجع تقلید از برکات دین اسلام است و قرن هاست که مردانی خداترس و مردم دوست، با اقتدا به همین سنت حسنه زندگی خود را وقف اسلام و مردم کرده اند و ارتباط میان نیازهای مردمی و روش های دینی را پویا و زنده نگه داشته اند. این مردان دین – که جهان هیچ گاه از وجود آنها خالی نیست و خالی مباد – بنا به همین رسالت تاریخی، همواره پایگاه مراجعه ی مردم بوده اند و درهای خانه ی آن ها همواره بر روی همه باز است.

کسانی که سرکشی ارباب قدرت را در مقابل مراجع تقلید ندیده اند و احیاناً اعتقادی ندارند و شاید بعید می دانند، با مطالعه ای کوتاه در رفتار و گفتار حسین شریعتمداری و اسفندیار رحیم مشایی می توانند به این باور برسند که رویارویی ارباب قدرت و علمای دین، یک رویارویی بالقوه است و هر لحظه که قدرت مطلقه خود را در خطر ببیند و هر جا که دین، قدرت را به فساد گرفتار بداند، به فعلیت خواهد رسید. افعال و گفتار این دو نفر، شاهدی گویا و زنده بر این حقیقت تاریخی اند و در آخرین نمونه، سرکشی ارباب قدرت، کار را به جایی رسانده است که آقای شریعتمداری تلویحاً از مراجع تقلید خواسته است در خانه ی خود را به روی مردم ببندند و پل ارتباط با مردم را محدود کنند؛ مبادا دق الباب خانه ی مرجعیت، خواب ارباب قدرت را آشفته تر کند.

پیشاپیش معلوم است که تکلیفِ قدرت مدار شریعتمداری، آبی به آسیاب کسی نخواهد ریخت و جز آبرویی از او نخواهد برد و این تنها حسین شریعتمداری است که باید تکلیف خود را بداند و بداند که اگر از مراجعه ی خانواده های زندانیان به بیوت مراجع ترسیده است و درهای باز خانه های مراجع او را عصبانی کرده است – که بازجویان این یکی را نمی توانند ببندند – دلیلی ندارد ترس و خشم خود را به حساب مراجع عظام بنویسد و درس نخوانده و مکتب نرفته برای آن ها تعیین تکیف کند. قرار نیست کسی از عصبانیت و خشم برادر حسین تلقی «خدمت» داشته باشد، مراجع تقلید که جای خود دارند. برادر حسین، اگر اوهام فتنه او را تنها نمی گذارد و زیاده ترسیده است و احساس خطر می کند و گمان می برد که مظلوم واقع شده است، بهتر است او نیز به همین سنت حسنه اقتدا کند و مودبانه به خانه ی مراجع برود و داد بخواهد و طلبِ تکلیف کند. شاید تکلیف پذیری ِ ارباب قدرت کار همه را آسان تر کند.