بیست و هفتم اسفندماه ۱۳۶۱ هیاهوئی در بند بود، حادثه هولناکی اتفاق افتاده بود، نگرانی و دلهره در چهره یکایک زندانیان موج می زد، همه حرف ها دور یک موضوع می گشت: "امروز کسی بیرون از محوطه زندان به شکل فجیعی به قتل رسیده است، مقتول یکی از بستگان زندانیان سیاسی  است، آمده بود برادرش را ملاقات کند، زنی جوان همراه با دختر خردسالش، با نگهبان زندان کارشان به بگومگو می کشد و نگهبان دگمه در آهنی الکترونیکی را فشار می دهد و سر زن در برابر چشمان وحشت زده کودک خردسالش، در میان جداره های در آهنی فشرده و له می شود!" مقتول کیست؟ هر یک از دیگری سراغ می گرفت، من هم مانند همه درگیر همین پرسش بودم!

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

چند روز بعد روز ملاقات ده دقیقه ای زندانیان با خانواده هایشان بود، در ملاقات، بیشترِ زندانیان در لابلای صحبت هائی که با  بستگانشان داشتند پاسخ به این پرسش را می جستند: "چند روز پیش یک زن جوان، یکی از بستگان زندانیان در اینجا بیرون از محوطه زندان به شکل فجیعی به قتل رسیده است!" من هم در ملاقات با مادرم همین را پرسیدم، اظهار بی اطلاعی کرد! هنگامی که سراغ خواهرم بهناز را گرفتم گفت: "با خانواده به آمریکا مهاجرت کرده است!" در آن مدت کوتاهِ ملاقات پیگیر چون و چرای مهاجرتشان نشدم، پس از پایان ملاقات و بعد از پرس و جوی زندانیان از یکدیگر همچنان هیچکس پاسخ را نمی دانست اما همه درستی خبر را تأیید می کردند: "بیرون از محوطه زندان درست بیرون درِ ورودی زندان زنی به قتل رسیده است، خواهر یکی از زندانیان سیاسی!" این پرسش تا دیر زمانی در پی یافتن پاسخی در میان زندانیان می چرخید!

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

میانه سال ۱۳۶۲ حاج داود رحمانی مسئول زندان قزلحصار بود، یک روز پاسداری به بند آمد و از من خواست وسایلم را جمع کنم، دوستان همبندم از این که شاید می خواهند آزادم کنند خوشحال بودند، با وسایلم به زیر بند رفتم، همراه پاسدار از در زندان بیرون آمدم، حاج داود رحمانی منتظرم بود، خیلی آرام و با احترام با من همراه شد و هر دو به سوی زیرهشت به راه افتادیم، با خودم فکر می کردم: "حاج داود چه می خواهد؟ چرا گفته اند وسایلم را با خود بیاورم؟ برای چه؟ شاید بخواهند به زندانی دیگر منتقلم کنند؟" دیری نگذشت که شروع به صحبت کرد، بی مقدمه ماجرای آن قتل فجیع چند ماه پیش در زندان را به میان آورد و با آرامشی خاص ادامه داد که: "اگر در مصاحبه ای شرکت کنم و در آن بگویم خواهرم توسط  افرادی ناشناس در جائی دیگر کشته‌ شده است بی درنگ آزادم خواهد کرد!" به حرف هایش گوش می دادم اما تمام تنم می لرزید، نمی توانستم باور کنم!

نمی دانستم حقیقت را می گوید یا قصد به زانو درآوردنم را دارد؟! مادرم گفته بود: "بهناز به آمریکا مهاجرت کرده است!" در تمام راه که از واحدی به واحدی دیگر می رفتیم ذره، ذره از هم پاشیده می شدم! تصورش برایم به هیچ روی پذیرفتنی نبود، همه دنیا گوئی دور سرم می چرخید، سرگیجه ای وحشتناک و بی پایان! وضعیت عجیبی داشتم، یاد‌آوری قتل بیرون محوطه زندان در ماه ها پیش، یادآوری گفته های مادرم در آن روز ملاقات و اینک آن چه را که حاج داود به این سادگی و آسودگی همچون یک خبر و ماجرائی معمولی و هر روزه تعریف می کرد! توان اندیشیدن نداشتم، نمی خواستم باور کنم، نه! آن پرسش قرار نبود پاسخی داشته باشد برای هیچ یک از یاران در بندم آن هم پس از ماه ها ! نه! او، آن زن جوانی که آن گونه فجیع به قتل رسیده بود نباید خواهرم بهناز بوده باشد! نباید خواهر هیچ یک از ما و یاران در بندمان بوده باشد!

حاج داود همچنان حرف می زد و از من می خواست که در مصاحبه شرکت کرده و حرف های او را تکرار کنم و آزاد شوم! منتظر بود حرفی بزنم! می خواستم گوش هایم را محکم بگیرم، چشم هایم را ببندم و خودم را از همه دنیا پنهان کنم! نمی دانم در آن حال روحی چگونه بر خودم مسلط شدم، تنها به یاد دارم که گفتم: "نیاز به زمان دارم!"

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

به بند بازگشتم، خشمگین و بی قرار! تمام وجودم انباشته از کینه و نفرت بود، اندیشه انتقام و به مجازات رساندن قاتل رهایم نمی کرد، تمام خواب و بیداریم شده بود کابوس و آشوب فکری، چند روز؟ چند ماه؟ چند سال؟ هیچ چیزی نمی توانست آرامم کند، یادآوری حرف های حاج داود و پیشنهاد شرکت در مصاحبه و آزادی از زندان و آن لحن آرام و چندش آورش فقط نفرتم را شعله ورتر می کرد و بر بیزاریم می افزود! بیزاری از او، از آن نگهبان که نمی دانستم کیست، بیزاری از همه چیزها و اتفاق ها و کسانی که در به وجود آوردن این فجایع و این دستگاه جهنمی شرکت داشتند، می دانستم نه گفتن به او شکنجه های جانفرسا و سلول انفرادی را در پی خواهد داشت! تنها پاسخ فرو دادن خشم بود و سکوت کردن! این مصاحبه‌ هرگز برگزار نشد اما پس از آن شرایط من در زندان بسیار بدتر از آنی شد که بود! از سوی مسئولان زندان برای مدت ها "صحبت ممنوع" و "تماس ممنوع" شدم! دوستان زندانیم اجازه نداشتند با من حرف بزنند و این ممنوعیت تا مدت ها ادامه داشت!

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

مادرم سال ها بعد که از زندان آزاد شدم برایم تعریف کرد چگونه از طرف حاج داود رحمانی تهدید شده و تحت فشار قرار گرفته بود که ماجرای قتل بهناز را باید از من پنهان بدارد! آمدن بهناز برای ملاقات خارج از نوبت بر اساس قولی بود که حاج داود رحمانی به او داده بود! یکی از نزدیکان حاج داود در بیمارستان حمایت از مادران در خیابان مولوی برای زایمان بستری می شود، بهناز که در آن زمان سوپروایزر بخش زایمان بود از حضور پاسدارانی که برای نگهبانی در بیمارستان آمده بودند کنجکاو می شود، پس از کمی پرس و جو متوجه می شود زن باردار از بستگان حاج داود رحمانی رئیس زندان قزلحصار است، از همین روی از موقعیت پیش آمده استفاده کرده و برای دیدن من از وی درخواست ملاقات خارج از نوبت می کند، حاج داود می پذیرد و به او قول و اطمینان می دهد که خواسته اش را برآورده کند! بهناز از این که به این سادگی توانسته بود اجازه ملاقات با من را بگیرد خوشحال است! بهتر از این نمی شود، گرفتن اجازه ملاقات آن هم از شخص حاج داود رحمانی رئیس زندان قزلحصار!

- ..... بهناز از شوق و خوشحالی سر از پا نمی شناخت مادر! در آسمان ها می پرید! برای دیدنت لحظه شماری می کرد، می گفت رئیس زندان حاج داود به او قول داده است! بهناز و بچه ها سفر نوروزی در پیش داشتند، آرزویش بود که پیش از سفر ببیندت .....

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

بیست و هفتم اسفند ۱۳۶۱ دو روز مانده به عید، خواهرم به همراه دختر پنج ساله اش** با یک جعبه شرینی با امید و شوق برای دیدار من به زندان می آید، به نگهبان در ورودی می گوید: "حاج داود رحمانی رئیس زندان به من قول داده و گفته است که می توانم برادرم را ملاقات کنم!" مطمئن است که نگهبان نمی تواند روی حرف و قول رئیس زندان حرفی بزند، حتما به او خواهد گفت: "چند لحظه صبر کنید تا با مسئول زندان تماس بگیرم!" اما ناباورانه می بیند نگهبان به شکلی توهین آمیز بی اعتنایی می کند و نمی خواهد به درون زندان راهش دهد! بهناز برایش توضیح می دهد: "برادر محترم! حاج آقا رحمانی رئیس زندان خودشان شخصا قول این ملاقات را به من داده اند، فلان روز و فلان جا !" بر خواسته اش پافشاری می کند: "لطفا با ایشان تماس بگیرید، از راه دوری آمده ام!" بینشان بگومگو درمی گیرد و نگهبان نخست تهدیدش می کند و بعد با عصبانیت و کینه‌ دگمه در را فشار می دهد! در ورودی آهنی و الکترونیکی است، سر بهناز در برابر چشمان وحشت زده کودک خردسالش در میان جداره های آهنی فشرده و له می شود! مادر و پدرم چند روز پس از این فاجعه از نگهبان زندان شکایت می کنند و کار به دادگاه می کشد:

- ..... بعد از آن همه دادگاه رفتن ها و دوندگی ها و زجر کشیدن ها نگهبان را تنها به دادن دیه محکوم می کنند مادر! ..... می فهمی؟ فقط دادن دیه! گفتم این دیه تو سرتان بخورد! ارزانی خودتان! دختر دلبندمان را کشته اید و حالا می خواهید دیه بگیریم؟ آه، چه حالی داشتیم آن روزها مادر! هیچکس ..... هیچکس نمی تواند این را بفهمد، دخترت را فقط برای ملاقات با برادر زندانیش به این سادگی بکشند و بعد طلبکارانه از تو بخواهند که با گرفتن دیه همه چیز را فراموش کنی! .....

نگهبانان زندان از پاسداران بودند و بخشی از آنها کینه و نفرت عجیبی نسبت به زندانیان و بستگانشان داشتند و رفتارشان بسیار توهین آمیز و وحشتناک و خشن بود! مادر همه برگه ها و حکم ها را نگهداشته بود، برگه مشخصات نگهبان زندان را نشانم داد، نامش محمدرضا جبلی بود، فرزند اسد، متولد ۱۳٤۰ ، دارای شناسنامه شماره ۷۸ ، صادره از شهریار، عضو بسیج، ساکن شهریار، مأمور به خدمت در زندان قزلحصار، در آن‌ هنگام که در زندان نگهبانی می داده بیست و یک ساله بوده است، نمی دانم مادر و پدرم هنگامی که حکم شعبه ۱٤۱ دادگاه کیفری یک پاسداران مرکز را برایشان خواندند و به دستشان دادند چه حالی داشتند:

"..... در مجموع خانم مراجعه کننده هم در این رابطه ظاهرا بی تقصیر نبوده است زیرا اولا آن درب اصلا محل مراجعه افراد عادی نبوده و می بایست از درب دیگری مراجعه می کرده و ثانیا با تحقیقی که به عمل آمده درب برقی به هنگام بسته شدن دارای صدای نسبتا زیادی است که در اثر اصطکاک بر روی ریل به وجود می آید و به صورت آهسته بسته می شود و به طوری سرعت ندارد که فرصت انجام عمل را با سرعت زیاد خودش سلب نماید ..... با لحاظ این تخلفات از ناحیه خانم مراجعه کننده ....."

مادر همیشه می گفت و تأکید می کرد: "..... این قتل عمد بوده است! مگر می شود انسانی بالغ و عاقل آن هم زنی همچون بهناز، تحصیل کرده و مستقل و سرپرستاری موفق و دارای خانواده و یک زندگی مرفه با دیدن بسته شدن در به عمد و بدون هیچ واکنشی همان جا بایستد تا سرش میان جداره های آهنی له شود؟ آن هم در برابر چشمان دختر خردسالش؟! ....."

بعدها درون زندان یکی از دوستان زندانی که شاهد بخشی از آن قتل فجیع بود برایم گفت: "..... حاج داود رحمانی من و یکی از زندانیان را وادار کرد جسد را در حیاط زندان جا به جا کنیم و برانکاردی را که بهناز روی آن بود آتش زنیم! حاج داود گفته بود برانکارد را آتش بزنید زیرا که خون روی آن نجس است!"

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

سی و دو سال از آن دوران گذشته است و هر سال با فرا رسیدن روزهای آخر اسفند و نزدیک شدن به نوروز حالم آشفته و دگرگون می شود، به بهناز، به خواهرم، به فرزندانش نیما و نیلوفر، به مادر و پدرم می اندیشم، به همه کسانی که عزیزان و جگرگوشه ها‌یشان را از دست داده اند، به درد و خشمی می اندیشم که از آن دوران به بعد جزئی از من شده است، خشمی که مدام باید مهارش می کردم، سال هاست که دیگر در من کینه و انتقامی نیست چرا که  با اینها نه حقی ستانده می شود و نه دردی درمان می یابد، هیچ جامعه ای با کینه و انتقام و خشونت به بهروزی و خوشبختی نمی رسد و تنها فاجعه های انسانی پی در پی تکثیر خواهند شد اما نمی توانم پنهان کنم که هنوز و هر سال در چنین روزهائی می خواهم با تمام وجودم این خشم مهار شده و درد خانه کرده در جانم را فریاد بزنم، آه، بهناز، خواهرم .....  

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پانویس ها:

* برگرفته از شعر "مرثیه" از احمد شاملو

** دختر خواهرم در پی آسیب روحی که از این فاجعه دیده است همچنان پس از گذشت سی و دو سال حاضر نیست در این باره صحبت کند، او تنها شاهد ماجراست.

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★

برای آگاهی بیشتر درباره چگونگی کشته شدن ددمنشانه بهناز شرقی نمین در تاریخ بیست و هفتم اسفندماه سال ۱۳۶۱ به لینک زیر نگاه کنید:

http://iranglobal.info/node/30934

★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★