نیروهای سیاسی کم حوصله اینک مدتهاست که به سئوال کلیدی زیر رسیده اند ـ آيا "جنبش سبز" وجود ندارد؟

این سئوال در حالی مطرح می شود که همه زمینه های ذهنی و عینی برای مبارزه علیه جمهوری اسلامی نه اینکه از بین نرفته بلکه به شدت افزایش یافته است.اختلاف در درون حکومت به اوج خود رسیده است و نازضایتی مردم در سایه گرانی و بی برنامگی دولت نا کار آمد احمدی نژاد به بالاترین درجه رسیده است.

کشورهائی که به آزادی و دمکراسی دست یافته اند ،مطمئنا با صبر و شکیبائی و مبارزه مستمر توانسته اند بدان مهم برسند!آزادی ودمکراسی از آسمان نازل نمی شود بلکه بدست انسانها در هر سرزمینی دست یافتنی هست.جنبش سبز را می توان فوران مجموعه ائی از اعتراضات و نارضایتی های مردم ایران طی سی سال حکومت اسلامی تعریف کرد که با جرقه ائی به مناسبت انتخابات کودتائی 22 خرداد سال 88 زده شد وشعله ور گرفت و اینک نیز همچنان آتش زیر خاکستر هست.در آن روزهائی که آتشی از آن حرکت بی نظیر برخاست ،همه جهانیان را شگفت زده کرد.ایرانیان مقیم خارج در پای تلوزیون و اینترنت مشغول تماشای دلاوری های مردم علیه حکومت اسلامی بودند و به خود می بالیدند!در خارج کشور نیز اپوزیسیون رنگارنگ ـ جنبش سبز را به نفع خود تفسیر نمود و بعضی از آنها بدانجا پیش رفتند که آنرا از آن خود می دانستند!برسرشعار جمهوری ایرانی بحث های طولانی درگرفت.بعضی ها آنرا همان حکومت پادشاهائی دوران باستان تعبیر نمودند.بعضی ها بسرعت اعلام نمودند که "کار رژیم تمامه" اما پس از چند صباحی به شعر زمستان اخوان ثالث روی آوردند و ناامید ومایوس شدند.در این میان نیروهای سیاسی باقیمانده از سازمان های فدائیان اکثریت وحزب توده که خود را متولی جنبش سبز خطاب می نمودند ،اکبر گنجی را از این شهر به شهری دیگری در کشورهای مختلف جهان دعوت می کردند تا در باب جنبش سبز سخنرانی نماید.طبیعت اکبر گنجی برای سخنرانی ها و مصاحبه های طولانی سازگار است.وی که بعد از بازگشت از کنفرانس پرسر و صدای برلین که توسط عده ای بی مسئولیت وبی پرنسیب به جنجال مورد دلخواه حکومت اسلامی مبدل شد ،مسقیما راهی زندان شد. او توانست پنج سال از عمر خود را در زندانهای جمهوری اسلامی با حوصله و مقاومت بگذارند ودر برابر زورگویان اسلامی زانو نزد اما الان معلوم نیست چرا به یکباره کم حوصله شده است وعلیه جنبش سبز مردمی سخن می گوید.خمینی در سال 1342 قیامی را بسیار کوچکتر از جنبش سبز مردم ایران در 1388 رهبری کرد و عاقبت ثمره آن را پس از پانزده سال در سال 1357 بدست آورد اما بعضی از نیروهای سیاسی آنقدر عجله دارند که نمی خواهند با کمی دقت و درایت ـ چند صباحی در کنار جنبش سبز باقی بمانند!31 سال حضور اپوزیسیون در خارج کشور منجر به جنبشی عظیم مانند جنبش سبز نشد اما مردم خود در سال 88 به تاکتیکی دست یافتند تا طومار رژیم اسلامی را به پایان ببرند اما در غیاب رهبری فرهمند و آینده نگرو درفقدان اتحاد ویکپارچگی ،جنبش سبز مردمی کاستی گرفت و اینک مدتهاست که آن جنبش به اندیشه ای ژرف فرو رفته است تا بتواند همه نقائص ونقاط قوت خود را بررسی و بازیابی کند .اگر کم حوصلگی بعضی متولیان مبارزه علیه حکومت اسلامی ،به مردم ایران فرجه بدهد ـ مطمئنا همه آن تلاشها ، مبارزات ،خون های ریخته شده و شکنجه ها و زندانی ها نتیجه بر پاری خواهد داد.اما تکثیر تخم ناامیدی و یاس در میان مردم ،درس بدی به مردم می دهد که آنهادیگر به میدان مبارزه نیایند و سرنوشت کشور را به تقدیر بسپارند!