ما را چه پیش آمده كه رئیس جمهورمان به عنوان نماینده ایران با زبانی غیر ایرانی سخن آغاز می كند و در مهمانی شام ایرانیان یك هم وطن به زبان انگلیسی می گوید عاشق ایران است؟

ما را چه می شود كه رئیس جمهورمان از 33 دقیقه سخنرانی شاید 3 دقیقه آن هم در پایان سخنرانی به ایران و ایرانی اشاره می كند آن هم برای پیش برد مقاصد شوم خود و آن گاه برخی در ایران كه با چشم خود تبعیض را می نگرند سینه سپر می كنند و از او دفاع می كنند؟ البته كه حق و حقوق شان محفوظ است.

ما را چه پیش آمده كه رئیس جمهورمان بدون رو كردن حتی نیم مدركی نظریه ی دست داشتن دولتمردان آمریكا را در ماجرای 11 سپتامبر مطرح می كند و مدرك غیر قابل انكار حكم سكینه آشتیانی را منكر می شود و چنین انتظار می رود كه همه باید پذیرای این مطلب باشند؟ از آقای احمدی نژاد بگذریم كه هر چه بگوییم مطلب ناگفته بسیار می ماند

ما را چه پیش آمده كه منیرو روانی پور نمی تواند در ایران بماند چرا كه نمی گذارند آثار ادبی اش به چاپ برسد و زنی ایرانی در آن سوی جهان از سیاست دولتمردان ایران دفاع می كند و می گوید كه نویسنده است؟

ما را چه پیش آمده كه نامجوی خلاق برای آن كه مانند دیگر هنرمندان به انزوا كشیده نشود جلای وطن می كند و تن به خواری نمی دهد و آقای افتخاری این چنین در آغوش كسی می رود كه در یك سال گذشته ایران را به خاك و خون كشیده شده است؟

ما را چه پیش آمده كه در ایران زن ها برای آزادی از حقوق خود به زندان می روند و از آن سو زنی ایرانی به ما پیام می دهد كه نمی دانید چه موهبتی دارید و منظور از موهبت هم بدون شك دیكتاتوری حاكم بر ایران و به خصوص بر زنان ایران است؟ آیا می توان تصور كرد كه این زن ایرانی است؟ و اگر ایرانی است آیا می توان متصور بود كه می بیند و می شنود و قدرت تفكر دارد؟

ما را چه پیش آمده كه چنین نظاره گر كشتار و زندان و تجاوز هم میهنان مان هستیم و به مجلس دیكتاتوری می رویم كه هرچند خود بازیچه ی دست قدرتمندان است اما بازیگر با استعدادی در این زمینه است؟

بر سر ما چه آمده كه بهترین كارگردان و اسطوره شناسمان بهرام بیضایی هر ده سالی یكبار می تواند فیلم بسازد(اگر بگذارند) و این گونه منزوی شده است؟

بر سر ما چه پیش آمده كه اسطوره آوازمان شجریان كه عمری برای هنر ایران قدم برداشته باید با ساسی مانكن مقایسه شود و اهل هنر نیز کسی زبان به اعتراض نگشاید؟

بر سر ما چه آمده كه دیگر جسارت از شاعران مان رخت بر بسته؟ شاعران ما وارثان بهار و اخوان و شاملو و ... اند آیا می توان قبول كرد كه شاعری مدیحه سرایی كسی را بكند كه نه ایران را می شناسد نه ایرانی را؟ آیا می توان باور كرد كه مدیحه سرایان دربارش شاعرند؟ آیا به راستی اگر شاملو در این زمانه بود می توانست لب فرو بندد! آیا به گفته آیدا واقعه 18 تیر 78، تیر آخر به شاملو نبود؟ و اگر حوادث اخیر ایران را می دید به مثال تیرباران وی نبود؟ این چنین میراث شاعران مان را پاس می داریم؟

بر سر ما چه آمده كه خواری را به جان می خریم و دم نمی زنیم! به پیرامون مان نظر كنیم همچون عروسكان كوكی هر روز صبح بلند می شویم با اعصابی داغان و روحیه ای خسته به سر كار می رویم ، بر می گردیم و همین شده هدف زندگی مان، ظلم را می بینیم و ساكتیم، ستم بر ما روا می دارند و دم نمی زنیم، عرصه را بر ما تنگ و تنگ تر می كنند و شاكریم كه زنده ایم، روز به روز دایره خودی ها تنگ تر می شود و چیزی نمانده كه تمامی ایرانیان غیر خودی محسوب شوند و ما آن چنان در لاك خود فرو رفته ایم كه پنداری خوابیم،دولت مردان بابت بر جا ماندن بر اریكه قدرت روزی نیست كه امتیازی به جوامع بین المللی ندهند و یا منابع ملی ایران را به حراج نگذارند، كشورمان به غارت رفته و خوش حالیم كه قرار است هر ماه مبلغی به حساب مان واریز شود. و این ها نمونه ای از بود از خروارها حرف های ناگفته.

آیا ما از نسل آرشیم؟ همو كه جان خود در تیر كرد تا ایران و ایرانی سرفراز بماند؟

آیا ما از نسل یعقوبیم؟ تازه جوانی كه چون ظلم از حد گذشت به پا خواست تا ایران نفسی تازه نماید

آیا ما وارث بابكیم؟ كه آن گونه در برابر ستم ایستاد تا ایران و ایرانی زیر بار بندگی نرود

آیا ما از تبار سربدارانیم؟ كه همه یك تن شدند و بر دار شدند تا اتحاد ایرانی لطمه نخورد؟

آیا از ملاحسین چیزی خوانده ایم كه چگونه با نیروی عشق در برابر خیل عظیم دشمن ایستاد و لحظه ای تردید به خود راه نداد؟

آیا منا را می شناسیم ؟ نوجوانی كه بر طناب دار بوسه زد و از ایمانش كه آیین نوظهور بهایی بود بر نگشت

آیا می دانیم جهان آراها و عباس دوران ها چه ها كشیدند تا خاك ایران از دست نرود؟

آیا تصاویر به خون غلطیدن ندا را ندیدیم؟

آیا مادر سهراب را به همین سرعت از خاطر بردیم كه چگونه فریاد می زد به كدامین گناه؟ آیا صورت معصوم ترانه از خاطرمان محو شده؟

آیا هم وطنان بهایی که تنها به خاطر عقیده شان زندانی هستند روحیه عدالتخواهی ما را بیدار نمی کند؟

و این ها نیز قطره ای است از اقیانوس زنان و مردانی كه مرگ را بر ننگ بی خبری و فروش فرهنگ خود به جان خریدند

به راستی ما را چه می شود؟ آیا حافظه تاریخی ما تا این اندازه ضعیف است؟

بارها و بارها نامردم مردم نما بر ما تاخته اند و باز هم می تازند و ما آن چنان فراموش می كنیم كه ای بسا اگر این دوران طی شود و دوران تازه ای آغاز شود و دولتمرد دیگری به ذهنش برسد كه می تواند از نو بر ایران دیكتاتوری را حاكم كند و همان راه حكام قبل را در پیش گیرد باز هم ذهن فراموش كار ما این اجازه را می دهد كه پله پله بر جان و مال و روح ما مسلط شود.

نگاهی دوباره به ایران مان بیفكنیم اكر هر ایرانی تنها یك قدم در راه آبادانی و آزادی و عدالت اجتماعی بردارد ایران گلستان می شود. اگر گوش شنوایی مانده این نكته را بداند كه هر ایرانی كه از زیر بار این یك قدم شانه خالی كند خیانتی به ایران و ایرانی كرده و دیگری باید جور او را بكشد و قدمی بلند تر بردارد تا فردای ایران روشن گردد.

آیا قادر نیستیم كه تنها یك قدم برداریم؟

آیا نمی توانیم از همین لحظه منصف باشیم؟ دروغ نگوییم؟ غیبت نكنیم؟ زیر بار حرف زور نرویم؟ برای آزادی بیان بكوشیم؟ حقوق حقه ی زنان را طلب كنیم؟ خواستار ایرانی آزاد باشیم؟حق داشتن هر عقیده ای را فریاد زنیم؟ آیا نمی توانیم با همه تنوعی كه در عقیده و مذهب و قوم و زبان داریم در زیر پرچم ایران گرد هم آییم تا در فردای جهان نقشی سازنده داشته باشیم؟ تا اینگونه از سازندگی دنیا عقب نیفتیم؟

ما را چه شده و بر سر ما چه آمده كه قادر به برداشتن حتی یك قدم نیستیم؟!