دراین دو روزه، خبر آزادی شیوا نظرآهاری و سارا شورد، دو اتفاق مهمی بودند که اخبار رسانه های داخلی و خارجی را تحت تاثیر قرار دادند. جدای از اینکه که دستگیری و زندانی شدن این دو زن، از دو جنس متفاوت بود و همچنین حساسیتی که روی آنها بود نیز از جنبه های سیاست داخلی و خارجی متفاوت، اما آزادی آنها موجی از خوشحالی و امید را پدید آورد.

در مورد سارا شورد، اکثر تحلیلگران اعتقاد دارند که این شهروند آمریکایی، تنها برای تحت فشار قرار دادن آمریکا و گرفتن امتیاز از آن کشور طعم تلخ زندان را چشیده است. هرچند که دولت آمریکا هرگونه ارتباط این سه کوهنورد را با سازمانهای جاسوسی و دولت آمریکا رد کرده است، اما رژیم ایران، اصرار دارد که آنها جاسوس هستند. خب البته طبیعی است وقتی که این رژیم، شهروندان خود را بدون هیچ دلیل و مدرکی جاسوس انگلیس و آمریکا می نامد، بدیهی است که شهروند آمریکا بود، خود بالقوه می تواند دلیلی برای جاسوسی باشد.

اما شیوا نظرآهاری، این شیر زن ایرانی، بعد از ماهها استقامت، بلاخره به قید وثیقه آزاد شد. شیوا هم از بعد خارجی و هم از بعد داخلی برای رژیم مهم بود. جامعه جهانی بر روی دستگیری و زندان شیوا بسیار حساس شده بود و در داخل نیز برای مردم این سوال بوجود آمده بود که مگر این زن چه کرده است؟ اعتراف شیوا به آنچه رژیم می خواهد، می توانست برد تبلیغاتی خوبی برای رژیم باشد، هرچند دیگر حنای اعترافات هم رنگی ندارد.

همینطور است اعترافات احتمالی شهروندان آمریکایی که می توانست خوراک بسیار خوبی برای مانورهای رسانه ای رژیم اسلامی باشد. خوشبختانه کار به آنجاها نکشید و این دو زن آزاد شدند. شاید سارا شورد دیگر به ایران باز نگردد و فعلا ماهها باید خواننده مصاحبه های او و شنیدن دردها و رنج هایش باشیم. اما شیوا اینجاست و احتمالا اینقدر ها خوشبخت نیست که بتواند آزادنه از آنچه در زندان بر او رفته است سخن بگوید.

بهرحال این دو زن از زندانهای دولتی زن ستیز، آزاد شدند هرچند که به قید وثیقه یا بعبارتی صحیح تر "باج سبیل" این اتفاق رخ داده است، اما این آزادی نشان می دهد که ایجاد و راه اندازی کمپین در داخل و خارج و همچین فشار سازمانهای بین المللی و دولت های خارجی بسیار می تواند در این زمینه راهگشا باشد. این آزادی ها می تواند الگوی خوبی به ما بدهد که چگونه برای آزادی دیگر زندانیان بی گناه بکوشیم.