در طول روزهای سکوت آیت اله خامنه یی و بعد از شادی های ساختگی ی خیابانی مسوولان ارکان مختلف رژیم اسلامی هر یک به طرق مختلف به نحوی اما نه به استحکام تمام سعی بر موفقیت جلوه دادن آن چه که در پایان مذاکرات بدان تن داده بودند نمودند و می توان گفت در یک سیر برابر اما درصدی رو به مثبت می نگریستند و چون رهبر نظام در خاموشی به سر می برد قادر نبودند با قاطعیت نظرات خود را اعلام کنند و در کنار این موافقان نصفه و نیمه البته صدای مخالفانی هم بود که آنان نیز در حالت تعلیقی ایستاده بودند و اما  نوک پیکان نشان البته رو به منفی نشانه می رفت . بالاخره انتظار بسر رسید و بعد از گذشت یک هفته از مذاکرات لوزان رهبر جمهوری اسلامی از اندرونی ی خویش بیرون آمدند و در مورد بیانیه ی صادر شده اظهار نظر کردند. حاصل جمع اتاق فکر ولی امر در تکه کاغذی در دست ایشان و با صدای گرفته شان خوانده شد و تکلیف منتظران حلولش برای شنیدن نظرشان را مشخص کردند که نظر ایشان خنثی بوده که با تقبیح شادی ها و تبریک ها هم به مخالفت پرداخت که به خنده ی مداحان در حضورش انجامید و تلویحا نظرش را به آنان که در سطح رو به منفی می چربید نزدیک تر دانست.  حکم حکومتی رهبر در حالی صادر شد که ایشان هیچ گونه اشاره یی به مفاد بیانیه ی به امضا رسیده نداشتند و ابراز داشت که آن چه مباشرینش می گویند جای موضعگیری ندارد! و با جبهه گیری های قبلی ی خود علیه غرب نوید از آینده یی سخت در قالب مشکلات پیشرو خبر دادند . پیرامون بازتاب سخنان رهبر جمهوری اسلامی باید منتظر بود و آن چه که از طرف ائمه ی همیشه موقتی ی نماز جمعه ی تهران بخصوص احمد خاتمی بیان می شود را شنید تا روند این مذاکرات را قبل از رسیدن قرار بعدی که در ماه ژوئن برگزار می گردد را حدس زد هر چند با احوالی ی که رهبر ولایت فقیه دیده می شود و خود نیز به آن اشاره داشتند اگر زنده باشد. با این وجود و فرض بر اینکه شرط  یک شبه ی لغو تحریم ها هم انجام شود نظر  احساسی ایشان چون ورود بنیاگذارش به ایران هیچی خواهد بود.!