اينکه جامعه اي بعد از شصت سال از مصدق به خاتمي، کروبي واحمدي نژاد رسيده است ،پيشرفت محسوب ميشود يا پسرفت؟سوالي است که ميتواند پاسخي به پهناي تاريخ داشته باشد.جامعه اي که شصت سال قبل رهبري چون مصدق داشته است ،ناگهان پس از کودتايي ننگين در 28 مرداد 1332چنان سير قهقرايي رابسرعت طي ميکند که حتي سي سال بعد از آن با انقلاب فراگير وپيروزمندانه نيز نميتواند خود را از اين مسير پسرفت خارج کند يا حداقّل پيروزي خودرا حفظ کند.

جامعه ما باچه کاستي هايي روبروست که که نه تنها قادر به حفظ پيروزي نيست بلکه به راحتي تاريخ را فراموش کرده وبراي يادآوري آن مجبور به تکرار تاريخ ميگردد.

کافيست به شکل گيري وپيروزي انقلاب 1357 نگاه کوتاهي بکنيم آنگاه خواهيم ديد که انقلابي که بخاطر آرمانهاي بزرگ شکل گرفت وپيروز هم شد ناگهان با راضي شدن به حداقلها ومحدود شدن ناگهاني فضا در حدّ يک حکومت اسلامي با رهبري آدمهاي کوچک فکري چون خميني وروحانيوني که تا قبل از پيروزي انقلاب شاه را ظلّ الله ميخواندند وسلطنت را برجمهوري ترجيح داده،جمهوري را تکفير ميکردند،مسير قهقرايي وحشتناکي بخود گرفت که همگان شاهدآنيم.

اينک بعد از گذشت سي ودوسال شاهد خيزش دوباره مردمي هستيم که مجبور به تکرار تاريخ شده اند.

بار ديگر رضايت به حدّاقل وسپردن رهبري به مردان کوچک آفتي است که ميتواند باعث تکرارتاريخ بعد از سي ودوسال ديگر شود !.

در سال 1357 مردم انقلابي ايران ناخواسته قرباني جنگ قدرت بين روحانيون وشاه شده واز مردم براي رسيدن به قدرت توسط روحانيون استفاده ابزاري شد،وپس ازقبضه قدرت توسط روحانيون عملا راي ونظر مردم ناديده گرفته شد " اگر در آنزمان مردم بجاي پذيرش شعارهاي احساسي کمي عقلانيت از خود نشان ميدادند هرگز موج سواران مذهبي نميتوانستند از احساسات پاک مذهبي مردم بنفع خود وبراي رسيدن به قدرت استفاده کنند.

توگويي تاريخ تکرار ميشود،جنگ قدرتي درداخل حاکميت جاري است ، ودر اين ميان مبارزات مردم بپا خواسته ايران از سوي گروه مغضوب داخل حاکميت بخود نسبت داده ميشود،تا جايي که در اين جنگ قدرت يکي اعترافات ساختگي ميسازد وآن ديگري ازتجاوز به زندانيان صحبت ميکند، درحالي که همه ميدانيم موضوع تجاوز ،شکنجه واعدام، سي ودوسال است که در زندانهاي رژيم اتفاق ميافتد،سي ودوسال است که درانتخابات تقلب ميشود،هم آقاي رفسنجاني هم کروبي وهم،همه عاليجنابان از آن آگاه بوده اند وسي ودوسال است دم نزده اند .

کساني که نه تنها درقبال جنايات رژيم ساکت بوده بلکه يار وياور رژيم جنايتکارنيز بوده اند،چه شده؟ناگهان دچار عذاب وجدان شده وسنگ تقلب، حق، وراي مردم وکشتار وتجاوز وشکنجه را برسينه ميزنند.؟آيا جز اين است که سقوط رژيم را حتمي دانسته وبارديگر براي تصاحب قدرت دندان تيز کرده اند.نبايد اجازه داد بار ديگر مردان کوچک با انديشه هاي کوچک اما فوق العاده انحصار طلب وخطرناک،در اين مرحله حساس، سو استفاده کنند. بنابراين از طرح خواستها وشعارهاي متعالي نهراسيم تا مبادا،سي سال ديگردوباره به فکر انقلاب بيافتيم.