در واشینگتن با کوشش تنی چند از فعالین سیاسی مقیم آمریکا از احزاب و سازمانهای گوناگون روزهای جمعه و شنبه برابر با 18 و 19 ژوئه‌ن کنفرانسی در واشنگتن تحت عنوان '' اتحاد برای ایران دمکرات، سکولار و فدرال'' اجراشد. شرکت‌کنندگان این کنفرانس قبلا از طرف کمیته‌ی آماده‌کاری به کنفرانس دعوت‌شده و نمایندگان احزاب و سازمانهای مختلف ایرانی و همچنین اشخاص مستقل را دربرمیگرفت.

همچنانکه از نام کنفرانس پیداست بیشتر بحثها حول حوش دمکراسی، سکولاریزم و عدم تمرکز بود و هر یک از سخنرانان نقطه نظرات خود را در این رابطه بیان‌میکردند.

کنفرانس بسان بردار نظرات سیاسی‌ای شده‌بود که یک طرف موافقان پروپاقرص فدرالیزم و آن سوی بردار مخالفان شدید این فرم سیاسی را در خود جای داده‌بود. احزابی چون حزب دمکرات کردستان و کومله زحمت‌کشان کردستان و نماینده کنگره‌ی ملل ایران فدرال و ... بر فدرالیزم جهت برپائی رئال دمکراسی در ایران پافشاری میکردند، از سوی دیگر تمرکزگرایان از تجزیه ایران در هراس بودند و بر عناصری همچون زبان و نظام سیاسی واحد برای پیشگیری از تجزیه ایران و یکپارچگی کشور پافشاری مینمودند. بطور معمول اینگونه از همایشها دارای نواقص متدیکی‌است که برگزارکنندگان کمتر به آن توجه میکنند. نمونه‌ی این گونه کنفرانس و همایشها را در پاریس، فرانکفورت و دیگر جاها میتوان نام برد. محرزترین اشتباه متدیک اینگونه کنفرانسها برابری رای احزاب و سازمانها با اشخاص است. حزبی با دارا بودن تشکیلات آشکار و پنهان، با حزور میدانی خود در صحنه سیاسی ایران منصفانه نیست که دارای رای برابر با یک شخص باشد، البته جهت حل این مشکل میتوان از نماینده‌ یا نمایندگان انتخاب شده‌ی اشخاص مستقل در کنفرانس برای رای دادن صحبت نمود و همه‌ی اشخاص را در فراکسیونی سازماندهی کرد. چنین کنفرانسهایی برای گامهای بعدی خود میتوانند به‌غیر از اعضای ثابت دارای حق رای مستقیم- که شامل نمایندگان احزاب و نماینده یا نماینده‌گان انتخابی اشخاص میباشند- از کارشناسان سیاسی و متخصص امور ایران بعنوان مشاور استفاده نماید.

خارج از این نقص متدیک، کنفرانس واشنگتن به لحاظ نظری و بحثهای تئوریک پربار و یکی از جلسات موفق در چند سال اخیر بود. این کنفرانس توانست گام مهمی را در جهت نزدیکی و ایجاد همبستگی بیشتر اپوزیسیون برداشته، مجالی باشد برای گفتگوی صریح طیفهای مختلف سیاسی شرکت کننده در آن، آسیب‌ شناسی روابط بین اپوزیسیون در سه دهه‌ی گذشته، شناخت بیشتر نسبت به هم و غیره.

در اتنهای این کنفرانس دو قطعنامه به تصویب رسید که لازم است در رابطه با اهمیت اولین قطعنامه در اینجا بحثی داشته باشم. شاید برای اولین بار است که کنفرانس یا همایشی و یا بطور کلی درخواستی از طرف اپوزیسیون ایرانی به کمیته‌ی اعتبارنامه‌های نمایندگان دولتهای مختلف در مجمع عمومی سازمان ملل متحد جهت رد صلاحیت یا رد تائیدیه‌ی نمایندگان جمهوری اسلامی ایران در ماه سپتامبر 2010 ارائه میشود. بدلیل قابلیت پیگیری حقوقی این درخواست – بعنوان نمونه رد اعتبارنامه‌ی نماینده دولت آفریقای جنوبی در زمان رژیم آپارتاید به مدت بیش از پنج سال- لازم است تمامی اپوزیسیون و مخالفین ولایت مطلقه فقیه از این درخواست حمایت کرده و باری دیگر مشروعیت جمهوری اسلامی در مجمع عمومی سازمان ملل به چالش کشیده شود. کمیته‌ی ارزیابی اعتبارنامه‌های نمایندگان کشورهای عضو در سازمان ملل متحد در میانه‌ی ماه سپتامبر 2010 جلسه‌ی خود را خواهد بست. با جمع‌آوری امضاء ایرانیان داخل و مقیم خارج از کشور توان تاثیرگذاری درخواست بسیار بیشتر و بهتر به پیش‌خواهد‌رفت. بدون تردید چنین درخواستی فارغ از تعلقات حزبی، گروهی و سازمانی به کمیته‌ی مذبور ارائه‌ داده‌میشود.

از طرف کمیته‌ی روابط عمومی منتخب کنفرانس واشنگتن، خانم شیرین تهرانی و آقای علیرضا خطیب شهیدی مسئولیت دریافت و تنظیم درخواست مذکور را دارند که علاقه‌مندان میتوانند اطلاعات لازمه‌ ( نام و نام خانوادگی و کشور محل اقامت) را به ایمیل آدرس زیر ارسال فرمایند:

oktaby@hotmail.com

بلژیک جولای 2010