در غم ما روزها بیگاه شد......... روزها با سوزها همراه شد

بنظر من در حال حاضر ،موقعیت روحی و روانی ایرانیان پس از سی سال حکومت جابرانه و جائرانه حکومت اسلامی به یکی ازشعرهای جاودانه مولوی شباهت یافته است که در گوشه از آن چنین سرائیده است:

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش ....... باز جوید روزگار وصل خویش

من به هر جمعیتی نالان شدم.......... جفت بدحالان و خوش‌حالان شدم

هرکسی از ظن خود شد یار من...... از درون من نجست اسرار من

جنبش آزادیخواهی سبز مردم ایران در همان آغاز حرکت خود بیشتر نیروها و شخصیت های سیاسی را یا مجذوب خود نمود یا گیج مبهوت! همه اینها درحالی بخود بسرعت می گیرد که حاکمان مستبد ایران در داخل و خارج به انزوای کامل دست یافته اند ودر مقابل سرکوب گران حکومت ایران اما جنبش سبز مردم در حال صعود به قله های آزادی و دمکراسی با منطق و بدور از احساسات بر سرعت خود می افزاید!

ـ آن یکی که روزگاری اسلحه بدست مبارزه می کرد و اگر دستش به مهندس میرحسین موسوی می رسید ـ لابد اورا نیز قربانی اهداف استراژیک خود می نمود اما امروز تقاضای حفاظت از جان میرحسین موسوی را کررده است!

ـ آن یکی که همواره خود را وارث تاج وتخت پادشاهی معرفی می کرد اما اینک می گوید ،به هرچه جنبش سبز مردم ایران بر گزیند او نیز گردن می نهد!

ـ آن یکی شعار جمهوری ایرانی را با حکومت سکولار مساوی می داند و ادعای رهبری جنبش سبز را عنوان می نماید.

ـ روزی نیست که در سایت های فارسی زبان در باره اهداف و خواسته ها و مسیر راه جنبش سبز مردم ایران تفسیر هائی نخوانده باشیم که همه اینها نشانه از این هست که بقول مولوی هرکس از ظن خویش یار جنبش سبز شده است.اگر همه تلاشها برای تشریح و نفوذ و پیروزی جنبش سبز بعمل آید چه زیباست.

استبداد ساسانیان ، ایرانیان را در برابر حمله اعراب بی دفاع کرد و دوقرن عربها را بر ایران حاکم نمود ومی رفت که ایران را نیز مانند مصر و شمال افریقا به جرگه ممالک عربی پیوند دهد که ایرانیان زیرکی خاص با ابداء زبان فارسی نوین که از ناحیه شمال خراسان برمی خاست از استحاله خود در فرهنگ اعراب جلوگیری نمودند. بعدها مردم ایران در مبارزه با استبداد و حاکمان عرب به تاکتیک های ظریفی دست زدند که در آن روزگار در نوع خویش بی نظیربود.مردم ایران هیچگاه منویات خود را بطور مستقیم ابراز نمی دارند بلکه با ابزارهای خاصی بدنبال اهداف خود مبارزه می نمایند. مردم ایران روزگاری در رهائی از حاکمان اعراب به شیعه گرویدند اما ناگهان در دوره صفویه ـ مذهب شیوه به مذهب حکومتی تبدیل گردید!اینک نیز اگر

در مثنوی مولوی قصه ای است که همه آنرا خوانده ایم و اگر با خلوص نیت برای آزادی و سربلندی مردم ایران مبارزه می نمائیم واز برج عاج نشینی دست برداشته و نفس خود را نیز تزکیه کرده باشیم ـ می توان از آن حکایت بسیار پند ها گرفت و تجربه آموخت. داستان آن چهار کس که دًًرًمی به ایشان داده شد ، و بدین شکل شرح داده شده است :

چار کس را داد مردی یک دًرم .... آن یکی گفتا به انگوری دهم

آن یکی دیگر عرب بُد گفت :لا ..... من عنب خواهم نه انگور ای دغا

آن یکی ترکی بگفت واین بنُم ....... من نمیخواهم عنب ، خواهم ازوم

آن دگر رومی بگفت این قیل را .... ترک کن خواهیم اسرافیل را

در تنازع مشت ها بر هم زدند .... چون ز سرًٌَُِ نامها غافل بُدند

مشت بر هم میزدند از ابلهی ... پر بدند از جهل و از دانش تهی

واین در صورتی است که از مناقشه موجود در جامعه کنونی امروز ما ، که از هرسوی ماجرا، متعصبانه عنب و انگور خویش میخواهند و چون (سّر نامها ) نمیدانند ، پندار به مفاهیم نمی کشند .

بنده در دوران نخست وزیری آقای موسوی در سال 1364 دوره خفقان از ایران خارج شده ام و پس از آن از تحولات فکری آقای میرحسین موسوی باخبر نبوده ام .آقای خمینی هنگام اقامت در پاریس به مردم ایران قول های بسیار نیکوئی دادند که هیچ یک از آنها درسایه ندانم کاری ها عمدی و غیر عمدی اپوزیسیون و شرائط آغاز جنگ وایران عراق وتغییرات اساسی استراژیک آقای خمینی برای دستیابی حکومت اسلامی و ولایت فقیه اجراء نشد.اما اگر اینک آقای میرحسین موسوی تا به آخر به عقایدی که در مصاحبه با سایت کلمه ابراز داشته اند ، وفا دار بمانند و از گفته های زیر به شیوه زینتی ،تاکتیکی وموقت برای رسیدن به اهداف خود بهره برداری نکرده باشند ،آنگاه بسیار پسندیده بنظر می رسد!

««آیا شما آقای موسوی نماینده و سخنگویی در خارج دارید؟

در جنبش سبز هر شهروند یک رسانه است و راه سبز هیچ نماینده و سخن‌گویی در خارج ندارد. یکی از زیبایی‌های فضای سبز آن است که همه حرفهای خود را می‌زنند و این حرکت در یک فضای تعامل گسترش می‌یابد. بنده هم به عنوان یک همراه نظرات و پیشنهادات خودم را در این فضا مطرح می‌کنم.««

به امید آنروزی که مردم ایران ـ طعم آزادی را چشیده و براستی آنرا لمس نمایند!