معاون اول رییس جمهور مصوبه دولت درباره "نظام رتبه بندی معلمان" را ابلاغ کرد. بر پایه این نظام «آموزگاران، دبیران، هنرآموزان، مربیان امور تربیتی، مشاوران، مراقبان سلامت، مدیران و معاونان مدارس و مجتمع‌های آموزشی و تربیتی» در پنج رتبه «مقدماتی، پایه، ارشد، خبره و عالی» رتبه‌بندی حرفه‌ای می‌شوند. به جز رتبه مقدماتی کسانی که در یکی از این رتبه‌ها قرار ‌گیرند، به ترتیب از ۱۵، ۲۵، ۳۵ و ۵۰ درصد افزایش امتیاز حق شغل از مهرماه سال ۱۳۹۴ برخوردار خواهند شد. اعتبار مورد نیاز اجرای این مصوبه در سال ۱۳۹۴ تا میزان ۱۳ هزار و ۵۰۰ میلیارد ریال توسط سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی کشور فراهم می‌شود. 
هنوز درباره چگونگی ابلاغ رتبه بندی میان مجلس و دولت کش مکش هایی وجود دارد. مجلس بر این باور است که رتبه بندی پیش از ابلاغ می بایست از مجلس رای می گرفت، اما دولت با تکیه بر قانون های درونی خویش به گونه ای شتاب زده آن را ابلاغ نمود! اما رتبه بندی به جز ایرادهای مجلس، دچار دشواری های دیگری نیز است. برای نمونه هنوز شاخص های ارزشیابی فرهنگیان در این نظام تازه بر کسی آشکار نیست! گرچه وزیر آموزش و پرورش می گوید منتقدان بر پایه لایحه رتبه بندی دولت نهم، درباره آن پیش داوری می کنند، اما هنوز هیچ متنی که جزئیات رتبه بندی را نشان دهد در دسترس نیست و فرهنگیان و کارشناسان نمی دانند که با چه شاخص هایی می بایست رتبه بندی آموزگاران را ارزیابی نمایند. اکنون چند هفته است که تارنمای وزارتخانه آموزش و پرورش فضایی را برای طرح دیدگاه های فرهنگیان فراهم ساخته تا آنها شاخصه های مورد نظر خویش را در آن بنویسند و گویا نظرسنجی از فرهنگیان راه انداخته اند! حال دولت با چه سنجه و معیارهایی رتبه بندی را ابلاغ کرده است!؟ کاملا ناروشن و بلکه پرسش برانگیز است. اما نکته مهمتر این که اعتراض های ماه های گذشته فرهنگیان پیرامون یک خواسته مشخص یعنی افزایش دستمزدها تا خط فقر برگزار گردید و هنوز هم ادامه دارد. در حالی که بی گمان رتبه بندی چنین پتانسیل را ندارد. برای نمونه آموزگاری با بیست و پنج سال سابقه – یعنی یک سوم بالای دریافتی در آموزش و پرورش و رتبه خبره کنونی – حق شغلی نزدیک به800 هزار تومان دریافت می کند. اگر در این طرح نیز به رتبه خبره دست یابد، 35 درصد این عدد نزدیک 280 تا 300 هزار تومان می شود که با کسری های دیگر به دویست و پنجاه هزار تومان می رسد و این یعنی نشنیدن اعتراض سکوت فرهنگیان! زیرا اکنون میانگین دریافتی این گروه از کارمندان دولت، نصف خط فقر رسمی است و تا رسیدن آن به خط فقر بسیار فاصله است. 
بی گمان ابلاغ شتاب زده ی رتبه بندی فرهنگیان، این گروه از کارمندان دولت را نه تنها راضی نمی کند بلکه بسیاری از آنها بر این باورند که فرادستان دولت و آموزش و پرورش صدای اعتراض آنها را نشنیده اند و شاید خود را به نشنیدن زده اند! حتما کاربدستان آموزش و پرورش می دانند که خواسته پایه ای فرهنگیان از میان برداشتن تبعیض تحقیر آمیز میان آنها و دیگر کارمندان دولت و افزایش دریافتی آنها تا خط فقر است. ابلاغ این گونه رتبه بندی، آدرس عوضی دادن به جامعه و ناخشنود کردن گسترده ترین کارمندان دولت و یکی از تاثیر گذارترین گروه های اجتماعی است. کاش فرادستان دولتی به جای گرفتن مشاوره از مشاوران بی پیوند با بدنه فرهنگیان، سر راست به سخنان بدنه ناخشنود فرهنگیان گوش بسپارند، تا چنین درباره خواسته های پایه ای آنها دچار خطا نگردند. امید است در آستانه روز و هفته معلم از سوی دولت، چنین فضایی پدید آید تا بیش از این فرهنگیان از دست دولت رنجیده خاطر نباشند.