تناقض، تضاد و ستیز آشکار رژیم 36 ساله ی ولائی با حق ابتدائی زندگی مسالمت جوی مردم از همان فردای شکسته شدن انقلاب مان آغازید و تا هم اکنون بی وقفه و شرورانه ادامه دارد. در این سال های ستمگری، رنج هولناک و سراسر خونین همیشه فضای ترس و رُعب و دلهره بر گوشه تا گوشه ی کشور بلازده ی ما حاکم بوده و هیچگاه در این برهه های فرومایگی و رذالت فردی و فرقه ای و "به اصطلاح حاکمیت الهی" آب خوش از گلوی اکثریت مردمان لهیده و زجرداده شده مان نگذشته است.

و رژیم، همچنان تا به امروز مشغول چپاول آبرو و اموال و امال ملت ها و مردمان بیدادرس و گرسنه و بیکار ماست و با ایجاد صدها و چه بسا هزارها شبکه های مرموز مذهبی، مسجدی و تکایائی، طرح های پیچیده ی امنیتی، باندهای متخصص آدمکشی، طرح های مخوف مافیائی و ترور مخفی، علنی و سازماندهی داده شده به کشتارهای سیستماتیک داخلی و خارجی پرداخته، و ماشین سرکوب او، به زندانی کردن، تبعید و اعدام مخالفان، اخراج، تهدید و وادارکردن بخش پیشرو و آگاه کارگران و فرهیختگانِ نوعدوست به تمکین همچنان پُرکار است. در این میان قوه ی قضائی با ایجاد دادگاه های فرمایشی طبق قوانین شریعت عهد بوق و بیانگردی و احکام ضدبشری مطلقا گوش به فرمان پیشوای باخرد بوده و رسما وابسته به حفظ کل دستگاه ولایت می باشد؛ و نه حقوق زایل شده بی گناهانِ تکفیری. آنهم صدور جزائی که در همگاهی و پشتیبانی با باندهای به اصطلاح امام زمانی برای پیشبرد امر قضا!؟ بنا بر این: همگی این عوامل عملا فاجعه ها و مصسیت هائی هستند که در خدمت یاری به نظام تک قطبی بوده و به تاراج و تباهی مردم و کشور ادامه داده و هستی کلانی از ما در طول تاریح 36 سال برباد رفته است.

در این سال های بلند ظلم و ضلالت، هستی مادی و معنوی و فرهنگی ما یا در این اقتدار مطلق مذهبی سوخته، و یا همواره همراه بوده با جنون و جنگ و جنایت پیگیر. و نتیجتا جان گرانقدر و والای بسیاری از شهروندان ما پیوسته زیر تیغ زهراگین تحجر فقه، جباریت فردی و قساوت قضای ( اعدام و حد و سنگسار و...) قرارداشته و همه روزه قربانیان این بساط مرگ آفرین یا بر بالای دارهای ترس رژیم از فروریزی رقص مرگ می کنند و یا بر روی زمین ناامن توسط نیروی سپاهی، بسیجی و لباس شخصی ها و سرِ گردنه گیرانِ امربه معروف و نهی از منکر در هر کوی و میدان و برزن ، اسیدپاشی می شوند، آزار می بینند، جلب می شوند و یا در انظار عمومی، همانگونه که بارهای بار دیده ایم لپ و پار شده و اسیر می شوند.

یا همینک در سیاهچال های رژیم بسیاری از رهبران کارگری، مخالفان استبداد مذهبی، حقوق دانان، مدافعان حقوق بشر، روزنامه نگاران و همچنین جوانان به جان آمده بسیاری از ستم و روی برده به اپوزیسیون، اسیر زندان های رژیم هستند و بسیاری از آنها ای بسا منظر اجرای حکم ظالمانه ی اعدام. آیا، ستمکاری و اسارتگری جزو ماهیت و هویت وجودی این ساختار خشونت پناه نیست؟ هست! چراکه همانگونه که می دانیم خیلی از دوستان و از برپا ساختگان این ماشین پلید و دشمن بشری، از دیر باز مورد خشم رهبر بوده و حتی بخشی تا پای مرگ رفته و یا همینک نیز بسیاری از آنها در زنجیر غضب و کینه خامنه ای دچار گشته و بی محاکمه اسیر خشم مطلق گرای او در حصار زور مانده اند.

فریناز خسروانی، اولین و آخرین قربانی این رژیم فاسد و بی آبرو نیست. به ده ها و صد ها دختر و زن جوان اسیر و بی دادرس تاکنونی که جز انتخاب مرگ راهی نداشته اند فکر کنیم. به احکام واقعی شرعی، برای تجاوز به دختران اعدامی پیش از مرگ فکر کنیم. به زهرای کاظمی و همین اواخر به ریحانه بی پناه فکر کنیم. به رژیمی فکر کنیم که ماهیت و موجودیت اش تاکنون با بی اخلاقی آشکار گره خورده است. به اصول مذهبی و قانون اساسی رژیم تمامیتگرا فکر کنیم که تکه به تکه اش جز تجاوز و تحقیر و توهین به مقام انسان مستقل و خواسته های آزاد حقوق بشری او نیست؛ باندیشیم. به تبعیض مضاعف علیه زنان و دختران شجاع و بالنده فکر کنیم که آنان نخستین قربانیان این رژیم بوده اند و به طبع، بیشترین آسیب و سرکوب و تباهی را در این مقطع هراسناک از داعش شیعی و زن ستیز متحمل شده اند و خورده اند.

و سرآخر اینکه به راه رهائی و نجات خود کشور فکر کنیم، که یگانه راهکار و تنها چاره ی فراروئی پایانی از این جهنم سوزان خامنه ای ست تامل کنیم. زیرا: ما یک راه بیشتر نداریم و آن گذر از رژیم و استبداد مذهبی ست. خیزش بزرگ، سراسری و مسالمت جوی ما همه ی اسلحه های کور رژیم و باندهای تبکار وابسته به او را به سادگی در هم می شکند. با هم و متحد به پا خیزیم و فریاد فریناز و مردم مهاباد و سوی تا سوی کشور بر لبه ی پرتگاه خود شویم.

بهنام چنگائی 18 اردیبهشت 1394