شرایط اختناق حاکم برکشور از دید هیچ فعال مدنی آذربایجانی دور نیست. اما این هم واقعیت است که «مبارزه برای کسب حقوق» تعطیل بردار نیست. این مبارزه علی رغم مخالفت حکومت، علی رغم علاقه و عدم علاقه ی این یا آن فرد در اشکال مختلف ادامه دارد و خواهد داشت. اما انتخاب تاکتیک و استراتژی درست مبارزه درهرحالتی به نفع مبارزه است.
مبارزه برای کسب حقوق عمدتا می تواند به اشکال :
1- علنی
2- نیمه علنی-نیمه پوشیده
3- پوشیده 
صورت گیرد. هرکس لازم است نسبت به شرایط خود یکی از این اشکال را مورد توجه قرار بدهد. 
انتخابات مربوط به عرصه ی  فعالان علنی مستقل از دولت و معروف و شناخته شده است. فعالانی که فقط هدفشان کسب حقوق ضایع شده است و سیاست مستقلی را با تکیه به مردم خود پیش می برند. و از هیچ جایی جز مردم خود و همه ی تبعیض دیدگان و ستمکشان چشم امید ندارند.
 سئوال این است که کوشندگان با انتخابات مجلس -دهم- چگونه میتوانند برخورد کنند؟ دو راه حل هست: 
1- تحریم 
2- شرکت
- دلیل تحریم می تواند این باشد که :الف - تلاش بیهوده است . جایی که روحانی به وعده های خود نمی تواند عمل کند یا نمی خواهد عمل کند از دست یک یا چند نماینده مستقل کاری ساخته نیست.
ب- و در ثانی از فیلتر حکومت رد نمی شوند. یا بازداشت شده به زندان فرستاده میشوند.
- شرکت: آنچه در دلایل تحریم آمد درست است و می تواند روی دهد. اما منظور از شرکت در انتخابات تنها رسیدن به هدف نیست. که اگر هدف ضایع شد «شرکت» به کنار رود. 
در عمل شرکت فعال دو هدف را دنبال میکند: 1- شرکت در روند مبارزه؛ 2- تحقق خواست.
اگر رسیدن به خواست شکست خورده باشد ولی شرکت در روند مبارزه حاصل است. و این می تواند آگاهی فعالان و مردم را بالا برد.

بگذار حکومت رد صلاحیت کند- و مردم با کارهای ضد دموکراتیک آن بیشتر آشنا شوند. باید آنقدر پاپیچ حکومت شد که خود را با «حفظ سیاست مستقل از دولت» به آن تحمیل کرد. مرحله ای میرسد
که مردم نمایندگان وابسته به حکومت را تحریم میکنند. چون عملاً می بینند که نمایندگان واقعی رد صلاحیت میشوند. 

نمایندگان واقعی می توانند در سه زمینه از حقوق مردم دفاع کنند:
- تبعیض : حقوق فرهنگی-محیط زیست-برابری زن و مرد...
-زحمتکشان: دفاع از طرح حداقل حقوق کارگران . و دفاع از تشکلهای مستقل آنها و حقوق دیگر.
-دموکراسی: دفاع از آزادی های مدنی-سیاسی.

شرکت در انتخابات مجلس دهم در شرایط  سیاسی معمولی و نه حاد می تواند نسبت به امکانات فعالان صورت پذیرد . چون صحنه ی سیاسی همیشه درحرکت است ضرورت دارد تصمیم را در لحظه
مناسب گرفت. درهرحال« آمادگی قبلی» برای حرکت سیاسی چه برای شرکت و چه جهت تحریم  اصل فراموش نشدنی ست.تصمیم تحریم تنها با نیرو و درشرایط حاد سیاسی می تواند اتخاذ شود.
مثل زمانی که نمایندگان واقعی را رد صلاحیت می کنند- یا جنبشهای اجتماعی همگی انتخابات را تحریم می کنند و مانند اینها.

استراتژی مشخص است: کسب همه حقوق با شیوه ی مسالمت آمیز
نام این تاکتیک را «فشار از پایین» میگذارم. فشار مردمی از پایین به حکومت.

اینگونه مبارزات می تواند در ادامه مسئله همبستگی با دیگر تبعیض دیدگان و ستمکشان را دربرگیرد. و در شرایط مناسب موجب تحمیل موجودیت «حرکت کسب حقوق» به حکومت شود و حتی باعث 
پیدایش احزاب مستقل نیز بشود. 
شرایط سیاسی منطقه و جهانی نیز ایجاب می کند «حرکت کسب حقوق» در آذربایجان سیاست فشار از پایین را اتخاذ کند. سیاست انزواطلبی،بایکوت، به زیان مبارزه است.
ضروری ست سیاست فشار از پایین خود را با سیاستهایی که از سوی دیگر اقشار جامعه و تبعیض دیده ی ایران در همین راستا اتخاذ می کنند همبسته ببیند. مثل حرکت معلمان-زنان-کارگران و...
حکومت دو راه بیشتر ندارد یا فشار از پایین را می پذیرد یا درمقابل آن می ایستد؛ در هردوحالت به نفع مبارزه ی کسب حقوق است. 

توجه شود این نوشته شرکت در انتخابات و عدم شرکت را به دو شرط وابسته میداند. وضعیت صحنه انتخابات و شرایط فعالان. و تصمیم در لحظه آخر نسبت به این شرایط را؛ که می تواند مثبت یا منفی باشد. اگر هر دو وضعیت مناسب باشد می توان شرکت کرد ولی اگر مناسب نباشد می توان شرکت را کنار گذاشت. تنها در«غیردموکراتیک بودن انتخابات » آگاهی رسانی کرد. نوشته
نه شرکت را توصیه میکند و نه تحریم را. بل «درک وضعیت صحنه و امکانات - و تصمیم متناسب با آنرا» توصیه میکند.
چون کسی نه از چگونگی صحنه ایکه درآینده قرار دارد چیزی میداند ونه از امکانات فعالان . بنابرین تنها امکان تصمیم گیری در آخر، بعداز آمادگی کافی قبلی ، ممکن است. 

اینها نظریات این قلمزن است . سنجش درستی یا نادرستی آنها به عهده ی دیگران است.