من به معلم بودن خود افتخار می کنم. من رسمی نیستم.نمی دانم نظام هماهنگ چیست.نمی دانم رتبه بندی معلمان یعنی چه.من هیچ رتبه ای  ندارم در این چرخه  آموزش.من نمی دانم فیش حقوقی و کاهش و افزایش مقرری چیست ، من نمی دانم بیمه  طلایی چیست .من نمی دانم برنامه  کلاسی ستونی و غیر ستونی چیست.هرچه که مدیر برایم بست، سر به زیر باید قبول کنم.من نمی دانم اضافه کاری داشتن یعنی چه و بیست و چهار ساعت موظفی یعنی چه.وای از آن تعطیلات ناگهانی وسط ماه که از حقوق هم کم می شود.

من همه  هفته ام را از این مدرسه به آن مدرسه می روم و می آیم و ساعت های زندگی ام اینگونه پر می شود با ستون های صبر و حسرت. کسی مرا و بودنم را ،زحماتم را،عشقم به معلمی را به رسمیت نمی شناسد. مرا ثروت و اندوخته ی کشور به حساب نمی آورند،من را رکن تعلیم تربیت نمی دانند .روزهای نخست معلمی ام از ذهنم دور نمی شود.چه گام های مرددی داشتم به سمت کلاس،بچه ها که گفتند ساکت! خانم معلم آمد، قند در دلم آب شد، اما اندوه از جانم برآمد و آن تردید لعنتی سربرآورد که مگر من معلمم! آموزش و پرورش که مرا در شمارش معلمان خود به حساب نیاورده!!! .

ولی حالا با استواری قدم بر می دارم و سربلند می گویم معلمم. من هم کودکان کشورم را آموزش می دهم.من هم معلمم هرچند به شمارش نمی آیم. من می دانم که آموزش رایگان حق تک تک کودکان کشورم  است و استخدام هم حق همه  معلمان آزاد.من یک نیروی آزادم که می دانم معلم بودن برای من افتخار است. با همه  سختی ها و نداشتن هایش،با تابستان های بدون حقوق و بیمه اش ،با کاهش حقوق های بدون دلیل،با اول مهرهای بدون قرارداد،با روزهای بیکاری پس از تعدیل  نیرو در مدرسه،با حسرت های روزهای پایان سال،با دلتنگی های روزهای بدون دانش آموز، با بی قراری های خرداد، با پرداخت های نامنظم حقوق، با همه  نداشتن هایش با همه  بیگاری هایش…..، معلم بودن، برای من یک افتخار است.من یک معلم زن هستم که  امروز، هفدهم اردیبهشت ماه هزار و سیصد و نود و چهار، تمام خستگی سالیان دراز کار بدون مزد  از دوشم برداشته شد با دیدن همکاران همدل و متحد، با دیدن زنان معلم و فعال.

من به معلم بودنم و زن بودنم افتخار می کنم

یک معلم آزاد/ هفدهم اردیبهشت هزار و سیصد و نود و چهار *

* صدیقه پاک ضمیر، معلم در ایران است.