«دوختور تزاولون، مریض اؤلور؛  "زامانا" الدن چیخدی. بو قیز ؤلدو ...»

مریض،دوختور،داوا سؤز لری ، آدام و ایاق سس لری قولاغیما دییر. حس ائدیره م : ازلدن مریض خانادایام ، یوخسا بیریوللوق بورایا قایئتمیشام. من مریض خانادا دوغولموشام،بورادا یاشیرام، بوردادا اؤله جیم.

اوزاقدا ایله شنم. وطن آلچاقلار اوچون دور.من اؤز گیزلی دووارلاریمدان گئچیره م. گؤرونمه دن. یوخسا سایئلان ده یئلم. بیرجه وطن اهلی جاذیبه لی سویو شیرین دیر. چئولده گزه ن بوز سئچه لرین وطن له نه ایشی وارمی؟
آخ، گؤزلریم! یورقون-آرغین. بوتون بو سکسکه لی قایغلی یوخولاردان...

گؤزتچی قاپی نی آچدی. سفر آت شالوار ایله اینجه یای کؤینکی اینین ده، قیتان سیز باشماقلاری آیاغیندا حیاطه گیردی. و ائله اوردا،قاپی آغزیندا دوردو.سرباز دمیر قاپی نی باغلادی.بیرچوخ دوتساق گنلgənəl بنددن حیاطه توکولدو:«گلین، یالقیز قالمایئن، بیریده گلدی.اولویوب هامی نی بورا تؤکجه یئخ.» بیراوغلان دئدی.

بیرآز دولو اوجابوی بیرکیشی ایره لی گلیب :« بورا گلدیغین اوچون اینجی مه!بیز آفتافا اوغوروسو دیئلیخ، آزادلیق اوچون بوردایئخ»،سفره دئدی.

سفر دینمه دی. اونو بندده آپاردیلار. 15-20 کیشی آنجاق اوردا یئرلشیردی. ایکی مرتبه لی دمیر تخت لر، دورت یانیندا دوزولموشدو. بیله سینه یئر، پتی وردیلر. او تختی نین اوستونده اوتورارکن
دوتساقلارین بیری ایچری گیریب:«سفر گل! یولداشین ایستیر سن نن دانیش سین» دئدی.
«ایستمیرم سسین ائشیده م» سفر دئدی.
«هیرسلنمه. ایندی واخت پاپیب سن نن دانیش سین. دو گور نه دییر. بئله بیر واخت آز اله دوشر.»
سفر دوروب حیاطه چیخدی. دوستو تک سللولون حیاطه باخان دمیرمیللی قاپی جیغیندان باشین قاوزایئب : « سفر، من نن اینجی مه! او "عینک ساز" یادیندادیر؟ او، هر شئ یی خبر وریب دی.مأمور ایمیش. اونا آللاندیخ. منی اؤلومومه ووروب ایشکنجه وردیلر، بیر سوز آغزیمدان چیخمادی. ائله کی گؤردوم او هرزادی یازیب اونلارین قاباغینا قویوبدو بوش-بوشونا دایانماغی داها دوز بیلمه دیم. بونا گؤره هرزادی بوینوما آلدیم. "ایشتیباه"من نن اولدو.تانیمامیش آدما ایناندیم. نه جیککین بیلدیم ،نده بوککون.» یاواشجا دئدی.

«نیه اؤز آرامیزدا اولان ایشلری ده دئمی سن؟»
«هرشی اوزه چئخمیش دی.ائلیه بیلمه دیم دئمی یم.داها خیریم-خیردا شئ لر اوچون بوش یئرینه دایانمادیم.»
«خیردا؟ هئچ بیر شئ خیردا دییل. اینه نین اوجودا...»
سفرین یولداشی دربچه دن آشاغی دوشدو. و او بنده قایئتدی.

دونه سی گون سحر چاغی ساعات بئش ده، بیر "درجه لی" بنده گیریب هامی نی یوخودان اویاتدیب حیاطه توکدو:« به صف! »نیظامی سس له دئدی. سفر سیرایا باخارکن گؤردو آداملارین هئچ بیرین تانیمیر.

بیر افسر گلدی هامی نی "حاضیر-قایئب" ائلی یئب گئتدی.

بیری دئدی:«باخ!باخ! فلک قارقا گئنه گلدی. گؤر نه آغیر اوچور.»
اوبیری:« یازیغین اوچماغا بیر یاخجی قانادیدا یوخدی. گؤر نئجه جان آتیر اوچماغا»-دئدی.

اوبیری:«ایه بیر نئچه دنه تله یی ده تؤکولسه،تاپپیلتی نان یئره دوشجک!»-دئدی.

سفرین اوره یی بتر دؤیونوردو. حس ائلیردی ایندی قارقا او اوجادان دوشوب اؤله جک...

ماحمود اوروپا اؤلکه لرین گزیب قایئدار کن، پاسپورتو اولمادان، توتولوموشدو. او ایندی حیاط ده دیشلرین "فاب"نان یوروردو. دیش خمیری چتین تاپیلیردی.  

بیریسی اورمونون آدلی- سانلی معلیمی -کسرایی- دان دانیشیردی کی، نئجه بیر مهربان آنا تکین دریا دوتساق خاناسینا گئتمه دن اؤنجه، اوشاقلارا یئمک اوچون سئرفا سالیردی؛ قازانی یویوردو... 

قوشچی پادیگانی

کدرلی گونلر هفته لر اؤلدوروجو اوره ک چیرپینماسی ایله گئچدی.
  سوندا سفری دوستلاری ایله بیرلیک ده قوشچی پادیگانی نا گؤندردیلر...
و منیم روحوم آزغین بیر قوش کیمی آوارا اولوب چئولدن -چئوله دوشدو...  
چئول لر. گؤزه ل بیر کندلر . چئشیتلی آغاجلار ، سئوود،قلمه،اریک، آلما، و...خصوصن بادام آغاجلاری.
شور دریا.یاشام دوزو. و الوان-الون مهاجر قوشلار...
و پادیگان.کی قوش دوش سه اورا اوچوشون ایتیره ر!

سفر سراب می منی ؤز دالینجا چکیر ؟
 اونلا نه ایلگیم وار؟بیلمیره م. به نیه مژبورام هر یئرده دالیسیجا دوشم؟ ؤز الیمده دییل. مه یه آدم رویالارینداکی سراب جاذیبه سیندن ؤزونو قورتارا بیلر؟
یوخ،او سراب دییل. او من ؤزومم .

جسمن فرق لنیریک. امما روحوموز بیردی.بیلمیره م هانسی میزین روحو بؤلونوب اوبیرسینین قالبینا گیریب دیر.منیم کی یا اونوکی؟نه فرقی وار، بیزیم روحوموز قاریشمیش دیر.بونو من یاخجی حس ادیره م.
امما او نئجه؟ او یالنیز بیر رؤیادیر. بیر خیالیدی منیم داریخمالاریمین چیرپینتی سیندا.
ایستیره م اونا یاخینلاشام. اللرین توتوب لمس ائدم. پارلاق گؤزلرینین ایچینه باخام، اؤپوشدن اوترو.
و جومام قوجاغیندا.
سؤیلویم یاواشجاسینا ، بوتون سویله ملی لریمی.
و اویام.اویام آجی-شیرین یوخولاریمیزی.

یوخ بیزیم آرامیزدا بیر دووار. بیر گئچیلمز دونیا. اوندان چیخمان ماحال ایشدی.
من یاتمیشام یا اویاغام؟ ؤلویم یا دیری؟ 
 یاتیش-اویانیش،ؤلوم-دیریم؛ نه فرقی وارمی؟ من دایما قبیرسانلیق دا، هیولالارین قان دامان قایناقلاریندا اولموشام.

مین نئچه یوز ایلیک،نئچه مین ایلیک قبیرلردن قالخیب، اولوب-قالانین
چنگالیندایام. هیولالار ! ؤز اوشاقلارین یئیب دانان لار!

 بو دونیادا دایما ؤلو سایلمیشام. بیرجه خوشلوغوم سرابیم دیر. قوی  آپارسین آخار چایلار سئل منی...

دوستاق خانانین قاپوسی بیر اوزون سالونا آچیلیر. دیب قاپوسی دا حیاطه چیخیر.دووارلار اوجا.باشلاریندا تیکانلی سیم لر.

اوزاقدا بؤلگه داغلیق. داغلار پادیگانا گؤز تیکیب لر.

دوتساقلارین سللولو بیر بویوک اتاق دی. 9 کیشی یئرده یاتیر. هرگون اونا«ته Te» چکیب تمیزلیرلر.
سرباز و درجه لی لرین گئدیش-گلیش سسی سالوندا قولاغا دیئر.

اورمو گولو

سفر ال-اوز یوما شیرینی آچدی.
بیر "سرباز وظیفه"،  یان-یووره یه باخا-باخا اونا یاخینلاشیب سالام وردی. سفر اونا ساری چئنمه دن سلامین آلدی. سس تانیش ایدی. سرباز «سفر» دیرکن او باخیب :« شعبان سن بوردا نه الیرسن»دئیب سوروشدو. و گنه ال-اوزون یوماغا باشلادی.

«اشیدیم بوردا سیز. سوباشی باهاناسینا گلدیم گؤروم نه یاردیم ائلیه بیللم. بیر سؤزون نامه ن اولسا یئتیره بیلره م.»
شعبان سفرین محله یولداشلاریندان بیریدی. او بوردا «سرباز وظیفه» -لیق دوره سین گئچیردیردی.
«چوخ ساغ اول! ممکن اولسا آناما دیین منی گؤردوز . ائلیه بیلرسه گؤروشومه گلسین.بیرنامه ده ورره م یتیره سن. آمما قلم کاغاذیم یوخدو.»-اونا دئدی.

«منده وار. یاز ساباح گلیب آپاررام.»
«چوخ یاخجی .واراول!»
«اولدو.گنه بیر ایشین اولسا وارام.» 
او گئدی.سفر قلم کاغاذی پالتاری آلتیندا گیزلدیب سللولا قایئتدی. ؤزون له دوشوندو:
«یوخ،بوردا بیرشئ یازابیلمره م. هامی گؤره ر، گئدیب خبر وره رلر.سوباشیندا یازمالییام»، دئدی.
سللولون گؤزتچی سی-سرباز- سوباشینا گئتمگی چتین توتموردو: 

« سلام،
جانیم آنا! باغیشلایئن.
سیزه چوخ قم-قوصه ورمیشم.
آرزو ائلیره م کف-احوالیز یاخجی اولسون.
 من یاخجی یام. بوردا دوقوز نفر اورمیه لی نن بیریئرده یم.
یئمک، حیاطه چیخمان، وردیش، روزنامه اوخوماق، اوتاغی تمیزلمک، بیزیم گونده لیک ایشلریمیزدیر.
هله کی بوردایق. ائله بیل سونرا دریا دوتساق خاناسینا گؤندره جک لر.

گؤروشوز اوچون اوره ییم شیشیب. چوخ سئوره م سیزی.

همیشه ایسته میشم سیزی سویندیریب شن داماقلی گؤره م.
امما افسوس کی ائلیه بیلمدیم.عوضینده درد-قمی یئزی آرتیردیم.

بیلیره م چوخ یالقیز قالیب سیز.
 دوزو، بو قدر آدام ایچینده منده یالقیزام.بعضا گونو باشا-باش، سحریز خیر-گئجه یئز خیر-دن سووای آیری بیر سؤزوموز یوخدو دانیشاق.بیر-بیریمیزه قریبه یئق. گونو-گوندن آرتیقدا ؤزگه لشیریک. امما نیاران قالمایئن، اوندا کی محبت، سئوگی یزی دوشونوره م قوصه لریمین اودو سؤنور.
آخ آنا!نه دییم،نئجه دییم؛منه دنیا دار اولور ائلی قملی گؤرنده...

آتاما،باجی-قارداشیما سالامین وار. اوزویوزدن اؤپوره م .دوست-تانیشا
سالام یئتیرین.
اوغلویوز سفر.»

او دوستونا گووه نیردی. امما بونلا بئله ایستمه دی بوندان آرتیق بیر سؤز یازسین.دوشوندو  اولا بیلر کی نامه اله دوشوب مقصده یئتیشمه سین. 

دؤنه سی گون،سحرچاغی،شعبان گلیب شئ لری آلیب گئدی.

بیر هفته سونرا گولزار اوشاقلارینان بیرلیک ده (ولی 12، ملک 7 یاشیندا ) گؤروشه گلدیلر.

 گؤزتچی اونلاری بیراوتاغا آپاردی. سفرین دوستلاری قاپونون ایری سیم تورو آراسیندان اونلاری گؤروردولر.
اوشاقلار سفری گؤرجک باشلادیلار آغلاما.گولزارین گؤزلری دولدو.

ؤپوش گؤروشدن سونرا سفر دئدی:
«نیاران اولمایئن.گؤرور سوز ساغام.بیر نئچه آی بوردایئق. سورا یاخینا گله جیئک.آتاما سلام یئتیرین. هله کی بورد قره آغاج گؤتویو چیخاردیریق...»
اوشاقلار ایکی یاندان اونو قوچاقلامیشدیلر. ائله«قارداش-قارداش» دییردیلر.
گولزار دئدی:« بالا ؤزویون قورو.یالقیز دییل سن. اوره یئمیز سنین یانیندادیر. آتا-آنا سندن راضی یئق.باشی اوجالیغی میزسان. سنده بیزدن نیاران اولما. آتان ایشلیر. ساغ- سلامتیخ.»
سفر بیر آز دا اوشاقلارینان دانیشدی. اونلاری گولدوروب گؤزلری نین  یاشین سیلدی.
بو آرادا گوزتچی خبر وردی، گؤروش واختی قورتولدو.

آز-چوخ بیر اوروب واخت، هئچ بیلینمدی نئجه گلیب-نئجه گئتدی.

اونلار گئتدلر. سفر سللولا قایئتدی.

یولداشلاری دئدیلر:
«آبالام، اوشاقلار سنی چوخ سئویر.»
«منده اونلار چوخ سئویره م.» ، سفر گوله -گوله دئدی.

اوره ک چئیرپینتی سی ، روحی سئخینتی لار، آیلار داوام تاپیب گئچدی. دفعه لر سورقو-جاواب، ایشکنجه:
« قبلاً رفتید کون دادید،حالا آمدید رژیم عوض میکنید؟!..."

بیلمیره م بو کیمدی کی هردن منیم باشیم اوسته آدیمی چکیب «زامانا» زامانا دیب اوخور:
زامانا آی زامانا!- اوخوم گلمیر کامانا
زامانا آی زامانا!- اوخوم گلمیر کامانا
ائششک لر آرپا یئیر-آتلار حسرت سامانا...

دالسی وار

منظره ای از منطقه ی قوشچی-اورمیه

«دکتر عجله کنید!مریض دارد می میرد! «زامانا» از دست رفت! این دختر مرد...»

جملات و کلمات مریض،دکتر، دوا ، صدای آدمها و گامها گاه بگاه بگوشم میرسد . احساس میکنم
از اولش در بيمارستان بودم یا برای همیشه به اینجا بر گشته ام . من در بيمارستان زاده شده ام. اینجا زندگی میکنم و اینجا هم خواهم مرد.

ساکن کناره ام، وطن مال رجاله ها ست. من از دیوارهای پنهان خویش عبور ميكنم. بى آنكه به دیده آيم. و یا عددی باشم.تنها اهل وطن جذاب اند.

گنجشکان خاکستری و آواره ی صحراها را با وطن چکار ؟

آه،چشمهایم! خسته و فرسوده از این همه رویاهای درد آلود...

نگهبان در را باز کرد و سفر با زیر شلواری و بدون بند کفش با پیراهن نازک تابستانی وارد حیاط شد
و همانجا دم در ماند. سرباز در آهنی حیاط را بست. عده ای از زندانیان بند عمومی به حیاط ریختند. کسی گفت:
«بیایید، یکی دیگر . زیاد تنها نباشید. زوزه های ما همه را به اینجا خواهد آورد.»
مرد نسبتاً بلند قدی که اندکی چاق به نظر میرسید پیش سفر آمد و گفت:
«ناراحت نباش که اینجا هستی. ما آفتابه دزد نیستیم. برای آزادی آمده ایم».
سفر هیچ نگفت. او را به درون بند که به زحمت گنجایش پانزده- بیست نفر را داشت بردند.
 درون اتاق کنار دیوارها تخت های دو طبقه آهنی چیده شده بود.
 برایش جا و پتوی دادند. او روی تخت اش نشست.
در این هنگام یکی از زندانیان وارد بند شد و گفت:
« سفر، بیا دوستت میخواهد باتو صحبت کند. »
« نمی خواهم صدایش را بشنوم!»
« عصبانی نباش! حالا فرصته پیدا کرده با تو صحبت کند، چنین فرصتی کم گیر میاید.بیا برو ببین چه  میگوید.»
سفر برخاست و به حیاط رفت. دوستش از پشت میله های دریچه ایکه بالای دیوار حیاط قرار داشت سرش را بالا آورده و به آرامی گفت:
« از من ناراحت نباش. صاحب آن عینک سازی که یادت میاید، او همه چیز را نوشته و خبرداده.مأمور بود . گولش را خوردیم. مرا به قصد کشت شکنجه کردند؛ ولی چیزی نگفتم تا اینکه نوشته های او را آوردند گذاشتند جلو من. دیدم همه چیز لو رفته و مقاومت بیفایده است. این بود که مسایل را پذیرفتم. اشتباه منه که نشناخته بهش اعتماد کرده بودم.»
« چرا چیزهایی که تنها بین من و تو بود گفتی؟»
« نمی توانستم نگویم . همه چیز لو رفته بود. دیگر روی مسایل کوچک و بی اهمیت ایستادگی نکردم- دیدم بی فایده است».
« کوچک؟ هیچ چیز کوچک نیست. حتی نوک سوزن.»
دوست سفر از دریچه پایین آمد و سفر به بند برگشت.

روز بعد صبح زود ساعت پنچ، درجه داری داخل بند شد و همه را بیدار کرده به حیات ریخت و با لحن نظامی گفت:
«همه به صف!»

سفرنگاهی به صف کرد. در ردیف آدمهایی ایستاده بود که هیچ کدامشان را نمی شناخت. 
افسری آمد همه را حاضر غایب کرد و رفت.

یکی از زندانیها گفت:
«نگاه کن ،نگاه کن! کلاغ بیچاره بازهم آمد. ببین چه با زحمت می پرد.»
دیگری گفت:« بیچاره پری برای پرواز هم ندار.»
 آن دیگری گفت :« اگه آن بالا یک کم پراش بریزد تولوپی میافته پایین. »

 قلب سفر تند تند میزد. احساس میکرد الان کلاغه از آن بالا میافتد پایین و می میرد...

محمود که بعد از گشت و گذار در کشوارهای اروپایی به علت نداشتن گذرنامه در زندان بود داشت در حیاط  دندانهایش را با پودر لباس شویی مسواک میزد. خمیر دندان کم گیر میامد.

دیگری از معلم معروف اورمیه - کسرایی- حرف میزد که چطور مثل مادری مهربان تا رفتن به زندان دریا سفره ی غذا را برای زندانیان می چید و دیگ غذا را می شست...

  روزها و هفته ها با ملال و دلهرهای کشنده، سپری شد.
سر انجام او را به همراه عده ای به بازداشتگاه پادگان قوشچی بردند...
و روح من چون پرنده ای ره گم کرده آواره ی دشتها شد...
دشتهایی با روستاهای زیبا، درختان گوناگون بید و تبریزی و سیب؛ و به ویژه بادام. و دریاچه با آبهای شورش که نمک زندگی بود؛و انواع پرندگان رنگارنگ مهاجر...
و پادگان. جایی که اگر پرنده ای گذرش به آنجا میافتاد قدرت پرواز را از دست میداند!

دریاچه ی اورمیه

آیا سفر سراب است که مرا به دنبال خود میکشد؟ چه ارتباطی با او دارم؟ نمیدانم. پس چرا مجبورم همه جا دنبالش کنم؟ دست خودم نیست. مگر آدم می تواند خود را از کشش سراب رویا هایش برهاند؟ نه او سراب نیست، او خودم هستم.
 جسماً فرق داریم اما روحاً یکی هستیم. نمیدانم روح کدام یکیمان در کالبد دیگری تقسیم شده و حلول کرده است. روح من یا او ؟چه فرق میکند. روح ما آمیخته ای از هردویمان است. این را من خوب حس میکنم. ولی او ؟ او فقط یک رویا ست. یک وهم در تپش دلتنگی هایم.
 میخواهم نزدیکش شوم،دستهایش را لمس کنم و در چشمانش  بنگرم . برای بوسه. و غرق شدن در آغوشش. و نجوا کنم آنچه را که می بایست میکردم.
و به خواب بروم، به خواب رویا های تلخ و شیرینمان. 

 اما بین ما دیواری ، نه دنیای عبور ناپذیری قرار دارد؛ که خروج از آن محال است.آیا من خوابم یا بیدار؟ زنده ام یا مرده؟ خواب و بیداری، زندگی و مرگ چه فرق میکنند؟  من همیشه در گورستان بودم. در چنگال خون چکان هیولاها. موجوداتی که از گورهای هزار و چند صد ساله ، چند هزار ساله برخواسته اند. و حتی فرزندان خود را هم میخورند. و حاشا میکند.
من در این دنیا همیشه مرده به حساب آمده ام.تنها دلخوشیم سرابی ست که مرا به دنبال خود می کشد... 

در ورودی بازداشتگاه به سالن درازی باز میشد. و  انتهای آن با دری به حیاط پشتی راه می یافت. که دیوارهای بلندی داشت با سیمهای خاردار. منطقه کوهستانی ست. و در دور دستها کوههای بلند چشم درچشم پادگان دوخته اند.

سلول زندانیان اتاق بزرگی ست که 9نفر در آن روی زمین میخوابند. و هر روز باید ته کشیده شود.صدای رفت و آمد سربازها و درجه داران در سالن به گوش میرسد.

سفر  شیر آب دستشویی را باز کرد .

 سربازی در حالیکه محیط سالن و نگهبانان را می پایید با احتیاط به او نزدیک شد و سلام داد. سفر بدون اینکه به سوی او برگردد جواب سلام اش را داد. صدا آشنا بود. سرباز گفت:« سفر!»
سفر نگاهی به طرف او کرد و گفت : «شعبان تو اینجا چکار میکنی؟»
و دوباره سرگرم شستن دست و رویش شد.
« شنیدم اینجا هستید. به بهانه ی دستشویی آمدم ببینم چکار می توانم برایت انجام دهم. نامه ای حرفی داشته باشی میرسانم. »
شعبان از هم محله ایها و دوستان سفر بود. و اینجا سرباز وظیفه.
 جواب داد: « ممنون. اگر ممکن است به مادرم خبر بده که کجا هستم و اگر شد به ملاقاتم بیاید. و نامه ای هم میدهم برسانی. اما کاغذ و قلم ندارم.»
شعبان : « دارم . بنویس فردا میام می برم.» «خیلی خوب. زنده باشی. »
« باز هرکاری داشته باشی هستم. »
دفتر و قلم را داد و  رفت. سفر آنها را زیر لباس خود پنهان کرد.
وقتی به سلول برگشت با خود اندیشید: «نه، اینجا نمی توانم چیزی بنویسم. همه می بینند. و ممکن است گزارش کنند. مجبورم این کار را درتوالت انجام دهم.»
 نگهبان سلول برای توالت رفتن زیاد سخت نمیگرفت:

 
« سلام،
  مادر جان ، ببخش که شما را غمگین کرده ام. آرزومیکنم حال همه یتان خوب باشد. نگران من نباشید. خوبم. اینجا با نه نفر از اهالی اورمیه- با هم هستیم. غذا و هواخوری داریم. ورزش میکنیم و روزنامه میخوانیم. اتاق را تمیز میکنیم. فعلا که اینجا هستیم. گویا بعداً ما را به زندان دریا خواهند فرستاد.
دلم به دیدار یک یک تان لک زده است. خیلی دوستتان دارم.
میخواستم همیشه خوشحالتان کنم ولی افسوس که نتوانستم.
و به جای آن درد و اندوه تان را بیشتر کردم.
میدانم بدون من خیلی تنها شده اید. راستش منهم با این همه آدم تنها هستم. گاهاً تمام روز بجز صبح بخیر و شب بخیر چیزی نداریم که بهمدیگر بگوییم. همه نسبت بهم غریبه ایم و روز بروز هم غریبه تر میشویم. اما نگرانم نباش وقتی به شماها فکر میکنم ، محبت و مهربانی هایتان آتش غصه هایم خاموش میکند.
به پدرم و برادر و خواهرم سلام دارم و روی همه یتان را می بوسم.
به همه ی دوستان و آشنایان سلام برسانید.  
 پسرتان سفر»

او چیزی بیش از این نخواست بنویسد. احتمال میداد ممکن است اشکالی پیش آید و نامه به مقصد نرسد. هر چند که به دوستش مطمئن بود.
 روز بعد، صبح، شعبان آمد و دفتر را پس گرفت و رفت. و خبر داد  که همین روزها خانواده به ملاقاتش خواهند آمد.

یک هفته بعد گلزار به همراه بچه ها- ولی  12 ساله و ملک 7ساله-  به دیدار سفر آمدند.
وقتی نگهبان سفر را به اتاق ملاقات برد دوستانش داشتند آنها را از میان سیمهای کلفت توری نگاه میکردند. بچه ها با دیدن برادر زدند زیر گریه و های-های گریستند. گلزار هم اشک در چشمهایش حلقه زد.
بعد از روبوسی سفر گفت:
«نگران من نباشید. ساغ و سلامتم.  مدتی اینجا هستیم بعد میاییم نزدیکیها . به پدرم سلام برسانید. هنوز مدتی اینجا کار داریم. کنده ی نارون درمیاوریم.»
بچه ها اورا در آغوش گرفته مدام «داداش-داداش» میگفتند .
گلزار گفت:« از خودت مواظبت کن. تنها نباش. قلب ما با توست. هم پدرت و هم من از تو راضی هستیم. پسرمان باعث سربلندی ماست. نگران ما نباش، پدرت کار میکند و همه خوبیم. »
سفر کمی هم با خواهر و برادرش شوخی کرد و صحبت کرد و غمشان را از چهره زدود.
در این حال نگهبان خبر داد وقت ملاقات تمام است، و باید اتاق را ترک کنند. کم و بیش یکربع ملاقات هیچ معلوم نشد کی آمد و کی شد. مادر و بچه ها رفتند و سفر به سلول برگشت.

دوستانش گفتند :
«سفر بچه ها خیلی ترا دوست دارند»
سفر با لبخند جواب داد:
«منهم  آنها را خیلی دوست دارم.»

ماهها در اضطراب و دلهره و فشار روحی سپری شد.

بعد از بازجویی های مکرر، و شکنجه و  آزارها :
"قبلا رفتید کون دادید،حالا آمدید رژیم عوض میکنید..."

نمیدانم این کیست که گاه بگاه بالای سرم نام مرا می برد ، «زامانا» زامانا گفته و میخواند:
زامانا آی زامانا!- اوخوم گلمیر کامانا
زامانا آی زامانا!- اوخوم گلمیر کامانا
ائششک لر آرپا یئیر-آتلار حسرت سامانا...*

--------------

 گنل: عمومی

*ّیک یابانی ست:
«زامانا» ای «زامانا»! تیرم برگمان نمی آید
خرها جو میخورند- اسبها حسرت گاه میکشند.