جستاری بر روانشناسی مصرف البسه پوستی

امروز رادیو سوئد گزارشی خبری داشت دایر به اینکه در هنگامه ی این اقتصاد بحران زده دوساله اخیر، بخش اقتصادی مربوط به پوست در خلاف مسیر بحران رونقی بی سابقه داشته است.

تا چند ده سال پیش در همین اروپا پوشیدن البسه پوستی حیوانات وجهی از تشخص اجتماعی بود. پوشیدن پالتوی پوست پلنگ و ببر و سمور(مینک)، راسو و .. نه تنها عیب نبود بلکه بیان تمولی بود که نمایش دادنی و بالیدنی بود.

ولی امروز محال است حتی خانواده های درباری نگلیسی و یا اسکاندیناویائی را انسان ببیند که از لباس حیوانات استفاده میکنند. جامعه در برابر چنین پوششی، عکس العملی انزار آمیز از خود نشان خواهد داد. والبته خود خانواده های سلطنتی هم فارغ از این احساس انزجار نیستند. امروز انسان نمیپذیرد تا حیوانی پوست کنده شود برای اینکه از پوست آنها پوشش لوکس و پز دادنی برای ما آدمها درست شود.

برغم این احساس عمومی ، در این سوئد و احتمالاً بسیاری دیگر کشور های اروپائی، هنوز واحد های پرورش حیوانات پوستی وجود دارد و نبردی دائمی بین آنها که مزارع پرورش راسو (مینک)، دارند و گروهای مدافع حقوق حیوانات در جریان است. این مزارع باید سگ های نگهبانی داشته باشند تا از رخنه این گروها برای آزاد کردن مینکها جلوگیری کنند . ولی این گروه ها که اکثراً جوان هم هستند ریسک گرفتار شدن را اغلب بجان خریده، مخفیانه به این مزارع داخل شده، درب قفس هارا باز و مینکها را آزاد میکنند.

تا اینجای این گزارش خبر شاید چیز مهمی نداشت ولی نکته دردناک قضیه در این بود که رونق بازار پوست حیوانات مدیون رونق و رواج مصرف این کالا در روسیه و چین است.

عشق به لباس پوستی پوشیدن در این دو امپر طوری پیشین کمونیستی، که یکی به نظام مافیا اکونومی ( گانگستریالیسم) فراروئیده و دیگری به خشن ترین نوع لیبرال اکونومی یا کاپیتالیسم وحشی، نموداری از یک بیماری خاص نظامهای ایئولوژیک با طبقه نوکیسه است. طبقه نوکیسه و تازه بدوران رسیده این جوامع، از این شعور متعارف جامعه غربی امرروز چنان بیگانه و با ارزشهای جامعه غربی آن چنان نا آشنا هستند که نمیدانند پوشیدن لباس پوست خز، راسو، مینک و.. جز احساس نفرت و تحقیر، احساس دیگری در انسان مدرن امروز بیدار نمیکند. انسان غربی با دیدن هر پالتو پوست پوشی میتواند آناً حدس زند که طرف پوشنده،از کجا آمده است. بی فرهنگی عمیق اجتماعی فقط یک نمود این پوشش لوکس است روی دیگر سکه، در این کشورها، مؤید ظهور طبقه جدید ثروتمندیست که بر روی فقر سریع مردم بنیاد ثروت اندوزی خود را نهاده است و میخواهد این ثروت را نمایش دهد. اگر برای خانواده های روشیلد در فرانسه، مورگان

د رامریکا، والنبری در سوئد یکصد سال صنعت آفرینی لازم بود تا به مال و منالی برسند این راه برای نو سرمایه داران دنیای کمونیستی کمتر از چند سال طول کشید و دلیل آن اینست که در آنجا منشاء این ثروت اندوزی ،ثروت افرینی بود و در اینجا سرمایه ربائی و رانت خواری.

و تا آنجا که به میهن ما مربوط میشود، قضیه صد بار بدتر است زیرا طبقه نوظهور و به ثروت رسیده ی حاکم بر میهنمان نه از درون بوروکراسی حزبی و دولتی مثل چین و روسیه و اکرائین، بلکه از درون قشر وجوهات و صدقه بگیران و موقوفه خواران برآمده است.