جناب آیت الله سیستانی!

بشریت در سفر طولانی تاریخی خود، در روند اجتماعی شدن خود ازآغاز شکل گیری خانواده در بطن گله های انسانی، دست به آفرینش های عظیمی در تمامی عرصه های زندگی زده است. در کنار هنر معماری و فن ابزار سازی و آفرینش زبان و و هنر های تصویری و تجسمی و.. جهان معنوی خویش را نیز ساخته است که شامل دین، اخلاق و هنجارهای آنها، در یک سیر تکاملی انسانگرایانه میشود. اگر از خود ویژگیهای اخلاقیات برخاسته از موقعیت صنفی، جغرافیائی و بگذریم با هنجار های اخلاقی در یک مجموعه نظام مند روبرو میشویم که از آن بعنوان روح حاکم بر اخلاقیات بشری بمثابه جوهر مشترک اخلاقی عام تمامی جوامع انسانی میتوان نام برد.

هرچند جامعه بشری یک جامعه تمام و کمال ایده آل به لحاظ اخلاقی نیست ولی ارزشها و هنجارهای انسانی دوره بدوره ارتقاء یافته و کل جامعه جهانی رو بسوی انسانی شدن پیش میرود.

در برابر این سئوال که از نظر اخلاقیف چه درست و چه نادرست است، پاسخ ارسطوئی اینست که: ـ فرض کن آن کاری را که تو میکنی دیگران هم بکنند، اگر میپسندی و میپذیری پس آن کار جایز است و گر نه خطاست. کانت از آمریت اخلاقی سخن میگوید و اینکه چگونه هنجار های اخلاقی همذات انسان میشود بطوری که تفکیک ذات انسانی از خصوصیات او ناممکن میگردد. امیل دورکهیم از اخلاقیات دینامیکالی سخن میگوید که با حرمت یافتگیِ ـ یا بقول میرحسین موسوی کرامت انسانی ـ انسان، در وجود آدمی چنان نهادینه میشود که وجدان جمعی انسانی ـ همساز شدن فردیت آگاه در جمع بشری ـ جای امر نهی قانونی و یا دینی را میگیرد و این آن اخلاقی است که امروزه در جوامع پیشرفته صنعتی و بویژه اروپایی، بدان رسیده اند.

لذا نظام عام اخلاقی مورد اجتماع بشری، دست آوردی از دستاورد های انسان در مسیر چندین و چند هزار ساله اوست. حرمت کودک، پیران، زنان ، اسیران، از کار افتادگان، پرهیز از مفتخوارگی و دزدی از دروغ و شیادی و... همه جزء آن «روح القوانین» نا نوشته اخلاقی هستند که آدمیان بدان رسیده اند.

در دنیای اسلام، در کنار آن اخلاقیات مرسوم و متعارف که از بطن خود روابط زنده زندگی مردم فراروئیده است، روحانیت و مراجع دینی طی بیش از هزار سال مدعی چنان اخلاقیاتی فراانسانی و ربوبی شده اند که از متن مندرجات و احکام دینی استنتاج شده و شکل گرفته است و در پس آن، پاداشت و کیفر الهی، بهشت و جهنم قرار گرفته است. چنین اخلاقیات دین ساخته ائی این تصور را به ذهن انسان متعارف متبادر میکرده است که اگر بزرگان و متولیان دین قدرت را بدست گیرند،جهان و جامعه بهشت برین و مدینه فاضله افلاطونی میشود.

چنین مدینه فاضله ائی، در دوران مدرن در ایران نگون بخت ما تجربه شد و حاصل آن چنان فاضل ابی از کار درآمد که بوی عفن آن هرگز از فضای میهن ما رخت برنخواهد بست.

تاریخ بشر بحران های بیشماری را تجربه کرده است. چه بیشمار دفعاتی که بردگان بر علیه ستم برداه داری شوریده اند و چه قیام هائی دهقانیی که امپراطوریهای فتودالی را لرزانده و چه اعتصابات کارگری که دنیای صنعتی را به بحران سیاسی و انقلاب کشانده است و ... اما تاریخ هرگز بیاد ندارد، در سرزمینی بحران شرف و بی شرفی رژیمی را لرزانده باشد و یا اولیه ترین موازین اخلاقی در نظامی سیاسی و از آن مهمتر دین محور، آشورائی و ومدعی اخلاق، چنان خشن و جمکران منشانه( لغت دیگری نمی یابم) مرزهای شرافت را زیر پا گذارده و به منجلاب بیشرفی کامل افتاده باشد که از مرزهای گروه های اجتماعی، سیاسی عبورکرده وانسان هارا به اعتبار صِرف انسان بودنشان به جبهه گیری در برابر نظام بی شرف خود وادار کرده باشد. نظامی که در آن شهوت قدرت و ثروت جای خدا و دین را گرفته است ولی همچنان بنام آنان فرمانروائی میکند.

جناب آیت الله سیستانی!

شما حتماً اخبار جنایات و تجاوزات باند جنایت پیشه و شرف باخته آیت الله سید علی خامنه ائی و احمدی نژاد را شنیده ائید!

شما حتماً اخبار تجاوزات ناموسی این خداپرستان بی ناموس را به دختران و پسران جوان میهن ما شنیده ائید!

از آن جوانانی که بدست سربازان امام زمان مورد باور شما زیر شکنجه کشته شده و یا در خیابانها به ضرب گلوله و با قمه و چماق اسلامی از پا درآمده اند چیزی نمیگویم!

سئوال من از شما این است:

از شما وشماها رهبر و رهبران بزرگ مرجعیت شیعه انتظار نیست بر آن قربانیان اشک بریزید و یا بر آنها فاتحه بخوانید ولی آیا نمیخواهید برملوث و ملکوک شدن دین و مذهبی که بیش از هزار سال بنام آن، رذائل اخلاقی را در پوشش فضائل و قدوسیت دینی و پول و قدرتخدائی را بنام ربوبیت بی بدیل و بی چون و چرای الهی برای میلیونها و میلیونها انسان ساده باورمند به شماها، موعظه کرده اید، اعتراض کنید؟

جناب آیت الله سیستانی!

آیا میتوانید کس یا کسانی را در تاریخ و درجایگاه زعامت اجتماعی، سیاسی یا فرهنگی نشان دهید که به اندازه شما روحانیون و مراجع دینی ما در رسای پاکیزگی اخلاقی سخن رانده و در مدحِ قداست پیشوایان دینی ما و سجایای اخلاقی آنها اینقدرسخن سرائی کرده باشند ولی تا این اندازه ـ در نمونه ایران ماـ همه این اخلاقیات بشری را این چنین خشن و غیر

انسانی زیر پا گذارده باشند؟

حبیب تبریزیان