سالن بزرگ و مدرن هتل بین المللی اربیل در شمال عراق پر است از مهمانان داخلی و خارجی که در مشایعت موسیقی آرام و نور ملایم آباژورها به گفتگو نشسته اند. بوی غذاهای فرنگی و محلی هم که در فضای سالن پیچیده است، مهمانان را به ضیافتی مطبوع دعوت می کند. مهمانانی که این روزها بیشتر یا خبرنگارانی هستند که مثل ما برای پوشش انتخابات پارلمانی عراق به شمال عراق سفر کرده اند و یا نامزدهای انتخاباتی که برای مهمانی رسمی و رایزنی هایشان آمده اند. در گوشه وکنار لابی، گروهی از پیشمرگه ها که غالبا محافظان نامزدها و مقامات رسمی حکومت منطقه ای کردستان هستند، از فرصت استفاده کرده و بر مبلهای راحت هتل لم داده اند و حین صحبت با یکدیگر چای می نوشند.

بی بی سی، اربیل کردستان عراق

بعد از گپ با چند خبرنگار کرد درباره آینده کردستان عراق و انتخابات و موضوع های مربوط به آن، گوش به موسیقی " لاو استوری " سپرده ام و سعی دارم صحبت ها را در ذهنم بررسی کنم که به ناگاه یکی از دوستان کرد تلنگری می زند و می گوید: "هیچ می دانی در یک هتل تاریخی اقامت داری؟ هتلی که شاهد یکی از خونین ترین درگیری ها میان دو حزب اصلی کرد منطقه بوده؟".

او در ادامه می پرسد که در کدام اتاق می مانم. می گویم اتاقم رو به خیابان است. خنده ای سر می دهد و می گوید: "آهان پس در اتاق ارواح هستی. اتاقهای رو به خیابان پر بود از جسد پیشمرگه های کرد."

منظور او درگیری های داخلی کردستان عراق در اواسط دهه نود بود و اشاره اش هم به اوج این جنگ در سال ۱۹۹۶.

آن سال، جنگ میان دو حزب کرد به اوج خود رسید و پس از درگیری های خونین، اربیل که مرکز حزب دموکرات کردستان به حساب می آید، به تصرف پیشمرگان جلال طالبانی در آمد.

در همان زمان گویا هتل شرایتون یا همان هتل بین المللی کنونی به پایگاه اصلی برای حزب اتحادیه میهنی تبدیل شد. اما با حمله مجدد مردان مسلح آقای بارزانی، شهر به صاحبانش باز پس داده شد. البته هزینه این بازپس گیری هم جان دادن صدها پیشمرگ از دو طرف بود.

چتین ارچتین، خبرنگار کرد اهل ترکیه که برخلاف دیگران، نگران نوشته شدن اسمش بر سر تعریف این داستان به خبرنگاری غریبه نیست، می گوید: " وقتی من در سال ۹۹ به اینجا آمدم هنوز آثار گلوله ها بر در و دیوار این هتل مانده بود. در واقع نمای آن به آبکشی بزرگ شبیه بود."

چتین به پیشمرگانی که در آن سوی سالن نشسته اند اشاره می کند و می گوید: "شاید هر کدام از اینها که الان اینجا نشسته اند آن روز خونین را در این هتل تجربه کرده باشند."

این را از همان پیشمرگان می پرسیم. هیچ یک جواب مشخصی نمی دهند اما یکی از آنها زخم های سر و گردنش را نشان می دهد و با همان لهجه کردی به فارسی می گوید: "خانم گذشته ها گذشته. همه ما زخم برداشتیم اما الان با هم هستیم داریم برای انتخابات آماده می شویم. مثل برادر."

در انتخابات پارلمانی عراق همچون انتخابات سال ۲۰۰۵، دو حزب اتحادیه میهنی و دموکرات کردستان همراه چند حزب کوچک دیگر با فهرستی مشترک شرکت خواهند کرد که به ائتلاف "هم پیمانی کردستان" معروف است. این دو حزب در انتخابات پارلمان محلی هم که چندی پیش برگزار شد، با یک فهرست شرکت کرده بودند.

این دو حزب درمدت زمانی کمتر از سی سال از نبرد مسلحانه به ائتلاف بر سر صندوق رای رسیده اند که در نگاه اول می تواند نشانه تحولی بزرگ در درک رهبرانشان از دموکراسی و بازی قدرت باشد و این حس را ایجاد کند که صدای تفنگها برای آنها اکنون تنها در تاریخ مانده است و بس.

اما با نگاه به فضایی که این روزها در هیاهوی پیش از انتخابات عراق حاکم شده هنوز این سوال مطرح است که آیا واقعا سلاح ها در کردستان عراق خاموش شده اند؟

اگر در انتخابات عراق علت اصلی ائتلاف دو حزب کسب نفوذ بیشتر در بغداد باشد، در انتخابات محلی برای جلوگیری از شکستن آرایشان در برابر حزب نوظهور "گوران" است.

این حزب با شعار تغییر و اصلاح به رهبری نوشیروان مصطفی تشکیل شد. مردی که زمانی دست راست جلال طالبانی به حساب می آمد و اکنون در جایگاه مخالف یا به قولی اپوزیسیون نشسته است.

گوران توانست موفقیت چشمگیری در انتخابات پارلمان محلی به ویژه در سلیمانیه مرکز حزب اتحادیه میهنی به دست آورد، به طوری که اگر احزاب آقای بارزانی و طالبانی با هم ائتلاف نمی کردند گوران می توانست سهم بسیاری را در حکومت خودمختار کردستان عراق از آن خود کند و حتی ممکن بود به تنهایی دولت را به دست گیرد.

آقای نوشیروان نسبت به مسایل داخلی حکومت منطقه ای کردستان، ساز مخالف کوک کرده و به بسیاری از سیاست های گردانندگان کنونی دولت منطقه ای در قبال بغداد هم اعتراض دارد.

همین مساله قدرت و سیطره نفوذ دو حزب دیرینه در کردستان عراق را به چالش کشیده و حتی التهاب فضای پیش از انتخابات پارلمانی عراق در این منطقه را دو چندان کرده است.

تنها سه روز قبل افراد مسلح ناشناس به دفاتر گوران در اربیل و سلیمانیه حمله کردند و اسباب و وسایل آنها را شکستند. تعداد زیادی از روزنامه نگاران و خبرنگارهایی هم که در صف حامیان این حزب قرار گرفته اند، از تهدید ها و فشارهای این افراد در امان نبوده اند.

دفتر تلویزیون خبر کردستان یکی از رسانه های اصلی گوران نیز ناچار به تغییر محل خود در اربیل شده است. آنها برای امنیت بیشتر به محله مسیحی نشین عنکاوه رفته اند تا شاید کمتر در معرض دید مخالفان خود باشند.

حمله ها و تهدیدهای مسلحانه به حدی بود که هفته گذشته روزنامه لاوین در اعتراض به این فشارها صفحه اخر خود را سیاه چاپ کرد و در صفحه اول هم نوشت "اگر شما سلاح دارید ما هم قلم داریم."

با توجه به این اوصاف به نظر می رسد سلاح ها در کردستان آماده شلیک به انتظار نشسته اند و پای صندوق رفتن کردها برای فراموش شدن تفنگها و فشنگها کافی نبوده است.

حال فارغ از بحثهای مدرن آزادی بیان و حقوق روزنامه نگاران، بسیاری در کردستان عراق نگران روند بعد از انتخابات در این منطقه هستند.

دغدغه ای که ربوار کریم، روزنامه نگار کرد ساکن اربیل این چنین توصیف می کند: "گوران یا ما را به سوی دموکراسی می برد و یا به لبه پرتگاه و آغاز یک جنگ داخلی دیگر. در این مدت و حتی بعد از انتخابات عراق خواهیم دید که کردهای عراقی تا چه حد در یادگیری الفبای دموکراسی موفق بوده اند."