حضور پرشکوه مردم در روز عاشورا وحشت کودتاگران را چندین برابر کرده است. چشم انداز پیوستن نیروهای انتظامی و نظامی به صفوف مردم برکابوس های آن ها افزوده است. سردرگمی را می توان در صفوف آن ها به روشنی مشاهده کرد. ارگان های مختلف، دیگری را به کم کاری و عدم بکارگیری خشونت لازم متهم می کنند. در این شرایط حساس برای نتیجه گیری از مبارزات و جانفشانی های یک صد ساله مردم ایران برای آزادی و استقرار دمکراسی پایدار، چند نکته زیر به نظر نگارنده می رسد:

1) خشونت های بی رویه کودتاگران که با کشتارهای روز عاشورا و دستگیری های بعد از آن وارد فاز جدیدی شده است، به نفع جنبش سبز تمام خواهد شد (با توجه به بند 6 این نوشتار). زیرا گرایش های گوناگون داخل جنبش سبز را به هم نزدیک تر می کند. لایه های رادیکالتر جنبش را به میانه روی و شکیبایی بیشتر متمایل می کند. اما جناح معتدل تر جناح محافظه کار را از کودتاگران بیرحم دورتر می کند.

2) باید این واقعیت تلخ و برهنه را پذیرفت که سران کودتاگران به غایت بیرحمند، هیچ پرنسیبی ندارند و اگر بتوانند از هر اقدام جنایتکارانه ای برای منافع خود و حفظ خود فروگذار نخواهند کرد. آن ها برای سرکوب نیاز به بهانه ندارند. هر چه موقعیت خود را متزلزل تر و خود را رفتنی تر ببینند به خشونت بیشتری تمایل پیدا می کنند. فراموش نکنیم، صحبت از میلیاردها دلار نفتی است که این وسط از آن مستقیم و غیر مستقیم نفع می برند.

3) از طرف دیگر جنبش سبز علیرغم دست آوردهای درخشان خود فاقد یک رهبری دست جمعی "کنشگرانه" برای تثبیت دست آوردهای جنبش می باشد. یک علت آن را می توان تردید و دودلی رهبران نمادین جنبش در پذیرش سقوط اخلاقی نظام جمهوری اسلامی دانست. این خود ناشی از وابستگی عاطفی آن ها به انقلاب 57 و شخص آیت الله خمینی است.

4) نمی توان بدون ارائه هیچ ابتکاری از طرف رهبران جنبش سبز، از مردم و به ویژه جوانان پرشور انتظار صبر و تحمل زیاد داشت. در کشوری که مجوز تظاهرات داده نمی شود، آن ها به متانت و هوشمندی چشم براه یک روز مثل عاشورا می مانند که اعتراض های خود را به صورت قانونی در لوای یک فرصت گردهمایی بیان کنند. آن گاه متاسفانه مورد وحشیانه ترین سرکوب ها آن هم در روزی که مقدس است قرار می گیرند.

5) به گمان نگارنده رهبری جنبش سبز می بایست از حالت واکنشی درآید و کنشگرانه و خلاق شود. جنبش به سازماندهی بیشتر نیاز دارد. همچنین می بایست از پشتیبانی صلح دوستان جهان و افکار عمومی کشورها که بی تردید با جنبش سبز است، بهره عملی مناسب را برد.

6) با توجه به موارد بالا شاید بهترین حرکت در این مقطع صدور بیانیه ای از طرف رهبران جنبش باشد که رسما از مردم بخواهند دو ماه حرکت های اعتراضی خیابانی را به حالت تعلیق درآوردند. در این فاصله شاید رهبران جنبش فرصت تفکر و بررسی بیشتر را پیدا کنند. "نقشه راه" را، برای نتیجه گیری از فداکاری های مردم، به روز کنند و برای تشکیل "کنگره ملی" که یک ضرورت است گام هایی بردارند. بی تردید هواداران جنبش سبز وقتی تحرک و بابرنامه بودن رهبران را ببیند، حرف های آن ها را به روی چشم خواهند گذاشت.