به نام خداوند جان و خرد

طبق دعوت شورای مرکزی تشکل های صنفی فرهنگیان سراسر کشور، عده ی کثیری از معلمان کشور از استانهای مختلف امروز چهارشنبه 31تیرماه 94 از اولین ساعت صبح در مقابل مجلس شورای اسلامی حضور یافتند. هدف از این دعوت، اعتراض به قوه ی قضاییه به خاطر بازداشت دبیر کل کانون صنفی معلمان ایران ( تهران ) و حبس آقایان علی اکبر باغانی و علیرضا هاشمی در بهار امسال و پرونده سازی مجدد برای آقای رسول بداقی بود.

معلمانی که به منظور درخواست آزادی همکاران در بند خود به مقابل مجلس آمده بودند با حضور گسترده ی نیرو های انتظامی و لباس شخصی مواجه شدند که برای برخورد با تجمع کنندگان از ساعاتی قبل در مقابل مجلس مستقر شده بودند.

فرهنگیان فرهیخته چون همیشه با رفتاری کاملاً مدنی و منضبط و با سکوت خود اعتراض شان را فریاد می زدند، ولی گویی این سکوت نیز برای گوش مسئولان بسی سنگین و غیر قابل تحمل بود. برخوردها قبل از آغاز رسمی تجمع شروع و بیش از یکصد و سی نفر از معلمان بازداشت گردیدند. آنچه که در این بین بسیار زننده و نازیبا بود، هجوم لباس شخصی ها و توهین آنها به معلمان بود.

سکوت مجلسیان در برابر بازداشت گسترده ی معلمان و همراهی نهاد های امنیتی و حراستی وابسته به دولت نشان از همسویی سه قوه در قبال خواسته ی صنفی معلمان کشور دارد. نمایندگان مجلس که معمولاًدر مقابل مشکلات آموزش و پرورش نگاه معامله گرانه داشته اند این بار نیز با سکوت معنادار خود اجازه ی تعرض به ساحت پاک جامعه ی فرهنگیان را دادند تا آنها به صورت گسترده بازداشت و حقوق قانونی و شهروندی شان بر خلاف نص صریح قانون اساسی نقض گردد.

همچنین برخلاف شعار رئیس دولت مبنی بر به رسمیت شناختن اعتراضات مدنی و وعده های متعدد ایشان در خصوص تمکین به حقوق شهروندی، نهاد های وابسته به دولت همسو با سایر نهاد های حاکمیتی از چند روز قبل از تجمع شروع به احضار و تهدید معلمانی کردند که برای حضور در مقابل مجلس اعلام آمادگی نموده بودند.

چینین رویکردی از سوی دولت نشانگر آن است که یا این دولت بر  برخی از وزارت خانه ها و نهاد های خود تسلط لازم را ندارد و سیاست های دولت قبل در آنها ساری و جاری است و یا صداقت مورد انتظار مردم در مجموعه ی دولت وجود ندارد.

.

برخورد امروز با معلمان، نشان داد در سطوح بالای مدیریتی، اراده ای برای حل معضلات آموزش و پرورش وجود ندارد و نگاه های غلط ِ گذشته همچنان حاکم است و حاکمان تنها راه حل را در برخورد سخت با معلمان می دانند.

بدیهی است با این نوع برخوردها فرهنگیان کشور به هیچ وجه از خواسته های خود مبنی بر آزادی همکاران دربند و نیز رفع تبعیض در نظام حقوق و مزایا بین فرهنگیان و سایر کارکنان دولت دست برنخواند داشت و بربی عدالتی ها صبری خفت بار نخواهند کرد و اجازه نخواهند داد گذر زمان غبار فراموشی بر خواسته های برحق آنها بننشاند. بی گمان آینده وفرصتهایش از آن ماست.

ریاست شورای مرکزی تشکل های صنفی فرهنگیان سراسر کشور

31تیرماه 94