آقای هدایت با درود بر شما و تشکر از اینکه وقت گذاشته و توضیح لازم را داده اید. اول از همه اینکه تجزیه طلبی از نظر من جرم نیست. یک حق است. حقی به رسمیت شناخته شده و هیچ ایرادی ندارد که کسی تجزیه طلب باشد و در راه اشاعه آن بکوشد، اندیشه اش را عمومی کند و در نهایت آنجه را که می خواهد از صندوق های رای بیرون آورد. گرچه من جدایی را بعنوان آخرین و دردناکترین راه می دانم همواره از حق جدایی دفاع کرده و خواهم کرد. دوم اینکه به نظر من در شرایط فعلی و با توجه به سطح رشد فرهنگی جامعه ما، جدایی بخشی از ایران بدون کشت و کشتار و خونریزی و ویرانی و بی خانمانی ممکن نیست. در شرایط حاضر، جدایی از میان دریایی از خون خواهد گذشت. نکته سوم این است که برداشت من از مقاله شما این است کهعلیرغم بهای سنگینی که باید در این راه پرداخت، باید همگان را تشویق به تجزیه و جدایی کنیم. من بخشی از مقاله شما را همینجا می آورم تا برای شما روشن شود که چرا چنین برداشتی داشته ام: "اگر عاقل باشیم، عرب ها و خوزستانی ها را به تجزیه ترغیب می کنیم تا حقوق انسانی خودمان را بدست بیاوریم. آزادی هایمان را بدست بیاوریم. دموکراسی و حقوق بشر را بدست بیاوریم. از منجلاب و عقب ماندگی که به نام ایرانی و آریایی به ما تحمیل می شود، رهایی یابیم. انسانیتمان را باز یابیم. انسانیتی که ما از آن دفاع می کنیم، عین وحشیگری است اما خودمان را به نادانی و پردانی زده ایم. آزادی بهایی دارد و باید آن را پرداخت. روشنفکری هم بهایی دارد که باید پرداخت. مناطق عقب مانده ایران که خواهان جدایی هستند و می خواهند حقوق و مزایایی انسانی و اجتماعی خودشان را بدست بیاورند هم باید بهایی بپردازند." با تشکر از شما و امید گفت و گوهایی سازنده و روشنگرانه.

 

 اشکال نوشته شما اینست که مسئله تجزیه - منظره سود مندی - را  بدون توجه به جهانی سازی، ترسیم میکنید که یک تصور محض است. در شرایط جهان حاضر بدون محاسبه ی پامترهای جهانی سازی و جهانی شدن تحلیل درست مسایلی مثل تجزیه و استقلال و تغییر حکومت ممکن نیست و تحلیلگر به دام تصورگرایی افتاده و از پروسه عینی پدیده ها دور میشود. نوشته شما نمونه بارز این حرکت است.