مهمتر اینکه اختیاراتش محدود می ماند به همان اختیارات تشریفاتی و به قول خودش تبدیل شدن به "ماشین امضا". کسانی هم به اردوغان بیشترین ضربه را زدند، همانها بودند که پیشترها وزنه بسیار مهمی در موفقیتهایش به شمار میرفتند؛ یعنی کردها. اما محبوبیت اردوغان بین کردها که با در پیش گرفتن پروسه گشایش فضای سیاسی شروع شده بود، با قضایای کوبانی به کل نیست و نابود شد. حال دو گزینه پیش روی اردوغان بود. یا باید به تبدیل شدن به ماشین امضا رضایت می داد یا باید بازی دیگری در پیش می گرفت. اما اردوغان جاه طلبتر و نیز فاسدتر از آن است که به تبدیل شدن به ماشین امضا رضایت بدهد. به علاوه، آک پارتی فقط شخص اردوغان نیست و شبکه ای متشکل از سیاستمداران فاسد است که در قضیه رضا ضراب تا اندازه ای پرده از کثافت کاریهای آنان برداشته شد. در جریان تظاهرات اول می امسال، شعاری که داده می شد این بود که «هیرسیز اردوغان جاواپ وئره جک» یعنی اردوغان «دزد» حساب پس خواهد داد. اطلاق واژه دزد به او حاوی بسیاری نگفته هاست. لذا به نظر من، اردوغان بازی جدیدی برای حفظ قدرت و تعقیب برنامه های گذشته اش در پیش گرفته:

 

بعد از انتخابات، تعدادی از جوانان سوسیالیست اعم از کرد و ترک در شهر سوروچ جمع شدند تا میتینگی تشکیل بدهند و بعد هم به کمک مردم در کوبانی بروند. در این بین انفجاری توسط یک عامل انتحاری وابسته به داعش رخ داد و تعدادی از جوانان کرد و ترک (و البته بیشتر کرد) کشته شدند. اما بینشان ترک هم بود. روزنامه حریت گزارشی منتشر کرده بود که مکان تولد این جوانان کشته شده را نشان می داد. مشخصا به خاطر دارم که چهار نفر از آنان از منطقه کارادنیز بودند که مردمانش در ترکیه به داشتن خصومت با کردها شهره هستند (و البته این قبیل وقایع میزان پوچی این شایعات را اثبات می کند). بعد از این پ ک ک در یک اقدام خام و ناپخته (که مشخصه بارز این گروه از بدو تاسیس است) به بهانه اینکه دولت خود عامدانه زمینه ساز این انفجار بوده، دست به ترور جنایتکارانه دو مامور پلیس جوان به جرم هواداری از داعش زد. حال اینکه هیچ کس را به سبب هواداری از این یا آن سازمان بدون محاکمه اعدام نمی کنند و مضافا اینکه هیچ دولتی در هیچ جای جهان قتل نیروی مسلحش را تحمل نمی کند. این ترور مستمسک لازم را به اردوغان داد تا به سرکوب کردها بپردازد (چون از کردها دیگر برایش رای جور نمی شد) و به بهانه مبارزه با تروریسم داعش، پ ک ک را بکوبد و به این ترتیب دل ناسیونالیستهای ترک را بدست آورد.

 

هدف اردوغان کشاندن کار به انتخابات زودهنگام و گریز از تشکیل دولت ائتلافی است. این که دولت ائتلافی کار نمی کند را بارها هم خودش گفته و هم عامل بی اراده اش داووداغلو. بعد هم می خواهد قانون اساسی را تغییر دهد و ترکیه را تبدیل بکند به یک نظام شبه دیکتاتوری؛ چیزی شبیه روسیه اما به سبب ایدوئولوژی اسلام گرای طبقه حاکم، بسیار ارتجاعی تر از روسیه سکولار. در این بین قصد دارد برنامه هایش برای روی کار آوردن یک رژیم دست نشانده در سوریه را نیز ادامه دهد تا به ذخایر انرژی آن منطقه چنگ بیاندازد. در این صورت، آک پارتی دیگر از درامد توریسم و مالیات و نظایر آنها آزاد خواهد شد چون مثل رژیم ایران دسترسی دارد به منابع انرژی و این راه را برای تک رویهای بیشتر این حزب و شخص اردوغان باز میکند. لذا موفقیت اردوغان در پیش بردن برنامه هایش در قضیه انتخابات و جنگ سوریه موفقیت ترکیه نخواهد بود بلکه آغاز سقوط آزاد ترکیه خواهد بود. سقوطی که از زمان روی کار آمدن آک پارتی استارتش زده شده. اینجا موفقیتهای اقتصادی بزرگ و کوچک آک پارتی اهمیتی ندارد. حزب نازی هم که روی کار آمد، اول به اقتصاد آلمان سر و سامان داد اما آخرش شنیده ایم که با مملکت چه کار کرد.

 

در این بین من هرگز نمی توانم آن اشخاصی که با حمایت بی چون و چرای خود از هر مانور اردوغان به دموکراسی و سکولاریسم ترکیه و نهایتا به پیش بردن این ارزشها در منطقه و ایران ضربه می زنند را ببخشم یا با ایشان کنار بیایم. اینها از دید من همان بسیجیها و چماق بدستهای فاقد فکر و اندیشه حاضر در نماز جماعات هستند که تنها هنرشان این است که تکبیر و مرگ بر این و آن هوار بکشند و از سر بلاهت یا برای منافع حقیر خود ارزشهای والا را قربانی کنند. لذا تا در توانم باشد، حقارت و بی سوادی این عناصر را افشا خواهم کرد. حالا چه امثال شما را خوش بیاید و چه نیاید. پس بیخود به خودتان زحمت ندهید؛ هرچند اگر غرض بحثی منطقی باشد، در خدمت هستم.