رباب

(شمس دیوانی، مولانا، ۳۰۴ اونجو قزل)

سن بیلیرسن هئچ نه دن، سؤیلور گئجه گوندوز رباب؟

 یاشلی گؤزلر داملاییر، کؤنلو ندن اولدو کباب؟

 آیری توشموش اتده نم، یالقیز قالان من بیر دری

آرتیریر بو آیریلیق، هر گون منیم ده دردیمی

بیر بوداقدیم اسکیدن، یاشیل آغاج بوندان قدیم

اوزنگیم ییرتیلیب، سیندی بئلیم هم طاقتیم

پادیشاهلار سیز باخین، حاقدن اوزاق قالمیش بیزه

حاققا دوغرو گئتمه گی، قوی اؤیره دک بیزلر سیزه

ازل گوندن کی بیز آیریلمیشیق حاقدان یامان

حاققا دؤنمک یول گئنه تئکرار دؤنوشمکدیر اینان

  بنزه ییر فریادیمیز کروانداکی زیل سسلره

 ایلدیریمدیر سسله نیر، سانکی  بولوددان یئرلره

گل یولوندا باغلاما، اؤز کؤنلونو بیر منزیله

داد دوزو بیر گون گئدر سانکی توشوبسن قربیله

چوخلو منزیلدن گئچیب، تاکی یئتیشدین داغلارا

آنا قارنیندان چیخیب، سن چاتمیسان گئنج یاشلارا

ایسته ییرسن تئز قوپا، چوخ برک یاپیشما بیر ذادا

تئز قوپاندان چوخ اوزولمه، سن قازانجین سال یادا

اللریندن برک توتانلا، آیری توشمه اول تانیش

اوول اوندان، آخیر اوندان هر زامان اوندان یاپیش

خوش سسیندن یاغدیریر، اوخلار کامانچا هر یئره

ساپلانیر عاشیقلره، درد آرتیریر هئی دردلره

تورک عرب رومی اگر، عئشق آتشینده یانسالار

چوخ گؤزل سسلر گلر، عئشقین اودوندا قالسالار

یئل سسی آغلار گیبی، سسلیر گلیب دینله منی

گر سوسوزسان گل منه، چایا قدر ایزله منی

اؤنجه سو سونرا یئل اولدوم، اسمیشم من سیزلره

 گؤستریم تا سو یولون، سراب گوره ن من گؤزلره

باخ ازل گونده  سو ایمیش، سیزلایان یئل اؤنجه دن

سو اولار گر اؤرتوسو توشسه یئره گول چؤهره دن

آلتی یاندان سسله نیب، های سالدی بیردن هر یئره

هر طرفدن اوز چئویر آرتیق قولاق وئر بیزلره

کپنک یانسادا، اوددان اوزاق دورماز کسین

کپنکدن نه یین، اکسیکدی ائی عاشیق سنین؟

شاه گئدیرشهره ندن بایقوش کیمی من قالمیشام

 آوادانلیقدان چیخیب، خارابالاردا یاتمیشام

گر قودورسا بیر کؤنزائشگک، گئدیب آلما اینک

کلله سیندن ائشگه یین  بیر دئیه نک وورماق گرک

مرحمت گؤردوکجه سندن، آرتیری اوندان جفا

حاق دئدی کافیرلره، اولدوقجا قوی گلسین بلا

ترجمه ترکی اشعار و اجرای موسیقی: محمد احمدی زاده

رباب

مولانا، دیوان شمس، غزل ۳۰۴

هیچ می‌دانی چه می‌گوید رباب
ز اشک چشم و از جگرهای کباب

پوستی‌ام دور مانده من ز گوشت
چون ننالم در فراق و در عذاب

چوب هم گوید بدم من شاخ سبز
زین من بشکست و بدرید آن رکاب

ما غریبان فراقیم ای شهان
بشنوید از ما الی الله المأب

هم ز حق رستیم اول در جهان
هم بدو وا می‌رویم از انقلاب

بانگ ما همچون جرس در کاروان
یا چو رعدی وقت سیران سحاب

ای مسافر دل منه بر منزلی
که شوی خسته به گاه اجتذاب

زانک از بسیار منزل رفته‌ای
تو ز نطفه تا به هنگام شباب

سهل گیرش تا به سهلی وارهی
هم دهی آسان و هم یابی ثواب

سخت او را گیر کو سختت گرفت
اول او و آخر او او را بیاب

خوش کمانچه می‌کشد کان تیر او
در دل عشاق دارد اضطراب

ترک و رومی و عرب گر عاشق است
همزبان اوست این بانگ صواب

باد می‌نالد همی‌خواند تو را
که بیا اندر پیم تا جوی آب

آب بودم باد گشتم آمدم
تا رهانم تشنگان را زین سراب

نطق آن بادست کآبی بوده است
آب گردد چون بیندازد نقاب

از برون شش جهت این بانگ خاست
کز جهت بگریز و رو از ما متاب

عاشقا کمتر ز پروانه نه‌ای
کی کند پروانه ز آتش اجتناب

شاه در شهرست بهر جغد من
کی گذارم شهر و کی گیرم خراب

گر خری دیوانه شد نک کیر گاو

بر سرش چندان بزن کید لباب

گر دلش جویم خسیش افزون شود
کافران را گفت حق ضرب الرقاب