دوسال از عمر دولت تدبیر و امید می گذرد. علیرغم وعده های دولت مبنی بر آزادی تشکل ها و رفع فضای امنیتی و… نه تنها این وعده ها عملی نشده، بلکه فشار ها بر تشکل های صنفی فزونی یافته و در وضعیت معیشتی فرهنگیان تغییری که بتواند جامعه  معلمان را راضی کند، اتفاق نیافتاده است.

موج جدید بازداشت فعالان صنفی از زمانی شروع شد که معلمان کشور از اسفند ماه 1393 خواسته های خود را طی گرد همایی های  مدنی، آرام و با سکوت بیان نمودند. خواسته های انباشته شده ای که نشانه بغض فرو خورده سالیان دراز بود. عمده خواسته های فرهنگیان در این اعتراضات؛ آزادی معلمان زندانی، بهبود کیفیت آموزشی، اعتراض به خصوصی سازی،  درخواست حق تشکل یابی، بهبود وضعیت معیشتی و منزلتی و اصرار به دولت درخصوص تمکین به قانون مدیریت خدمات کشوری بود.

در این مدت، دولت به جای شنیدن صدای اعتراض قشر عظیم کارمندان خود، به شکلی خزنده و آرام شروع به احضار، تهدید، و پس از آن بازداشت و زندانی نمودن فعالان صنفی نمود. این بازداشت ها با احضار و زندانی کردن علیرضا هاشمی در اواخر سال 93 اتفاق افتاد. پس از آن علی اکبر باغانی  در خرداد 94 و اسماعیل عبدی در تیرماه 94 بازداشت شدند. رسول بداقی نیزکه 13مرداد ماه دوره بازداشت شش ساله اش به پایان رسیده است، بدون هیچ اتهام مشخصی در انفرادی به سر برده و پرونده  جدیدی برایش گشوده اند. اوج این بازداشت ها هم در روز سی و یکم تیرماه در مقابل مجلس شورای اسلامی اتفاق افتاد که نیروهای امنیتی بیش از یکصد و سی نفر ازمعلمان کشور را با وضعی فجیع دستگیر نمودند. آخرین موج این برخورد امنیتی نیز،  بازداشت محمد رضا نیک نژاد و مهدی بهلولی در نهم شهریور بود. با این آمار سر انگشتی به این نتیجه میتوان رسید که میزان بازداشت ها در دوسال روی کار آمدن دولت تدبیر و امید نه تنها بیشتر از دولت آقای احمدی نژاد، بلکه بیشتر از سه دولت قبل ازایشان بوده است .

اما سوال اینجاست:

آیا هدف از این  بازداشت ها، به انحراف کشیدن و به محاق بردن خواسته های اصلی و قانونی معلمان کشور نیست ؟

آیا با این دستگیری ها( به خصوص شکل اخیر این نوع بازداشت ها، یعنی تفتیش منزل و بازداشت فعالان در مقابل خانواده آنها )  قصد ایجاد رعب و به عقب نشاندن بدنه فعال آموزش و پرورش را ندارند؟

آیا بازداشت کنندگان به این نتیجه رسیده اند که حرکت عدالت خواهانه ی معلمان کشور قائم به فرد است که با بازداشت تعدادی از فعالان متوقف شود؟  گمان مبر که به پایا ن رسیده کار مغان …..

آیا هدف بازداشت کنندگان و عاملان و آمران آن،  این نیست که به معلمان بقبولانند که خود را با وضعیت موجود مطابقت دهند و تن به تقدیری بسپارند که دیگران برای آنها رقم میزنند؟ آیا هدف آنها به انزوا کشاندن معلمانی نیست که زیر بار فرقی فاحش اعتراض خود را علنی کرده اند ؟ ( ان الله لا یحب الجهر باسوء من القول الا من ظلم )

با همه این تفاسیر، روشن است که حرکت مدنی معلمان نه قائم به فرد است و نه قابل توقف. تازمانی که عوامل زمینه ساز نارضایتی معلمان وجود داشته باشند، اعتراض و نارضایتی هم هست. شما اگر راه های قانونی را سد کنید، خودتان مروج بی قانونی شده اید و آنچه در پس بی قانونی نهفته است، هم به نظام آموزشی و هم به ساختار اجتماعی کشور ضربه خواهد زد.

جناب آقای روحانی، رئیس جمهور محترم  ما از طلای تدبیر و امید شما خسته ایم ،  مرحمت فرموده مارا مس کنید…..