ممنوع الکار شدن ۹ بازیگر در صداوسیما این پیام را به همراه دارد که جامعه با همان سرعتی که انتظار می رود در حال کشاندن هر چه بیشتر حوزه خصوصی به عرصه های عمومی است. حوزه عمومی از زمان انقلاب ۵۷ به داخل خانه های مردم پس رانده شد اما جامعه قادر به هضم این موضوع با توجه به گسترش آگاهی ها و ارتباطات نیست.
" ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﻣﺼﻮﺑﻪ ﺍﺧﯿﺮ ﺷﻮﺭﺍﯼ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺑﺮ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺳﯿﻤﺎﯼ ﺟﻤﻬﻮﺭﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﻋﻨﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺣﻀﻮﺭ ﮐﺎﺭﻣﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻭ ﭘﺎﮎ ﺳﯿﺮﺕ ﺩﺭ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﻣﻠﯽ، ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺗﻌﺪﺍﺩ ﻗﻠﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﺣﻀﻮﺭ ﻫﻨﺠﺎﺭ ﺷﮑﻨﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺒﮑﻪﻫﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ، ﺷﺌﻮﻧﺎﺕ ﺍﺧﻼﻗﯽ ﻭ ﺿﻮﺍﺑﻂ ﺳﺎﺯﻣﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﯾﺖ ﻧﻨﻤﻮﺩﻩﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﺟﺒﺎﺕ ﺩﻟﺨﻮﺭﯼ ﺧﯿﻞ ﻋﻈﯿﻢ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻭ ﺍﻫﺎﻟﯽ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻭ ﻫﻨﺮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩﻩﺍﻧﺪ. ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺍﯾﻦ ﻣﺼﻮﺑﻪ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺳﯿﻤﺎ ﻣﻮﻇﻒ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎ ﺧﻼﻑ ﺷﺌﻮﻧﺎﺕ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﻗﻄﻊ ﻫﻤﮑﺎﺭﯼ ﻧﻤﺎﯾﺪ. ﺷﻮﺭﺍﯼ ﻧﻈﺎﺭﺕ ﺑﺮ ﺳﺎﺯﻣﺎﻥ ﺻﺪﺍ ﻭ ﺳﯿﻤﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻭ ﺣﻀﻮﺭ ﺩﺭ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺭﺍ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﻌﺎﻣﻞ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﻣﺮﺩﻡ ﻭ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥ ﺩﺍﻧﺴﺘﻪ ﻭ ﺻﺮﻓﺎً ﺣﻀﻮﺭ ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺐ ﻭ ﺍﻧﺘﺸﺎﺭ ﺗﺼﺎﻭﯾﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎﺩﯾﺪﻩ ﺍﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺭﺍ ﺧﻼﻑ ﺿﻮﺍﺑﻂ ﻭ ﻣﻘﺮﺭﺍﺕ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ: ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺤﻤﺪﯼ ، ﺍﻟﻨﺎﺯ ﺣﺒﯿﺒﯽ، ﺑﻬﺎﺭﻩ ﺍﻓﺸﺎﺭﯼ، ﺣﺪﯾﺚ ﻣﯿﺮ ﺍﻣﯿﻨﯽ، ﻟﯿﻨﺪﺍ ﮐﯿﺎﻧﯽ، ﺣﻨﺎﻧﻪ ﺷﻬﺸﻬﺎﻧﯽ، ﺳﺤﺮ ﻗﺮﯾﺸﯽ، ﺭﻭﻧﺎﮎ ﯾﻮﻧﺴﯽ ﻭ ﺭﺍﺑﻌﻪ ﺍﺳﮑﻮﯾﯽ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﺳﺎﻣﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻃﯽ ﺍﯾﻦ ﻣﺼﻮﺑﻪ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﻟﻔﻌﺎﻟﯿﺖ ﺷﺪﻧﺪ."
هنرمندان جامعه خود الگوی جامعه اند و غالبا مد های عامه پسند از سوی آنها در جامعه گسترش می یابد و به وسیله استخدام آنها توسط ابر صنعت مد و پوشش، گسترش نیز می یابد. هنرمندان با بیشترین فشار و سانسور در جوامع خودکامه روبرو می شوند اما خود واقعی خود و فردیت و استقلال شخصی شان در انتخاب پوشش و آرایش و ... را نمی توانند همیشه پنهان کنند. آنها خواست حکومت را تا حدی می توانند پاسخ دهند اما ویژگی جوامع بسته این است که حوزه خصوصی بخاطر کمبودهایی که مردمانش در حوزه عمومی احساس می کنند، به حوزه عمومی راه پیدا می کند. مردم جامعه ای که همواره با سانسور، تحقیر و سرکوب همه جانبه در همه ابعاد زندگی سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خود در حوزه های عمومی روبرو هستند، با نمایش خود در عرصه عمومی سعی در جبران کمبودهای شخصیتی و کمبود توجه و محبت خود می کنند و برای اینکار نیز، چون همه ابزارهای عرض اندام در حوزه های عمومی از آنها گرفته شده است و نمی توانند آزادانه به مشارکت سیاسی، انتخاباتی، اجتماعی و ... بپردازند، پس به تنها چیزی که دارند دست می یازند  که آن هم چیزی نیست جز بدن خویش که تنها چیزی هم هست که از آن خودشان است و تقریبا صاحبش هستند، و با نمایش خود و آرایش و انتخاب نوع پوشش ضد تبلیغ شده، سعی در پس زدن هویت تحمیلی و تبلیغ شده حکومتی می کنند.
این حوزه خصوصی وقتی وارد حوزه عمومی می شود که عرصه عمومی کاملا بسته باشد و امکان مشارکت شهروندان در آن موجود نباشد. این نوعی اعتراض ناآگاهانه است که شیوه های حکومتی را به چالش می کشد و هنجارهای اجباری را نقد می کند.
صداوسیما که نماینده حرف های حکومت در بین مردم است، چیزی را تبلیغ می کند و بر آن اصرار دارد که جامعه از آن جدا شده است. این جدا شدن نمی تواند به هنرمندان که جزو مردم عادی و عامه هستند نرسد. آگاهی زنان از وضعیت خود باعث کشمکش هایی با نهاد قدرت می شود که در همه جا جریان دارد: از اعتراض دختری به پلیسی که باید تامین کننده امنیت اش باشد تا خروج از کشور بازیگران زن برای ادامه هنر بدون دخالت سیاست در هنر.
افکار قرون وسطی ای حتی اجازه خروج ورزشکار و هنرمند زن را به دست شوهران و پدران شان می سپارد. در ازدواج نیز زن به مرد قول نامه می شود و زن قواعدی از پیش تعیین شده تغییر ناپذیری را در روز عقد امضا می کند که تن او را به مثابه یک برده جنسی و جسمی به یک انسان دیگر اما از جنس مرد واگذار می کند.
این قواعد و قوانین بطور خودکار از اعتبار ساقط اند زیرا هر مقرراتی که به حریم خصوصی، فردیت، استقلال شخصی و هویت یک انسان تجاوز کند و یا یک انسان را به یک انسان دیگر واگذار کند و او را برده و مطیع دیگری سازد از اساس بی اعتبار است و قابلیت اجرایی به خاطر تناقض با حقوق اساسی بشر ندارد؛ چه از آسمان بیاید و چه در قرآن کشف شده در بیرمنگهام که متعلق به دوران پیش از اسلام است آمده باشد.
قوانین نیز باید شفاف و صریح و بدون احتیاج به تفسیر باشند و توجیح آیات و روایات و پیچاندن موضوعات به همدیگر تنها به قبح و مضحک بودن موضوع می افزاید. صداوسیما، ورزشکار و هنرمند اسیر تئوکراسی و دین مداری دولت شده اند و راهی به جز سکولاریسم و جدایی دین از سیاست برای حل این موضوعات در قرن بیست و یکم وجود ندارد. سکولاریسم به آزادی زنان یاری می رساند.