در مجادلۀ بین ما و دیگری گریزگاههایی چند در تاریخ به سمت استقلال پیدا شده است که بیست و یکم آذر یکی از آنهاست. اعتقاد بنده این است مردم خاورمیانه در این چند دهۀ اخیر نشان داده اند که بالانس خود را از دست داده اند. آنها نمی توانند روی پای خود بایستند. آنها به تنهایی قدرت رهایی از دست دیکتاتورها و اشغالگران را ندارند. تاریخ معاصر پر است از مصادیق و نمونه هایی که می توانند مثال خوبی برای این گفته باشند. مسئله این است که دیکتاتورهای شرقی بهترین مسبب برای بازیهای قدرت های سیاسی در زمین ها و زمینه های دیگرند. عراق و سوریه و ...
زمین ها و زمینه ها. استبداد فرصتی بکر است برای زمینه چینی بازیهای سیاسی. دموکراسی همیشه این فرصت را از دست قدرت ها می گیرد. دمکراسی بالانس ساز است اما استبداد همیشه سنگینی را از آنِ خود می سازد. در چنین شرایطی است که چشمها به سمت و سوی زمین های تحت فرمان استبداد بر می گردد.

فیرپلی رعایت نشده است. چه بخواهیم و چه نخواهیم دنیا تماشاگر و داور بازی است. پس قبل از اینکه داور متهم شناخته شود بهتر است زمینه های عدم رعایت بازی فیرپلی شناسایی شود. آزربایجان در طول تاریخ توسط قدرت ها و در سایۀ بازی های سیاسی پیوسته ضمیمه باقی مانده است. منطق اشغالگری منطقه این سرزمین زیبا را پیوسته ضمیمۀ اشغالگری کرده است. هر وقت هم خواسته روی پای خود بایستد ماهیت جدالش آن را زمینه ای برای مسائل مهم بین المللی ساخته است. ما اما از تاریخ درس ها آموخته ایم. از پدرانمان و از تجارب موفق و ناموفق آنها یاد گرفته ایم که آزربایجان دیگر فراخوانی برای اشغال نیست بلکه فراخوانی برای رهایی است. در این فراخوان آزاد هستیم که با همۀ دنیا به مذاکره و مباحثه بنشینیم و کسانی را که موافق رهایی و رستگاری خویش دریافتیم به عنوان دوستان آزادی خواهیم شناخت. دنیا باید بداند که ما زمینۀ بازی های سیاسی نیستیم بلکه مضمون آزادی خویشتن و انسان هستیم. جریان نوین آزادی خواهی آزربایجان زمینه نیست مضمون است.
گریزِ ما از مثلث روس و فارس و ارمنی گریز از معامله گری اشغالگرانۀ آنهاست. در برابر این مثلث انسان ستیز ما حق داریم که راس های هندسی مبارزۀ خویش را انتخاب کنیم. بنابراین، مثلث انسان ستیز سعی خواهد کرد که مضمون مجادلۀ ما را درگیرِ زمینه های بازی خویش سازد اما باید یادآوری کنم که ما از آنجا که از سرِ میزِ نامشروعِ مذاکرۀ این مثلث رانده شده ایم بنابراین این حق طبیعی ماست که دنبال میزهایی مشروع برای مذاکره باشیم. اما در شرایط فعلی به خوبی می دانیم که ما بر خلاف شما که در آغوشِ روسیۀ مادر خزیده اید جز خویشتن کسی را نداریم. ما آغوش خویشتنیم.
حتی اگر همۀ جهان به ما پشت کند باز هم از این مجادله باز نخواهیم ایستاد. چون به خوبی دریافته ایم که نفس این مجادله خودش پشت و پناه ما و انسانیت است.