اگر اختیار نقشه ی جهان و کلاس درس را به دست نو جوانان بدهیم اینگونه کردستان را ترسیم و معرفی می کنند .
در کلاس درس در کنار نقشه ی جهان ایستاده ام و با هیجان هر چه تمام تَر ، قاره ها و کشورها و پایتخت های جهان را یک به یک نشان ِشاکردانم می دهم و معرفی می کنم و همچنین مختصری هم از تاریخ شان می گویم .
اری اینجا خاور میانه است . اینجا عراق است و ان طرف دیگر ترکیه ، و اینجا هم سوریه ومتاسفانه در همه این کشورها جنک است . این هم ایران ، و به مانند همه ی ان کشورهای نام برده شده .. کشوری ست دیکتاتوری ..و این هم دریای کاسپین ( خزر ) که من در ان ناحیه متولد شده ام .
ناگهان صدای یکی از شاگردان را از پشت سرم میشنوم که می گوید : انجایی که من هم متولد شده ام را .. “کردستان ” را هم به همه نشان بده ! با شنیدن نام “کردستان ” و خواسته ی او ، قلبم هری می ریزد و او ادامه می دهد : مادرم می گوید ما از کردستان می إییم . به رفقای هم کلاسی ام نشان بده “کردستان ” درکجای نقشه جهان واقع است و از کردستان هم برایشان تعریف کن. .این سوْال بدجوری غاقلگیرم کرده است . در همین بین ، به جای من یکی از شاگردها به نام “پاتریک” با لحنی مهربان جواب می دهد : ولی “ازاد ” یادت نیست که دفعه قبل ، من و تو با هم هر چه گشتیم که ان سرزمینی را که تو در ان متولد شده ای را نتوانستیم پیدا کنیم . این حرف “پاتریک” بیشتر دستپاچه ام می کند و جرات ندارم که رویم را به سوی آنها برگردانم .
بعد صدای متعجب “ورونیکا ” را می شنوم که می گوید.:اجازه ، آیا “پاتریک ” درست می گوید ؟ اگر اینطور است تو برایمان تعریف کن چرا نام جایی که “آزاد ” از آنجا می اید در نقشه ی جهان نیست ؟حس می کنم در تله ی بزرگی افتاده ام . چگونه تاریخ هزاران هزار سال ، بی عدالتی و کشتار و مقاومت و مبارزه را برای این نوجوانان یکباره تعریف کنم ؟ بسرعت رویم را به سوی شاگردانم بر می گردانم که تا بتوانم کنترل کلاس را بدست بگیرم .و انوقت است که دو چشم سیاه نگران و مضطربی را می بینم که بی صبرانه منتظر پاسخ من است و کنجکاوی بیست و پنج شاگرد سویدی را که می خواهند سرزمین همکلاسی شان “ازاد ” را نشان شان بدهم و از کردستان برایشان بگویم .
پیش خود فکر می کنم عجب شاگردان مسؤلیت بزرگی را به من داده اند . چگونه می توانم راوی ان همه جنایات و کشتار و بی عدالتی باشم ؟! چگونه می توانم از پس این کار عظیم بر بیایم ؟! اما بسرعت تصمبم می گیرم و به شاگردان می گویم انچه را که می دانم برایتان تعریف می کنم انچه را که در کتاب های تاریخ هنوز حقیقت ان ننوشته اند و بر نقشه ای که در کلاس درس اویزان است نشان مشخصی از انجا نیست .

بیکباره انگاری که تمامی بی باکی و شهامت مردم کرد به وجودم من هم منتقل می شود من باید زبان حقیقت انان باشم . از کشتار و جنایت دولت ها ی ان مناطق و ستم انان حرف می زنم و از مقاومت و مبارزه سالیان سال کردها .حالا دیگر انچنان دگرگون شده ام که دل به دریا می زنم و تصمیم ای را بی محابا می گیرم . از بچه های کلاس می خواهم که گرداگرد من جمع شوند و رو به سوی نقشه جهان بایستند . ماژیک قرمز را از روی میزم بر می دارم و به دست “ازاد ” می دهم

.

با انگشتانم مناطق کردنشین کشورها را نشان داده و می گویم : کردستان اینجاست . شرم ام می اید که از “ازاد ” بپرسم از کدام کردستان ِ کدام کشور می ایی . ؟!؟از او می پرسم راستی ازاد ، می توانی بگویی که در خانه به چه زبانی حرف می زنید ؟ جواب می دهد به زبان کردی .جوابی که می خواسته ام را نگرفته ام . دوباره می پرسم ایا می دانی پدر و مادرت به جز زبان کردی و سویدی به چه زبان دیگری مسلط هستند و حرف می زنند؟ می گوید به زبان ترکی . با ماژیک قرمز بر روی نقشه ی ان منطقه ی کرد نشین نقطه ای می گذارم و به ازاد می گویم اینجاست عزیرم . اینجاست . خودت هم هر طور که علاقمندی منطقه را مشخص کن .

با خودم فکر می کنم اگر قدرتمندان جهان و دولت ها ، مرز ها را مشخص کرده اند و تاریخ ناعادلتی و کشتار را ساخته اند اما الان که اختیار این کلاس و این نقشه در دست من و این نوجوانان است ما از ارزوهای مان که می توانیم حرف بزنیم و ان را به میل خود به نشانه بگذاریم .

ازاد منطقه ای را که نشانش داده ام را نه ، بلکه تمامی مناطق کردنشین را با خودکار قرمز رنک می زند . “ازاد ” همه ی مرزها ی جهان را از نقشه پاک می کند . ” “ازاد “کودک اینده است .. جهانی بدون مرز می خواهد . دوستان “ازاد ” همگی خوشحال ند و برایش دست می زنند و من بغضی در گلو دارم که بغضی هزاران ساله است و می ترکد .. به چشمهای زیبای خندان ِ “ازاد” می نگرم و . به چهره ی تک تک شاگردانم به کودکان امروز همان انسان های ازاد فردا ..إندوه من هم جایش را به شادمانی می دهد .

حالا دیگر همگی خوشحال هستیم . ما موفق شده ایم . ما نقشه ی ارزو هایمان را کشیده ایم .دیگر باید درس را ادامه بدهیم .به بچه ها می گویم دفتر تاریخ و جغرافی تان را باز کنید و در ان بنویسید : سوْال : مناطقی که به ان کردستان می گویند در کجای خاورمیانه قرار دارد ؟ . دست های شاگردان همگی برای جواب دادن بالا میرود .

از میان شاگردان دختری ایرانی تبار به نام “میشکا ” را انتخاب می کنم و او جواب می دهد : از طرفی نزدیک و حوالی ایران و از طرفی دیگر نزدیک و حوالی ترکیه و از ان سمت نزدیک و حوالی سوریه ، و از سمت دیگر نزدیک و حوالی عراق . لبخند می زنم سرم را به معنای تایید تکان می دهم .

میشکا هم لبخند می زند و سر جایش می نشیند .پیش خود فکر می کنم بچه ها تصمیم شان را گرفته اند . بچه ها خودشان از واژه ی “نزدیک و حوالی ” به جای مالکیت و تعلق و مرز استفاده کرده اند . زیر چشمی به “ازاد ” می نگرم . “ازاد ” با لبخندی بر لب تند و تند مشغول نوشتن است.
خب ، سوْال دوم : حالا بنویسید از آن ناحیه چه می دانید؟ از کردستان چه می دانید ؟
باز دست همگی شاگردان بالا می رود که جواب بدهند.
این بار ازاد هم دستش بلند است و او را انتخاب می کنم : ازاد از جایش بلند می شود و می ایستد . رویش را به شاگردان می کند .و می گوید : همه ان منطقه ای را که مشخص کرده ام و به رنگ خون سرخ است . همانجا که “مقاومت زندگیست” . آنجا کردستان است . و من و خانواده ام از “باکور ” می اییم و به من نگاه می کند .

نگاه من و ازاد در هم گره می خورد . این نگاه پر معنی “ازاد ” یک کتاب تاریخ ننوشته است . پس از ان به شاگردان می گویم :جوابی که ازاد داده است ، درست است .

فقط بنویسید. : کردستان جایی است در روی کره ی زمین . منطقه ایست بر روی نقشه ی جهان ، همانجا که همیشه خونین است . همانجا که “مقاومت زندگیست”