دو سال پس از آنهمه ادعاهای دولت روحانی هیچ تغییری در معیشت و منزلت مردم خصوصا جامعه کارگران بوجود نیامده است. آنچه در این دو سال نصیب مردم و جامعه کارگری شده چیزی جز گرانی و تورم و ایجاد فضای امنیتی و سرکوب اعتراضات و اعتصابات کارگری و بازداشت فعالین کارگری نبوده است.

با روی کار آمدن دولت روحانی بیکاری بیشتر شده و خانواده ها بیشتر اسیر بیکاری و فقر شده اند. در این اوضاع روستاییان یک بخش آسیب دیده جامعه هستند.

حدود ٢٣ هزار روستای کشور از سکنه خالی شده است و روشن است که خالی شدن آنها از سکنه بدلایلی مانند بیکاری و فقر است. حاشیه نشنیی و محرومیت از اولیه ترین امکانات زیستی معضل اساسی روستاییان است. برخورداری روستاییان از امکانات زیرساختی و زیر بنایی مانند آب آشامیدنی سالم، آموزش و پرورش، برق، گاز، و تلفن و حتی اینترنت از نیازهای ضروری دنیای امروز است و باید در روستاها تامین شود.

از سوی دیگر علیرغم اینکه از هر ٦ خانواده روستایی یکنفر تحصیلات دانشگاهیی دارد، اما متاسفانه شانس کاری ندارند وبسیاری از این روستاییان زیر خط فقر زندگی میکنند. به باور کارشناسان شکاف عظیمی در استانداردهای زندگی در روستاها و شهره باعث شناور شدن معضل بیکاری بین شهرنشینان و روستاییان شده است. تا جاییکه حدود ده و سه میلیون روستایی امروز هیچگونه فعالیت اقتصادی ندارند. و متاسفانه پنج و سه میلیون نفر از آنان زیر ٣٠ سال و جوانان هستند.

بیکاری امروز دیگر فقط مختص شهره نیست. بلکه بسیاری از روستاییانرا هم نشانه گرفته استو هر روز هزاران جوان تحصیل کرده جویای کار در کشور ساکنروستاها هستند.بدلیل عدم امکانات شغلی بسیاری از آنان راهی شهرها میشوند که برای آبادانیروستاها نیز عواقب بدیدارند. 

رکود اقتصادی واحدهای تولیدی واز سوی دیگر موج جدید فارغ التحصیل ها باعث میشود میلیونها جوان آماده به کار وارد بازار کار شوند و به صف بیکاران بپیوندند. در حال حاضر ٥٠٠٠ فارغ التحصیل بیکار در رشته محیط زیست و ٢٠٠٠ فارغ التحصیل بیکار در رشته هایی چون کشاورزی و در کل بیش از ٥ میلیون فارغ التحصیل بیکار متقاضی شغل داریم. و این درحالیست که نه خبری از بیمه بیکاریست و نه خبری از کار است. مردم ایران محال است بیش از این با تبعیض، بیکاری و نابرابری و فساد اقتصادی و اختلاسهای میلیاردی کنار بیایند. حجم خیره کننده ٣٠٠ هزار میلیارد تومانی بدهی های دولت به بانک ها و بخش خصوصی و به تامین اجتماعی ، و گسترش خصوصی سازی ها و همزمان تعطیلی کارخانه های کوچک و بزرگ که نمودی از بحران اقتصادی است، این پرسش و خواست عمومی را مطرح میکند که درآمد نفتی ٩٥٠ میلیارد دلاری در دولت گذشته چه شد.

در کنار همه این موارد گسترش رانت خواری، قانون گریزی، بی عدالتی و انباشت سرمایه های اجتماعی نزد عده ای خاص که فاقد کفایت و صلاحیت هستند واقعیت های تلخی است که عدم بیان آن ظلم بزرگی به مردم ایران است.

بخش بزرگی از اقتصاد جامعه به فساد بزرگ نظام بانکداری و تخلیه صندوقهای بازنشستگی وضع اسفبار تولید، اعم از فولادسازان بزرگ، معادن غول آسا و خودروسازان و شرکت های تولید فلزات و صدها شرکت تولیدی دیگر بیکارسازی های بسیاری را همراه آورد است.

اما دروغها، آمار و ارقام غلط دردو سال گذشته بیش از دوران های پیش به خورد مردم داده میشود. و متاسفانه دراین مدت اعتراضات و خواستهای مردم سرکوب شده است. 
فرجام سخن اینکه همه اینها نشان از این دارد که پشت ویترین زیبا و بزک شده دولت آقای روحانی هم چیزی برای مردم به معنای واقعی آن وجود ندارد.

 حرفهایی مثل عبور از رکود و کنترل نقدینگی ، تورم بهبود معیشت، همگی عاری از واقعیت بوده و معانای ملموسی برای مردم ندارد. حال اگر تورم به معنای واقعی کنترل شده، پس این گرانی سرسام آور برای چیتس. آیا روحانی همانند احمد نژاد میخواهد با دروغ مدعی شود که دشمنان میخواستند تورم را به ٤٠٠ برسانند و ما جلوی آنرا گرفتیم و در حد ٥٠ درصد کتنرل کردیم.

خیر دیگر مردم به این حرفها باور ندارند. مردم معیشت و منزلت میخواهند. مردم بیمه بیکاری، کار و آسایش میخواهند.

 
بهنام ابراهیم زاده فعال کارگری، عضو کمیته پیگیری برای ایجاد تشکلهای کارگری
زندان رجایی شهر، اندرزگاه ١٠
بهمن ٩٤