حرکت اسلامیستها در انقلاب بهمن « کودتا در پروسه ی انقلاب» بود
در مورد انقلاب بهمن  نوشته های بسیاری منتشر شده است. که برای درک آن میتوان مراجعه کرد.
در این نوشته  به کوتاهی مسایلی را پیرامون این رویداد مطرح میکنم که شاید مورد توجه قرار گیرند. به ویژه که من حرکت خمینی در انقلاب را - که علیه پروسه ی انقلاب و نیروهای سکولار جامعه بود- یک « کودتا در انقلاب» می نامم. در حقیقت انقلاب بهمن طمعه ی کودتای اسلامی شد. 
کودتا تنها علیه حکومتها نیست، بل علیه خود « پروسه ی انقلاب » هم هست. و پدیده ی خمینی که  آنرا « انحراف در انقلاب» گوییم ، در نهایت « کودتایی ست» که نیروی تئوکراتیک
در حالت ضعف نیروهای مترقی و خیزش عمومی علیه  پدیده ی « پروسه ی انقلاب» تحقق بخشید. نیروهای مرتجع «خارج و داخل»  در تحقق این کودتای اسلامی علیه انقلاب بهمن یکی شدند.
کودتا در پروسه ی انقلاب هنگامی آغاز شد که اسلامیستها به زور وارد تظاهرات دانشجویان و سکولارها شده شعار « حزب فقط حزب الله- رهبر فقط روح الله» سردادند.
این تاکتیک کودتایی در دیگر کشورها هنگام بهار عربی نیز به کار گرفته شد و قربانی شدن حرکت مترقی سوریه در آغاز نشانه ی آن است. اسلامیست ها با حرکت کودتایی در منطقه خاورمیانه
کوشیده اند « کودتا در پروسه ی انقلاب یا جنبشها» را عملی کنند. 

اعتراض زنان به پوشش اجباری -بعد از انقلاب

1- انقلاب بهمن رویداد که راه بسته شده ی تکامل  جامعه به سوی پیشرفت را باز کند
با شکست انقلاب مشروطیت و جنبشهای بعدی، خواسته های اساسی جامعه ( دموکراسی-رفع تبعیض- عدالت اجتماعی) به آرزو تبدیل شد  و دیکتاتوری شاهی بر جامعه چیره  گردید.
انقلابهای مترقی جهت گشودن راه پیشرفت « اقتصادی-اجتماعی-سیاسی- فرهنگی» جوامع روی میدهند. و از مراحل پیروزی، سرکوب، انحراف- شکست میگذرند. و تابع شرایط مادی-معنوی زمان خود هستند. بدون شرایط مادی و معنوی انقلاب  روی نمی دهد. 

تظاهرات هنگام انقلاب 57 

2- دو جریان سکولار و تئوکراتیک رقیب تاریخی در جامعه بودند:
جریان اسلام سیاسی با شکست خود در انقلاب مشروطیت ( مشروعه طلبان) بعد ها رقیب سرسخت  جریان سکولار( چپ و غیر چپ) شدند که در شرایط مناسب حکومت را به دست گیرند. 
اشاره ی زنده یاد بیژن جزنی به این «رقیب بودن» و مشخصا جریان خمینی ، که در کتاب «منتخب آثار بیژن جزنی» آمده قابل توجه است. 
در جوامع اسلامی نیروی تئوکراتیک و سکولار رقیب تاریخی یکدیگر اند. اگر نیروی تئوکراتیک  قدرت را قبضه کند حذف رقیب در یک پروسه ی کوتاه یا بلند- امری حتمی ست. 
با توجه به اینکه « اسلام» از زاویه ی سرشت خود  اساساً از همان زمان بنیانگذارش،  «دینی ست حکومت کننده» . و هر وقت هم دور از حکومت بوده به علت عدم توان خود بود.

3- حرکت توده ها ناگهانی و خوبخودی بود:
توده ها در آغاز انقلاب به ناگهان و خود بخودی به حرکت در آمدند. و بدون رهبری و سازماندهی بودند. بر اساس شرایط مادی-معنوی که از گذشته به مرور آماده شده بود.
نیروی سکولار رهبری سازماندهی شده ی آنها را به دست نداشت. اما حرکات هنوز خصلت سکولار داشت و از جریان تئوکراتیک خبری نبود. 

فروش کتاب توسط یک دختر در 57 - سمبل هزاران دختر و پسر که هنگام انقلاب به کار فروش کتاب و نشریه می پرداختند. بخشی از آنها بعد از انقلاب توسط
اسلامیستها  زندانی و کشته شدند

4- روحانیت طوری رهبری عمده ی توده ها را به دست گرفت که کارش بی شباهت به «کودتا در انقلاب» نبود:
در حالت « ضعف و نبود» رهبری نیروی سکولار جامعه رقیب تاریخی آن، نیروی تئوکراتیک « سریع ، با تمام امکانات داخلی و بیرونی خود» رهبری عمده ی توده ها را به دست گرفت. که بی شباهت به کودتا در انقلاب نبود.
خمینی از نجف به پاریس آمد - قدرتهای بزرگ حمایت اش کردند- و وارد تهران شد. در 22 بهمن 57 نیروی تئوکراتیک رهبری عمده ی توده ها را کاملا به دست داشت. نیروی سکولار
هرجا را تسخیر کرد به علت« ضعف سازمانی و فکری» تحویل نیروی خمینی داد.
استفاده از « روزها و مراسم مذهبی» ، مراکز مذهبی، برای بسیج مردم در جهت برنامه ی خود( حکومت اسلامی) ، حذف نیروی سکولار از میان خود، و سرکوب حرکاتش، حتی قبل از تسلط بر رهبری مردم، از شگردهای قدرت گیری نیروی مذهبی بود. 

عکس ماندانا (دانشجوی علوم انسانی)  هنگام قیام  57 در تهران-عکسی که گویا خشم خمینی را برآورده بود

5- نیروی عمده ی  سکولار جامعه ماهیت فاشیستی جریان مذهب سیاسی را نشناخت:
نیروی عمده ی سکولار جامعه ماهیت « فاشیستی نیروی تئوکراتیک » را نشناخت. «دنباله روی از توده ها»  و عدم درک  تفاوت ایده ی « ضد آمریکایی با ضد امپرالیسم» ، عدم شناخت
« برنامه ی حکومت اسلامی خمینی» موجب این نا آگاهی بود. 
انحراف از اهداف انقلاب « سیاسی-اجتماعی» مترقی،  اجتباب ناپذیر است، وقتی که  شرکت در مبارزه ، بدون شناخت ماهیت نیروها باشد. 

متینگ فداییان سال 58

6- انقلاب دموکراتیک بهمن با نداشتن رهبری مترقی شکست خورد:
انقلاب بهمن انقلابی دموکراتیک بود که در مرحله پیروزی سیاسی بر سلطنت ، با انحراف از مسیر خود ، رهبری اش  به دست « نیروی تئوکراتیک فاشیستی » افتاد . و شکست خورد. 
«رهبری فاشیستی » به جای رهبری مترقی و دموکراتیک نشست. انقلاب دموکراتیک را تبدیل به « قدرت گیری فاشیستی» نمود. و مخالفان خود را قتل عام کرد. فاشیسم به جای دیکتاتوری نشست.
پیشوا گرایی، توتالیتاریسم، کنترول همه چیز انسان، مذهب و سیاست ایده لوژیک، نقض آزادی های فردی و اجتماعی، آدم سازی حکومتی، توسعه طلبی، نیرنگهای توده جذب کن، و غیره از مشخصات
بارز این نظام فاشیستی حاکم بر ایران است. 
بدون رهبری مترقی و دموکراتیک جنبش همگانی، پیروزی انقلاب در جهت حل خواسته های اساسی جامعه، غیر ممکن است.

حرکت تانکهای حکومت شاه  در خیابان -قبل از قیام 

7- نظام فاشیستی اصلاح ناپذیر است
طی عمر طولانی نظام حاکم بر ایران  عملا ثابت شده که « رهبری نظام فاشیستی» آن علیرغم تلاشهایی از « درون و بیرون حکومت» فاقد کیفیت اصلاح پذیری مشکل گشا ست. 
جامعه جز برداشتن این سد تکامل جامعه چاره ی دیگری ندارد. در برابر حکومت تنها یک راه خردمندانه وجود دارد که مسالمت آمیز کنار برود تا قوانین عدم اعدام، عدم شکنجه، حقوق بشر، جدایی دین و دولت و مانند اینها عملی شود. و مردمان کشور به خواسته های سه گانه ی اساسی خود تحقق بخشند. 

8- جامعه ی ایران جهان سومی و  عقب مانده و عقب نگهداشته شده است:
به علت این خصلت در طول یک قرن هرگز برای حل مسایل خود یکی دو « رهبری جمعی و تشکیلاتی» مترقی در بعد عمومی نداشته است.  وجود گروهها و سازمانهای مختلف تکرو از مشخصات
این جامعه است. و در آینده هم با احتمال قریب به یقین  وضع چنین است. تنها در قیامها مدت کوتاهی متحد شده و پراکنده گردیده اند. عدم اتحاد نیروی سکولار در مقابل خمینی موجب شکست 
این نیرو شد. زنده یاد شکرالله پاک نژاد کوشید این نقص را رفع کند ولی به علت عدم آمادگی فکری نیروها خواسته اش تحقق نیافت و خود نیز اعدام شد.

9- اقشار استثمار شده و ستمکش جامعه ی جهان سومی  که بخش اعظم مردم را تشکیل میدهند  قدرت تحقق اهداف انقلاب خود را ندارند
انقلاب در این جوامع به ناگهان فرا میرسد بدون اینکه مردم  توان مادی -معنوی ( سازمان ها و اندیشه ها )-ی تحقق اهداف انقلاب را داشته باشند. از این رو حرکتشان به «هرز» میرود. یا مرده خور میشود. و استبداد جدیدی به جای قدیمی می نشیند. نیروهای ارتجاع داخلی و جهانی مسیر را منحرف میکنند یا به سخن من « کودتا در پروسه ی انقلاب» تحقق می یابد.
چه میتوان کرد؟ روشنگری ،  پذیرش خواسته های اساسی و انسانی یکدیگر، همگرایی، ایجاد تشکلهای بزرگ. تا بتوان در برابر ارتجاع داخل و خارج مقاومت کرد. و اهداف تحول بزرگ را تحقق بخشید. توجه کنیم در این جوامع هیچ نیروی مترقی به تنهایی توان حل مسایل انسانی خود را ندارد. پس تکروی را باید کنار گذاشت.

از سوی دیگر بعد از جنگ سرد دوره ای شروع شده که غولهای جهانی « استراتژی استقرارحکومتهای داعشی و ایجاد مناطق بدون قدرت دولتی، یا در گیر در جنگ داخلی و انباشته از هرج و مرج» را پیش می برند.  وضع افغانستان و عراق و لیبی و سوریه و دیگر جا ها نشانه ی آن است. در چنین وضعی شرایط پیروزی یک انقلاب مترقی فوق العاده سخت است. که باید  جنگ داخلی و هرج و مرج را دور بزند. دخالت خارج را مانع شود و حکومت فاشیستی قدرتمند را کنار بزند. و مانع تحقق « کودتای ارتجاع داخلی و خارجی در پروسه ی انقلاب» شود. 

کشتار نیروهای سیاسی در کردستان توسط پاسداران حکومت - بعد از انقلاب-عکسی که به سمبل ماهیت غیر انسانی حکومت تبدیل شده

10- انقلاب آینده ی ایران - اگر روی دهد و اشکال دیگر دگرگونی سیاسی پیش نیاید-  باز یک انقلاب دموکراتیک است
تا وقتی که مسایل سه گانه ی اساسی جامعه( دموکراسی-رفع تبعیض- عدالت اجتماعی) ، مانده از مشروطیت تا کنون- حل نشده  در حالت تحقق انقلاب، خصلت آن در حامعه « دموکراتیک» است. 
پیروزی واقعی انقلاب، با خیزش عمومی مردم، بستگی به همکاری نزدیک سه نیروی « دموکراسی خواه، رفع تبعیض طلب، عدالت اجتماعی خواه» دارد. 
سیاست نزدیکی این سه نیروی اجتماعی به هم، جهت تحقق انقلاب دموکراتیک، از وظایف مبرم نیروهای مترقی ست. و هر سیاستی خلاف آن در خدمت بردگی ستمکشان ایران تحت حاکمیت نظام 
فاشیستی ست.
برای نزدیکی این نیروها ضرورت دارد با خواسته های اساسی شان موافقت صورت گیرد.