سورِ کودک و زخمه ی نالیدن

سوزِ دردِ جگر، در زائیدن و بالیدن

آغازگرِ همه ـ

در آهنگِ تپش ِدلِ داغ ِمادر و شورِ زایش ِدردناک اوست

تا انسانی زاده شود.

بگو این بار را، تابِ کدامین خدا توان آرد؟

نه! مادرم خدای من است.

وجود او، رازِ ابدی آفرینش است

با رنج و رزمِ زن، زندگی آغاز می شود

و گهواره ی مهر

در آغوش مادران پیوسته می رقصد.

آری خالق، تنها زن است

آری مادرم خدای من است.

و هستی ِزیبائی های ِرازآلود، بدهکار بردباری زنان و

مصیبت کشی ِمادران همیشه مظلوم و بی کس ماست.

+

من، خالقی را جز مادرم نمی شناسم

 من، خنیاگری فلک را

در دست های ُپربار و زُمخت مادرم شناختم

و امنیتِ بی مضایقه را

در آغوش گرم مادرم بازیافتم.

خنیاگرِ چرخ ِسپهرِ بی مزدی که

با او می شود رازِ بی کسی ها و زور سرمایه را فهمید و از فقر نمُرد

با او می شود دردِ بیدادرسی ها و قهرِ مذهب را چشید و از جور نفسُرد

حیرتا که بر سقفِ آسمانگفتِ زن ستیز، چنین پرخاشی ست،

که سهمِ مومنان! تنِ این نیمه ی انسان، بیقین پاداشی ست.

+

در این وادی حماقت، زن!

کالای بی بهائی، در این دشتِ جاهلیتِ بی پایان است

در قباله ی شرعی! چهار زن، مزدِ مردِ متمول ِمسلمان است

و سهم زن؟

پس، سقف بی پناهی او بالاست، همان آسمانی که دست بر سرِ عدالتخواهی اش هیچگاه نکشیده است.

زنانی که هنوز ارج و برجشان در بارگاهِ پاکان

همچنان، به حرمتِ بیضه ی چپِ مردان، در اعماق بی شرمی قهقرا مانده است.

حق ِفروتنی که، بالنده ی هستی ست

خود، بی پناه ترین برنده نابرابریِ هستی ست

گرچه که او، شگفتا خودِ خداست.

+

بر کرانه های دریای آرامِ مهرِ مادران، از ترس این هرزگان، کمتر قایقرانی سپاسگزار، گذر و لنگر می اندازند ـ

بدین سان که سونامی نادانان بر اسارت زنان ِبی فریادرس شلاق می کشد.

بر سیرتِ دیوانِ "کهکشان نشینِ" زن ترس

بر قلب و صورتِ پلیدکارِ درندگان هیز، هرگز آبروئی را نمی شاید ـ

که چنین نیمه ی انسانیت، همچنان بر تاریکایِ اصالت ِجهل، محکوم و چقیده است.

14 اسفند 1394

بهنام چنگائی