حضور اجتماعی زنان در ایران از انقلاب مشروطیت شروع شد و در انقلاب ۱٣۵۷ باشرکت گسترده و توده گیر زنان عمومیت یافت امّا بلافاصله بعد از انقلاب، با وجود اراده ی زنان برای شرکت در فعالیت های اجتماعی، تبعیض و نابرابری نسبت به زنان تشدید و تحکیم شد و سیاست های زن ستیزانه با ابزارهای واپسگرایانه مانند وضع قوانین ارتجاعی و تبعیض آمیز، آشکارترین ستم ها را درحق زنان روا داشت. همچنین با تحمیل پوشش اجباری، تبعیض در اشتغال و تفکیک جنسیتی در ادارات، دانشگاه ها، اتوبوس ها، قطارهای مترو و دیگر عرصه ها به سلب حقوق زنان برخاست و کوشید تا زنان را از حضور فعال در جامعه باز دارد و آنان را به درون خانه ها براند و در یک جمله نه تنها حق زنان را نصف حق مردان تعیین کردند بلکه کمر به انکار حقوق طبیعی زنان بستند امّا زنان با آگاهی به حقوق انسانی و اجتماعی خود از پای ننشستند و در مقابل فشارها و ستم و سرکوب مقاومت کردند. از جمله ی این مقاومت ها می توان و باید از ایستادن در مقابل لایحه ی “تکریم خانواده”، لایحه ی فرزند خواندگی، لایحه ی طلاق، لایحه ی ممنوعیت خروج از کشور بدون اجازه ی شوهر و ایستادگی در مقابل اسید پاشی های هدایت شده و… اشاره کرد. همچنین فعالیت ها و مقاومت های زنان درسال های اخیر به رغم فشارهای بسیار در راه به دست آوردن آزادی بیان و اندیشه، ستودنی است.

کانون نویسندگان ایران این روز فرخنده را به زنان شادباش می گوید و پیگیرانه از مطالبات برابری خواهانه ی زنان در تمام عرصه های اجتماعی، اقتصادی، حقوقی، سیاسی و فرهنگی پشتیبانی می کند و معیارِ آزادی جامعه را در گروی آزادی زنان می داند.

کانون نویسندگان ایران
اسفند ۱٣۹۴