در هفته های اخیر مسایل ترکیه و کردها ، پدیده ای تحت عنوان شخصیت نماینده ی حکومت در اورمیه(نادر قاضی پور)، برخورد ناسیونالیسم فارسی به این مسایل، موضع جنبش حق طلبی و برابرخواهی آذربایجان، بین علاقمندان به مسایل سیاسی در ابعاد گوناگون مطرح شده است.
متاسفانه عمدتاً تحلیل روشنگرانه ای در این مسایل نشد و یا آنقدر کم شد که در لابلای « داد و فریاد ها» به دیده نیامد. میکوشم تلگرافی به این مسایل اشاره کنم و تحقیق و تفکر بیشتر را به عهده ی خواننده بگذارم:
مسایل ترکیه :
ترکیه با چند مسئله ی عمده در گیر است: 
-سیاست خارجی: سوریه و داعش.
-مسئله ی ملی کردها
-سکولاریسم و مذهب

ترکیه سیاست خارجی خود را برای رفتن اسد بند کرده و در این رابطه داعش هم برایش ابزار بوده و هست. 
 یک سیاست خارجی که وضع خود را به «رفتن حکومت کشور خارجی دیگر» وابسته کند نادرست است. سیاست خارجی آمریکا هنگام حکومت صدام، قذافی و دیگران این کار را کرد که با شکست روبرو شد. ترکیه در باتلاقی پا گذاشته که در آن فرو میرود. سیاست درست قطع این سیاست نادرست است.
و ما آذربایجانیهای  ضد تبعیض در ایران میتوانیم از این سیاست دفاع کنیم.

مسئله ملی کردها: سیاست ترکیه نابودی حزب پ-کا-کا ست. که در نهایت  این حزب خواهان جدایی ست. و یک سازمان « نظامی-سیاسی» ست. و طرفداران میلیونی بین کردها دارد.
اینجا سیاست نادرست جنگ مسلحانه - و سیاست نابودی جدایی خواهان، در مقابل هم قرار دارد. یک باتلاق برای هر دو طرف .
سیاست درست برای ما آذربایجانیها دفاع از  قطع جنگ، قطع جنگ مسلحانه، برگشت به مبارزه ی مسالمت آمیز سیاسی دو طرف ا ست.
که کسی حاضر به آن نیست. و لاجرم کشتار ادامه دارد. 
راه رهایی کردهای ترکیه: ترک جنگ مسلحانه- ادامه ی مبارزه ی مسالمت آمیز سیاسی- کسب خود مختاری یا  حکومت واحد فدرال- و در شرایطی که افکار عمومی ترکیه آماده برای پذیرش جدایی باشد با انتخاب مردم کرد، استقلال. هر راهی غیر از این باتلاق کشتار دوطرف است.
ما میتوانیم از این سیاست در ترکیه دفاع کنیم.

سکولاریسم و مذهب: بعد از روی کار آمدن حکومت دینی در ایران، تشکیل حکومتهای مذهبی در منطقه دهان صاحبان ایده لوژی اسلامی را به آب انداخت. 
حکومت حاکم در ترکیه یک« حکومت نیمه  دینی-نیمه سکولار» است. که میرود در شرایط داشتن نیروی کافی به یک حکومت کاملا دینی مثل ایران تبدیل شود. 
البته این راه جریان اردوغان و امثال اوست. شکست یا پیروزی این راه بستگی به میزان نیروی سکولاریسم دارد. 
سیاست درست برای ما آذربایجانیها  اینجا دفاع از سکولار و دموکراتیک ماندن جامعه ی ترکیه است. 

سیاست ناسیونالیسم کرد در آذربایجان:
ناسیونالیسم کرد که با سیاست کردستان بزرگ حرکت میکند و  سیاستی توسعه طلبانه در آذربایجان دارد، باید بداند این دو سیاست ناقض اتحاد خلقهای تحت ستم است.
ما مخالف این سیاست هستیم و از سیاست اتحاد دفاع میکنیم و طرح و حل اختلافات را به فردای آزادی ایران از چنگ حکومت  و به شرایط دموکراتیک موکول میکنیم.

شخصیت نماینده ی حکومت در اورمیه:

از همسایه به خانه ی خود برگردیم.
میدانیم که نیروهای سیاسی غیر حکومتی در ایران، حق فعالیت سیاسی، حق انتخاب کردن وانتخاب شدن  از سوی قوای خود، را ندارند. لاجرم آدمهای حکومتی که از صد صافی رد میشوند میدان داری میکنند. و کم و بیش حصلت های شرایط جامعه را ، که توسط نظام حاکم درمدت 37 سال آماده شده، در شخصیت « فردی و اجتماعی» خود دارند. شرایط جامعه چنین است: بحران اقصادی، بازتاب آن در ایجاد بحران سیاسی-فرهنگی - اخلاقی جامعه، رواج پدیده هایی مانند رهبرگرایی، مداحی گری، تملق گرایی، لمپنیسم، سمندرصفتی، قشری گری، اسلام سیاسی گرایی، پولخوری و رشوه گری و رانت خواری، پروپاگاندای کوبلزی، ضدیت جناحی، زن ستیزی، و پدیده های بسیار زیاد دیگر شخصیت بخشی از افراد را همجنش نظام حاکم نموده است.
پدیده ی شخصیت قاضی پور همان پدیده ی خود نظام است. در حقیقت چهره ی عریان آن است.
سمندر صفتان حکومتی و غیر حکومتی، یا لمپنها که به سوء استفاده از مسئله ملی در آذربایجان دست مییازند برای ما شناخته شده اند. نباید فریب اینان را خورد.

سیاست ناسیونالیسم فارسی(ایرانی) و مبارزه ی رفع تبعیض آذربایجان: 

ناسیونالیسم فارسی طبق سیاست معمول خود : مخالف حق تعیین سرنوشت خلقها و اتحاد داوطلبانه ی آنها در ایران است. این سیاست وجود تبعیض را رد میکند و خواهان قدرت متمرکز است و هر جا هم از عدم تمرکز قدرت حرف میزند در گوهر سخن باز نوعی تمزکزگرایی ست.
بر اساس این سیاست به غایت نادرست که جامعه ی ما را به سوی تلاشی سوق میدهد،  به مسئله کرد و حتی ارمنی، نگفته از زاویه ی « هم نژادی»، به تبعیض موجود از زاویه «انکار و اتهام پان گرایی» ، برخورد میکند.
در پدیده ی شخصیت نماینده حکومت در اورمیه ، آنرا به جنبش رفع تبعیض آذربایجان -که آنرا پان ترکیسم میداند- وصل میکند. و با این برخورد نهایت نفرت خود را از برابری مردمان ایران و حق انتخاب راه زندگی جمعی آنها ،  نشان میدهد. 
این سیاست میکوشد به بهانه ی « وجود گرایشات " بوزقورد و ترکیست و جدایی خواه"  در مبارزه ی رفع تبعیض و برابری خواه آذربایجان،  کل این مبارزه را نفی کند. در حالیکه  در هر مبارزه ی خلقی هرگونه گرایش «منفی و مثبت» وجود دارد و نمیتوان با اشاره به آنها کل مبارزه ی حق طلبانه را رد کرد. این سیاست ردی پیشه ی این ناسیونالیسم است. چه در بین راستها و چه در بین « چپ نما ها یا چپهای شونیست».
اینان دچار کابوس تجزیه اند و نمیدانند که با دست خود، با سیاست  انکار حقوق خلقها، عملا جامعه را متلاشی کرده و میکنند. 
سیاست ما در برابر این ناسیونالیسم، میتواند دفاع از حق انتخاب راه زندگی عمومی خود-حق تعیین سرنوشت- اتحاد داوطلبانه، مسالمت و صلح و دوستی باشد.
برخورد های دشمنانه، جنگ طلبانه، نژادگریانه، شعار های غیر عملی و آرزوگرایانه،  و غیره که تضاد ها را شدت دهد به زیان مبارزه ی رفع تبعیض در آذربایجان است. سیاست درست، رسیدن به اهداف از راه صلح و دوستی و اقناع و احترام متقابل است.
از تشدید اختلافات باید خود داری کرد و راه گفت و گوی مدنی را ادامه داد. هر چند که آب در هاون کوبیدن باشد.
به جز این چاره ای نداریم. اگر میخواهیم دچار وضع غم انگیر دیگر کشورها نشویم. و در باتلاقها گیر نکنیم.