به نام خداوند جان و خرد

بار دیگر حادثه ای تلخ و مصیبت بار گوشه ای از وضعیت اسفناک مدارس و آموزش و پرورش کشور را برجسته نمود. بار دیگر معلمی برای حفظ جان و سلامت دانش آموزانش، جان خود را فدا نمود. در کنار ارج گذاری بر فداکاری حمید رضا گنگو زهی ریگی،معلم جوانی که خود صاحب دو فرزند است و عبدالر یوف شهنوازی،دیگر معلمی که در اثر این حادثه دچار شکستگی پا شده است، پرسش های بی شماری ذهن هر انسانی را به خود مشغول می دارد.
بودجه ی چهار هزار میلیاردی که چند سال پیش برای بازسازی مدارس، تصویب شد، آیا به طور کامل تامین اعتبار شد؟ اگر پاسخ مثبت است چگونه جذب و هزینه شد؟ اگر این مبلغ به علاوه میلیاردها تومانی که از طرف خیرین مدرسه ساز هزینه می شود، به درستی مدیریت و در جای خود هزینه شده است، چرا باز هم مدارس فرسوده همچنان جان درصد بالایی از دانش آموزان و معلمان را حتی در مرکز کشور تهدید می کنند؟ چه رسد به مدارس محروم روستاهای دور افتاده که صدایشان و اصلا وجودشان در زمان بروز چنین حوادثی شنیده می شود و اندکی به چشم می آید و البته به سرعت نیز فراموش می‌شود.
چرا در کنار آمار مثبتی که از بازسازی و نوسازی مدارس اعلام می شود، همچنان می شنویم که هنوز 102 هزار کلاس درس در کشور از شرایط مطلوب برخوردار نیستند مثلا با بخاری های غیر استاندارد گرم می شوند؟ آیا سرمایه ای با ارزش تر از کودکان این سرزمین هم داریم؟
برخلاف تبلیغات رسمی که تنها دلیل اعتراضات معلمان را همواره به تعویق افتادن مطالبات مالی شان وانمود می کند-که البته در جای خود اعتراض بسیار دارد – در سال های اخیر پایین بودن کیفیت آموزش و شرایط نامناسب مدارس دولتی، از مواردی بوده که مورد توجه جامعه معلمان و به ویژه فعالان صنفی بوده است.
به نظر می رسد رابطه معلمان و آموزش و پرورش شباهت زیادی به موقعیت آن دانش آموزان و دیوار سست بنیادی دارد که فرو ریخت. ظاهرا دانش آموزان در کنار دیوار قرار گرفته بودند تا از سایه اش بهره ببرند و در پناه آن از باد شدید محفوظ بمانند. اما دیوار سست بنیاد فرو ریخت و معلمانی که خود را سپر بلای دانش آموزان نموده بودند، یکی فوت شد و دیگری از پادچار شکستگی شد.
واقعیت آن است که آموزش و پرورش کشور خود آواری است که بر سر دانش آموزان می ریزد و به جای حفاظت از آنان در برابر تند باد حوادث، خلاقیت و نوجویی را در وجود آنان می کشد و معلمانی که در مقابل این کار می ایستند، قربانی می کند. دوفرزند حمید رضا گنگوزهی اکنون پدر خود را از دست داده اند و در یک منطقه ی محروم معلوم نیست چه کسی حامی و پشتیبان آنان به جای پدر خواهد بود و از این پس چه سرنوشتی برای آنان رقم خواهد خورد. دخترکان رسول بداقی نیز شش سال است از گرمای وجود پدر در خانه حتی برای لحظه‌ای محرومند. آیا رسول جز این می خواهد که دیوار مدرسه ای بر سر دانش آموزی آوار نشود؟ دخترکان شین آباد در آتش بی عدالتی نسوزند؟ معلمان به جای اندیشیدن به مشکلات شغل دوم و سوم به بهبود کیفیت آموزش خود بیندیشند؟
اما رسول نیز قربانی می شود، اخراج می شود. بدون آن که حکم دهندگان بیندیشند چه سرنوشتی برای همسر و فرزندان او رقم خواهد خورد.
کانون صنفی معلمان ایران ضمن عرض تسلیت به همسر و فرزندان و سایر اعضای خانواده این معلم فقید و ابراز مراتب سپاس خود نسبت به او و همکار فداکارمان ،عبدالریوف شهنوازی، از تمامی جامعه آموزش و پرورش،به ویژه مسئولان وزارت آموزش و پرورش می خواهد، نگذارند بازماندگان این معلم در زیر آوار مشکلات ناشی از فقدان همسر و پدرشان حبس شوند و از حداقل شرایط برای یک زندگی مطلوب محروم بمانند. حمید رضا گنگو زهی با مرگ خود به تعدادی از کودکان این سرزمین زندگی دوباره بخشید، ما شرایط یک زندگی ارزشمند را از فرزندانش دریغ نکنیم.

کانون صنفی معلمان ایران ( تهران)
1395/1/19