رفتن به محتوای اصلی

خاطرات زندان و شقایق‌های پرپر شده در قائم‌شهر
17.04.2016 - 01:29

   یادگاری از زندان قائمشهر                                          

                         به انضمام لیست تعدادی از تیرباران شده های این شهر   

                                 گزارشی از  مهران آذرنگ

                                 سوگند به قلم وبه آنچه  می نگارند

                                      «  مره یاد و ته خاطر فراموش ! »

                                    گویشی ست محلی ، که بنا به موردی بکار برده میشود .

                              یعنی : ماجرا ، خاطرات یا قضیه را به  یاد دارم ولی تو از یاد بردی !

                                 به رویا رحیمی  و عیسی دارائی و امیر فلاح ، شانزده ساله هایی  

                                        که توسط آخوندها و پاسدارانشان به شهادت رسیدند  .                

                                  و این گزارش  ، گوشه هایی است از مقاومت و حماسه یی است ،

                                  پر شور، از فرزندان ایرانزمین برای آبادی و آزادی میهنمان

                                               فهرست

    1  مازندران

    2  قائمشهر

    3 شخصیتهائی که به قائمشهر آمدند 

    4  کم کاریهای  فرهنگی – سیاسی

    5 مختصری پیرامون در گیریهای سال شصت/شصت ویک

    6 نامه ی یک اعدامی راجع به در گیریهای سال پنجاه و هشت

    7  مجاور محله

    8  پل هوائی یا دره قاسملو

   9 نقش جنگل قائم شهر

 10 اولین اعدام در قائمشهر

 11 جریان دستگری   

 12 در زندان مرکز سپاه پاسداران

  13 رأی گیری در زندان

  14 زندان منکرات

 15 نگاهی به اوضاع هواداران گروهها در زندان

 16  اعدام سعادتی

 17  پاسخ بتاریخ

  18 اعتصاب غذای زندانیان

  19 معاون سرپرست زندان – حیدری

 20  اولین نادم و جاسوس

  21   یک قوطی بستنی و دهها نفر

 22  سیلی و کابل

 23  اولین ملاقات         

24 حمله یک زن دلیر به فرمانده کمیته قائمشهر

 25   گریه ی نوروزیان سر پرست زندان

26 اولین دسته را برای اعدام بردند

  27 نماز جماعت پشت سر اعدامیها

 28  حسین شکری یک قهرمان

 29  خروج بنی صدر و رجوی از ایران

 30  حمله به زندان

31 طرح یک مسئله ابهام انگیز

32 خنده دار ترین موضوع در زندان

 33  در جستجوی گور یک همرزم

 34  امیر فلاح یک قهرمان شانزده ساله

 35 کشته شدن رئیس جمهورو نخست وزیر    

 36 یک سؤ تفاهم

 37  یک صحنه ی عاشقی  

38 چگونگی تشکیل زندان مخفی هفده شهریور

39    زبان درازی و کتک خوردن

40      بزرگترین عملیات نظامی( مجاهدین )درتاریخ قائمشهرو حماسه ی امیرفلاح دربیدادگاه

41    نقشه ی بستگان برای اطلاع یافتن از زنده بودن فرزندانشان و خود کشی یک زندانی

 42     سلام ما را بآزادی برسان !

 ضمیمه ها:

 نامه ی یک آزاد مرد ، نمایانگر اوضاع سیاه قائمشهر

 اسامی تعدادی از تیرباران شده های قائمشهر وتصاویر   

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 مدتی پیش یکی از جوانان شهرمان از من که به نسل انقلاب تعلق دارم  پرسید چرا انقلاب کردید و آخوندها را سر کار آوردید ؟

در پاسخ گفتم : ما برای آزادی و بهتر زیستن و نه برای آخوندها قیام کردیم . و کارمان هنوز تمام نشده ...  بلکه تازه شروع شده ....

خواستم نود و چهار روز از زندگی و آنچه بر نسل ما گذشت را بداند. این متن و لیست تیرباران شده ها را به او دادم ...  یعنی گوشه ای از خیانت به امید مردم توسط  روحانیت رسمی و شریکانشان  و اینکه برای  حفظ قدرتشان می بایست از جسد خونین نسلمان می گذشتند .

توضیح یک نکته مهم :

مطالبی که نگاشته شده نه رمان است و نه داستان کوتاه ... بلکه سندی است تاریخی . و بخشی کوتاه از چگونگی شکل گیری حکومت آخوندها و پاسدارانشان در لوای مذهب اسلام  و ایستادگی نسلمان در برابر آنان .

                                           مازندران

      به بربط چو بایست بر ساخت رود                   برآورد مازندرانی سرود

      ز مازندران شهر ما یاد باد                            همیشه بر و بومش آباد باد

      که در بوستانش همیشه گلست                         بکوه اندرون لاله و سمبلست

      هوا خوشگوار و زمین پر نگار                      نه گرم و نه سرد و همیشه بهار

      نوازنده بلبل به باغ اندرون                            گرازنده آهو به باغ اندرون

      همیشه نیاساید از جست و جوی                      همه ساله هر جای رنگست و بوی

      گلابست گوئی بجویش روان                          همی شاد گردد ز بویش روان

      دی و بهمن و آذر و فرودین                           همیشه پر از لاله بینی زمین

      همه ساله خندان لب جویبار                            بهر جای باز شکاری بکار

      سراسر همه کشور آراسته                             ز دینار و دیبا و از خواسته

      بتان پرستنده با تاج زر                                 همان نامداران زرین کمر

     کسی کاندر آن بوم آباد نیست                          بکام از دل و جان خود شاد نیست

 چنین توصیفی از مازندران به قلم بزرگ مرد تاریخ کهنسال ایران « فردوسی » خود بخوبی گویای    همه ی حرفها و سخنانی است که میتوان در مورد این خطه بر زبان آورد .       

از بررسی و غور در تاریخ در مییابیم که مازندران همواره محکمترین ین دژی بوده که در برابر دشمن   به مقاومت و پایداری پرداخت تا ایران و ایرانی بر جای بماند .....و تبریهاازبهترین جنگجویان ومحافظین   هخامنشیان  بودند. صادق هدایت می گوید":... کسانی که در ابتدای هجوم اعراب نمی خواستند گردن به تبعیت انان دهند در انجا در امن و امان بودند و به اعتماد موقع طبیعی خود از تهدید خلفا به هیچ وجه پروا نمی کردند  این ولایت اخرین قسمتی از کشور پهناور ساسانیان بود که به پستی تن در داد و در مقابل  لشکر عرب سر فرود آورد. ..

 طبرستان عربی شده تپورستان است و تپورها قومی بودند که یکی دو قرن پیش از میلاد این منطقه را پر نمودند...(احتمالامرکزتپورهادرجمنان قائمشهر بوده است.)کلمه مازندران از شاهنامه آمده و به معنی سرزمین دیوان مازنی است که از اوستا گرفته شده .بنابه مندرجاتی" ماز"به معنای دژدرنام

مازندران آمده است. ویا"اندر"نام  خدا بوده ست .(ما مازندرانی ها به بوته یی "ماز" میگوییم که در مازندران  بوفور یافت میشود. ) و این مازندران است که می سراید :از روزگاران دور که منوچهر به مازندران پناه آورد... و آرش بر فراز البرز جان خود در تیر کرد.. تا انوشیروان که مات و مبهوت از زیبائی این سر زمین چنین میگوید :

      سوی کوه و آن بیشه ها بنگرید                         گل و سبزه و آب و نخجیر دید

      چنین گفت کای داور کردگار                            جهاندار پیروز و پروردگار

      تویی آفریننده هور و ماه                                 گشاینده و نماینده راه

      جهان آفریدی بدین خرمی                                که از آسمان نیست پیدا زمی

      کسی کو جز از تو پرستد همی                          روان را بدوزخ فرستد همی

      از ایران فریدون یزدان پرست                          بدین جای برساخت جای نشست

     بسی خوب جایست و بس دلپذیر                        که آبش گلاب است و خاکش عبیر

 سرزمینی که بقول یکی" جلوه های دشت و کوه و جان و جهان ، چنان با زندگی مردمان و در فرهنگ آنان ریشه دوانیده است که کمتر برگی از فرهنگهای آن را میتوان یافت که نام گل و گیاه و میوه و سبزه یا ابزار های کشاورزی و دامداری یا زبانزد های ویژه ی کشت و کار و گشت و گذار و بهره وری از جانی از جهان به آن مرز سبز داده است ، نیامده باشد !" و شگفت آور است که میبینیم باز هم در تاریخ معاصرمان ، در برابر هجوم ارتجاع سیاه و تسلط فرهنگ مرگ که میخواهد تار و پود مردم این دیار کهن را درهم بپیچد و لبخند را به گریه و شادی را به عزا و ماتم مبدل سازد ، مردم خطه ی شمال ، مردم مازندران و بویژه مردم قائمشهر بوده اند که سمبل مقاومت در برابر مذهب و فرهنگ خانه مان بر انداز عرب زده و حکومت آخوند ها در سراسر ایرانزمین بوده اند و بدین سان تاریخ بشکلی تکرار میگردد و باز هم مردم این سامان رسالتشان را در پیشگامی و پیشتازی و اولین و آخرین سنگر بودن ، برای تمامی ایرانیان بارمغان و به فدیه آورده اند . بعد از سقوط رژیم پهلوی تا سی خرداد شصت که اعدامها توسط حکومت شروع شد ، رژیم ایستگاههای ایست و بازرسی در گلوگاهها و جاده ها پهن کرده بود ، یکی از مامورین حکومت بسمت جوانی که در اتوبوس مسافر بری نشسته بود میرود و از وی میپرسد : کجا میروی ؟ جوان پاسخ میدهد : قائمشهر ! مامور اسلحه بدست بدون مقدمه میپرسد : فدائی هستی یا مجاهد ؟ ! مزد بگیران رژیم شناخت کافی از عقاید مردم داشتند که هر چه باشند هوادار آنها نمیتوانند باشند . بیاد میآورم : روزی پدر مجاهد شهید مهدیپور ، پریشان و گرفته نزد من آمد و با حالتی بر افروخته گفت احضاریه یی از طرف دادگاه انقلاب برای من آمده ، چون یکی دو سال از اعدام پسرم گذشته است احضاریه یی این چنینی برایم تعجب آور بود . بعد از اتمام کار عملگی رفتم دادگاه انقلاب و خودم را معرفی کردم . ماموری بیست تومان بمن داد و گفت : وقتی پسرت اعدام شد این پول در جیب شلوارش بود ، بیا بگیر ! چون از نظر شرعی بشما تعلق دارد و برای ما حلال نیست . ( پدر داغدار بی اختیار در آن محیط خوف فحشهائی از دهانش علیه رژیم در میآید ) . میگفت : یکی از ماموران رژیم دستم را گرفت و گفت « اینجا فحش نده ، حاکم شرع اینجاست ، برو بیرون ، مردم همه دارند بما فحش میدهند تو هم فحش بده ! » . و شاید بر همین قیاس رفسنجانی گفته بود: ما به قضاوت تاریخ کاری نداریم ، ما میخواهیم نظام سر پا بماند ". حکومتی سرا پا دروغ و فساد و ریا کاری و بازی گرفتن خدا و نبی و امامان برای استحمار توده ها . آخوندها و پاسداران دل سنگی ، که بنام « خدا وند رحمان و رحیم » آدم میکشند  ورحم وشفقت ندارند.

                                    قائمشهر یا شاهی سابق

 قائمشهر در شمال ایران ،که بیشتراز سه هزارسال قدمت دارد، در استان مازندران قرار گرفته است . قائمشهر را ، بابل و ساری مرکز استان مازندران ، چون نگین در بر گرفته اند .

برای مسافرت از تهران باین شهر میتوان از جاده هراز ، آمل و بابل و یا از جاده ی سواد کوه و    مسیر زیرآب و شیر گاه به قائمشهر وارد شد . کسانیکه به قائمشهر مسافرت کرده اند ، دیده اند که کوه  سپید دماوند ، مغرور و استوار باشکوه فراوان از دور نمایان است .   

قبل از قیام بهمن  نام قائمشهر ، شاهی بود. و پیش از آن ، آنطور که از تاریخ بر میآید در زمان رابینو دومین سفیر انگلیس در رشت ، علی آباد نام داشت که یکی از روستا های بار فروش ( بابل ) قلمداد میشد . در تاریخ هم چنین از مکان فعلی قائمشهر ، جمنو یا چمنو نام برده شده است ... در حال حاضر ، جمنان یکی از بزرگترین محلات قائمشهر است و بزرگترین گورستان عمومی شهر  بنام سید نظام و نیز امامزاده یی بهمین نام و گورهای جمعی مبارزین، در این مکان قرار دارد .                                          

قائمشهر در حقیقت ترکیبی از محلات همچون مجاور محله ، کبریت محله ، سید محله . . . و روستاهای  بزرگی همچون قادیکلاه . . . میباشد . ودرحال حاضرحدود سیصدهزارنفرجمعیت دارد.

وجود کارخانه های نساجی در شاهی ، بالا بودن نسبی آگاهی های سیاسی در قیاس با پاره یی از نقاط ایران  باعث شده بود تا حزب توده ی ایران ، یکی از قوی ترین تشکیلات و سازماندهی کارگری و دهقانی خود را تا قبل از کودتای  مرداد سی ودو در این منطقه داشته باشد . بویژه پشتیبانی روسها از این حزب ، آنها را یکه تاز میدان کرده بود . از نظر معیشتی اگر نفت برای اقتصاد ایران همه چیز است ، کارخانه های نساجی برای مردم قائمشهر همان حکم نفت را برای ایران دارد . کارخانه ی نساجی در سال 1309 احداث شد ، از این تاریخ تا 1324 دو پست در شیفتهای دوازده ساعته کار میکردند . در سال 1329 بزرگترین اعتصاب این کارخانه روی داد که پنج تن کشته و تعدادی از کارگران زخمی شدند . در سالهای 31 – 32 همزمان با حکومت ملی دکتر مصدق ، وضع کارگران بهبود یافت و طی این یکی دو سال کارگران بحق و حقوقی دست یافتند . بعد از انقلاب کارخانه های نساجی در قائمشهر به ورشکستگی و رکود انجامید و بخاطر ندانم کاریهای مقامات رژیم قرون وسطائی ، سیری نزولی و اضمحلال را داشته است . در قیام  بهمن  ، با توجه به رنگ و بوی مذهبی داشتن انقلاب ، نام شاهی همانطور که انتظار میرفت ، مبدل به قائمشهر شد . کمونیستها مایل بودند با توجه به کارگری بودن شهر ، آنرا کارگر شهر بنامند ، ولی سر انجام نام قائمشهر برگزیده شد. شاهد بودم  در آستانه ی قطعی شدن سقوط رژیم پهلوی ، آقای اردلانی که در ارتباط با فدائیان اسلام بود و بعدا رئیس فرهنگ قائمشهر شد . طی سخنرانی در صحن مسجد جامع گفت: « ما نام قائمشهر را بر گزیده ایم اگر میپذیرید تأ یید کنید . . . » که مردم با فریاد : صحیح است ! صحیح است ! که زمان انقلاب بجای الله اکبر مرسوم بود ، بر پیشنهاد مزبور صحه گذاشتند .(بعدها شنیدم گویا نام قائمشهر راشهید اندیشمند ابوذرورداسبی ازمخالفین استبداد شاه وشیخ برگزید.) بعد از ظلم و جنایت  اخوند ها و پاسدارانشان  فعلا بعضی ها همان نام (شاهی ) را بیشتر خوش   دارند. طی انقلاب و بر قراری حکومت نظامی در شهر ها ، مقر ارتشی ها در « هتل » قرار داشت . بعد از آن مقر و ستاد مجاهدین ، که بلافاصله مقر پاسداران شد و ستاد مجاهدین در خیابان یوسف رضا ، در مرکز شهر کنار فاستونی صداقت قرار گرفت . از طرفی ستاد جنبش معلمین وابسته به مجاهدین نیز در خیابان ساری و درست در کنار میدان و اول خیابان ساری دفتر حزب توده بود . که بالای مغازه کفش فروشی قرار داشت . مجاهدین ابتدا به « جنبشی » معروف بودند ، در سال پنحاه وهشت وقتی حزب اللهی ها به مجاهدین حمله و هجوم میآوردند تنها شعاری که بزبان محلی مازندرانی سر میدادند چنین بود : سگ ، شال ، باشی – همه بینه جنبشی = سگ ، شغال ، گربه – همه جنبشی شده اند .    بعد از رادیکال شدن تضاد ها و تشدید در گیریها چنین شعاری سر داده نمیشد و مرگ بر منافق ! جای خود را به مرگ بر جنبشی داد . که تا تاریخ نوشتن این متن  سالها ست ادامه دارد .  بر خلاف دهه بیست که حزب توده میدان دار بود ، اینبار سازمان چریکهای فدائی و سازمان مجاهدین جولان میدادند . و هر غریبه یی که برای اولین بار به قائمشهر میآمد با توجه به شعار ها و عکسها و کلیشه های سیاسی در و دیوار شهر ، چنین فضائی را حس میکرد . بطوریکه وقتی فخرالدین حجازی از مبلغین رژم خمینی و نماینده مجلس آخوندها ، بقائمشهر وارد شد ، از شعار های بر تن و دیوار شهر نوشته شده بود و پوستر ها و آرم های سازمان فدائی و مجاهدین بهت زده شد و طی سخنرانی در میان حزب اللهی ها و نماز جمعه گفت : بمن گفتند اینجا قائمشهره ! اگر اینجا قائمشهره ، پس این آرم داس و چکش ها چیه ؟ بگوئید لنینگراد ! استالینگراد ! نگوئید قائمشهر ! . . . » . بعد از افاضات حجازی و برنامه ریزی ارتجاع ، رگ غیرت چماقداران که منتظر بهانه و تحریک بودند بجوش آمد وبه دکه ها و کیوسکهایی که از طرف گروههای سیاسی برای پخش و فروش اعلامیه ها و نشریات بر پا بود حمله کردند و آنها را با جرثقیل از جای کندند و سوزاندند . از جمله طی در گیریها یکی از هواداران مجاهدین بنام "گل عمو زاده" را بشهادت رساندند . اگر بگذشته نزدیک نگاهی بیفکنیم ، بعد از سقوط حکومت ملی دکتر مصدق ، از نظر مبارزاتی با در نظر گرفتن حضورتوده ها تا آستانه ی انقلاب حفره ی بزرگی بچشم میخورد . بقول کسرائی : روزگاری بود ؛ ./ روزگار تلخ و تاری بود ./ بخت ما چون روی بد خواهان ما تیره ./ دشمنان بر جان ما چیره ./ شهر سیلی خورده هذیان داشت ./ بر زبان بس داستانهای پریشان داشت ./ زندگی سرد و سیه چون سنگ ./ روز بد نامی ./ روزگار ننگ ./ . . . ترس بود و بال های مرگ ؛ / کس نمیجنبید ، چون بر شاخه برگ از برگ . – ترس و وحشتی که سازمان امنیت رژیم پهلوی بر دلها افکنده بود کسی را یارای حرکت و تکانی نبود . چه بسا از زاویه یی اگر این ترس و وحشت و سانسور و خفقان نمیبود ، جوانان و دانشجویان تشنه عدالت و آگاهی و مردم حق جو با نقطه نظرات امثال خمینی آشنائی پیدا میکردند و بدنبال فقهای مرتجع تشنه قدرت نمیرفتند و جنبش آزادیخواهی در مسیری درست و منطقی و معقول گام بر میداشت . آنچه از دوران نوجوانی بیاد دارم هراز گاه ، آمدن پرویز ثابتی مقام امنیتی رژیم پهلوی به تلویزیون بود که بر علیه مجاهدین و فدائی ها ( بعنوان خرابکاران ) سخنانی ایراد میکرد.

و فرار محمد تقی شهرام از اعضای سازمان مجاهدین باتفاق سروان احمدیان ( که از دوستان نزدیک ابو ذر ورداسبی بود) از زندان ساری میباشد . که از پچ پچ ها و در گوش گفتنها بگوش منهم میرسید .( شهرام و احمدیان بعد از مدتی مارکسیست شدند و شهرام بعد ازانقلاب اعدام شد.  )    

در دهه ی پنجاه بار ها دیده بودم که شعار هایی همچون مرگ بر شاه بر در و دیوار شهر و مدارس نوشته میشد که ماموران امنیتی بلافاصله صبح زود گسیل میشدند و آنها را پاک میکردند و ما با کنجکاوی و هراس بدانها نگاه میکردیم . و ترس من آنموقعی بود که برادرم کتابهای ممنوعه را در زمان شاه پس از خواندن در خاک پنهان میکرد . اما طی تظاهرات ضد شاهی ، "مسعود دهقان" در خیابان شانزده متری و "محسن مبینی" اهل کبریت محله دو جوانی بودند که در راه آزادی و برپائی جمهوری اسلامی مورد اصابت گلوله قرار گرفتند و نیز زنی که اتفاقی مورد اصابت گلوله واقع شد و کشته شد . عموما تظاهرات ضد شاهی از مساجد و بویژه مسجد صبوری قائمشهر شروع میشد . "شیخ صبوری" ، بعد از تجمع هزاران تن در داخل و بیرون مسجد سخنان کوتاهی ایراد میکرد و با لهجه ی آذری اش قربون صدقه جوانان میرفت و هر بار که اسم خمینی میآمد جمعیت با فرستادن سه صلوات بلند به شور میآمدند. شوری که بعدا شور شد !

"شیخ صبوری" ،  بعد از پیروزی قیام بهمن هیچ پست و مقامی نگرفت و نام وی در هیاهوی قدرت طلبی های آخوند های مرتجع ، در فردای انقلاب گم شد . در حقیقت او معمم اول شهر ما بود .شاید هم چوب پیروی از شریعتمداری را خورد. در تظاهرات چندین هزار تن با مشت های گره کرده بآرامی راه میرفتند و شعار میدادند ، ماموران شهربانی – که طی انقلاب یک تن از آنها بنام آقای" بهاری" شبانه، توسط عده یی در مجاور محله با چاقو کشته شد – در ساختمان شهربانی روبروی ایستگاه راه آهن مستقر بودند . مردم با عکسها و پلاکاردهایی در دست از خیابانهای مشخصی میگذشتند و بعد از عبور از خیابانهای از پیش تعیین شده بمکانی میرفتند و اعلامیه هایی خوانده میشد و آنگاه جمعیت بآرامی متفرق میشدند . جالب اینکه در روز سقوط رژیم پهلوی من با دوچرخه قراضه یی که داشتم بهمه جا سرک کشیدم وقتی به مسجد عشقی در خیابان بابل رفتم جمعیت زیادی در آنجا حضور داشتند و فردی از مجاهدین که زندانی سیاسی بود – مردم بزندانیان سیاسی خیلی علاقه داشتند و از ته دل بحرفهایشان گوش میدادند – مشغول سخنرانی بود . اوضاع شهر های ایران وز جمله قائمشهر ملتهب بود . روز آخر رژیم پهلوی بود . منهم تعجب کردم که چرا این عده در مسجد نشسته اند و بیرون نمی آیند . فرد مبارز بآرامی از خاطرات زندان میگفت که ناگهان یکی وارد مسجد شد و با پوزش از قطع سخنرانی فرد سخنران با صدای بلند گفت: مردم همه دارند باماکن نظامی حمله میکنند شما اینجا نشسته اید ؟ پس کی میخواهیم رژیم را سرنگون کنیم ؟ . . . بعد از سخنان بحق و کوتاه این فرد ، سخنران بلافاصله سخنرانیش را قطع کرد و مردم با صلوات و شعار بخارج مسجد ریختند . هدف اصلی تسخیر شهربانی و ژاندارمری قائمشهر ( شاهی ) بود که بدون کشته شدن یا مجروح شدن کسی صورت پذیرفت . و ساختمانهایی که زمانی کسی جرأت چپ نگاه کردن بدانها را نداشت ، چون تار عنکبوتی فرو ریخت . در آنروز ها هیچ فردی گمان نمیکرد که مقری بنام مقر سپاه پاسداران بوجود خواهد آمد که در قیاس با ستمگری مراکز امنیتی و نظامی رژیم پهلوی ، نهاد های سلطنتی حکم عدالتخانه را خواهندداشت.

ما با پذیرش وعده و وعید های خمینی از نجف و پاریس گمان میکردیم ایران آزاد خواهد شد و ایرانیان خوشبخت ترین مردم جهان خواهند شد . طی انقلاب اگر در ابتدا رفتن شاه خواسته اول ما بود با حرکت دادن خمینی از نجف به پاریس « آمدن امام » خواسته دیگر ما شده بود . نفرت از دیکتاتوری و فضای خفقان و سانسور ، امکانی برای شناخت ما نسبت به رهبران در راه نداد. برای راست کردن مسیر کج شده انقلاب میبینیم در شهری کوچک اگر در زمان شاه طی انقلاب دو تن کشته شدند ، در همین شهر در دو سال و اندی بعد ، بیش ازسیصدنفر تیرباران و یا دردرگیری کشته شدند . آنهم در حکومت عدل جمهوری اسلامی که بچیزی کمتر از امامت مستضعفین بر جهان قانع نیست! . فقط از یک محله به نام مجاور محله از خانواده شکری سه تن و از خانواده جبلی سه تن ...، بشهادت رسیدند . گذشته از این در ادامه جنگ برای فتح کربلا و بعد فتح بیت المقدس ! صد ها تن از سربازان و پاسداران و بسیجی ها را بخاک و خون کشیدند . آری ، در اینجا ما قصد یادآوری از نیکجویان و پاک نهادانی را داریم که شرافت انسانیشان را بر سر معاملات پست بازاری به معاوضه نگذاردند و اگر گمنامند ،امااثرشان هست . و اگر احیانا فراموشی مردم درگذرزمان آنها را بگوشه ی تاریخ میراند ما سعی میکنیم آنان را بمیانه میدان آوریم . براستی ، چه خوش گفت زن شهیدی : جهان خبر دار نشد که بر ما و بر نسل ما چه گذشت . » پاره یی از حوادث تاریخی و اجتماعی وجود دارند که پاسداران جهل و ناآگاهی به عمد نخواسته اند که مطرح سازند و ذکر و یادشان در میان باشد . چرا که جهانداران نخواسته اند و نمیبایست که کوس رسوائی شان بر بام رود . وظیفه خود دیدم ولو ناچیز و اندک ، چندروزی ازکار عظیم پرداختن به شیران بیشه مازندران را در راه آزادی ایران بقلم آورم ، باشد تا نسل های آینده در راه پاسداری از ارزشهای انسانی و حراست از آزادی بکوشند و سر تسلیم در برابر زورگویان مرتجع فرود نیاورند .

این مردان و زنان گلوله های سوزان را پذیرا شدند ، تا حرمت آزادی و پایمردی و « پاسخ به تاریخ و مفهوم تکامل » را پاس دارند . قهرمانانی که در میان ما نیستند اما پیامشان هست  و از یاد نخواهد رفت و بر ماست که با تداوم راه آنان ، یادشان و راهشان را گرامی داریم . اگر آیندگان روز و روزگاری از ما و یا از دیگران پرسیدند در کجای تاریخ ایستاده بودید ، پاسخ دهیم ، اینچنین ! این نام من و این مرام من و این نشانی من و این يادگاری من . قهرمانانی که تعداد کمی از آنان از قتل عامها و نسل کشی نجات یافته اند ، بر آنان است که تاریخ را باز نویسند . و در این میان من یک شاهد و یکی از خیل مردم این سر زمینم ، آنچه را که شاهد بوده ام بسهم خودم مینگارم تا اگر خوب اگر بد یا زشت و اگر زیبا در دل تاریخ بماند ، چرا که متعلق بهمین مرز و بوم است . تا یاد و نام این دلیران جاودانه و زنده باقی بماند . متاسفانه یا خوشبختانه اکثر زندانیان سیاسی را از سازمان مجاهدین تشکیل میدادند و من ناچار بودم در بررسی واقعیات تاریخی در ان روز ها از این نیرو بیشتر نام ببرم یا ذکر خاطر کنم و دال بر یک جانبه نگری نبوده است . سال شصت یکی از مهمترین و بد ترین برهه های تاریخ کشور ما بوده است . پاسداران نظام آخوندی هجوم آورده بودند تا نهال آزادی قیام بهمن  را از بیخ و بن بر کنند . قائمشهر فعالترین شهر هوادار مجاهدین بود . با توجه باینکه حکومت آخوندها هر حرکت را ، سرکوبکرانه ابتدا در قائمشهر آزمایش میکردند و آنگاه آنرا در سراسر ایران باجرا در میآوردند ، شناخت کم و کیف فعالیت نیرو ها در این شهر حائز اهمیت است . در هیچ منطقه یی از جهان در قرن بیستم رژیمی را نمیتوان پیدا کرد که ظرف چند ماه هزاران تن را اسما و رسما تیرباران کرده باشد بدون اینکه این عده حتی ، مسلح بیک چاقو یا کارد باشند . یا حد اقل مورد اعتراض جهانیان قرار بگیرد . مکان دفن عده یی از این افراد همچون محمد رضا آتشفراز نا مشخص است و سالها ست که پدران و مادران از محل دفن عزیزان خود بی خبرند . این عده حتی آرزوی خواندن یک فاتحه را بر روی قبر فرزندان خود بگور برده اند .یا عده یی همچون علی میرزائی و یا نیکزاد مشهدیان در حیاط و باغچه خانه شان دفن شده اند . با توجه باینکه جمعیت ایران در سال شصت نیمی از جمعیت فعلی ایران بوده است ، اعدام صدهاتن در یک شهر کوچک در قیاس با آنچه که بر سر شهرهایی همچون تهران و مشهد و اصفهان و اهواز و تبریز . . . آمده است قابل توجه است . بیگمان تهیه لیستی جامع و کامل و بررسی مقاومت زندانیان در برابر جوخه اعدام برای آزادی خلق ، در شرایطی که خفقان و استبداد مذهبی با حمایت کشور های غربی حاکم است ، در خور کاری جمعی و گروهی است و یک تن و یک فرد از عهده تمامی آن بخوبی بر نخواهد آمد . بنابراین آنچه که بیان میکنم قطره ایست از دریا . آنگاه که آزادی بدست آید ، مردمند که نهان را آشکار کرده مشخص میشود که چه بر مردم مبارز این مرز و بوم گذشته است . تعدادی از مبارزین قائمشهر در نقاط دیگری از ایران زمین جان باخته اند ، بعنوان نمونه یعقوب ذبیحی اهل جمنان در سال شصت وپنج خون خود را در کردستان نثار آزادی مردم ایران کرد . یا امثال میرزعلی(جلال) شفیعی که عاشق قائمشهر بود و بشوخی میگفت: اگر دست من بود میگفتم سازمان مجاهدین خلق قائمشهر ! در اطراف قزوین بشهادت رسید و یا اسحاق اولادی اهل مجاور محله در بابل حلق آویز گردید . هم چنین داریوش یزدانی و داریوش جعفر زاده با وصل شدن بارتش مجاهدین در نقاط مرزی جان باختند و حسن شکری طی در گیری و یا عمران عمادی در ساری تیر باران شدند . و مهران سلیمی در بابل اعدام شد . و فراموش نکنیم که قاتلین این مبارزین از همین خاک و بوم میباشند و از آسمان بزمین نیامده بودند بنا بر عادت بعضی از ما ایرانی ها وقتی از حمله و هجوم دشمنان صحبت بمیان میآید همیشه علت و موجبات اصلی را مثلا هجوم اسکندر در 334 قبل از میلاد و یا حمله اعراب 637 میلاد و یا حمله مغولها 1230 میلادی . . . میدانیم ، و از نقش خودمان کمتر میگوئیم . چه بسا اگر ایران طی جنگ جهانی دوم ، هم چون آلمان به تلی از خاکستر مبدل میگردید ، در هر فرصتی بعضی از ما ایرانی ها در تجزیه و تحلیل تاریخی و اجتماعی ، نیرو های متفقین را موجب بدبختی و عقب ماندگی خودمان قلمداد میکردیم و تا قرنها از خر شیطان پائین نمیآمدیم و بجای یافتن علل واقعی و نگرش و خود سازی اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی ناله سر میدادیم که این متفقین . . . !

                     شخصیتهای سیاسی که بعد از انقلاب تا سی خردادشصت       

                                         به قائمشهر جهت سخنرانی آمدند

بعد از قیام بهمن نویسنده فریدون تنکابنی در مدرسه یی واقع در خیابان شریعتی ( خیابان تهران ) سخنرانی ایراد کرد . عده یی از حزب اللهی ها خودشان را آماده کرده بودند تا مراسم را با توجه به کمونیستی بودن سخنرانی بهم بزنند ، ولی مشاهده کردند وی از « امام » . . . گفت و کسی معترض اش نشد . آقای تنکابنی از افراد متمایل بحزب توده بود که از سیاستهای حکومت حمایت میکردند.

آقای بنی صدر دو بار در مسجد صبوری قائمشهر سخنرانی کرد . در سخنرانی بار دومش که پاسداران حفاظت آنرا بر عهده داشتند تیر اندازی شد . امثال من که پای تریبون بودیم سراسیمه شدیم ولی آقای بنی صدر با خونسردی به سخنانش ادامه داد . بعد ها که قضیه را برای یکی از دوستان تعریف کردم برای من نقل کرد که این تیراندازی توسط سپاه و با اطلاع قبلی بوده است . بنی صدر طی تبلیغات انتخاباتی به زیرآب و ذوب آهن شاه مهر ( آزاد شهر ) نیز رفته بود . وی میان سپاه نفوذ فراوانی داشت ولی درادامه به ارتش بیشتر نظر داشت.

 "داریوش فروهر" برای سخنرانی به مسجد جامع قائمشهر آمد ، چون جمعیت زیادی ازدحام کرده بودند فکر میکردم قادر بدیدنش نخواهم بود . ولی وی با قد و قامت بلندی که داشت از دور با سبیل تابیده اش نمایان بود .

  در همان اوائل انقلاب "ناصر مکارم شیرازی" که الان میگوید مرجع تقلید هستم ! در سالن ورزشی تختی سخنرانی کرد . در پایان وقتی نوبت به پرسش و پاسخ رسید فردی که درست بالای سکویی در سالن نشسته بود که همه میتوانستند او را ببینند با لحن داش مشتی پرسید : حاجی آقا ! ما یه سوال داریم ! اجازه هست ! ؟ مکارم شیرازی گفت : بفرمائید چه سوالی دارید ؟ طرف از همان بالای سکوی ته سالن با صدای نکره یی پرسید : حاجی آقا این جریان مار سیاه که « شاه مار » میگن تو پشت بومهاست . . . جریانش چیه ؟ ! بعد ازاین پرسش عجیب سالن پر از خنده شد و دقایقی همه چیز از هم پاشیده شده بود . مکارم شیرازی با زیرکی پاسخ داد : مار سیاه همان شاه بود که فرار کرد و رفت!. "علی خامنه یی" بمناسبت  اولین سالگرد هجرت و شهادت دکتر شریعتی به مسجد جامع قائمشهر آمد که در مورد همه چیز سخنانی گفت ولی در مورد دکتر شریعتی یک کلمه حرف نزد . وقتی در پایان با پرسش و اعتراض عده یی مواجه شد توضیح داد که ما در مورد اهدافی صحبت کردیم که مرحوم شریعتی در پی آن بود ! با پاسخهای آخوندی قضیه را ماستمالی کرد . طی انقلاب و در آن زمان بسیاری از مردم نمیدانستند که رهبران حاکم ، ضد شریعتی هستند و تنها نان نامش را میخورند . در پایان سخنرانی، من و چند تن دیگر در محل مسجد ماندیم و برای اولین بار میدیدیم فردی با مسلسل یوزی از آخوندی حفاظت میکند . وی در آنزمان عضو شورای انقلاب بود . در آن شب نه تنها همه جمعیت بلکه خود خامنه یی هم فکر نمیکرد روزی بر ایران حکومت کند . " فخر الدین حجازی" هم دو بار به قائمشهر آمد که بار اول سه ساعت دیر به مسجد رسید ! بار دوم که مرزبندیها میان نیرو های ارتجاع و مخالفین بیشتر شده بود نتوانستم بروم و او هم در خطبه های پیش از نماز ، مردم را تحریک کرده بود که منجر به حمله وهجوم آنها به نیروهای سیاسی شده بود . که در این میان یکی از فعالین مجاهدین را کشتند . وی در پاسخ سازمان مجاهدین اعلامیه یی داد و خطاب بمسئولین این سازمان گفت که هیچ نقشی در تحریک حزب اللهی ها جهت هجوم به گروههای سیاسی ، نداشته است . که در نشریه مجاهد آنزمان چاپ شد .  "هادی غفاری" که در ضدیت با کمونیسم و سازمان مجاهدین کینه عجیبی داشت بیشتر از دیگر شخصیتهای مردمی و ضد مردمی به قائمشهر تردد داشت و عمدتا علیه گروههای سیاسی سخن میگفت . شبی در مسجد جامع عده یی از هواداران مجاهدین دم درب مسجد جمع شده بودند و وقتی نوبت به پرسش و پاسخ رسید مجاهدین سوالاتی کردند که حول چماقداری حزب جمهوری اسلامی برهبری بهشتی دور میزد . هادی غفاری گفت که امام از حزب جمهوری پشتیبانی میکند . مجاهدین انکار میکردند . بالاخره از همان روی منبر بیکی گفت برو از پشت صندوق عقب ماشین من صد هزار تومان که در آن زمان پول هنگفتی بود – از سهم امام که دفترش برای حزب جمهوری اسلامی آورده است بیاور تا ثابت کنم امام از حزب جمهوری اسلامی حمایت میکند . طرف رفت و کیسه ای کوچک انباشته از پول را آورد و به همه نشان داد . چون اوائل انقلاب بود در آن شب در گیری پیش نیامد ، بعد ها هادی غفاری از رهبران حمله و هجوم و تحریک چماقداران شده بود . بعد از انشعاب در سازمان فدائیان که اکثریت آن هوادار خط خمینی و حکومت شدند ، هادی غفاری در مسجد صبوری بالای منبر رفته بود و من در حیاط مسجد بودم ، افرادی از حزب توده و فدائیان اکثریت برای گرما بخشیدن به منبر آخوند غفاری طبق خط تشکیلاتی شان بانجا تشریف آورده بودند ، هادی غفاری با همان صدای کلفتی که داشت فریاد میزد : خدایا ! تو شاهد باش ! من از منبر پیامبر اسلام ، من از این مکان مقدس از مارکس و لنین دفاع میکنم و میگویم حزب توده و فدائیان اکثریت آبرویی برای تو باقی نگذاشتند . آنها میگویند ما از خط امام دفاع میکنیم و حال آنکه مارکس گفته بود دین افیون توده است . . . ! » . وقتی به قیافه یک توده ای نگاه کردم دیدم خونسرد بحرفهایی که از بلند گو پخش میشود گوش میکرد . هادی غفاری بر خلاف آخوندهای دیگر از همان اول گفته بود " شما میخواهید دیکتاتوری پرولتاریا بر پا کنید ،ماهم میخواهیم دیکتاتوری ملا تاریا ایجاد کنیم!" . غفاری بر خلاف خمینی و رفسنجانی و خامنه یی از همان اول ضدیت خود را علنا با دگراندیشان بیان داشته بود . وی سعی نمیکرد هاله ای از تقدس برای خود بتراشد و رک و راست ضدیت خود را با مجاهدین و لیبرالها و نیروهای کمونیست بیان میکرد . بعد از انقلاب سازمان چریکها، متینگ هایی بر پا میکرد و دختران و پسران پر شور گاه ابتدا با آواز و سرودهای محلی که تم ضد بهره کشی داشت به تبلیغ مرام خود میپرداختند .یکی ازاولین کسانیکه سخنرانی کرد و در گیری پیش آمد قبادی به عنوان زندانی سیاسی دوره شاه  بود که عده یی حزب اللهی علیه کمونیسم شعار دادند . این اتفاق در مدرسه ششم بهمن در مرکز شهر پیش آمد . و چند روز از سقوط رژیم پهلوی نگذشته بود ولی درگیری فیزیکی پیش نیامد. در حقیقت اولین درگیری باروشی  بود که مرسوم شد و سالها بعد به نوعی ادامه یافت . ودرانحراف مسیر  انقلاب موثربود . معروفترین شخصیت مخالف شاه وشیخ مازندرانی، ابوذر ورداسبی بودوقتی وی سخنرانی میکرد جمعیت که عموما جوانان پر شورودارای انگیزه های ضد استثماری بودند شعار میدادند : ابوذر ، ابوذر ، دشمن سرمایه دار! اوتا سال شصت وچهار، عضوتشکیلات انان به صورت حرفه ای نبود.ولی همیشه باانهابود .ودرراهشان جان باخت.وی به اتفاق  کبیریان ،عضووکاندیدای مجاهدین در مساجد ودیگراماکن به تبلیغات ضد ارتجا ع مذ هبی می پرداختند.وهردواززندا نیان دوره شاه بودند. شبی درمسجدحنیف مجاورمحله قائمشهرورداسبی سخنرانی کرد،درانتها یک حزب اللهی ازمیان جمعیت بلندشدوگفت :من امشب امده بودم این  سخنرانی رابهم بزنم ولی اگر اسلام مجاهدین اینست من انراقبول دارم. "ورداسبی گفت:...مجاهدین خیلی بیشتر ازانچه  که من گفته ام را بیان میکنند..." ( ابوذر ورداسبی نویسنده چند کتاب اهل جویبار قائمشهر  حقوق خوانده و کاندیدای مجلس ازطرف سازمان مجاهدین بود.در سال شصت وهفت طی حمله مجاهدین بنام فروغ جاودان به اتفاق همسرش درراه ازادی خونشان برزمین ریخت.) همچنین از طرف مجاهدین محمد حیاتی در زمین فوتبال قائمشهر و نیز منصور بازرگان در سالن تختی سخنرانی کردنداودرعملیات فروغ مجاهدین جان باخت . ..  ازاعضا قدیمی وپرسابقه شان، پرویز یعقوبی و مجاهد خلق اشرف ربیعی ، به قائمشهر آمدند که درمیان نیروها سخنرانی کردند.اشرف نیزدرتهران طی هجوم پاسداران اخوندها  شهیدشد. عموما در گیریها طی سخنرانی های مجاهدین پیش نمی آمد .( البته در قائمشهر ) یک مورد مشخصی که اتفاق افتاد در ساری بود که قرار بود شهید آزاده "حبیب اله آشوری" سخنرانی بکند که با حمله و هجوم حزب اللهی ها از هم پاشید . و ما اصلا قادر بدیدن آشوری نشدیم ، و تعدادی زخمی شدند ، وقتی همه متفرق شدند من درمحوطه مسجد تنها ماندم . درآن شلوغی میان حزب اللهی ها سنگی بر داشتم. . .  تا همراه آنها از مسجد بیرون آمدم . حزب اللهی ها فکر میکردند منهم از آنها هستم ، حواسشان بمن نبود تا اینکه در یک فرصت راهم را کج کردم و خودم را به نیرو های هوادار مجاهدین رساندم و از طریق اتوبوسهایی که از قبل در مسیر ساری بقائمشهر آماده کرده بودند  بقائمشهر رسیدم .( حبیب اله آشوری از روحانیون آزاده یی بود که در بیست وهشت مهر ماه شصت تیر باران شد .) دکتر بهشتی و نیز خلخالی در مسجد صبوری سخنرانی کردند بهشتی بر خلاف آنچه در تلویزیون نشان میداد خیلی تند و صریح علی لیبرالها که آنها را « کراواتیها » قلمداد میکرد سخنرانیهایی ایراد کرد . همچنین اعظم طالقانی ،دخترمرحوم طالقانی که در ارتباط با آخوندها و فدائیان اسلام بود به قائمشهر آمد . محمد علی رجائی نیز در زمین فوتبال قائمشهر سخنرانی ایراد کرد . بجز دکتر ناصر تکمیل همایون ، از ملیون و یا از افراد ملی – مذهبی بخاطر ندارم که برای سخنرانی کسی به شهر ما آمده باشد .ازگروه آرمان مستضعفین محمدباقربرزوی درپشت محوطه ی مخابرات  قائمشهر  سخنرانی کرد .  

                                    کم کاری های فرهنگی –سیاسی

اگر بتوان بعد از انقلاب سبک و روشی را در نثر نویسی نام نهاد ، سبک خاطره نویسی است . از خاطرات مهره های نظام شاهی ( خاطرات قره باغی ، اسداله علم ، فرح دیبا . . . ) تا خاطرات آخوندهای جمهوری اسلامی ( رفسنجانی و ریشهری ، خلخالی . . . ) . حزب توده ایران با تشکیلات عظیم و محکمی که در دهه بیست شمسی داشت ، رهبران و کادر های آن هیچ اثری از کم و کیف فعالیت های حزب توده در مازندران و شاهی از خود بجای نگذاشتند ، تا نسلهای بعدی از تجارب فعالیتهای آنان با خبر شوند . از طرفی رژیم شاه نیز برای اینکه آنها را مطرح نکرده باشد هیچ ذکری از وقایع گذشته بمیان نیاورده بود . بدین جهت در گیریهای حزب توده با طرفداران شاه از طرف شاه تابو تلقی شده و از تاریخ سپری شده یادی واثری نیست . همیشه می خواستم بدانم ، شیوه و روش مبارزاتی نسلهای گذشته شهر و وطنم چگونه بوده است ، مسئولین و کارگزاران آن چه کسانی بوده اند ؟  چگونه سرکوب شده اند یا چه کسانی مقاومت کرده اند چه برخوردهایی ماموران شاه با فعالین سیاسی آنزمان که عمدتا توده یی بوده اند ، داشته اند ؟ از ماجرا ها و وقایع و تعداد کشته شده ها و... حکومت شاه و مخالفین آن بی خبریم . هر دو طرف کم کاری کرده اند ، و آنچه باقی مانده است شفاهی و سطحی است . بعنوان مثال ما خاطرات جالب و خواندنی « خانه ی دائی یوسف » و یا « در ماگادان  کسی پیر نمیشود ». . .را که از مصائب زندگی مبارزین ایرانی در شوروی سابق حکایت میکند را خوانده ایم و با آنان همراه با رنج در برفهای سیبری و شهر های شوروی سیر کرده ایم ولی شبیه آنرا از شاهی سابق کمتر کسی بقلم آورده است . در حقیقت کسی بر روی کاغذ نیاورده است تا گذشته چراغ آینده شود . تا از خطا های گذشته گان درس بیاموزیم و یا از اعمال نیکوی شان پیروی کنیم . این تجربه نه تنها میتواند شامل اپوزیسیون شود بلکه میتواند و قطعا شامل دست اندر کاران حکومت ها نیز باشد . چرا که میتواند از تکرار وقایع تلخ جلوگیری کند . و جلوی نسل کشی را بگیرد . ما از ماگادان و از سیبری با خبر میشویم و انگشت بدهان میمانیم ، ولی از شهر و دیار خودمان چیزی نمیدانیم . شاید عادت شده است . کما اینکه ما از سردار آزادی امام حسین سخن میرانیم اما از بابک خرمدین که برای ایران و ایرانی بر دار بوسه زد و مقاومتش در تاریخ بینظیر است کمتر سخن میرانیم و از نظر تاریخی سکوت کرده ایم ، و حقش را پاس نداشته ایم . . . ( قیام بهمن انچنان سمت و سوی مذهبی داشت که هیچ اثری از شعارهای ملی در ان به چشم نمی     خورد .  تازه از شعارهای ان : این است شعار ملی! خدا, قران, خمینی ! بود .          مردم در نفرت از دیکتاتوریها متاسفانه از مظاهر ملی ناسیونالیستی گریزان بودند   ما در تظاهرات  قیام بهمن حتی یک پرچم ایران بهمراه نداشتیم.)                                                                                                            ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

شهر های کوچک « زیرآب و شیر گاه » در ادامه مسیر شاهی بسمت سواد کوه و تهران که در میان جنگلهای سر سبز واقع است یکی از مهمترین و قدرتمند ترین تشکیلات مرکزی حزب توده از ابتدای حکومت شاه تا کودتای بیست وهشت مرداد سی ودو بودند ، که کمتر نوشته ای از مبارزات مردم این سامان بچشم میخورد ، شاید هم بچشم من نخورده است . هر چند طبری و ایرج اسکندری اشاراتی در نوشته هایشان بمبارزات مردم شاهی دارند ولی در کم و کیف نازل و کلی و سر سری است . نقل قولهای شفاهی از زبان این و آن و نیز حضور پیرمردانی که از « توده سال » صحبتی بمیان میآورند . تنها یادگاری بود که از پیش رفته ها به آمدگان و نسل ما بارث رسیده بود . و اینهمه ارضاء کننده ذهن و اشتیاقم برای دانستن آنچه بر مبارزین و مردم شهر رفته بود نمیتوانست باشد . نه از وضعیت آنها بعد از شروع سرکوبها و نه از تعداد کشته شده های دو طرف در گیری و نه از تعداد زندانیان و سازماندهی حزبی و تشکیلاتی و . . . انچه نوشته شده است بیشتر پیرامون اوضاع سیاسی حاکم بر تهران بوده است . از مبارزات مردم شاهی سابق و فعالیتهای کارگران کارخانه نساجی کسی با خبر نشده است . علیرغم اینکه رهبران و بسیاری از کادر های حزب توده سالها قبل از انقلاب در خارج کشور بسر برده بودند و وقت و فرصت کافی برای نوشتن و انتقال تجاربشان به نسل های آینده و تاریخ را داشته اند . حتی سازمان چریکهای فدائی خلق ایران که قبل از انشعاب از هواداران بیشتری در قیاس با گروههای دیگر برخوردار بود در زمینه کارهای فرهنگی و هنری و سرودهای محلی به سرودهایی      پیرامون « مشتی » که یک یاغی بود و با حکومت در افتاده بود پرداختند ، گویا قهرمان و شخصیت دیگری در شاهی و مازندران یافت نمیشد و مبارز کم داشتیم. همانطور که ذکر شد بعد از قیام بهمن ، خاطرات نویسی ، جایی عمده در ادبیات معاصرمان باز کرد و علیرغم تفرقه و تشتتی که در میان مخالفین رژیم حاکم شده است  حد اقل در این زمینه هم خط هستند و در عمل و تئوری وحدت دارند ! . عموما کسانیکه بآخر خط میرسند یا در ایام بازنشستگی میباشند ، دست بخاطره نویسی میزنند ، اما در اوضاع کنونی حاکم بر ایران چنین نیست . بختیار در زمان حیاتش یا رفسنجانی و یزدی و لطف اله میثمی و خیلی های دیگر در صحنه ی حق و باطل کماکان حضور دارند و خاطراتشان را در زمان حیاتشان تحریر کرده اند و در صحنه نیز فعال هستند ، یا در حین تحریر خاطرات خود میباشند .  (خواننده عزیز،توجه دارد که کلماتی همچون :شهید،کشته،قیام، انقلاب،...هرکدام باروتعریف خاص خودش را داردومن بصورت محاوره  بکارمیبرم.)

 مختصری پیرامون در گیری های بعد از انقلاب تا سی خرداد شصت

اوائل اسفند سال پنجاه وهشت یکی از بزرگترین درگیریهای سیاسی ایران در قائمشهرصورت گرفت.

 مجاهدین قصد بر گزاری میتینگ را داشتند که بخاطر لغو تظاهرات ، بدان قانع شده بودند ، در این میان افراد حزب اله روبروی ستاد مجاهدین جمع شدند تا آنرا تصرف کنند ، وقتی به مدرسه میرفتم میبایست چند کیلومتر راه را از مسیر مجاور محله ، مرکز شهر تا آنطرف شهر یعنی مدرسه « فرهنگ و ادب » که در سابق « ادبیات » خوانده میشد طی کنم ، وقتی در مسیر مدرسه از مرکز شهر میگذشتم، مشاهده کردم عده یی حزب اللهی با خشم و کین که از چهره شان میبارید در حال شعار دادن قصد ورود به ستاد سازمان مجاهدین را دارند . ستاد مجاهدین در مرکز شهر در خیابان بهداری تقریبا روبروی فرمانداری قرار داشت ، آنها شعار میدادند مرگ بر جنبشی ، مرگ بر منافق . . . مجاهدین نیز با جمع شدن روبروی ستاد و دست در دست یکدیگر قرار دادن با ایجاد زنجیری از تن ها سعی میکردند مانع از ورود عنصر مهاجم بداخل ستاد شوند . مجاهدین گویا از فرماندار خواسته بودند که نوشته یی بدهد تا آنها ستاد را تخلیه کنند ، که فرماندار خودداری کرده بود . مجاهدین هم نمیخواستند آنجا را به حزب اللهی ها بسپارند . بر پا بودن ستاد مسئله غیر قانونی ی نبود و پاسداران میتوانستند با دور کردن حزب اللهی ها آرامش را بر قرار کنند و از زخمی شدن صد ها تن و ویرانی شهر طی چند روز ممانعت بعمل آورند . ولی متاسفانه این نهادها خودشان پشتیبان مستقیم و غیر مستقیم حزب اللهی ها بودند . وقتی صحنه را مشاهده کردم بصف هواداران مجاهدین رفتم و درست روبروی درب ورودی ستاد قرار گرفتم و منهم با آن جمع مانع از ورود حزب اللهی های خشمگین بداخل ستاد شدم . در آن زمان اگر مجاهدین و فدائی ها و یا هر گروه دیگری ، قصد حمله و هجوم به نهادهای دولتی و یا حزب اللهی را داشت با آنها مخالفت و ممانعت میکردم ، خودم را یکی از فرزندان بیشمار این مرز و بوم میدانستم و وحدت ملی و اتحاد همه ی گروهها را آرزو میکردم . تعداد هواداران مجاهدین به مرور به صد ها تن رسیده بود ، حزب اللهی ها به زور میخواستند وارد ستاد مجاهدین شوند ، ما هم آنها را هل میدادیم به عقب . محمدی که دو سال بعد توسط رژیم شهید شد رفته بود از پنجره بالای سقف درب کوچک ورودی ستاد از طریق بلند گو شعار میداد . یعنی درست بالای سرمان در امتداد خیابان . درست روبروی همدیگر قرار گرفته بودیم . حزب اللهی ها که از قبل نقشه خودشان را آماده کرده بودند ، پرتاب سنگ را از فاصله نزدیک بسر و صورت ما شروع کردند . در اولین لحظات احساس کردم درست بین ابروهایم چیزی اصابت کرده است . فکر کردم از درختی نارنج نرسیده یی بسمت ما پرتاب کرده اند . وقتی به میان دو چشمانم دست زدم ، خون فواره میزد ، سنگ درشتی بود که آنها بسمت ما پرتاب کرده بودند ، خوشبختانه شانس آوردم که دو سانتیمتراینطرف تر نخورده بود و گرنه کور میشدم . هواداران مجاهدین مرا داخل ستاد کشاندند ، و این اولین باری بود که وارد ستاد مجاهدین میشدم . در آنجا بلافاصله امداد گرانی بودند که سرم را باند پیچی کردند و خون پیشانی ام بند آمد . طی درگیری های قائمشهرمن که ناشی بودم در برابر شلیک گلوله های پاسداران پشت درختی در نزدیکی بانک ملی شهر خودم را با سری باند پیچی شده مخفی میکردم تا از گلوله ها در امان باشم در صورتیکه حفاظت از خود در پناه چنان درختهایی حکم برگی را داشت و سنگر محکمی نبود . این درختها در خیابان مسیر پست قرار داشت یکی از دوستانم بعد ها بمن گفت که مدیر مدرسه مان آقای ابراهیمی که حزب اللهی بود سنگ را به پیشانی من زده است . که البته من ابراهیمی را که حزب اللهی بود در آنروز ندیدم .در گیری تا پاسی از شب ادامه داشت . از چهارشنبه تا جمعه سوم اسفند پنجاه وهشت . وقتی حزب اللهی ها حریف مجاهدین نشدند پاسداران شروع به تیراندازی کردند و ستاد بکمک آنها اشغال شد . وقتی در ستاد بودم مرد مسنی که گویا فرماندار بود با برافروختگی وارد شد و به مجاهدین گفت : آخر کار خودتان را کردید ". منظورش اینبود که ستاد را تحویل مهاجمین میدادید تا در گیری پیش نیاید . سر انجام در شب اول از درب پشت ستاد به بیرون منتقل شدم طی تیر اندازی های پاسداران و هجوم حزب اللهی ها یک مجاهد بنام عین اله پورعلی از اهالی روستای تلنار که در روستایی در اطراف جویبار بمعلمی اشتغال داشت ، روز سوم اسفند شهید شد . در آنزمان خط رژیم بدین صورت نبود که صد ها تن را اعدام کرده و در رادیو و مطبوعاتش بنویسد و اعلام کند . در آن روز ها برای لاپوشی مطرح نمود که پور علی سکته کرد و عده یی از حزب اللهی ها میگفتند : "  که وی برای تفریح به شهر آمده بود که اتفاقی کشته شد ". حزب اللهی ها و پاسداران اعلامیه هایی صادر کردند مبنی بر اینکه قرصهای ضد بار داری . . . در ستاد مجاهدین پیدا شده ، از جمله : آن ستاد که تخلیه شد واقعا ستاد مجاهدین خلق بود ؟ آیا در ستاد مجاهدین خلق باید ورق باشد ؟ وافور و تریاک باشد ؟ آیا در ستاد معلمین مسلمان باید پرچم شوروی باشد ؟  با کار های بیشرمانه یی که انجام میدادند کاری نداریم . . . » . مجاهدین در تاریخ پنجم اسفند اعلامیه یی مفصل دادند و نهم اسفند با بسیج نیرو ها و هودارانشان بمناسبت هفتم عین اله پور علی چند هزار تن را گرد هم آوردند و بر سر مزار پور علی اعلامیه ها و بیانیه هایی خواندند ، در این مراسم که در گلدشت جویبار بر گزار شد از جمله ابوذر ورداسبی هم سخنرانی کرد ، منهم رفته بودم و با عده ای  دیگر با اتوبوس هایی که سازماندهی شده بود  بر گشتم .  بعد از سقوط رژیم پهلوی  سازمان چریکهای فدائی خلق که نیروی بیشتری از زنان و مردان در اختیار داشت آرم سازمان مربوطه و شعار هایی بر روی پارچه را در میتینگها حمل میکردند ولی مجاهدین از عکسهای رهبرانشان نیز بوفور استفاده میکردند . با شقه شدن سازمان فدائیان خیال رژیم از دست آنها آسوده شد و مجاهدین میبایست با گروههای کوچکتر کارشان را پیش میبردند . در آنزمان رژیم روی سازمان پیکار و اقلیت حساس بود و هواداران سر موضع شان را بعد از سی خرداد شصت  صد در صد اعدام میکرد . بجز محسن مبینی اهل کبریت محله ( سعادت محله ) و مسعود دهقان که طی تظاهرات ضد استبداد شاهی شهید شدند تا شروع مقاومت مسلحانه مجاهدین افراد زیادی در قائمشهر بشهادت رسیدند که تعداد آنها چند برابر دوران شاه بود . ابتدا ونداد ایمانی از سازمان چریکهای فدائی که توسط چماقداران جان باخت ، نادعلی ( انوش ) فلاحپور ازمعلمین و از بچه های مجاور محله که بعنوان معلم خیلی فعالیت میکرد و از جمله دو موتور سیکلت معروفی هم به مجاهدین اهدا کرده بود . ( یکی از دو موتور سیکلت معروف را بعد از شروع جنگ مسلحانه مجاهدین ، در مزارع اطراف نرسیده به وسطی کلاه مخفی کردم که عده یی از کشاورزان آنرا اتفاقی پیدا کردند و از ترس به پاسداران اطلاع داده و آنها آمدند و بردند .بعد از تصاحب موتور توسط پاسداران ، یکی ازپاسداران حین تردد تصادف میکند. در مخفیگاه   بهروز فلاحپورکه پیش از این صاحب موتور بود ، به من گفته بود : " حتی موتور سیکلت مجاهدین هم به پاسداران سواری نمیدهد و آنها را برزمین میکوبد " . بهروز فلاحپور دربهار سال شصت ویک در بابل تیر خورده دستگیر میشود و آنگاه تیرباران گردید وبه عهدش وفا نمود. ) نادعلی در حال تردد به تاریخ هفدهم مرداد سال پنجاه ونه با اتومبیل ترور شد . این قضیه در حقیقت کاتالیزورمجاوری ها  شده بود . در تشیع جنازه او هزاران تن شرکت کرده بودند و بهمین مناسبت جلال گنجه یی و ورداسبی . . . سخنرانی هایی در گورستان سید نظام انجام دادند . اگر در گیریهای اسفند در قائمشهر بزرگترین درگیریها بعد از انقلاب بود ، تشیع جنازه فلاحپور نیز بزرگترین تظاهرات این شهر بعد از پیروزی قیام بهمن بود . بیاد دارم روزی مهاجمین حزب اللهی به مجاور محله مرکز تجمع و فعالیت مجاهدین هجوم آوردند و بعد از ورود به مسجد در حال خروج عکسهای شاه را با خود حمل میکردند تا به مردم محل بگویند مجاهدین طرفدار ضد انقلاب هستند . عکسها را با خودشان میآوردند و آنگاه با خودشان میبردند . آنها به هر شیوه ای سعی میکردند گروههای سیاسی را در انظار توده ها بد نشان دهند . طی در گیریها که عمدتا با پرتاب سنگ بین طرفین همراه بود در نهایت پاسداران با اسلحه گروههاو مجاهدین را بسمت مجاور محله و ترک محله و تونل و پل هوائی عقب میراندند . در حقیقت تونل و پل هوائی مرکز شهر را از مجاور محله و محلات اطراف جدا میکرد ، مرز اعلام نشده دو طرف بود . گاها حزب اللهی ها از بهشهر و شهر های مجاور نیرو وارد میکردند ، آنها برای ضرب و هجوم ، ومتقابلا مجاهدین و فدائی هاو پیکار و دیگران برای مقاومت ، که نمود آن نشریه فروشی بود . در حقیقت تلاش برای حق بیان و آزادی .

                             نامه یک اعدامی راجع به درگیریهای سال پنجاه وهشت  

یکی از افرادی که دو سال بعد تیرباران شد شهید شعبان مهدیپور است. وی طی نامه یی بیکی از دوستانش اوضاع قائمشهررا چنین توصیف میکند . که البته منظورش درگیریهای یکسال بعد از پیروزی قیام بهمن ماه است : این روز ها در قائمشهر شاهد فجیع ترین درگیریها بودیم ، کشتاری وحشیانه بد تر از دوره طاغوت ، این بار زیر لوای اسلام ، هنوز خبر درستی از کشته شدگان در دست نیست ولی تعداد تیر خورده هایش ، دهها نفر میباشد ، قضیه از راهپیمائی سازمان بر علیه امریکا شروع شد که فرماندار راهپیمائی را ممنوع اعلام کرد و بهمین علت هواداران از راهپیمائی صرف نظر کردند و میتینگ تشکیل دادند و قطعنامه قرائت کردند ، از آنچا که حمله از پیش تدارک دیده شده بود و با لغو راهپیمائی سرشان بسنگ خورده بود ، با وجود این قصد حمله به ستاد را نمودند و هواداران مقاومت کردند آن شب بیش از هزار زخمی داشتیم چون پاسداران دخالت نکرده بودند حمله دفع شد . روز بعد جمعه تمام برنامه ها بوسیله پاسداران طرح ریزی شده بود و عمدا بسوی بچه ها تیر شلیک کردند و ستاد تخلیه شد ، البته بعد از شش هفت ساعت درگیری ، به داخل بیمارستان تیر شلیک کردند ، گاز اشک آور پرتاب نمودند . وقایعی که حتی در دوره طاغوت هم نظیرش را سراغ نداشتیم از رساندن خون به بیمارستان جلوگیری میشد و از همه وقیحانه تر اینکه تهمتهایی زدند که که اصلا شاخ و دم نداشت از جمله اینکه ( وافور ، ورق ، قرص ضد حاملگی ، مجله سکسی ، کرست . . . ) پیدا شده البته داخل ستاد و خوابگاه با اینکه پاسداران اعلامیه بیرون دادند که ما بکسی شلیک نکردیم فقط چند تیر هوائی بود . تمام مسائل نه تنها برای ما بلکه برای مردم قائمشهر هم مشخص شده که پاسداران در تمامی شهرستانها و استانها ( کردستان و گنبد و سنندج و قارنا . . . ) دست اندر کار بوده اند . تمام این واقعیتها را با چشمان خودم دیدم حمله ارتجاعیون ، دفاع پاسدار و حمایت از آنها و کشتار وحشیانه و بیرحمانه پاسداران ( . . . ) همه اینها میخواستند سفارت شوروی در ایران را تخلیه کنند . آمل بچه های مجاهدین کنترل شهر را بدست گرفتند مثل آن موقع که پاسداری میدادیم و رمز شب داشتیم ( رمز شب مرگ بر فالانژ و درود بر رجوی ) اما م ، بهشتی را رئیس دیوانعالی کشور نمود و موسوی اردبیلی را رئیس دادستانی و خامنه یی را امام جمعه تهران . نمیدانم چرا این کار ها را میکند در صورتیکه ملت چشم دیدن اینها را ندارد ، یکی از عاملین بانحراف کشیده شدن انقلاب همین اعتماد بیش از حد امام بروحانیت است . مگر خودش در کتابش ننوشته که مگر جوانان ایران مرده اند که این آخوند ها را نمیگیرند و عمامه شان را از سرشان بیرون نمیآورند .  با این برنامه خیلی هم نمیتوانند دوام بیاورند ، خیلی دوام بیاورند تا حیات امام ، تمام ملت نا راضی است ، امام گفته بود که اگر بایران بیائیم و جمهوری اسلامی را پیاده کنیم تمام جوانان مارکسیست ، مسلمان خواهند شد ولی قضیه درست برعکس اینهاست اگر سازمان نبود تمامی جوانان مارکسیست میشدند . ظلمهای وارده بر سازمان ، سکوت سازمان ما را به یاد سکوت علی میاندازد ، سکوتی علی وار که حتی در خانه اش بفاطمه اهانت میکردند و یا دوران رواج دین انقلابی اسلام حضرت محمد که اشراف بر سرش شکمبه شتر را پر از لجن بود میریختند . اگر مجاهدین اسلحه بدست میگرفتند اینجا گنبد دومی بود ، چریکهای فدائی قصد داشتند و اسلحه هم آوردند اما طبق رهنمود سازمان بچه ها تیر اندازی نکردند . » .

                                              مجاور محلــه

مجاور محله مرکز فعالیت مجاهدین در قائمشهر بود . مجاور محله به مجاهد محله معروف شده بود و مسجد قادیکلاهی ها مبدل شد بمسجد حنیف ، بگذریم از اینکه « حسینیه » بود و نه مسجد . بعد از خرداد شصت رژیم که در اینجور موارد خوش سلیقه میباشد ، مجاور محله را به بهشتی محله تغییر داد و نام مسجد حنیف را به مسجد هفتاد و دو تن شهید با اشاره به کشته شده های دفتر حزب جمهوری اسلامی در هفتم تیر شصت بر گرداند . گذشته از مجاور محله انتهای این محل که به کتی سر ختم میشد چون پیروان شریعتی فعال بودند ، مبدل به « مطهری محله » شد .  انروزهامجاهدین با برگزاری نماز جماعت و ورزش صبحگاهی موسوم به ورزش میلیشیا ، با نظم و انظباط بچشم میخوردند . اگر قائمشهر و شهرهای شمالی سمبل هواداری از مجاهدین و مقاومت در برابر ارتجاع سیاه مذهبی بود . مجاور محله نیز بجز چند خانوار همه هوادار مجاهدین . . . بودند . وسمبل مقاومت شهر بود .  هر سه مسجد مجاور محله در اختیار آنها بود. یکی از مهمترین کانونهای نا آرامی ها مدارس بودند . هر کدام از گروهها و دستجات مدرسه را مبدل به پایگاه و مقر گروهها کرده بودند . من در مدرسه سعید نفیسی درس میخواندم . یکی از مهمترین کانونها همین مدرسه بود . امثال قریشی ، شکری ، فرجی ، فلاحپور . . . که تیر باران شدند همه از این مدرسه بودند . برای تحت کنترل در آوردن شاگردان ، آقای ابراهیمی را که حزب اللهی بود بمدرسه ما منتقل کردند ، وی در روز اول در حیاط مدرسه روی صندلی رفت و شروع کرد به نصیحت و تهدید ، که دیگر اوضاع گذشته تکرار نخواهد شد و بعد از این انضباط حاکم خواهد شد . . . » وی نمیدانست افرادی که مشغول شنیدن حرفهایش هستند همه مخالف حزب جمهوری میباشند . ناگهان محصلین شروع کردند به هو کردن و او در حالیکه یکه خورده بود با عصبانیت بدفترش رفت . نام مدرسه ی ما سعید نفیسی بود که قبل از سقوط رژیم پهلوی یکی از فعالین دوران انقلاب بنام بدره که از وابستگان به رژیم خمینی شد و نام خانوادگی اش را تغییر داد بر روی تابلوی نام سعید نفیسی با اسپره نوشت :  شهید سعید محسن ! بعد از آن مبدل شد به شهید سعیدی ! و الان هم گویا شهید مطهری شده است . بیاد میآورم معلمی از روی خیر خواهی با ترس و لرز گفته بود :" چرا نام سعید نفیسی را عوض کردید ، وی دانشمندی ایرانی بود " .  ما میخواستیم چشم او را از حدقه در بیاوریم . شور و شوق اول انقلاب با فضای رومانتیک که از جمله ثمره انقلاب بود بسیاری از زنان و مردان جوان را سمت گروهها سوق داده بود  از حزب اللهی ها گرفته تا مجاهد و فدائی ( طیف چپ ) از دور تشخیص داده میشدند ، با ریش یا با عینک و سبیل و یا با اورکت آلمانی و پوتین های نظامی ، نمود هایی و محصولاتی از آن برهه از انقلاب بود .مثلا روزی که با سر باند پیچی شده بمدرسه رفتم گویا هیچ اتفاقی نیفتاده است ! من شاگرد بودم و آنطرف درگیری های روزگذشته  رئیس مدرسه مان بود! گاها میشد که  بر سر موضعگیری های سیاسی یا اثبات و یا نفی خدا بحث و جدل پیش میآمد و یا در حیاط بعد از جر و بحث در گیری شدیدبا حزب اللهی ها  روی میداد . در آن سالها قائمشهر در حدود882 62 دانش آموز داشت . یک دبیرستان فرهنگ و ادب و یک دبیرستان رشته ریاضیات ( رازی ) و یک دبیرستان خدمات وجود داشت و یک دبیرستان صنعتی و فنی . طی انقلاب ضد سلطنتی ، یکی از خواسته های اولیه تظاهرات کننده ها  در شروع انقلاب ، اخراج رئیس فرهنگ شهر بود . بعد از انقلاب حسن اکبری مرزناک نویسنده کتاب حجر بن عدی ( که مقدمه اش را دکتر شریعتی نوشته است ) رئیس فرهنگ شد ، که در تظاهرات و درگیری های خیابانی همیشه حضور داشت . روزی در اطراف مسجد صبوری که به بانکی حمله کرده بودند و نیروهای نظامی شاه قصد متفرق ساختن ما را داشتند وی که خود پیشاپیش همه بود با فریاد به ما میگفت : " چرا عقب نشینی؟  مگر آزادی و استقلال و جمهوری اسلامی نمیخواهید؟ ". وی معلم ما در مدرسه فرهنگ و ادب سعید نفیسی بود و بعد از آن رئیس فرهنگ قائمشهر شد وبعد از سقوط رژیم شاه در کل چپ و راست میزد ، تحصیل کرده فرانسه بود . مدتی بود که که از ا و بی خبر بودیم تا اینکه طی یک سخنرانی که ابوذر ورداسبی در مسجد حنیف مجاور محله کرده بود گفت : اخیرا تهمت و افترا آنقدر زیاد شده و بر چسب های آنچنانی آنقدر زیاد شده که گفته اند ، حسن اکبری مرزناک گاو دزدیده است!»   که افراد حاضر در مسجد خیلی خندیدند . با شروع انتخابات مجلس شورای اسلامی خمینی وپیش تر انتخابات مجلس خبرگان که بجای مجلس مؤسسان بر گزار میشد تکاپوی گروهها برای تبلیغات گروهی و حزبی شروع شد . چند تن از دختران مجاهد با قلم و کاغذی در دست زیر پل هوائی جلوی مردم را میگرفتند و از آنها که در حال تردد بودند پرسشهائی راجع به انتخابات و کاندیدا ها انجام میدادند که با توجه به عدم زمینه ی اجتماعی در چنان مواردی خیلی زود آنرا قطع کردند . روزی در میدان مرکزی شهر پاسداران دختر مجاهدی را دستگیر کرده بودند و میخواستند کشان کشان وارد اتومبیل لند کروز که اتومبیل رسمی شان بود ، بکنند دختر مجاهد که بر زمین دراز کشیده بود مقاومت میکرد . پاسداری مو های دختر را کشیده بود . روسری بر زمین افتاده بود و وی با دستانش روسری را روی سرش گرفته بود . پاسداری باتفاق دیگر سربازان  خمینی ،اورا با کشاندن موهایش از زمین بلند کرده از درب پشت اتومبیل بداخل پرتاب کردند . فکر می کردم کله آن دختر کنده میشود ، مردم بهت زده نظاره گر ماجرا بودند . بعد ها که اسلام آخوندی پا گرفت با دستگیر کردن سربداران در آمل آنها را با زنجیری به وانت های باری بستند و دور شهر گرداندند ، یا در شهر های دیگر به صلیب کوبیدن و یا به چرثقیل آویختند . طی درگیریهای قائمشهرمجاهدین وگروهها نقش تهاجمی نداشتند، بلکه فقط دفاع میکردند ، در این میان محمود گل عمو زاده با چاقو بتاریخ 8 شهریور 59 شهید شد .هفتم فروردین در قادیکلاه اصغر شیر محمدی با کاردی  اصغر فلاحی را بشهادت رساند . این حادثه بفرماندهی شیروان حیدری صورت گرفت . فلاحی 20 ساله و از هواداران مجاهدین بود . بتاریخ 2 / 2 / 60 عباس فرمانبردار که در تشیع جنازه رویا رحیمی و سمیه نقره خاجا از مجاهدین شرکت کرده بود با گلوله زخمی شد که به تاریخ 11/ 2 / 60 در گذشت . رویا رحیمی 16 ساله و سمیه نقره خاجا 22 ساله توسط گلوله هایی که گویا از طرف مختار اسماعیلی فرمانده کمیته شلیک شد در کوچه های مجاور محله شهید شدند . گذشته از فرمانبردار ، فرمان زمانیان نیز توسط پرتاب سه راهی شهید شد . برای مشایعت رویا و سمیه ده هزار تن شرکت جستند و این درگیری بازتاب وسیعی در سراسر ایران داشت . نشریات گروههای مخالف رژیم ، مشخصا مجاهد با درج وصیتنامه های این نیرو ها ، بدادخواهی از مقامات که با انحصار طلبی گوش شنوائی نداشتند ، بافشأ گری میپرداختند . اینها پیش در آمد و زمینه ساز شروع جنگ مسلحانه بود که فقط در قائمشهر که شهرستان کوچکی بود  بیش از صدهاتن اعدام و یا در درگیری شهید شدند . مجاهدین بعد از این اتفاقات که در اردیبهشت شصت صورت گرفت نامه یی بخمینی نوشتند تا به حضورش بروند ، خمینی نپذیرفت که بحرفهایشان گوش بدهد ، گفت، شما اسلحه هایتان را تحویل بدهید من حضور(خدمت!) شما میرسم . . . » . سر انجام در تیر ماه شصت  جنگ مسلحانه « اعلام » شد ولی عملا نیرو های بیشمار مجاهدین « آماده » نبودند . آمادگی ذهنی داشتند ولی عملا بسیاری از آنها بدون کوچکترین برخوردی نظامی یا در اختیار داشتن کوچکترین سلاحی دست بسته دستگیر و اعدام شدند . حکام شرع و پاسداران رژیم به صغیر و کبیر رحم نکردند و همه را از دم تیغ گذراندند . سران مجاهدین بعد ها اعلام کردند که هشتاد در صد از رهبری سازمان از زیر ضربه در امان مانده است – بخارج برده شدند – ولی یک درخت با تیشه که به بدنه و ریشه هایش – هواداران و فعالان – خورده است تا چه زمانی میتوانست دوام بیاورد که دیدیم رژیم پوسیده از خمینی گرفته تا خامنه یی سالهاست که بر گرده مردم سوارند .اری رژیم آخوندی با تکیه بر سرکوب شدید که در جهان بیسابقه است و حمایت های خارجی و نیز اشتباهات مخالفینش ، بر ویرانی ایران هم چنان حاکم است .

                                          پل هوائی یا دره قاسملو

در اوائل انقلاب که حزب دمکرات کردستان برهبری دکتر قاسملو در حال جنگ با نیروهای پاسداران بود . یکی از مناطق در گیری معروف به دره قاسملو زبانزد عموم بود . پل هوائی قائمشهر نیز به دره قاسملو لقب گرفته بود . پل هوائی قائمشهر در نزدیکی مرکز شهر احداث شده است که بعد از عبور از آن میتوان به محلات مجاور محله ، ترک محله و در نهایت به قادیکلاه و وسطی کلاه . . . رسید . بعد از احداث راه آهن در « شاهی » چون جهت عبور و مرور مردم و وسائل نقلیه از یک سمت بسوی دیگر مشکلاتی گریبانگیر مردم بود ، یکی از بزرگترین خواسته ها ی مردم شهر احداث پلی بر روی ریل منتهی به ایستگاه راه آهن شاهی بود که تا زمان آخرین روز های حیات سلطنت پهلوی ، مردم این سامان آرزو بدل ماندند . پل هوائی قائمشهر مرزجغرافیایی اعلام نشده ی نیرو های سیاسی مشخصا مجاهدین با نیرو های اخوندی بود. آنسوی پل هوائی در حقیقت نوعی از جغرافیای تاریخ بود .  بهمین مناسبت نام دره قاسملو در این سوی کشور در افواه عمومی به پل هوائی قائمشهر اطلاق شده بود ، که سازماندهی تشکیلات مجاهدین با مردم مجاور محله گره خورده بود . در حقیقت نوعی تلفیق  از نوع سیاسی – نظامی که در کردستان بین مردم و دو حزب دمکرات و کومله وجود داشت . مجاهدین و دیگر گروهها در این منطقه هیچ حزب اللهی و طرفدار رژیم را بقتل نرساندند ولی صدها تن اعدام شدند .  به یاد میآورم یکی از روزهای درگیری های دو طرف به اوج رسیده بود و طرفین با پرتاب سنگ همدیگر را مورد هجوم قرار میدادند ، ناگهان هواداران مجاهدین با زدن سنگ به بدنه فلزی پل هوائی صدای گوش خراشی بوجود آمد ، حزب اللهی ها که آنطرف پل بودند به گمان اینکه آلت جدیدی وارد درگیری شده است ، وحشت زده عقب نشستند ولی بعدا فهمیدند قضیه از چه قرار است و بر گشتند و به درگیری ادامه دادند . آنها وقتی کم میآوردند ، پاسداران و کمیته چی ها با اسلحه وارد میشدند و با شلیک گلوله هواداران را متفرق میکردند . بعد از بر چیده شدن ستاد مجاهدین ، و نیروهای سیاسی مخالف حکومت ، آنها باولین چهارراه ورودی محله رفتند که بچهار راه برادران معروف شد . در این چهار راه که در نزدیکی پل هوائی قرار داشت همه گروههای سیاسی فعال مثل مجاهدین و اقلیت ، پیکار ، راه کارگر ، طوفان . . . تا هفت تیر و شروع قلع و قمع توسط آخوند ها ، حضور داشتند ، در حقیقت از مرکز شهر ( معروف باطلاعات = چون روزنامه اطلاعات و کیهان . . . در آنجا فروخته میشد ) باین مکان یعنی چهار راه برادران نقل مکان کردند . در این میان مجاهدین سعی میکردند با فروش موضعی نشریه مجاهد بویژه نشریه طلا رنگ = تلا و نگ یا بانگ خروس ، ارگان محلی سازمان مجاهدین ، در گوشه هایی از شهر از حرمت آزادی دفاع کنند که همیشه با هجوم و حمله عناصر پاسدار و کمیته چی و بسیج همراه بود و به خشونت میانجامید . روزی فرزاد شریعتی که در ساری بعد از شکنجه کشته شد ، راه را باتفاق دیگران در خیابان ساری – قائمشهر بر مامورین حکومتی بست و میگویند آخوندی را از ماشین پیاده کرده و کتک زدند ، چون خودم ندیدم نمیدانم واقعیت دارد یا نه ؟ ولی هر بار مجاهدین دست مرد یا دختری از هوادارانشان نشریه میدادند و خودشان در اطرافش مراقبت میکردند که اگر حزب اللهی ها حمله کردند – که حمله میکردند – در گیر شوند و بدین ترتیب به ترویج مرامشان می پرداختند !. گروهها  و مجاهدین اجازه برخورد با سلاح گرم و سرد را نداشتند ولی در این مورد حزب اللهی ها آزاد بودند که چندین تن را مجروح کردند یا به قتل رساندند . که از طرف هیچ مقامی پیگیری نشد و ادعای آنها این بود که تقصیر خودشان است ، نکنید تا آسیب نبینید . نادانی رهبران جمهوری اسلامی ، سر انجام یکی از زیباترین انقلابات جهان را بخونریزی  بحاکمیت یکی از مرتجع ترین حکومتهای جهان سوق داد . در قائمشهر نقطه اوج درگیریهای مجاهدین و رژیم که حزب اللهی ها شاخص آن بودند  ، بشهادت رساندن دو دختر دانش آموز هوادار مجاهدین در مجاور محله(اول اردیبهشت سال شصت )بود ، بعد از آن از نظر ذهنی بین هواداران مجاهدین " تنها راه ممکن مقاومت مسلحانه است " ، جا افتاده بود . حتی در اولین دوره انتخابات مجلس ورداسبی انتخاب شده بود با تقلبات او را حذف کردند تا در دوردوم انتخابات نماینده خودشان را بمجلس بیاورند . در اولین دوره مجلس نماینده قلابی قائمشهر علیزاده بود که این گقته اش معروف شده بود : هواداران مجاهدین را باید بدریا ریخت تا بسمت اربابشان شوروی بروند. » اکثر روزها در محل مرکزی شهر « اطلاعات » که محل پخش نشریات کشور بود، بر روی زمین کتابهای انقلابی و داستان برای کودکان را میفروختم ، که محلی نیز برای وصل ارتباطات و تماس با مبارزین و فروش مخفی نشریه هم بود . روزی در اردیبهشت سال شصت در مرکزشهر،کنارشهرداری، مشغول کتاب فروشی بودم .ازطرف سرنشینان پیکان سفیدی که مربوط به گشتی های حزب اله بود مورد حمله قرار گرفتم .مرا کشان کشان با نشریه و کتابها وارد ماشین خودشان کردند و وقتی اعتراض کردم داخل اتومبیل گفتند : برادران ما دارند در جبهه ها شهید میشوند ، تو داری فعالیت ضد انقلابی میکنی! . » مرا وارد دادسرای انقلاب در خیابان ساری کردند ، در آنجا در اطاقی روبروی دادستان انقلاب قائمشهر « نعیمی » قرار گرفتم او با اشاره به کتابها و جزواتی که حزب اللهی ها بعد از دستگیریم به اطاق دادستان قائمشهر نعیمی آورده بودند پرسید : اینها را از کجا میاوری ؟ گفتم : میرم تهران روبروی دانشگاه از فروشنده ها میخرم ." بعد از چند سوال و جواب ، چون از یکی از انگشتانم بخاطر مقاومتم که نمیخواستم سوار ماشین مهاجمین شوم خون میآمد، به نعیمی گفتم: ببین چکار کردند ! نعیمی نگاه تندی بدو تن از مهاجمین که برای خود شیرینی گویا اسیری را معرفی میکردند ، انداخت و گفت مرا بسلول ببرند . در سلول کناری دختر مجاهدی بود که با حلقه کردن دو کف دستش به مفهوم اتحاد و مقاومت بمن اشاره میکرد ، اوگفت : از من تعهد میخواهند که فعالیت سیاسی نکنم الان چند روز است که خواسته شان را رد کرده ام !. پاسداری مرا به اطاق دیگری برد ، با من با ملایمت بر خورد میکرد و چون سلول سرد بود پتویی به من داد وخیلی نصیحتم کرد. در آنروز کسی گمان نمیبرد بعد از یکی دو ماه ، بفرمان خمینی، همین پاسداران ،هزاران تن را بجوخه تیرباران بسپارند . در قائمشهر هم مانند شهر های دیگر اگر در سالهای ملی شدن نفت امثال شعبان بی مخ ها معروف به زد و خورد و حمله و هجوم بودند . در شهر ما هم چنین افراد معروفی بودند ، یکی از این افراد سیروس ابوئی بود که در حمله و هجوم ها نقش رهبری کننده را داشت. حساسیت عجیبی بگروههای چپ و مجاهدین داشت . روزی مشغول کتاب فروختن در مرکز شهر بودم که وی ناگهان ، آرم سازمان مجاهدین را در بالای تیرک برق دید ، داشت دیوانه میشد ، بالاخره یکی را فرستاد بالا آنرا پاره کردند. در پشت میله های سلول زندان دادسرا نزد من آمد و پرسید هوادار چه گروهی هستی ؟ رفتم جلو و لبخندی زدم و گفتم آرمان مستضعفین ! سری تکان داد و رفت . یک ماه بعد در یک درگیری شدید من که در نقطه دیگری از شهر بودم بی خبر با دوچرخه سمت پل هوائی میرفتم تا بخانه بروم ، همراهم یک ساک نسبتا بزرگی که پر از کتاب و نشریه جات بود ، بی خبر درست رفتم میان حزب اللهی هایی که روی پل هوائی جمع شده بودند و مشغول درگیری با مجاهدین و گروههای چپ در آن سمت پل هوائی بودند . دو سه نفری که مرا میشناختند جلویم را گرفتند و یکی که گویا از خارج قائمشهر بود مرا سوار دوچرخه ام کرد و بسمت کمیته حرکت کردیم هر چه میگفتم بابا هیچکاره ام ! قبول نمیکرد و میگفت الان مشخص میشه ! رفتیم مرکز شهر همان سیروس ابوئی معروف که از رهبران حمله و هجوم بگروههای سیاسی مخالف رژیم بود در آنجا منتظر دستگیر شده ها بود ، وقتی مرا دید یاد بر خوردمان در سلول افتاد و رویش را بر گرداند گفت : ولش کنید برود ! شانس آوردم که کیفم را تفتیش نکردند . روزی همین ابوئی مرا در گوشه ای از شهر دید و گفت : خیلی خونسردی ! وی همیشه در رأس حمله ها بود تاسهمی درنابودی ازادی داشته باشد . در آنروز ها دادستان انقلاب نعیمی و فرماندار قائمشهر شاه نوش ، زیر ضرب تبلیغاتی مجاهدین قرار داشتند ، بر در و دیوار شهر شعار هایی علیه این دو تن مینوشتند تا مستعفی شوند . در صورتیکه با شروع اعدامها فهمیدم پاسداران و عوامل رژیم امثال نعیمی و شاه نوش را سازشکار میدانستند ، و میخواستند نظیر خمینی ، قاطعیت داشته ، اهل اعدام باشند!. شب که شد آزادم کردند ، وقتی میخواستم درب دادسرای انقلاب را باز کنم تا بیرون بروم ، همان لحظه کسی درب دادستانی را میکوبید ، وقتی درب را باز کردم یکی از افراد خانواده ام را دیدم که بعد از ربودنم در جستجوی من بود ، که از دیدنم تعجب کرد و خیلی خوشحال شد . چند روز بعد در مکانی از شهر مشغول خوردن ساندویج بودم ، یکی از لمپن هایی که مرا دستگیر کرده بود اتفاقی در همانجا بود ، قیافه و کردارش بهمه چیز میخورد بجز اینکه مؤمن و مذهبی باشد شعبان بی مخ های کاشانی و شاه بودند ، کمی خجالت کشید. از او پرسیدم برای چی مرا آنجا بردید ؟ گفت : از فرمانداری دستور داده بودند . احتمالا راست میگفت چون من درست زیر پله های فرمانداری و شهر داری قائمشهر بساط کتاب فروشی پهن میکردم که هروقت مقامات و از جمله خود فرماندار مرا میدید خوشایندش نبود و گفته بود با من بر خورد کنند . بر خلاف اوائل انقلاب که آزادگانی همچون طاهر احمد زاده استاندار خراسان و دکتر طباطبائی از اعضای قدیمی مجاهدین استاندار مازندران بودند ، بمرور زمان خمینی هر چه آخوند بود و یا آخوند بی عمامه وجود داشت و مورد پذیرش شان بود در پست های حساس گماردند.آنچه که بر شهر حاکم نبود ، رعایت قانون بود و در درجه اول از طرف خود مسئولین بود. مدارس کانون درگیریها و زدو خورد ها بودند . بحثهای خیابانی در هر گوشه بچشم میخورد . فریاد های شکوائیه گروههای سیاسی بگوش مقامات فرو نمیرفت و آنها در ادامه خواهان حذف گروه و حزب و دسته های دگر اندیش و « غیر خودی » بودند . انشعاب در سازمان چریکهای فدائی و حمایت اکثریت رهبری این سازمان از آخوند ها و در همین حال اتحاد با حزب توده وابسته به شوروی ، نعمت الهی بزرگی بود که همچون جنگ عراق و ایران نصیب خمینی و دار و دسته اش شده بود . تا آنزمان سازمان فدائی پایگاه مردمی زیادی داشت و عدم وابستگی آنها به شرق و غرب محبوبیت آنها را افزایش داده بود ، در این میان نا گفته نماند که بخش فعالیت های فرهنگی ، سروده های محلی زیبائی را در منطقه گسترش داده بودند و گروه « روجا » خوش درخشید . رژیم ابتدا بساکن با کشتن رهبران ترکمن ها و نیز حمایت اکثریت فدائیان از یکی از ارتجاعی ترین رژیمهای ایران خیالش تا حدودی از بابت این گروه راحت شده بود . آنها از میتینگ های اعتراضی دست شستند و با دستمال سیاسی عرق جرم و جنایت را از چهره حکام شرع میزدودند تا اینکه بسراغ آنها نیز رفتند . در همان زمان که فدائیان اکثریتی از خمینی و جنایاتش دفاع میکردند ، بهمن شصت ،برای اولین بار دسته ای از حزب اللهی ها را دیدم که از مسجد مجاور محله با شعار مرگ بر اقلیت ، اکثریت ، حزب کثیف توده!... بسوی دامنه جنگل روان بودند ، پیش خود گفتم آخوند ها بشما ( توده – اکثریت) هم رحم نخواهند کرد .که متاسفانه همینطورهم شد.

                                                   نقش جنگل قائم شهر

بررسی نقش تاریخی جنگل در مبارزات ضد استبدادی مردم مازندران را به متخصصان و پژوهشگران واگذار میکنم . ولی خلاصه کلام اینکه  اگر مبارزات سیاسی در کردستان با کوهستان پیوند خورده است و یا روح یک عرب بدوی  با صحرا عجین گشته است ، جنگل در شمال همین نقش را ایفا میکند .

در قرون گذشته از مبارزات مازیارهزارجریبی گرفته تا میرزاکوچک خان جنگلی درتاریخ معاصرمان . حتی خمینی که با موذیگری آخوندی در قبال پاره ای از جریانات و اتفاقات مهم  زبان باز نمیکرد ، در برابر قیام سربداران ( اتحادیه کمونیستها )  به حرف آمد و از سرکوبی جنگلی ها ابراز شادمانی نمود .

بعد از سرنگونی رژیم پهلوی ، گروهها ی سیاسی با دسته ها و اکیپهایی برای تقویت اراده ی مبارزاتی خودشان به جنگل پیمایی می پرداختند . عموماً طی برخوردهای سیاسی گروهها با عوامل رژیم آخوندی بعد از انقلاب تا آستانه سی خرداد شصت وقتی درگیری شدید میشد ، جوانان به دامنه های جنگل پناه میبردند و بعد از ارام شدن اوضاع به خانه های خود بازمی گشتند . بعد از تیر ماه شصت که بگیرو ببندها شروع شد ، مجاهدین به رهبری امثال محمود مهدوی از مسؤلین مازندران با عده ای در مناطقی همچون " خی پوست " در حوالی روستای برنجستانک پناه گرفته و مقاومت میکردند بزرگترین عملیات آنها به کمین انداختن سه حزب اللهی اهل قادیکلاه بود ، که در اوایل سال شصت ویک صورت پذیرفت و چند درگیری پراکنده دیگر که افراد کیفی این سازمان همچون محمد رضا فغانی جان باختند . یا امثال بابک نوریان ، عباس توکلی ، محسن پور ، اسدالله آهنگران ، .... طی در گیریها کشته شده و در همان جنگل دفن گردیدند . محمود مهدوی خود را به خارج از ایران رساند و سالها بعد بر اثر سرطان ریه در گذشت . ازدیگرافراد این نیروبایدازمسعودفرمانبردارو همرزمانش که درشهروجنگل میجنگیدند نام بردکه تیرباران شدند. اساساً آنها قائل به خط جنگ سرتا سری در داخل شهرها بودند و مبارزه از جنگل را به علل فراوان به صورت تاکتیکی و گذرا ویابه عنوان یکی ازپایگاهای مقاومت قبول داشتند . از چریکهای فدایی محمد حرمتی پور با عده ای دیگر در همین مناطق جنگلی مقاومت های درخشانی از خود نشان داده ، و از جمله عملیات بزرگی هم در شهر شیرگاه داشتند . سربداران آمل ( اتحادیه کمونیستها )  و چه چریکهای فدائی برهبری محمد حرمتی پور در زمستان شصت و اوائل سال شصتویک متلاشی شدند و در راه بحاکمیت رسیدن طبقه محرومین جان باختند . جوانان غیرتمند وغیوری که در جنگل سنگر گرفته بودند و با هر عقیده و مرامی که داشتند مرگ شرافتمندانه را بر تسلیم و اسارت در برابر آخوندها و پاسدارنشان و در کل ارتجاع مذهبی ترجیح دادند. در این میان توده های مردم شاهد چنگ در چنگ شدن مجاهدین و گروهها با حکومت مذهبی خمینی بودند و زحمت حمایت بایسته را در خود نمییافتند . رژیم آخوندی ، استراتژی خود را بر تبلیغات با تکیه بر حربه جنگ با عراق و سرکوب نیرو ها نهاده بود . با توجه به فضا و محیط کوچک قائمشهر ، هر گونه تردد و یا حرکتی از جانب نیروها در داخل شهر یا محلات و روستا ها بمعنای لو رفتن و دستگیر شدنشان بود . در آنروز ها مامورین کمیته قائمشهر در بدر در جستجوی شعبان مهدیپور از هواداران مجاهدین بودند که متواری بود . بار ها فرمانده کمیته قائمشهر ( مختار اسماعیلی ) با نفرات مسلح دیگر بخانه محقر و گلی آنها در « کتی سر » هجوم اورده بودند ، شعبان مهدیپور شاید یکی از محرومترین ایرانیان بود که از کودکی با فقر و فاقه بزرگ شده بود . پدرش عمله بود و خودش نیمه وقت درس میخواند و بقیه روز را کار میکرد وهمیشه به خاطر  فروش نشریه یک جای بد نش مجروح بود. در آنروز ها رژیم توجه اش را به قتل و عام مجاهدین و پیکار و اقلیت معطوف کرده بود و به هواداران راه شریعتی تا زمانیکه با مجاهدین پیوند نمیخوردند بآن صورت کاری نداشت . رژیم بر این اعتقاد بود که با یکسره شدن کار مجاهدین بحساب بقیه هم رسیده شده است . در همین پوشش موفق شدم شعبان مهدیپور را مدتی نزد خودم نگهدارم . یکی دو شب قبل از شروع انتخابات ریاست جمهوری ، بعد از بر کناری آقای بنی صدر از ریاست جمهوری ، اعلامیه های تحریم انتخابات جدید ریاست جمهوری را پخش کرده بودم ، حدس میزدم که عوامل رژیم بخانه مان سرازیرشوند . آنها در حول و حوش قبل و بعد  سی خرداد شصت چند بار بخانه ما هجوم آورده بودند ، آنها با لوله های سلاح خود به کاه طویله هم فشار میدادند تا اسلحه و یا کتابی ممنوعه گیر بیاورند . البته من کتابهایی از گروه فرقان داشتم که بخوبی استتار کرده بودم ، و نیز یک دستگاه کپی که باتفاق شهید مهدیپور از جایی مصادره کرده و به مجاهدین داده بودیم و خیالم از اینجور موارد آسوده بود . روزی ماشین گشت کمیته وارد محله ما شد و از عابری آدرس منزل ما را پرسد ، چون عابر بی خبر بود با شنیدن نام خانوادگی ما منزل عموی مرا که در همان حوالی بود نشان داد . از همین فرصت استفاده کردم و از دیوار پشت حیاط منزلمان رفتم منزل همسایه و از همسایه دومی هم گذشته وقتی بدیوار سوم رسیدم از همان بالای دیوار مشاهده کردم دختر رئیس اسلامی انجمن محله ما که در حیاط خانه شان با همسر و . . . نشسته بودند با تعجب بمن نگاه میکنند ، مجبور به پرش بعدی بودم ، از همان بالای دیوار پرسیدم : اجازه هس ؟ و پریدم پائین و خودم را بمزارع و دشت اطراف رساندم . تا اوضاع شهر آرامتر شد . کمیته چیها به منزلمان آمدند و بعد از کشمکش با یکی از دوستان و مادرم  دست خالی برگشتند .

     شانزده تیراولین اعدام در قائمشهر

دهها سال بود که کسی در قائمشهر اعدام نشده بود ، حتی بعد از سقوط رژیم پهلوی نیز کسی از مقامات رژیم سابق اعدام نشد . رئیس شهربانی شاهی ( دیو سالار . . . ) و عده یی دیگر را در سالن ورزشی تختی قائمشهر واقع در خیابان شریعتی ( خیابان تهران ) محاکمه کردند که ورود برای عموم آزاد بود . عباس روحانی زاده ، کارگر هوادار مجاهدین برادرزاده روحانی زاده امام جمعه منصوب خمینی ، از اهالی مجاور محله ، اولین اعدامی قائمشهر بود که در تاریخ شانزده تیر ماه تیرباران شد . وی نتوانست وصیتنامه اش را بنویسد ، تا کلاس دوم دبستان درس خوانده بود و شغل او ابتدا عملگی و بعد ها استاد بنا شده بود ، یتیم بوددر حدود بیست وچهارسال سن داشت . در مجاور محله مغازه یی داشتند که بیشتر مادرش آنرا اداره میکرد ، این مغازه درست در نزدیکی مسجد مجاور محله بود ، با دستگیر کردن عباس روحانی زاده در فردای هفتم تیر ماه که دبیر کل حزب جمهوری اسلامی ( بهشتی ) بر اثر انفجار بمب در مقر حزب کشته شد وی را اعدام کردند . همراه وی عده ای ازجمله منتظری جویباری ( دانشجو ) و نیز بخاطر خوش سلیقه بودن رژیم در اینجور زمینه ها یکی از طرفداران شاه را که به تأسی از جریانات 28 مرداد 32 تظاهراتی بنفع شاه راه انداخته بود ، به جوخه آتش سپردند . وی ذبیح قبادی بود که وقتی تظاهرات ضد شاهی باوج رسیده بود ، عده یی از شاهدوستها را جمع کرده بود و در خیابانها شعار میدادند : تی سا پلاره خوامبی ـ شه جان شاه ره خوامبی یعنی با برنج خالی سر میکنیم و شاه عزیزمان را میخواهیم .

 خبر اعدام بسرعت در شهر پیچید ، هر چند که این خبر را هم روزنامه های رسمی کشور درج و هم رادیوی جمهوری اسلامی پخش کرده بودند .

     در آنروز های خفقان آور حتی دادن چنین خبرهایی بهمدیگر شهامت میخواست ،وقتی به غسالخانه گورستان سید نظام واقع در جمنان وارد شدم ، جسد عباس داخل نایلونی غرق در خون روی تابوتی بود ، کفش کتانی تا شده یی به پا داشت و مو های سرش از ته زده شده بود ، داریوش یزدانی که بواسطه هم محلی  و هوادار مجاهدین بودن بآنجا آمده بود زار زار میگریست و بر سر و صورتش میزد . در مراسم تشیع جنازه اش عده قلیلی با شهامت آمده بودند و چند تن از آنها مثل شعبان مهدیپور ، مصعب نکوئی و داریوش یزدانی بعد ها شهید شدند. ( مهدیپور و نکوئی تیرباران و یزدانی بعد ها از ترکیه به دانمارک و یعد از مدتی به ارتش مجاهدین پیوست. ) از یکی از بستگان عباس روحانی زاده تعهد گرفته بودند که جنازه را بی سر و صدا دفن کنند ، و گر نه او پاسخگو خواهد بود . وقتی جنازه روحانی زاده را بر روی دست گرفتیم شعار دادیم مرگ بر خمینی ، مرگ بر خمینی ! تنها ره رهائی جنگ مسلحانه ست !. . .

    این اولین باری بود که بعد از انقلاب چنین شعاری در قائمشهر داده میشد ، فردی که تعهد داده بود کفن و دفن بی سر و صدا باشد ، ملتمسانه جلو آمد و اصرار میکرد که شعار ندهیم ، مصعب نکوئی جلو رفت و گفت : دیگر چه میخواهی ، مگر نمیبینی که چه اتفاقی افتاده است ؟ میگوئی الان هم حرفی نزنیم ؟ . . . " .

      پیروزی مبارزه مسلحانه وسرنگونی رژیم  بآن شکل وسازماندهی امکان پذیرنبود ولی با همان عده معدود همراهی کردم و شعار دادم ، صدای ما در گورستان غمزده ی سید نظام می پیچید و گم میشد ، همه ما مات و مبهوت بودیم، چند نفری که در این مراسم بودند دائم باطراف نگاه میکردند تا اگر ماموران رژیم سر رسیدند فرار کنند ، هر لحظه امکان حمله عوامل رژیم به گورستان وجود داشت ، چه بسا بهمین جرم باعدام محکوم میشدیم . مادر شهید روحانی زاده بر سر و صورتش میکوبید و میگفت : عباس پهلوان من ، عباس پهلوان من! ، نمیدانم قبل از اعدام وی در پای چوبه دار چه گذشت ، ولی میگفتند وقتی گلوله ی داغ بر سینه اش نشست ناگهان فریاد زده بود : مامان ! . نمیدانم واقعیت داشت یا مردم بدین صورت عواطف خودشان را بیان میکردند و بگوش ما میرسید .

     بیاد میآورم در نزدیکی مرکز کمیته شهر عباس روحانی زاده قصد داشت پوستر تبلیغاتی از رجوی نصب کند و یکی از ماموران کمیته مانع بود و وی را هول میداد و میگفت بزن برو ! عباس میگفت : چرا شما پوستر های خودتان ( مقامات رژیم ) را نصب کرده اید ولی ما اجازه نداریم ؟ . آخرین باری که قبل از اعدام دیده بودمش در بیرون از مسجد حنیف مجاور محله بود ، بچه های هوادار مجاهدین را صدا میزد که برای اقامه نماز جماعت بداخل مسجد بروند .

     در نزدیکی مراسم تدفین ، ذبیح قبادی از هواداران شاه را که تیر باران شده بود دفن میکردند ، زنی از نزدیکانش علیه خمینی شعار داده بود که بعد ها شنیدم موجب دستگیری وی شده بود ، و ظاهرا با پرداخت پول و ضمانت آزادش کردند . در همین زمان فرصتی پیش آمد که شعبان مهدیپور را که فراری بود ببینم حکم اعدام او صد در صد بود ، وی از مخفی گاهش با شجاعت برای مراسم تدفین آمده بود . او در آنزمان فاقد مکان استقراری بود ، بدنبال جایی میگشت ، باو پیشنهاد کردم نزد من بیاید ، گفت که برای تو خطرناک خواهد بود ، گفتم مسئله یی نیست و راه چاره یی هم نداریم ، نه تنها او بلکه هزاران مجاهد و مبارز در سراسر ایران میبایست مخفی میشدند ، ولی کجا ؟ با اعلام مبارزه مسلحانه  مجاهدین  ، به زیر زمین کشاندن یک سازمان سراسری و بزرگ کار آسانی نبود که بجای آن رژیم ارتجاعی آخوندی با تفکرات قرون وسطائی آنرا به زیر زمین و گورستان کشاند ، تا عنوان یکی از قسی القلب ترین رژم های جهان را کسب کند .   

آنروز ها هوا فوق العاده گرم ومصادف بود با ضربت خوردن امام اول شیعیان در ماه رمضان و بنی صدر به عنوان ریاست جمهوری ایران بر کنار و انتخابات قلابی ارتجاع برای انتخاب کردن  رجائی شروع شده بود . بعد از پخش اعلامیه های تحریم انتخابات قلابی که احتمال  دستگیری ام را میدادم به مهدیپور که در نزد من بسر میبرد  پیشنهاد کردم شب که شد خانه را ترک کند و بحاشیه مزارع و جنگل برویم تا از خطر دستگیری در امان باشیم ، بعد از خوردن افطاری به اطراف جنگل رفتیم و حوالی سحر قبل از اینکه دوباره وارد محله شویم باین نتیجه رسیدیم که بخانه اش برود و بلافاصله بجای دیگری منتقل شود ، وی از دیوار خانه شان بالا پرید و فارغ از اینکه هر دو در ادامه این روز دستگیر و وی بعد از کمتر از دو ماه تیرباران خواهد شد.

                                                                             جریان دستگیری 

    

مجبور بودم اعلامیه های تحریم انتخابات ریاست جمهوری را به یکی ازهمرزمانم جهت پخش بدهم ، تیربارانها در اوج خود بود و چاره یی دیگر نداشتم .

     اعلامیه ها میبایست در همان شب پخش میگردید . بین محله ما تا جمنان از جاده ی کوچه – باغی میتوانستم با دوچرخه خودم را بدانجا برسانم . قرار اول دیدن دوستم بود که کسی در خانه شان نبود . بخانه دوستی رفتم که وی نیز در آنجا نبود . بناچار بر گشتم بسمت مسیر خانه . محله جمنان خلوت بود . میدانستم موقع ظهر عده یی در مسجد جمع شده اند تا نماز جماعت بخوانند ، کوچه پس کوچه ها خیلی ترسناک و خلوت بود . بوی خمینی همه جا را فرا گرفته بود . فرد خرد سالی دورا دور کوچه منتهی بمنزل دوستم را میپائید ( رژیم آخوندی حتی از بچه ها ی خردسال نه تنها در جبهه های جنگ که در داخل نیز برای جاسوسی در مدرسه و در خانواده و در کوچه پس کوچه ها استفاده میکرد ) .

 وقتی از این محله دور میشدم دیدم فردی کوتاه قد ولی تنومند باریش و پشمی کاملا حزب اللهی مرا صدا میزند . گفتم : چیه ؟ ایستادم ، بمن رسید ، گفت : کجا میری ؟ با من بیا . گفتم : کجا بیام ، برای چی ؟ گفت خودت بهتر میدونی ، با قیافه یی غضبناک و آمرانه گفت : چند تا سوال داریم با من بیا انجمن اسلامی محل .

      منهم خیلی خونسرد گفتم :  بریم ، ولی تو دلم خیلی خیالات دور میزد ، بیشتر حواسم نزد شعبان مهدیپور بود که در صورت دستگیری تیرباران شدنش حتمی بود ، و تا صبح با هم درحاشیه جنگل بودیم  .

      بانجمن محله جمنان رسیدیم حزب اللهی ها جمع شده بودند. نماز جماعت تمام شده بود ، دهها تن با کنجکاوی داشتند بمن نگاه میکردند .از پنجره میدیدم که از سر و کول همدیگه بالا میرفتند . فردی که کمال رضائی نام داشت و گویا سر پرست آنها بود شروع بسوالات یا بازجوئی کرد . در اطاقی نشسته بودم و آنها نیز تعداد زیادی بودند . هر چه عقیده ام بود بآنها گفتم . خیلی عصبانی شده بودند . وقتی میگفتم در انتخابات شرکت نمیکنم ، و یا وقتی از یک مجاهد متواری بنام یعقوب ذبیحی پرسیدند گفتم : نمیدانم کجاست و رابطه یی با او ندارم ، ولی شنیده ام که آدم خیلی خوبی است. ( نامبرده در سال 1365 در کردستان شهید شد ) بحث پیرامون ولایت فقیه طول کشید ، یا راجع به عمومی بودن ولایت فقیه و اختصاصی نبودن رهبری صحبت میکردم ، لجشان گرفت ، تعداد زیادی جمع شده بودند و میخواستم کار توضیحی بکنم ، یکدفعه دیدم مادرم و برادر بزرگم با سیمای وحشت زده و نگران آمدند و در همان اطاق جای گرفتند . مادرم مغرور بود ولی میدانستم که در قلب او چه میگذرد. چون جر و بحث من طول کشیده بود رفتند به محله مجاور بمادرم اطلاع داده بودند و او هم خودش را سراسیمه رسانده بود . مادرانی که فرزندانشان را در اسارت میبینند همچون مادر پرستوئی هستند که جوجه اش را در چنگال کرکس میبیند ، چاره یی جز نگاه ملتمسانه ندارد .

     زمان گذشته بود و پاسداری با یونیفورم کلاشینکف بدست وارد اطاق شد و مرا بردند داخل ماشین ( لندروور ) که ما آنها را سیمرغ مینامیدیم گذاشتند ، شش نفر بودند و من در وسط آنها نشسته بودم ، احساس غرور میکردم ، یکی از آنها پرسید : منافقی ؟ . جواب دادم  هوادار دکتر شریعتی هستم ،خودم هم نمیدونم برای چی منو دستگیر کردند ، بعد برای عادی سازی گفتم ، امروز سالروز شهادت حضرت علی است . پاسداری گفت : فکر میکنی خیلی مهم هستی ؟ گفتم نه بابا ! . پاسداری که منو از مسجد بیرون کشیده بود و چشمهای غضبناکی داشت با لحن خشنی گفت : بابات خونه ست ! .

         پاسدار از کلمه ی " نه بابا " ی من استفاده کرد و به من فهماند که نزد چه کسانی هستم ، چون چند ماه قبل یکبار بطور وحشیانه یی دستگیر شده بودم این دفعه دیگه از نظر روحی آمادگی کامل داشتم . از طرفی تیرباران صد ها نفر که از رادیو اعلام میشد عزم مرا برای مقاومت بیشتر کرده بود ، در حقیقت باستقبال آن رفته بودم ، شاد از آن بودم که از اندیشه مان و از بواقعیت پیوستن آرزوهایمان که آبادی و نجات ایران ارارتجاع مذهبی بود ، بر خود میلرزند .

 

                                             در زندان مرکز سپاه

 

     مقر سپاه پاسداران در خیابان بابل نرسیده بمیدان بزرگ قرار داشت ، بمحض رسیدن بدرب ورودی با باند سفیدی چشمانم را محکم  بستند ، منتظر کتک خوردن بودم ، صدائی شنیدم که میگفت بیا ! با تعجب و حیرت گفتم : کجا ؟ یکی محکم دستم را گرفت و کشاند ، چند بار پایم بموانعی بر خورد کرد ، فریاد کشید : مگر کوری ؟ ! " فقط صدای مبهمی میشنیدم ، اولین باری بود که کسی چشمانم را باین محکمی بسته بود ، چشمانم داشت در حدقه فرو میرفت ، چشم بندم را با ابرو هایم کمی حرکت دادم ، کمی شل تر شد . حس کردم افرادی پیرامون من هستند ، پاسداری دستم را گرفت و حس کردم از پله یی به پائین میروم ، ماموری که دستم را گرفته بود گفت همین جا بنشین ، ماه رمضان بود، دهانم خشک شده بود ، بوی عرق و نم بطرز زننده یی بمشامم میرسید ، افراد دیگری را در کنارم حس میکردم ، سرم را روی پله یی گذاشتم و چند ساعت تا شروع شب در آن وضع بسر بردم .

     روزه و اعتقاد در آن شرایط معنای خاص خودش را پیدا میکرد . مقاومت و خلاف جهت رفتن بر علیه هر چه جبر و اجبارات روز مره و تحمیلی ، در نمایاندن اراده فرزند انسان برای رهایی ایران و ایرانی از چنگال ارتجاع آخوندی .

     آن اوضاع با همه ی نکات منفی و مثبت اش که با خود همراه  داشت ، لبخندی تلخ بر لبان همیشه گریان تاریخ تکامل مبارزات محرومین و رنجبران بود .

    پس از یکساعت جسمی که در کنار من بود تکانی خورد و از من پرسید : کی هستی ؟ گفتم : مهران .گفت : تازه اومدی ؟ گفتم : آره ! 

 مایل بودم  با او صحبت بکنم ولی با توجه به بسته بودن چشم این فکر بذهنم خطور کرد شاید نقشه پاسداران باشد تا از من اطلاعات بگیرند . ساکت منتظر این بودم که چه بلائی بر سرم میآید . فکر میکردم پس از دقایقی از من بازجوئی میکنند ، محمل ها و پاسخها را کاملا توی حافظه ام داشتم ، ولی این انتظار روز ها طول کشید . پس از چند ساعت که افطار شده بود با نعره یک پاسدار نگهبان که میگفت بلند شوید منهم از جای خود برخاستم ، حس کردم چند نفر را میبرند ، بعدش نوبت من رسید ، منهم کتف یکی را گرفتم و کور مال حرکت کردم ، صدا از من پرسید : تو کی هستی ؟ گفتم : مهران ، با تعجب پرسید : مهران ؟ !

     معلوم بود من غریبه ام و دیگران بیشتر از من در آنجا بسر میبرده اند . پاسداری سرم را زیر آب شیر فشار داد و چشم بند را از چشمانم بر داشت ، با لحن خشنی گفت: اگر سرت را بر گردانی خودت میدونی ! وضو بگیر! ". در همان لحظه پاسداری که چند نفر دیگر را برای وضو با خودش آورده بود سیلی محکمی بیخ گوش یکی از بچه ها زد ، از صدای سیلی خوردن طرف که انکار میکرد سرش را بر گردانده است فهمیدم " نوروز " از دوستان سابق است که میدانستم چند روز است که دستگیر شده بود ، خوشحال شدم که وی در آنجاست . نمیدانستم چه اطلاعاتی پیرامون من داده بود .

     پاسداران با انواع و اقسام شیوه ها میخواستند ببینند که ما از زیر چشم بند میتوانیم آنها و محیط اطراف را ببینیم یا نه ؟ مثلا با مشت سمت صورت حمله میکردند تا عکس العمل طرف را ببینند ، بعضی از بچه ها عکس العمل نشان میدادند که موجب کتک خوردن فرد میشد .

     مرا از حیاط مرکز سپاه باطاقی آوردند و برای خوردن افطار و خواندن نماز با چشمان باز توانستم همه را ببینم. سی چهل نفر میشدیم ، اطاق درب نداشت و بجای درب یک کیسه گونی پاره آویزان بود و بجای پنجره نیز کیسه ی دیگری آویزان کرده بودند . فردی که فرمانده پاسداران برای انتقالم بزندان بود و چشمان از حدقه در آمده ای داشت بالای سر ما ایستاده بود ، و بما که نشسته بودیم خیره شده بود و صحبت میکرد ، وی امر اله نوروزیان مسئول زندانیان قائمشهر در سال شصت بود .

     احتمالا اطاق دیگری هم بود ولی من در آن شب که شب اول زندانی شدنم بود ندیدم ، چهره های غریب و آشنا بچشم میخوردند ، از جمله یکی از همکلاسی های سابق من بنام صادق قریشی در آنجا بود که چند هفته بعد تیرباران شد ، صادق دستش را بر روی شانه ام گذاشته بود ، وقتی نوروزیان این صحنه را دید پرسید : چیه ؟ همقطارته ؟ که صادق با لبخند گفت : یکی از برادرانم است .

     نوروزیان از اینکه کسی را بیگناه دستگیر نکرده است راضی بنظر میرسید ! صادق اهل کیاه کلاه قائمشهر بود ، آدم زبان دار و شوخ مسلکی بود . از آن آدمهائی که در هر جمعیتی با حرفها و کار های عجیب و غریب معروف و انگشت نما میشوند . بیاد میآورم یکی از روز هایی که اوج درگیریها بین حزب اللهی ها و مجاهدین و گروهها بود در خیابان ساری با مشت گره کرده که در مشت دیگرش سنگ بود بجلوی من آمد و گفت : با این سنگ کله ات را خرد میکنم . . . هر چه میخواستم باو حالی کنم حزب اللهی نیستم باور نمیکرد . گفت خجالت بکش برو گمشو ! من همه ی مجاهدین را میشناسم ، بالاخره آنروز از دستش در رفتم ولی در آن شب که مرا دیده بود خوشحال شد و مرا در آغوش گرفته بود ، جالب اینکه تا زمانی که اعدام شد بعد از این شب چندان با هم صحبت نکردیم ، بعد از دستگیر شدن خیلی شلاق خورد ، ابتدا نمیتوانست به پشت دراز بکشد ، پشت او مثل پلنگ خط خطی شده بود و اثر شلاق شکلی راه راه بدان داده بود . هر وقت قریشی با مسئول زندان حرف مبزد هم مسئول زندان و هم بقیه ی زندانیان میخندیدند ، و همه بشوخی هایش عادت کرده بودیم . 

     نشریات گروهها بویژه نشریه مجاهد و طلا رنگ ، در گوشه اطاق تلنبار شده بود که از منازل مردم بغارت رفته بود ، ما شب در همان اطاق با چشمان بسته خوابیدیم ، چون جا نبود بصورت کتابی سر کردیم ، در این مکان و در همین روز بود که وقتی چشم باز کردم یکی از یارانم از هواداران آرمان مستضعفین را دیدم که با یکی از هواداران مجاهدین بنام عباس و فرد دیگری در مزارع اطراف محله جمنان دستگیر شده بودند ، ما دو هفته پیش از این در مکانی بنام درویش موسی آقا که بعد ها شهدای مجاهد ، فرزانه شریعتی ، فلاحپور ، رامین عظیمی . . . در آنجا دفن شدند – شیوه های مقاومت و مبارزه را بررسی کرده بودیم و در پی راه علاجی بودیم !

      در این میان یکی از آن جمع ابرازندامت کرده بود و بقیه را به زندان سپاه نزد ما آورده بودند .

     در این میان خوشحال بودم که دوستم شعبان مهدیپور دستگیر نشده است ، وی   در خانه ی کاهگلی پدرش با همسر باردارش زندگی میکرد ، سالها بین دو روستای قادیکلاه و وسطی کلاه دور از آبادی زیر فانوس بسر میبردند ، طی انقلاب بهمن خیلی فعال بود وقتی با سازمان مجاهدین با شعار ضد بهره کشی آن روبرو گردید تولدی نوین یافت و آرزوهای خودش و مردمش را در این سازمان میدید و در راه آن همیشه یا سرش مضروب از حمله ی چماقدار ها بود یا دستش باند پیچی از هجوم مهاجمین که پیشتر ذکر کردم.

                         انتخابات ریاست جمهوری و رأی گیری در زندان

     طی شب پاسدار نوروزیان مسئول زندانیان هر بار وارد اطاق یا ویرانه میشد و با ما خوش و بش میکرد و کیف اش کوک بود که دار ها در حال بر افراشته شدن هستند ، مثلا از شلاق خوردنهای صادق قریشی میگفت یا میگفت : دلت برای زیر درخت انجیر تنگ شده ؟! » . ( با اشاره باینکه چند تن از مجاهدین را زیر درخت انجیر در اطراف جاده شیر گاه اعدام کرده بودند ، یا میگفت : زیر درخت انجیری هستی . . . ) . اما روحیه زندانیان فوق العاده بالا بود ، چون همه در کنار همدیگر بودیم لذت زیادی از این با هم بودن میبردیم . صبح بعد از خوردن سحری و خواندن نماز ، صندوقی آوردند و گفتند : هر کس که در انتخابات ریاست جمهوری شرکت بکند بوظیفه شرعی اش عمل کرده است » نوروزیان گفت : شرکت در انتخابات در محاکمه و جرم شما تأثیر مثبت دارد . پچ پچها شروع شد و عین اله ادهمی یکی از دوستانم بمن گفت : بیا شرکت کنیم تا پرونده مان سبک تر بشود ، گفتم : چون در انتخابات شرکت نکردیم ما را آوردند اینجا ( زندان ) حالا که اینجا آمدیم در انتخابات شرکت کردن چه معنی دارد ؟ » . او و تعدادی دیگر در انتخابات شرکت جستند و نوروزیان اسم آنها را نوشت تا جرمشان کمتر شود . بخاطر اینکه بهانه ای بیاورم گفتم : ما که شناسنامه نداریم که در انتخابات شرکت کنیم بدون شناسنامه که نمیشود ؟ نوروزیان گفت : مهم نیست ، چون شما که نمیتوانید بجای دیگری بروید و دوباره رأی بدهید . » .

     بهر حال خوشحال بودم که بدر خواست آنها پاسخ منفی دادم ، البته نوروزیان گفت : اجباری هم در شرکت کردن ندارید! .

    بعد از گذشت دو سه روز ، پس از خوردن سحری و نماز خواندن ، گفت چشم بند ها را ببندید سپس ما را به محوطه بیرون اطاق بردند و گفتند بنشینید و یکی طی صحبتهایی گفت: شما را به نقطه نا معلومی میبریم که حساب دستتان باشد . . . » بعد از تهدیداتی ما را با چشم بسته سوار اتوبوس کردند و بمسیری نا معلوم اما کوتاه رفتیم ، در آن لحظات گمان میبردیم میخواهند ما را به نقطه یی ببرند و برگبار ببندند .

                                     زندان منکرات قائمشهر    

 ما را از اتوبوس پیاده کردند ، در اتوبوس گفته بودند که سر ها را پائین بگذارید ( تا چشم مردم بما نیفتد ) فردی شروع به تهدید کرد که : اینجا زندان سپاه نیست ، بعد از این با کوچکترین حرکتی شما را اعدام خواهیم کرد . . . » ازسمتی صدای سیلی خوردن  شنیدیم و پاسداری با لحنی خشن فریاد زد : چرا چشم بندت را شل کردی ؟ . بعد ها فهمیدم که کسی از ما کتک نخورده ، چون از هر که پرسیدم گفتند من نبودم .

     منتظر ظهر بودیم تا چشمان ما را باز کنند ، وقتی چشم باز کردیم اطاق نسبتا بزرگی دیدیم که حدود پنجاه و پنج نفر را در آن جای داده بودند . فهمیدیم در زندان منکرات بسر میبریم ، عده یی معتاد در اطاق بیرونی در کنار توالت زندانی بودند و با کنجکاوی از ورود ما استقبال کردند ، صدای شلاق خوردن آنها یکی از آزار هایی بود که وقتی با چشمان بسته دراز کشیده بودیم ما را دیوانه میکرد ، البته صدای شلاق که نه ضجه و فریاد زدنشان . این اطاق بزرگ دو پنجره بسمت حیاط داشت و با موکت تازه یی فرش شده بود چند عکس از خمینی بدیوار زده شده بود که همه یک شکل بود ، درب اطاق زندان آهنی بود و دریچه یی داشت که از باز و بسته شدن آن صدای گوشخراشی برمیخاست . من در کنار درب نیمه شیشه یی این اطاق نسبتا بزرگ دراز کشیده بودم و میتوانستم  با نگهبانی که در محوطه بیرون با کلاشینکفی روی صندلی نشسته بود صحبت کنم ، یعنی مسیر درب خروجی . در یکی از بعد از ظهر های هفته اول مرداد بود که وقتی لیست اسامی زندانیان را میخواندند و ما هم میگفتیم حاضر ، ناگهان اسم شعبان مهدیپور خوانده شد ، قلبم فرو ریخت ، بعد از آن نام یکی از دوستانم محمد و نیز یکی از برادرانم که ارتباطی با هیچ گروهی نداشت خوانده شد . از زیرچشم بند به روبرویم نگاه کردم دیدم که آنها روبرویم بحالت چمباتمه نشسته اند ، همانروزیکه من دستگیر شده بودم شعبان مهدیپور را نیز دستگیرکرده بودند ، قضیه از این قرار بود که شب آخری را که در محله و تا صبح در اطراف حاشیه جنگل و مزارع بسر بردیم ، او از دیوار خانه شان میپرد و منهم بخانمان رفتم ، طی روز که من دستگیر شدم او از اطاق بیرون میآید و وقتی میشنود من دستگیر شده ام به پرس و جو میپردازد ، روبروی خانه شان دیوار کوتاهی بود که بستگان عزیز اله فرجی از پاسداران خمینی در قائمشهر زندگی میکردند ، بی احتیاطی

 شعبان کار دست او داد ، گویا کمیته چی ها و پاسداران یکی از بچه های کوچکشان را بعنوان جاسوس در آن همسایگی گمارده بودند چون اهالی محل او را دیده بودند که بسرعت سمت بستگان حزب اللهی اش میرفت ، که بلافاصله یک ماشین افراد مسلح از جمله اسداله ( زارع ) ( معروف به اسداله دزد از دزدان معروف دوران شاه ) وعزیزفرجی (یا فرج پور)  و چند تن دیگر از محله آبندانسر که در مجاورت کتی سر قرار دارد ، میایند و شعبان را دستگیر میکنند . مادر بدبخت شعبان مقاومت میکند و دست بچه اش را میگیرد تا او را نبرند ، حزب اللهی ها شروع به تیر اندازی میکنند و شعبان را سوار وانت کرده به کمیته قائمشهر میبرند .

    (  بعدها مادر شعبان برایم گفت که در آن اوضاع اصلا صدای تیر اندازی را که زیر گوشش بود نشنیده بود ! ) . مختار اسماعیلی و فرمانده کمیته قائمشهر و عباس طالبی کمیته چی . . . شعبان را شکنجه میکنند و بعد از چند روز به سپاه تحویل میدهند که سر انجام در کمتر از یکهفته نزد ما آوردند . بعد از این اگر کسی دستگیر میشد یکراست بعد از توقف کوتاهی بزندان منکرات تحویل میدادند . در سپاه چند تن معدود نیز بسر میبردند که آنها نیز بما ملحق شدند ، زنان هوادار مجاهدین و اقلیت در مرکز کمیته زندانی بودند ، کمیته روبروی مدرسه دخترانه ناموس در خیابان فرهنگ قرار داشت . شهر در رعب و وحشت بسر میبرد چون قصابی " ساطور بدست " برای ریشه کن کردن پاکباز ترین جوانان این خطه آمده بودند که رشادت و پایداری و پایمردی شان در طول تاریخ این سر زمین سابقه نداشت .

     از آنطرف اگر انقلاب نفعی برای مردم ایران نداشت ، یک قشر عقب مانده و بیرحم و بی عاطفه را با سطح شعور نازل با خصلت لومپنی از اطراف و اکناف منطقه جهت پاسداری و حزب اللهی گری به شهرها گسیل داشت که بخوان یغما رسیدند و یک شبه با یک مشت ریش و پشم و تظاهروریا به مسلمان دو آتشه مبدل شدند و ریشه یک نسل را میرفتند که از بین ببرند ، پشت و پناه این خونریزی ها که از رحمانیت و رحیم بودن بوئی نبرده بودند ، مرجع مرتجع تقلیدشان خمینی این پیر مرد دروغگو و عوامفریب و اطرافیان دور و نزدیکش بودند و از طرف دیگر سکوت و مماشات کشور هایی همچون انگلیس ، آلمان و فرانسه . . . برای چپاول نفت و غارت و دوشیدن خزانه های ایران بود .

    در فاصله اولین هفته مرداد شصت تا هفده شهریور تعداد زندانیان سیاسی قائمشهر در حدود صدوسی تن بود ، که با اعدام و یا کمتر آزادی پاره یی از افراد و یا دستگیری افراد جدید این رقم کم و بیش در همین حدود مانده بود .

     دراین زمان ازگروههای مختلف:از اقلیت یک تن بنام شهید علی میرزائی بود ، از بچه های راه کارگر دو تن بودند که یکی از این دو جاسوس شد . از حزب طوفان شهید شیرخدا بود . در حدود هفت تن از اکثریتی ها بودند که تا هفته ها منتظر تأ ییدیه سازمان فدائیان اکثریت بودند . ما بشوخی علی میرزائی را علی اکثریت صدا میزدیم ، ظاهرا رهبر این چند تن فردی در قیاس با ما مسن تر بنام " عابد " بود . از گروه آرمان مستضعفین افرادی چون علی ، نوروز ، عین ال ادهمی ، وثوق ، احمد و یک تن دیگر از کیا کلاه بودند . اکثریتی ها آزاد شدند و از هواداران آرمان مستضعفین دو تن ترسیده و بریده بودند .

                نگاهی به اوضاع هواداران گروهها در زندان

     از هفته اول مرداد تا هفده شهریور که این زندان را افتتاح کردیم ! همین یک تن علی میرزائی از گروه اقلیت در زندان منکرات ماند ، فردی مقاوم و محبوب بچه های زندان بود .   متأهل بود . از منطقه حسن آباد قائمشهر ، همه به وی علاقه داشتند ، یکبار به آرامی سرود می بره کانا می گوسفندانا . . . از سرود های انقلابی سازمان چریکهای فدائیان را میخواند ، یکی دو بار با  یک   کیا کلاهی جر و بحث کرده بود که وی را برای شکنجه بردند و همه ما را غمزده کرد .

     علی میرزائی زمانی که اعدام شد ، مادرش در سفر حج بود ، چون کافر قلمداد شده بود ! از دفن او در گورستان عمومی جلوگیری بعمل آمد ، وی را در حیاط خانه شان دفن کردند . غیرت و شرف امثال علی میرزائی در وفای بمردم و ارزشهای انسانی از دهها آیت اله و پاسدارانی که کارشان را بنام خداوند بخشنده مهربان شروع میکردند بالا تر بود ، او به بهشت و معاد اعتقادی نداشت ، از عمل نیک خود انتظار پاداش اخروی نداشت ، او فدائی مردم ایران و زحمتکشان بود ، او بر سر ایستادن و تأکید بر معیار های انسانی گلوله های دژخیمان و مرگ را بر ننگ و ذلت و سکوت در برابر حکام دینی پذیرا شد .

 من با اکثر مجاهدینی که حکم اعدامشان قطعی بود صحبت میکردم عموما بر این نکته تأکید میورزیدند: پذیرای شهادت شدن برای خدا و خلق و آزادی است ، نه برای بهشت و جنت ! ما برای پاداش ، مقاومت نمیکنیم . » منظورشان از مقاومت ،کاسبکاری ایدئولوژیکی و معامله آنچنانی نبود . عقل بازاری بدید و تاجری آغاز کرد / عشق دیده آنسوی بازار او بازار ها / . این رفتگان راه دراز عاشق مردم سر زمینشان بودند .

     شیر خدا هوادار حزب کمونیستی طوفان از اطراف ساری بود ، او و علی میرزائی بین دیوار زیر پنچره سمت حیاط که ما بودیم و دیوار روبرو مینشستند ، جا برای دراز کشیدن و نشستن نبود ، بجز سحر و افطار عموما چشمان ما بسته بود و قادر به تکان خوردن یا حرف زدن نبودیم . وقت خوابیدن مجبورمان میکردند با چشم بند بخوابیم . اگر مسئله یی پیش میآمد نوروزیان دستور میداد چشم بند ها را کنار بزنید ! . بعضی وقتی ها آنچنان عادت کرده بودیم که اگر چشم بند نداشتیم با صدای او " چشم بند ها را ببندید " که عادت کرده بودیم ، دستمان به چشم بند میرفت – چشم بند پارچه سفید نازکی بود که دو لایه کرده آنرا بچشمان میبستیم .  

     شیر خدا ، فردی از روستا و کاملا خودمانی و ساده و خاکی بود ، قدی کوتاه و چهره یی ناشی از رنجهای اجتماعی داشت ، ریش گذاشتن او باعث شده بود تا شباهت به بسیجی ها داشته باشد و موجب شوخی کردن ما با او میشد .

 یکی دو بار نیز جر و بحث با دیگران بر سر مسائل غیر سیاسی پیش آمده بود که با پا در میانی من حل شد .

     هواداران آرمان مستضعفین آ – آ ،و ن –  در سری اولین دستگیرشده های قائمشهر بودند . ن را با کروکی نقشه های شهر دستگیر کرده بودند و آ - را با کیفی پر از نشریات ، چون مارک گروه فرقان بدانها خورده بود ، میترسیدند در آن طوفان بعد از انفجار هفت تیر اعدام شوند ، هر دو ترسیده بودند  او اولین   پاسیو و منفعل زندان بود که با کسی حرفی نمیزد و دائم در خودش بود . بچه ها باو لقب " آواکس " داده بودند ، ولی او در مشکلات خودش بود . روزی خودم را باو رساندم و در کنارش دراز کشیدم و گفتم : چرا باین حال و روز در آمدی ؟ گفت: از خودم خجالت میکشم چون هر چه قرآن و نهج البلاغه میخولنم گویا حرفهایش علیه من است و نمیدانم چه کار کنم تا از این بد نامی و تواب بودن در بیایم . . . " با او کمی کار توضیحی کردم و سر جای خودم بر گشتم ، هر چند امکان زیادی داشت که مرا نیز زیر تیغ ببرد . ن نیز بعد ها مثل آ - آزاد شد و کمتر از یکسال در زندان بودند و پی کارشان رفتند ، ن شبها که بعضی وقتها چشم بند نداشتیم چون روز ها میخوابید ، طول شب حرکت میکرد و موجب لگد کردن زندانیان میشد که دراز کشیده بودند  ، وی کارش بخود پرداختن بود و چون شب مثل جن حرکت میکرد او را شیطان ( شیطون ) لقب داده بودیم .

     زندان نیز همچون سمبلی از فشار های خارج عده یی را بمقاومت و پایداری و از طرفی با وجود آمدن سختی ها و ناراحتی ها عده یی را بانفعال و سر خوردگی تا مرز همکاری با رژیم سوق میداد ، زندان مکانی برای آزموده شدن شخص و اینکه چه در چنته دارد بود ، میزان فداکاری و ایثار و از خود گذشتگی ، در پیکار برای آزادی و از دل عمل است که مشخص میشود . هنگامیکه اوضاع آرام است ، هر کس میتواند ادعای آنچنانی کند اما زمانیکه طوفان شروع میشود تنها مرغان طوفانند که بر جای میمانند . شعر و شعار های انقلابی و مشعشعانه مشخص میگردند ، عده یی صادقانه در این میان پی کارشان میروند و کاری به سیاه و سفید ندارند اما وقیح کسانی هستند که تئوری های توجیه گرانه میبافند و دور از میدان نبرد درس و مشقهای آنچنانی صادر میکنند .

 رابطه گروهها در زندان خوب و منطقی بود . بچه های مجاهدین به هواداران آرمان مستضعفین میگفتند که شما مثل قارچ سبز شدید و فکر نمیکردیم تعدادتان قابل توجه باشد . هواداران اکثریت که بعنوان عناصر مشکوک دستگیر شده بودند جا افتاده و با معلومات بودند ، بعد ها که بما روزنامه داده بودند آنها مثلا جدول آنرا در عرض پنج دقیقه حل میکردند کاری که در سطح معلومات هیچکدام از زندانیان نبود ، اما غیرت مبارزه و توان ایستادگی در برابر ولی فقیه و یکی از جانی ترین رژیمها و بد تر از همه از نوع مذهبی آنرا نداشتند ، بلحاظ شخصی آدمهای خوبی بودند اما از نظر خط سیاسی همدست آخوند های مرتجع بودند . شاید ته دلشان شرم داشتند ، از یکی شان پرسیدم : اگر رژیم بخواهد شما را اعدام کند چه میکند ؟ چون شما رژیم را انقلابی و ضد امپریالیست میدانید ؟ جواب داد : در برابر جوخه اعدام میایستم و فریاد میزنم مرگ بر امریکا ! . "

اعدام سعادتی

چهار مرداد محمد رضا سعادتی ازرهبران معروف سازمان مجاهدین را که در اوائل انقلاب دستگیر شده بود تیر باران کردند ، درج وصیتنامه مشکوک وی در روزنامه ها باعث شد که روزنامه ها وارد زندان شود ، مجاهدین بر این اعتقاد بودند که وصیت نامه قلابی است . از طرفی اگر واقعیت داشت در آن وضعی که ما بسر میبردیم و برخوردی که با ما میشد به اندازه  کافی نشاندهنده چهره سفاک آخوند ها و عواملشلن بود. چه سعادتی بعد از حکم اعدام ، عاشق امام شده بود یا نه، تأثیری بر روحیه مقاومت زندانیان نداشت . تازه همینکه او را با وجود چنان وصیتنامه یی اعدام کردند خود به اندازه کافی نشاندهنده کردار و اعمال ددمنش رژیم بود .

 در زندان عکسهائی از خمینی زده شده بود که کسی نمیخواست عکسها را از بین ببرد چون جورش را میبایست همه میکشیدیم ، بالاخره یکروز بچه ها به نوروزیان سرپرست زندان گفتندما وقتی نماز میخوانیم درست روبرویمان عکس قرار دارد و گناه آن در توضیح المسائل هم نوشته شده است .  نوروزیان قبول کرد و بیکی از بچه ها گفت عکسها را بر دارد که زندانی گفت: میخواهی مرا بیچاره کنی ؟! بالاخره خودش با خنده عکسها را کند و برد و ما هم حد اقل از نحوست این خونخوار بر روی دیوار آسوده شدیم .

روزی آمدند ازما عکس بگیرند ، بلافاصله همه قیافه شان را با همان وضع نا مطلوبی که داشتیم سر و دستی کشیدند ، میگفتیم برای آخرین بار ژست بگیریم چون آخرین عکس زندگی مان است . عکس میبایست ظاهرا ضمیمه پرونده میشد .

در زندان با کوچکترین فرصتی که پیش میآمد یک لحظه خنده و شوخی از ما دور نمیشد. رژیم آخوندی و پاسدارانش کوچکتر از آن بودند که با برافراشتن چوبه های دار ، شادی و نشاط و داشتن انگیزه قوی پیشتازان  و پیشگامان مردم را در راه آزادی به گریه و ماتم مبدل سازند .

فرزندان ایران در قائم شهر بر چوبه دار لبخند می زدند و سپیده دمان را به انتظار نشسته بودند.

اری انان وجدان مردم اگاه بودند.انان ستارگان شب کوب بودند.

                                                 پاسخ به تاریخ

وقتی چشم بندم را برای نماز باز میکردم باطرافم مینگریستم تا ببینم افراد جدیدی آمده اند یا نه     ؟ روزی نگاهم به نو جوانی افتاد که مو های پشت لبش تازه سبز شده بود ، سرش باند پیچی شده بود ، او را بعد از دستگیری شکنجه کرده  و سرش را شکسته بودند نام او موسی رزاقی ، اهل قادیکلاه بود ، با ناشیگری بلافاصله از او پرسیدم : چرا سرت شکسته ؟ نو جوان با لبخند پاسخ داد : در محله ی ما موقع عروسی همیشه دعوا میشود ، سرم را موقع عروسی شکستند . . . ! " .

 لبخندی زدم ، بعد از آن همیشه نزدیک ما میخوابید ، روزی موقع صحبت با یکی از هواداران اکثریت بودم که اشتباهی بجای نیرو های اقلیتی دستگیر شده بود و در زندان نزد ما بسر میبرد اکثریتی  در برابر منطق من قانع نمیشد ، موسی رزاقی که در نزدیکی ما بود ناگهان وسط صحبتمان به فرد اکثریتی گفت : هر چه میخواهی بگوولی شما پاسخ تاریخ را چگونه خواهید داد. ؟ " ، ناگهان سکوت مطلقی حاکم شد و اکثریتی با ناراحتی و حا لت قهر صحبت را عوض کرد ، حرف موسی رزاقی همیشه در گوشم طنین انداز بود.با اینکه کمتر از بیست سال سن داشت ، گویا ماموریت تاریخ بر دوش او بود ، اگر دو سال انقلاب را در نقش گرفتن مبنای اعتقاد تا گذشتن از جان و فدای خلق شدن را حساب کنیم ، طی این مدت کم جا افتادگی وی مرا به تعجب وا میدارد .   دوماه بعد موسی رزاقی اعدام شد .

 روزی بعد از آزاد شدنم فردی برایم پیغام آورد که یکی از بستگان وی که باو علاقه داشت میخواهد از وضعیت او در زمانیکه با هم در زندان بودیم اطلاعاتی کسب کند ، منهم با شور و شوق هر چه از او دیده بودم برای آن شخص تعریف کردم . موسی رزاقی وقتی اجازه قدم زدن داشتیم یک دستش را در حال قدم زدن مشت میکرد و به کف دست دیگرش که باز بود میزد ، مو های مجعدی داشت ، از شانس بد او این بود که قادیکلاهی بود ، در قادیکلاه هم در زمان پیش از سال سی ود و هم بعد از انقلاب همیشه دو دسته رادیکال وجود داشت ، که به کمتر از نابودی طرف مقابل قانع نبودند ، خاطراتی که رهبران حزب توده نوشته اند در موارد بسیاری به ا ین روستای بزرگ قائمشهر ( شاهی ) اشاره کرده اند ، هر چند سطحی و گذرا .

     دو دستگی در زمان شاه بین هواداران شاه و هواداران حزب توده بود که این روستا بعد از حکومت گردانی آخوند ها مبدل به هواداران خمینی و هواداران مجاهدین شد و کینه و نفرت و تعصب نسبت به جناح مقابل در کمتر روستایی مثل این روستا بچشم میخورد. بهمان میزان که مجاور محله یکدست بود قادیکلاه همیشه بدو جناح بودن معروف بوده است . جالب اینکه اکثریت مردم مجاور محله را مهاجرین قادیکلاهی تشکیل میدهند ، و خود قادیکلاهی ها تیز از دیگر نقاط ایران به آنجا کوچیده اند . در قادیکلاه هر دو جناح تا به آخر خط رفتند . خواسته زندانیان وقتی چشمها بسته بود ، باز کردن چشم بند ها بود ، بخاطر اینکه فضای باز تری ایجاد کنیم گفتیم بما قرآن و کتابهای مطهری بدهند . . . که هر بار نوروزیان میگفت : به بالا ( مقامات ) گفته ایم ، منتظر جوابیم ". رژیم با شروع ترور های مجاهدین غافلگیر شده بود ، زندان نداشت ، وزارت اطلاعات نداشت ، و مهمتر اینکه هیچگونه شناختی از تشکیلات و روابط حاکم بر گروهها نداشت . نوروزیان میگفت : من خودم کتابهای مطهری را نخوانده ام ولی امام تأیید کرده است و برای شما خواهیم آورد . تا یکماه و نیم در زندان منکرات کتاب حج از شریعتی و بر میگردیم گل نسرین میچینیم بود که همه خوانده بودند ،شنیدم بعد ها خواندن همین کتاب هم یکی از جرمها محسوب وپرونده زندانی سنگین تر گشت. غذای ما نان و خربزه و هندوانه بود ، خانواده های زندانیان سیاسی هر محموله یی را که تحویل میدادند وارد اطاق میشد ، در آن هوای گرم هندوانه و خربزه قسمتی از اطاق بزرگ را پر کرده و شبیه مغازه خوار و بار فروشی شده بود . جالب اینکه طی یک ماه و نیمی که در این زندان بسر بردم باین قسمت اطاق نمیتوانستم بروم . اینکه کسی در حدود چهل وسه روز در یک اطاق زندانی باشد ولی اجازه رفتن بسمت دیوار مقابل را نداشته باشد تماما – زائیده الطا ف الهی آخوند ها بود ؟! برای ما پیروزی مقاومت و سرنگونی ارتجاع از همه چیز مهمتر بود ، بعد از آن در رفتن از زیر دست بازجو ها که همه چشم براه چنین روزی بودند . روزها گذشته بود و کسی را برای بازجوئی نبرده بودند ، بخاطر فشار های جسمانی هر کسی آرزو میکرد زود تر بازجوئی شود ، یکی دیگر خواسته های مهم ما در خواست دادگاهی شدنمان بود ، تا از آن وضع نجات پیدا کنیم ولو حکم اعدام ومرگ ، چند بار گفتیم طبق قانون شما حق ندارید ما را دراینجا بلاتکلیف نگهدارید که نوروزیان جواب میداد جرم شما بدادگاه انقلاب بستگی دارد و مجرم معمولی نیستید . چون غذای ما اکثرا نان و پنیر و خربزه و هندوانه های ارسالی از خانواده هایمان بود سپاه پاسداران از درست کردن غذا خود داری کرد و ما میبایست همان نان و هندوانه را به عنوان شام و نهار میخوردیم تشکیلات زندان در حال پا گرفتن بود .

                                             اعتصاب غذای زندانیان     

یکی از روزها وقتی سفره پهن شد کسی جلو نرفت و به نوروزیان که علت را پرسیده بود گفته شد ما زندانی هستیم و شما موظف به غذا دادن ما هستید . . . " . نوروزیان گفت پیگیری خواهد شد و در کمال تعجب هیچ چیز دیگری نگفت ، از میان ما فقط یکی دو تن سر سفره نشستند و غذا خوردند هماهنگی بچه ها چشمگیر بود . یکی از عذابهای ما در زندان رفتن دستشوئی بود که در عرض نیمساعت میبایست همه به توالت بروند ، میگفتیم : اول دستشوئی ، دوم سجود ! ( با اشاره به اول وجود دوم سجود ) . یکی دیگر از مشکلات ما با توجه به گرمای تابستان جوش زدن بغل پاها بود که درد و سوزش شدیدی را متحمل میشدیم ، دراز کشیدنها بدون کوچکترین حرکتی موجب آن بود . برای حمام رفتن ، حمامهای واجب ، هر کسی صبح زود میتوانست در خواست کند با دوش آب سرد ، دوش بگیرد یک دوش برای 65  تن بود و دو تا توالت . گویا زندان منکرات آنطور که میگفتند متعلق به ضد انقلابی های فراری بود یک ساختمان معمولی برای دو سه نفر بود که دهها نفر را در آن جای داده بودند ، شبها پای ما روی کتف افرادی بود که در وسط اطاق میخوابیدند یا روز ها کتابی دراز کش بسر میبردیم .

اولین باری که بعد از دو هفته با چشمان بسته به حمام برده شدم که در کنار درب و اطاقمان قرار داشت ، زندانیان عادی منکرات در اطاق بغلی از زیر گونیهایی که بعنوان درب گذاشته بودند با کنجکاوی بما نگاه میکردند ، در حمام با شهید عسگر قاسمپوری که بعدا زیرشکنجه شهیدشد دوش گرفتم ، من با لباسم خودم را خشک کردم ولی عسگر حوله خیلی شیکی از بیرون برایش فرستاده بودند و مسواک تر و تمیزی هم داشت ، مثل اینکه خودش هم متوجه شده بود بمن گفت بیا بگیر خود تو خشک کن که از او تشکر کردم و ما را باطاق زندانیان بر گرداندند. سید عسگر قاسمپوری سیاه چرده و آرام بود ، دانشجو بود و مهربانی از او میبارید ، وقتی تیر باران شد برادر معلولی داشت که وقتی پیکر سوراخ سوراخ شده وی را دید وحشت کرد و از غصه جان داد. ( سازمان مجاهدین در لیست منتشر شده اعدامیها که در سال 64 انتشار یافت علت مرگ عسگر را زیر شکنجه عنوان نموده است ) .

در اینجا باید نکته یی را خاطر نشان کنم که اکثراّ امراله نوروزیان و دیگر نگهبانان پاسدار را برادر صدا میزدند و آنها نیز ما را برادر و یا برادر فلانی خطاب میکردند ، تحلیل آنها این بود که هنوز جرم شما محرز نشده است و در برابر اصرار بیگناهی بعضی ها میگفت : اگر بیگناهید که بالاخره آزاد میشوید اگر انقلاب و امام را دوست دارید باید تحمل کنید .

در این ماه – مرداد  شصت – که یکی از متشنج ترین و نا آرامترین سالهای ایران بود ، مجاهدین که پاسخ مشت را با مشت نداده بودند ، در فاز پاسخ گلوله را با گلوله دادن بودند ، که با توجه  به قتل و عامها  از عهده اش بر نیامدند ، رژیم با تکیه بر جنگ و شعار های تو خالی و مردم فریب فتح کربلا و بیت المقدس ( واقع در اورشلیم ! ) صاحبش را پیامبر میدانست و سربازانش ( پاسدارانش ) را جند اله که بجهاد مشغولندو هر نغمه مخالفی را کفر و هر حرکتی را فساد فی الارض اعلام میداشت و با سرکوب آزادیها خود را مؤید اسلام و اسلام یعنی رژیم جمهوری اسلامی و شخص خمینی ، مخالفت با خمینی یعنی مخالفت با خدا و دین و پیامبر ، پاسداران و بسیجیان ما را آمریکائی و مخالف پیامبر و ضد امام سیزدهم میدانستند.اری ماقرون وسطارادرایران تجربه میکردیم.

                               معاون زندان – حیدری     

 معاون نوروزیان ، پاسداری اهل قادیکلاه بنام شیروان حیدری بود ، او در حقیقت دوازده سال قبل از شروع جریان دوم خرداد ، اصلاح طلب و دوی خردادی بود ! بر خلاف دیگر پاسداران ، وی خوش اخلاق و همیشه لبخند بر لب داشت وقتی او درب زندان را میگشود و صدایش را میشنیدیم که میگفت : چشم بند ها را باز کنید ! " حکم گشایش و نفس راحت کشیدن را برای ما داشت روزی به شعبان مهدیپور که ایام کودکی با وی بزرگ شده بود ، گفتم که وی خوش اخلاق است ، که پاسخ شنیدم : تو از کجا میدونی که وی تیر خلاص نمیزند ؟ . "  . کار پاسدار حیدری معاون سر پرست زندان منکرات  شوخی و روحیه دادن بزندانیان بود ، در کنار جنایتی که انجام میداد.( طبیعی بود که نقش معاون زندان بودن در آن اوضاع و احوال یعنی شریک جرم و جنایت بودن .)

اوائل انقلاب دسته یی از مجاهدین در قسمتی از جنگل های قائمشهر در حال جنگل پیمائی بودند که بدسته یی از پاسداران که آنها هم در حال تردد در جنگل بودند بر خورد میکنند ، پاسداران اسامی مجاهدین و و نامهایشان را میپرسند که شعبان مهدیپور نام خود را عمدا طبق قراری که مجاهدین داشتند عوضی میگوید شیروان حیدری که در بین آنها بود ، با اینکه شعبان را میشناخت ، سکوت میکند و چیزی نمیگوید .

حیدری کلاشینکف بدست در حالی که پایش گچ گرفته بود روبروی ما نشسته بود و این قضیه را تعریف میکرد ، گرمی هوا باعث شده بود تا درب عقبی را که من و دیگران در این گوشه اطاق نشسته بودیم ، باز نگهدارند و ما از پشت میله ها با حیدری صحبت کنیم ، گویی از چیزی ناراحت بود یا احساس شرم میکرد ، او قبل از شروع بگیر و ببند ها علیه هواداران گروههای سیاسی فعال بود ، نام او در نشریه مجاهد سالهای اول انقلاب نیز آمده بود .

                                        اولین نادم و جاسوس و خائن

 مردادسال شصت   لطیف جهانی ، هوادار سازمان مجاهدین که در چار چوب تشکیلات نبود و از دور سمپاتی داشت اولین نادمی بود که دست بهمکاری با پاسداران و نگهبانان زندان قائمشهر زد . یکبار هنگام کتاب فروشی در خیابان تهران ( شریعتی ) به نزد من آمد و با من صحبت کرد ، من از اتحادمجاهدین با بنی صدر انتقاد کردم که او دفاع میکرد ، در زندان این قضیه یادش بود و میگفت حق با تو بود! که تحویلش نگرفتم و با او حرف نزدم ، او در سمت دیگر اطاق میخوابید و موقع نوبت توالت فرصتی گیر آورد با من صحبت کند . هراز چند گاهی بویژه شبها قبل از اعلام خاموشی در زمانیکه چشمهای ما بسته نبود وی را صدا میزدند و میرفت تا گزارش روزانه را به پاسداران بدهد و علیه ما خبر چینی کند. از نفرت ما نسبت بخودش مطلع بود ، از همه میترسید بویژه وقت خاموشی که او را بقتل برسانیم ، یکبار نوروزیان بهمه تشر زد که شما ها کاری کرده اید که این بیچاره جرأت ندارد در اینجا بسر ببرد . لطیف جهانی خوشبختانه از روابط سازمان مجاهدین در قائمشهر اطلاعات چندانی نداشت و تنها هنرش این بود که بتواند اولین نادم و جاسوس در زندان باشد . تا آنزمان بعضی از بچه های زندانی اطلاعاتی داده بودند یا کمی کم آورده بودند یا پاسیو شده بودند ولی در زندان بجاسوسی نمیپرداختند یا خبر چینی آنهم علنی نمیکردند و با رژیم مرزبندی مطلق داشتند .

لطیف گویا نامزد هم داشت و در شغلی نظامی هم بود ، میخواست تن بهر کاری بزند تا آزاد شود ، مو های مجعد و قد بلندی داشت ، بالاخره آزادیش را با فروختن خود خرید ،  در آنزمان در خیابان شریعتی اقامت داشت از طرف دیگر شنیده بودیم دختری بنام سیما که در زندان مرکزی کمیته بسر میبرد و عنصر فعالی هم بود ، دست به خیانت زد و خیلی ها را معرفی کرد و لو داد ، آنروز ها بحث وی زیاد مطرح بود و ما جست و گریخته چیز هایی میشنیدیم که صحت و سقم آن به تحقیق احتیاج داشت . فکر نمیکنم اهل قائمشهر بوده باشد ، بهر صورت شناخت و توضیحات واضح تر این قضیه را خود مجاهدین باید بهتر بدانند . بسیاری از مردان مجاهد توسط وی لو رفتند ، برخلاف ماهها و سالهایی که در پیش بود . در آن اوضاع سیاه سال شصت، هر کدام از فعالین و هواداران سازمان مجاهدین  که دست بهمکاری با عوامل رژیم میزدند  نقشی کلیدی میتوانستند در شناخت رژیم نسبت به روابط تشکیلات سازمان داشته باشند ، چرا که رژیم هیچگونه شناختی نسبت بروابط تشکیلاتی مجاهدین نداشت و همکاری یک فعال این سازمان میتوانست از نظر اطلاعاتی دامنه وسیعی داشته باشد . بویژه شناسائی نیرو ها و افراد و سطح فعالیتهای آنها آنهم در یک شهر کوچک . هر چند رژیم خمینی به صغیر و کبیر رحم نمیکرد ولی معادله اشراف نداشتن رژیم بر سازمان وگروهها را تسهیل میکرد و میتوانست گرههای کوری را بر چشمان رژیم بگشاید .

عوامل رژیم آنچنان ساده لوحانه بر خورد میکردند که اگر کسی ریش داشت و قیافه یی شبیه آنها داشت را حزب اللهی فرض میکردند ، که البته بمرور زمان تجاربشان در عمل بالا رفت و شناخت بیشتری نسبت بگروهها پیدا کردند ، بصورتیکه بعد از گذشت بیش از دو دهه از حاکمیت سرکوب و اختناق ، شناخت رژیم نسبت بگروهها بیشتر از شناخت بعضی از گروهها نسبت به رژیم شده است ! .

بعد از اوج گیری عملیات مجاهدین ، ساعتی که چشمان ما بسته نبود فردی وارد اطاق شد که فکر کردیم یکی از دستگیر شدگان جدید است ، که بعد از لحظاتی همه ی ما خندیدیم و هم نوروزیان مسئول زندان ! وی کسی جز نوروزیان نبود که ریش خود را اصلاح کرده بود و با گذاشتن سبیل شبیه هواداران مجاهدین شده بود ، با لبخند گفت : منهم مجاهد شده ام ! " .

 سه تن در زندان بودند که سیاسی نبودن و اتفاقی آنها را دستگیر کرده بودند ، نا راحت و معترض بودند ، در حدود دو هفته یی نزد ما درست دم درب نشسته بودند و هر وقت که درب یا دریچه کوچک بند را باز میکردند آنها میگفتند : کی ما را آزاد میکنید ؟ " یکی از آنها که جلال و جبروت نوروزیان را دیده بود گویا او را میشناخت با تعجب و انگشت بدهان پرسیده بود : تو کی اینجوری شدی ؟ ! " از همین پرسش فردی که وی را میشناخت میتوان پی برد که نوروزیان در چه سطح اجتماعی و فرهنگی بود و چه نقشی در جامعه داشت . البته نوروزیان کارگذاراخوند ها و عناصر پشت پرده از دادستانها و حاکمین شرع گرفته تا فرماندهان سپاه پاسداران بود ، که خودشان را نشان نمیدادند ،امثال نوروزیان مبارزین و مجاهدین را تیرباران کرده بود ند، اما این دستورات خمینی ،رفسنجانی و خامنه یی و موسوی اردبیلی و خوئینی ها و دیگران که از مقامات بالای رژیم را تشکیل میدادند بود که اجرا میگردید .

 امثال لطیف جهانی هوادار مجاهدین که دست بهمکاری با امثال وی زده بودند نه از روی ایمان و پی بردن به خطا که از روی ترس و حفظ جان بود . یعد از چند روز لطیف جهانی از ترس شبها میرفت نزد پاسداران میخوابید ، شیروان حیدری که نرمش بیشتری از خود نشان میداد هر بار که درب زندان باز میکرد با صدای بلند هر کدام از ما را خطاب میکرد و میپرسید : نظر شما راجع به لطیف جهانی چیه ؟ ! " . چون پاسخ مشخص بود ، همه سکوت میکردیم و لبخند معنی داری میزدیم ، آنگاه خودش هم میخندید ، هر روز قسمتی از کارش این بود که از یک زندانی میپرسید : نظر تو راجع به لطیف چیه ؟ . ما هم از این حرفش که به نفع ما بود و حیدری قصد تمسخر لطیف را داشت ، لذت میبردیم ، با توجه به نقش کلاهی در انفجار دفتر حزب جمهوری اسلامی که بعنوان نفوذی عمل کرده بود در آنروز ها بعضی ها تسامح پاسدار حیدری را دال بر نفوذی بودن وی گذاشته بودند. وی بعد ها در جبهه های جنگ کشته شد که شایع شد خودشان او را از بین بردند ، وی پسر عمویی بنام سیف اله حیدری از فعالین مجاهدین داشت که نزد ما بسر میبرد ، گویا توسط برادران حزب اللهی اش دستگیر شده بود. بعد از تیرباران سیف اله حیدری ، شیروان حیدری فوق العاده ناراحت بود و به سران مجاهدین ناسزا میگفت که آنها باعث شدند تا شما ها در اینجا بسر ببرید ، پیراهن سیاه پوشیده بود و با ناراحتی بما گفت که از کودکی با سیف اله بزرگ شده بود .

سیف اله حیدری قیافه مظلومی داشت ، در زندان یکی از هواداران مجاهدین بنام براتعلی قلی پور که او هم اهل قادیکلاه بود از نزدیک سیف اله را میشناخت و به او خیلی علاقه داشت ، شدیدا بر افروخته شده بود ، از سقف زندان کابلی آویزان بود که لامپی نداشت ، براتعلی هر بار که اجازه قدم زدن در اطاق را داشتیم محکم با دستش بر کابل مینواخت و کابل به سقف بر خورد میکرد و صدای گوشخراشی با توجه به سکوت مطلق اطاق تولید میشد که چند بار مورد اعتراض بچه ها قرار گرفت و جر و بحث با او پیش آمد ، بعد از شنیدن خبر اعدام سیف اله ، براتعلی هر چه محکم تر بر کابل مینواخت و برای اولین بار کسی باو چیزی نگفت و او را بحال خودش گذاشته بودند ، بخودش میگفت ، بصورتی که همه میشنیدند : وقتی سیف اله را کشتند ، دیگه هر چه میخواد پیش بیاید ، بیاید. " منظورش اینبود که مقاومت تا به آخر در راهی که سیف اله رفته بود ، براتعلی هنوز صورتش مو در نیاورده بود و نو جوان بود  صورتی کشیده و پهن داشت و با حزب اللهی ها در زمان فعالیت سیاسی خیلی در گیر شده بود ، یکبار دختر بچه یی دو سه ساله را به بند راه دادند گویا خواهر زاده او بود که بوی عادت کرده بود ، همه ما ابراز شادی و خوشحالی کردیم وی بچه را بر روی دستانش گرفت و در هوا نگهداشت او را بوسید و دو باره از طریق پنجره بالای سر ما به بیرون تحویل داد .

                                        یک قوطی بستنی

 در آن گرما یک قوطی کوچک بستنی فرستاده بودند ، ورود بستنی کار نگهداری از آنرا مشکل میکرد چون یخچال نداشتیم ، هندوانه و خربزه را میشد نگهداشت ولی بستنی مشکل بود ، تا آن زمان هر وسیله یی که از بیرون میرسید یکراست به گوشه یی ازاطاق که نمناک و سایه گیر بود فرستاده میشد تا همه از آن استفاده کنند ، بستنی برای براتعلی رسیده بود وی قاشق کوچکی را بر داشت  و به حدود پنجاه و پنج زندانی اطاق  از اینطریق یک قاشق بستنی داد ، همه زندانیان دهانشان را با خنده باز نگهداشته بودند تا براتعلی با قاشق کوچک بیاید ، کار های این چنینی روحیه ما را که همه زیر اعدام بودیم بالا میبرد ، براتعلی فقط بمن و مسعود اورنگ دو تا قاشق داد ، از اینکه بر خوردم با محیط پیرامونم خوب بود و امثال وی بمن علاقه نشان میدادند احساس شعف بمن دست میداد ، مسعود اورنگ و محسن قامتی، میگفتند تهرانی هستند و فارسی صحبت میکردند ، حتی یک کلمه مازندرانی بر خلاف بقیه زندانیان صحبت نکردند ، مسعود اورنگ میگفت : برای دیدن عمه اش بگرگان آمده بود ، شعبان . ش که بعد ها آزاد شد و کارگر کارخانه نساجی بود با شوخی هایش موجب روحیه گرفتن زندانیان میشد وی بجای اورنگ ، اورنج صدا میزد آنهم با لهجه انگلیسی ، اورنگ در حقیقت عادل حقانی  از شهر بابل بود که چند ماه با نام قلابی دوام آورد تا اینکه از طریق یاران سابق که بریده بودند ، لو رفت ، وی یکی از نزدیکترین دوستانم در زندان هفده شهریور بود و تا زمان جدا کردن وی برای اعدام در کنار همدیگر کتابی میخوابیدیم که بعدا بدان اشاره  خواهم کرد. شهید براتعلی با اشاره به شهید عادل حقانی که در گوشه یی از بند نشسته بود به آرامی میگفت : یادش بخیر آنروز هایی که در نشستها برای ما صحبت میکرد . حالا همه ی ما در اینجا بسر میبریم . . . " و با تأسف سرش را تکان میداد . اوائل مرداد تا هفده شهریور با هم بسر برده بودیم. سیف اله حیدری پیش تر اعدام شده بوده براتعلی قلی پور نیز در شانزده مهر تیرباران شد .

                                           سیلی و کابل

جرم اکثر زندانیان هواداری از سازمان مجاهدین و درگیری بخاطر فروختن نشریه بود ، آنها نه کسی را کشته بودند نه سلاح بدست گرفته بودند ، رژیم خمینی معتقد بود و پاسدار نوروزیان تأکید میکرد که : سازمان – وی همیشه از مجاهدین تحت عنوان سازمان یاد میکرد – اسلحه دست گرفته و ما هم چاره یی نداریم . . . " ( منظورش از چاره یی نداریم اعدامها بود! ) ، میگفتند : ما به رهبری مجاهدین که چند تن هستند دسترسی نداریم ، شما سازمان را بزرگ کردید ، شما را از بین میبریم تا سازمان از بین برود " .

 روزی نا خواسته از جایم بلند شدم ، بدون اینکه به بیرون نگاهی بکنم – جای من زیر پنجره انتهای اطاق بود – شیروان حیدری که نوبت پاسداری اش در زندان بود مرا دید و بخیال اینکه دارم حیاط و دیوار زندان را نگاه میکنم با عصبانیت نزد من آمد و سیلی محکمی بیخ گوشم زد ، من شروع به سر و صدا کردم و در مقابل اعتراضم مرا کشان کشان به بیرون سمت اطاقی که بین زندانیان عادی و ما قرار داشت برده و کیسه یی آورد تا سرم را در آب فرو کند و شروع کرد به کابل زدن ، من تا آن موقع کابل نخورده بودم ، یکی که به زیر آرنجم خورده بود خیلی سوزش داشت و تا چند هفته اثرش با غده یی که بوجود آورده بود اذیتم میکرد ، تا اینکه یکی دو تا از پاسداران و زندانیان عادی در اطاق مجاور مرا از دستش در آوردند و گفتند ایندفعه اونو ببخش ! – بعد به سلول بر گردانده شدم ، روزی که در سر صف منتظر توالت رفتن بودم ، حیدری با شوخی از من پرسید : نظرت راجع به لطیف چیه ؟ - من که هنوز سیلی و کابل یادم نرفته بود گفتم نظرت راجع به کتک زدن چیه ؟ قیافه اش درهم شد و گفت|: نمیبایست به بیرون نگاه میکردی.

یکروز که چشمان ما باز بود شیروان حیدری ضامن کلاشینکف را رها کرده بود و کلاشینکف را سمت ما گرفته بود ، فکر کردم الان شلیک میکند و راحت میتواند بگوید اتفاقی بود گفتم : لطفا سمت کلاش را آنطرف بگیرید چون امکان دارد تیر خارج شود " وی گفت : چقدر ترسوئی ! مبارزه یعنی همین دیگه . . . " . بعدا از طرف بچه ها بخاطر حرفم مورد انتقاد قرار گرفتم ، انتقاد دیگری که بمن شد و درست بود اینبود که وقتی نام مرا صدا میکردند دستم را روی طاق پنچره گذاشتم تا یک محتوائی را که از بیرون برایم فرستاده بودند بگیرم ، انجیر در آمده بود و پدرم از باغ انجیر نو بر کنده بود و میدانست که به میوه جات علاقه دارم برایم فرستاده بود ، وقتی بسته را گرفتم نا خود آگاه بدون اینکه حس کنم به همه زندانیان تعلق دارد ، یکی را بر داشتم و در دهانم گذاشتم ، روز بعد شعبان مهدیپور از من انتقاد کرد که کارت درست نبود چون متعلق به جمع بود " حرف این شهید درست بود و حب شکم و علاقه من بمیوجات کار دستم داده بود ! خودم از عملی که از من سر زده بود ناراحت شدم .

    تشکیلات مجاهدین در زندان توسط محسن قامتی ، مریخی ، نیک زاد مشهدبان و بویژه فعالیتهای ارزنده حسین شکری اداره میشد ، محسن قامتی که با نام مستعار و قلابی خودش را معرفی کرده بود و پاسداران او را نشناخته بودند ، خودش را به کم حرف بودن و ساده لوحی و غیر سیاسی بودن زده بود و علنا نقشی نداشت و پشت پرده کار میکرد ، حسین شکری همیشه با باز شدن درب یا دریچه زندان حرفی برای گفتن داشت و با ذکر : برادر امراله ( نوروزیان ) حرفهایش و خواسته های ما را بیان میکرد ،روزی نوروزیان گفت شما اینجا را حمام زنانه کرده اید صدای شما تا خیابان میرود ( منکرات در کنار کوچه یی روبروی مقر پاسداران در خیابان بابل – قائمشهر قرار داشت - ) اگر قول بدهید حرف نمیزنید ، چشمانتان را باز کنید. ( چشم بند ها را بر دارید. )

 روزی وقتی با چشمان بسته دراز کشیده بودیم دستم به چیزی بر خورد ، وقتی فشار دادم دستم به پای نوروزیان خورده بود ، آمده بود کنار من و شهید مهدیپور تا بشنود که ما چه میگوئیم ، بلافاصله گفت :چشمها را باز کنید".  دیدم او در کنار ما در میان تن های دراز کشیده ایستاده است . فرهاد جبلی بجای بستن چشم بند ، حوله یی بزرگ روی سرش میانداخت ،روزی  نوروزیان رفت حوله را بر داشت و با لحنی اعتراضی و با عصبانیت گفت : این دیگه چه مسخره بازیه ؟ چرا چشم بند نمیزنی ؟ فرهاد گفت: سرم درد میگیره نمیتوانم چشم بند بزنم . نوروزیان حوله را انداخت و چیزی نگفت و تعجب کردم که وی را نزد . شایع بود که در تفتیش از منزل فرهاد جبلی کارت الفتح گیر آورده اند ! از آن شایعاتی که از کاه کوه میساختند ، چنین شایعاتی که اساس درستی نداشت چه بسا موجب اعدام عده یی شده بود ،  " میگفتند "  وی توسط یکی از بچه های فعال سازمان در قائمشهر بنام س ضربه خورده بود ( بر طبق شایعه)س برادری داشت  که بعنوان بسیجی در ارگانهای رژیم نفوذ کرده بود ، در عملیات هجوم بمقر بسیج قائمشهر ( هتل طعام پلا ) باتفاق نفوذی دیگر ( رزاق پور که او هم دستگیر و اعدام شد. )  بفرماندهی بهروز فلاحپور شرکت جسته بود که منجر به کشته شدن مسئول بسیج قائمشهر و چند   تن دیگر شده بودند ، س در زندان هفده شهریور سر و کله اش پیدا شده بود ، از طریق او رژیم باطلاعات و شناسائی های ارزنده ای دست یافته بود . ( البته آنطور که شایع بود  ، واقعیات بعد از سقوط نظام آخوندی روشن خواهد شد .) شبی که در زندان هفده شهریور در کنار من آمده بود تا بخوابد ، دل بدریا زدم و پرسیدم برای چی توبه کردی ؟ میگفت : برای چی و برای کی بمیرم ؟ مگر نمیبینی هر هفته چندین تن اعدام میشوند و مردم خیالشان نیست ، بمیرم که چی بشود ؟ من اگر خون رجوی را بخورم سیر نمیشوم ." گفتم رجوی را میگذاریم کنار کار هایش همه خطا ولی رژیم چی ؟ مگه اینها کارشان درست است ؟ اینها را که نمیتوان قبول داشت. " س سکوت کرد و حرفی نزد ، او روز بعد از نزد ما رفت و دیگر ندیدمش ، بعد از مدتی آزاد گردید . پدرش معلم بود و دو برادردر قائمشهر برای مجاهدین فعالیت داشتند ، برادرش  را روزی میان چماق بدستها که در حال تظاهرات و شعار دادن بود دیده بودم و نمی دانستم نفوذی است ، فرهاد جبلی در نوزده بهمن تیرباران شد ، برادری داشت که هنگام سربازی در گیر شد که اونیز شهید شد و نیز برادری بنام مولا که در سالهای اواخر شصت در انتهای پل هوائی مغازه یی باز کرده بود ، اودستگیر و تیرباران شد ، این هر سه شهید در مجاور محله زندگی میکردند .

     آنهائی که اهل مجاور محله بودند جرمشان دو برابر بود ، نفرتی که در دل حزب اللهی ها نسبت به مجاهدین بود نیز دو برابر بود ، رژیم معتقد بود مجاور محله باید از ریشه پاکسازی ( قتل و عام ) شود. بیجهت نبود که چون کار رژیم تماما بر عکس بود نام مجاور محله را به محله شهید بهشتی تغییر داد . کمتر کسی میتوانست اهل این محله باشد و راحت از دست ماموران رژیم در رفته باشد. قائمشهر سمبل مقاومت شهر های ایران در برابر رژیم ارتجاعی مذهبی خمینی بود انها هرسرکوبی را درقائمشهر چک  کرده انگاه در ایران اجرا میکردند، میبایست نیست و نابود گردد تا این الگو باقی نماند ... مجاور محله قلب قائمشهر بود و مسجد حنیف این شهر حکم کعبه را داشت .

 چندین بار برای سرشماری بمیان ما آمدند و گذشته از محل سکونت از هویت گروهی و سازمانی ما پرسیده بودند ، در پاسخ همه گفتند : سازمان یا منافقین و تعداد نادری مجاهدین گفته بودند ، طبیعی بود در آن اوضاع و احوال کسی نمیخواست و نمیتوانست مجاهدین بگوید که معنای مرگ بر خمینی بود ، در زندان هفده شهریور فقط یک تن بنام غلامی " مجاهدین " گفت که دیگر ندیدیمش و او را از بقیه جدا کردند و بردند (بعدها اعدام شد.) وقتی از من پرسیدند گفتم :من پیرو اندیشه شریعتی هستم ." که نوروزیان با همان لحن قیصریش گفت : گروه جدیدی اختراع کرده یی ؟ که همه زدند زیر خنده ، نوشتند آرمان مستکبرین ( بجای آرمان مستضعفین ) در آنزمان شاید یکی دو بار ریشم را اصلاح کرده بودم ، موقع حاضر و غائب که ساعت ده خاموشی اعلام میشد چون برادرم نیز اشتباهی بدون هیچ ارتباطی با گروهها دستگیر شده بود در آنجا بسر میبرد بعد از بردن نام من ، ریش را اضافه میکرد تا من حاضر بگویم چون برادرم ریش نداشت و من ریش داشتم ! .

                                                   اولین ملاقات

 شبی در حالت دراز کش کف زندان منکرات ، که چشمانمان باز بود ، از روزن پنجره توانستیم در آسمان سیاه ستاره ای  ببینیم .خیلی خوشحال شدیم . در این مکان که در حدود بیشتر از چهل روز بسر بردم ،  دو سه بار ملاقاتی بمن دادند ، اولین بار که مادرم و خواهرم را دیدم ، مادرم بمن میگفت : پسر جان تعهد بده بیا بیرون چون رجوی و بنی صدر از ایران رفته اند ! پاسداری درست در میان ما ایستاده بود و هر حرفی را که خانواده هایمان بر زبان میآوردند بنا بدستور نوروزیان یاد داشت میکرد ، چون خودم را غیر مرتبط با سازمان مجاهدین معرفی کرده بودم گفتم بمن چه مربوط که از ایران رفته اند ، من چیکار کنم ؟ " ، بچشم خودم دیدم که نوروزیان به پاسداری که خودش را از میان یک زندانی و ملاقاتی ها کنار کشیده بود – از روی شرم و خجالت – نهیب زد که چرا عقب رفتی لامصب بیا بنویس ! و خودش رفت جلو یاد داشت میکرد ، خانواده ها نیز ناشیگیری کرده بودند و بعضی از آنها مسائلی را مطرح میکردند که جنبه اطلاعاتی داشت ، بعضی وقتها نیز بدون اینکه نوبت ملاقات باشه اگر کسی میآمد ملاقات باو اجازه ملاقات میدادند ، یکبار خواهرم بملاقاتم آمده بود ، پاسداری که نگهبانی میداد پرسید از نوروزیان که برای مهران ملاقات آمده اند ، و صدای آنها از دور بگوش ما میرسید چون با صدای بلندی از نوروزیان که احتمالا دور از وی بود پرسیده بود ، نوروزیان گفت : باو ملاقاتی بده چون پرونده اش سبک است ! " . با این حرف  از وضع پرونده ام با خبر شدم .

همانطورکه قبلا هم نوشتم،خط بر خورد رژیم با نیروهایی بود که مقاومت مسلحانه میکردند و نیز اینکه حساب مجاهدین را میرسیم بعد بقیه! "  ، گروههای پیرو اندیشه شریعتی ، بجزگروه فرقان، مبارزه مسلحانه را کار توده ها میدانستند نه کار پیشگام و پیشتاز و از طرفی پارامتر جنگ ایران و عراق و بهره برداری تبلیغاتی رژیم از این مسئله و نیز در اختیار داشتن قوای اقتصادی و غیره . . . ،ترور مهره های رژیم را موفقیت آمیز توصیف نمیکردند ولی در عین حال پشتیبانی از نیروهای مبارزرا وظیفه مبرم و انقلابی خود در مبارزه با ارتجاع مذهبی و قرون وسطائی میدانستد ، و بیشتر بکار تئوریک برای تدوین ایدئولوژی اسلام اهمیت میدادند و اسلام باز مانده را پس مانده نظامهای فئودالی میدانستد . رژیم هم انهارافرقانی میدانست که اسلام رامنهای روحانیت میدانند.گروههای پیکار،اقلیت،مجاهدین درراس برنامه نابودسازی اخوندهاقرارداشتند. 

در زندان بعد از اتمام ماه رمضان ما فقط نان و هندوانه میخوردیم ، متاسفانه یک توالت برای دهها تن بود که بعد از چند روز پر شد و کثافت آن از درب توالت نیز بسمت بیرون سراریز شده بود ، بعد از مدتی آنرا تخلیه کردندودوتوالت تازه زدند، ولی مشکل همچنان باقی بود ، فقط یکبار اجازه رفتن به توالت داشتیم که ظرف این هشت ساعت بچه ها دیوانه میشدند ، به اسهال دچار شدم و چاره یی جز رفتن بدستشوئی نبود ، در زدم و نگهبان را صدا زدم و گفتم که بیمارم و باید حتما به توالت بروم ، با غرو لند اجازه داد وقتی به بیرون از بند رفتم نوروزیان مرا دید در کنار او رئیس کمیته قائمشهر اسماعیلی بود که کلاشینکفی بر دوشش آویزان بود ، وقتی مرا دید نوروزیان گفت : برادر ( فلانی ) که نزد شما بود .بعدش خطاب بمن با لحن لمپنی گفت : جفت کرده است ! ( وقتی فهمید اسهال دارم چنین حرفی زد .) خوشبختانه حالم زود خوب شد و از زجر نجات پیدا کردم .

کله مختار اسماعیلی با باند سفیدی پیچیده شده بود زخمی بود نمیدانستم چرا ؟ ما برای خوردن هندوانه و بریدن نان ، از چندین چاقو استفاده میکردیم ، غذای ما در مقر پاسداران تهیه میگردید ، با توجه به نفرتی که از ما داشتند تهیه غذا و آشپزی برای ما موجب عذاب و نا رضایتی آنها بود خصوصا شستن ظروف غذای ما . که ذکر کردم سهمیه را حذف کردند .

روزی بدون اینکه ما بدانیم موضوع از چه قرار است نوروزیان آمد و گفت : چاقو ها را تحویل بدهید فقط یک تن میتواند با قبول کردن مسئولیت آنهم موقع غذا خوردن از چاقو استفاده کند ، هر گونه شئ تیز را باید تحویل بدهید و گر نه خود دانید " . چاقو ها را گرفتند بردند .  

                  حمله یک زن دلیر به رئیس کمیته شهر     

چون هر بار نیرو های دستگیر شده جدیدی میآمدند ، خبر های تازه یی هم بما میرسید با خبر شدیم شیر زنی مجاهد بنام حوا برزگرازاهالی چمازکتی در زندان کمیته ، بقصد مجازات مختار اسماعیلی باو حمله کرده بود ، با چاقو بسرو صورت اسماعیلی زده بود که فریاد وی موجب شد نگهبانی سر رسیده اورانجات می دهند...، این خبر وقتی بما رسید ، قضیه جمع کردن چاقو را نیز دریافتیم و نیز فهمیدم برای چه سر مختار اسماعیلی باند پیچی شده بود .(درزندان شایع شده بودکه حوارابه رگباربستندکه البته اورادرمهرماه تیرباران کردند. )

 مجاهدین فکر میکردند ، رژیم خمینی بزودی سرنگون خواهد شد و روز شماری برای سقوط را شروع کرده بودند . البته امید داشتن مثبت و سازنده است ، ولی باید واقع بین بود و دچار توهم نشد که به ضد آن مبدل خواهد شد ، چه بسا عده یی با دراز مدت شدن مبارزه برای سرنگونی گلیم خودشان را از آب بیرون بکشند و اعلام کنند : دیگه رژیم سر نگون بشو نیست ، خدا حافظ مبارزه! ، گویا احساس مسئولیت داشتن در قبال توده های محروم و نجات آنها و نیل به آزادی میهن فصلی است . . . چه بسا یک مبارزه چندین نسل طول بکشد ، چرا که انقلاب بدون شعور و آگاهی فاجعه خواهد بود و باید سالها در دل عمل کار و مبارزه کرد و جهاد پیشه نمود ، تا بآزادی دست یافت . آزادی هیچگاه مفت بدست نیامده است . کدامین ملت و کدامین جامعه بدون عبور از صبر و تلاش به آزادی رسیده است ؟

 یکی از مسائل عمده یی که در زندان در ماههای مرداد و تا هفده شهریور همه را بخود مشغول ساخته بود ، بیماری شعبان مهدیپور بود ، وی پس از دستگیری به کمیته قائمشهر انتقال یافت ، بعد از شکنجه و سه یا چهار روز ماندن در آنجا باتفاق چند تن دیگر نزد ما یعنی زندان منکرات آورده شد ، ش . ش که بعد از چند ماه آزاد شد میگفت خودش با چشمانش دیده بود که کمیته چی عباس طالبی – اهل وسطی کلاه مقیم کتی سر که بعد ها در جبهه کشته شد – روی سینه اش نشسته بود ، شعبان مهدیپور ظاهرا دچار تنگی نفس شده بود و بیهوش بر زمین میافتاد و نیز تا زمانیکه تقریبا نیم ساعت طول میکشید حالت عادی پیدا کند کار های عجیب و غریبی انجام میداد مثلا عینک شهید گیلانی را بر میداشت بچشم میزد ، یا یکبار وقتی نوبت توالت بچه ها بود ، وقتی درب توالت را باز کرده بودند مشاهده نمودند که وی در توالت بیهوش افتاده است . او اولین کسی بود که به بیمارستان منتقل شد و دو باره بمیان ما بر گشت ،شاید میتوانست فرار کند ولی فرصت فرار را از دست داد ، شاید گمان میبرد بخاطر بیماریش که بر اثر شکنجه بود از اعدام نجات خواهد یافت که اینطور نبود و در بیست وپنجم شهریور اعدام شد ، همسرش که بار دار بود بعد از چندروزپسری بدنیا آورد که بنا به خوابی که یکی از زنان اهالی محله اش دیده بود شعبان نام نهادند تا محله شان خالی از شعبان نماند .

                                                 گریه سر پرست زندان   

 با فشار های جسمی و روحی حاکم بر زندان برادرم بیهوش شد او از زمره کسانی بود که برای اولین بار ملاقاتی گرفت و سه تا از بچه هایش را دید بعد از یک روز که حالش جا آمده بود از من پرسید آیا بچه هایش نیز به ملاقات آمده بودند ؟ گویا حواسش نبود وقتی او را بخاطر مریضی بخارج از اطاق زندان و بمحوطه دیگری منتقل کرده بودند شعبان مهدیپور نیز در آن نزدیکی دراز کشیده بود ، شنیده بود که امراله نوروزیان با مقامات بالا تماس گرفته بود و اصرار داشت که برادرم را بخارج از زندان یا بیمارستان منتقل کنند ولی آنها گفته بودند : بدرک که سقط میشود . نوروزیان گوشی تلفن را گذاشت و با عصبانیت گفت ، طاغوت شده ! ( منظورش این بود که مثل زمان شاه ظلم و جنایت وجود داره ! – بعد از آن شروع بگریستن کرد ) .

این قضیه را شعبان مهدیپور برای ما تعریف کرده بود و موجب تعجب ما شده بود ، که نوروزیان از ظلم و ستم آخوند ها به داد آمده !.

  بعداز مدتی  بار ها شهدای مجاهد خلق غلامحسین مریخی ، غلامپور ، صادق قریشی . . . را برای بازجوئی غیر رسمی برده بودند ، در آنزمان بازجو بابائی اهل جویبار بود ، ریش توپی داشت و فاقد یک عمامه بود ، از آنها میخواستند توبه کنند تا حکم اعدامشان لغو گردد ، بعد از آن در خواست همکاری کردن با آنها و قدم به قدم به حزب اللهی ناب رسیدن بود . از غلامحسین مریخی پرسیده بودند:تو که مسلمانی مرجع تقلید تو کیه ؟  مگر نباید هر مسلمانی یک مرجع تقلید داشته باشد ؟ وی گفته بود : رجوی ! و وقتی از توضیح المسائل پرسیده بودند پاسخ داد : توضیح المسائل من همان کتابهای سازمان و  تبیین جهان " ( از سلسله بحثهای ایدئولوژیکی مجاهدین ) است ". که نوروزیان خنده اش گرفته بود .      

     سید صادق قریشی بعد از ملاقاتی که با خانواده اش داشت و گریه و زاری آنها را دیده بود و احتمالا اصرار آنها را بر ابراز ندامت ، تحت تأثیر قرار گرفته بود ، زیر لب گفته بود : این گریه ها . . .  " چون قریشی اخلاقا نا آرام بود و خصلتا دارای جنب و جوش بود ، در آن اوضاع کار دست خودش میداد ، روزی بعد از جر و بحث با نوروزیان وقتی قصد بر گشتن و نشستن را داشت ، نوروزیان لیوانی شیشه یی را که در دستش بود دیوانه وار سمت او پرتاب کرد و به کله صادق قریشی خورد سرش سیاهی رفت و چون سرش را برای نیفتادن بدیوار زندان چسبانده بود خون یک نوار سرخ بر روی دیوار ایجاد کرد . ما خرده شیشه های لیوان را جمع کردیم ، نوروزیان رفت بیرون و بعدا سر قریشی را باند پیچی کردند ، ولی اثر خون تا مدتها بعد از اعدام اش بر روی دیوار بود و خاطره اش را یادمان میآورد. نوروزیان هر بار قریشی را بعد از اینکه حکم  اعدام وی آمده بود به بیرون احضار میکرد تا او را به تسلیم وا دارد . وقتی وارد اطاق میشد روحیه میگرفت و ورق بر میگشت . در آخرین روز که همه میدانستیم اوضاع بر چه قرار است به شهید مریخی گفتم : بصادق بگو سوره ناس را بخواند . باید از شر خناس به اله پناه ببرد ، مریخی منظورم را فهمید و بصادق گفت ولی صادق گویا متوجه منظور مریخی نشده بود .                    

                     اعلام حکم و بر خورد آنها ، و اعدام اولین دسته  

 جمشید غلامپور اهل آهنگرکلاه  فرد آرامی بود  ، باو گفته بودند: اگر توبه کنی و از راه مجاهدین بر گردی در حکم ات تأثیر خواهد داشت " ،  ولی حکم اعدام از تهران آمده بود و نوروزیان گفت : متاسفانه نتوانستیم حکم را تغییر بدهیم  " !  هر بار که از بازجوئی باز میگشت کار حسین شکری و یکی دو تن از مجاهدین این بود که باو روحیه بدهند تا نادم نشودو یواشکی با او صحبت میکردند تا دست از پایداری در آخرین لحظات بر ندارد که در نهایت بر چوبه دار بوسه زد . در زندان شایع شد که وی در حین حکم اعدام بیهوش شده بود که در همان حال او را برگبار می بندند . صادق قریشی سرود مجاهدین " بشنو آواز یاران را ، یاد آور خونین پیمان را ، بر سینه رزمندگان گل میدهد ،آزادیها ، آزادیها ! . . . " را بآرامی در حالی که اشک در چشمانش بود خوانده بود و آنگاه برای خدا حافظی و رو بوسی از تک تک زندانیان که نشسته بودیم و او نیز نشسته سمت هر یک از ما میآمد ، در آغوشمان گرفتیم و تبریک گفتیم. 

     غلامحسین مریخی با روحیه یی فوق العاده بالا در حالیکه میخندید نخ و سوزنی بر داشته بود و داشت پیراهنش را که پاره شده بود میدوخت ، کا راو که تا ساعاتی دیگر تیرباران میشد برای ما عجیب بود ولی او اینکار را آگاهانه وبرای  روحیه دادن به بقیه زندانیان انجام میداد ، وقتی نزد سیف اله حیدری رسید ، سیف اله گفت : دیگه چه کسی به ما قرآن یاد میده ؟! - آنگاه همدیگر را بوسیدند .

     من تا آن زمان کسی را ندیده بودم که از مرگش تا ساعاتی دیگر خبر داشته باشد و دیدن چهره آنان برایم شگفت آور بود ، چهره هایشان بر افروخته و ملتهب بود . غلامحسین مریخی گویا برای عروسی میرود لبخند زنان گفت : ما باید به مفهوم تکامل پاسخ بدهیم ، مرگ ادامه زندگی در مداری کیفی تر است ، ما جهان را هدفدار میدانیم . . . " . مو های سرش کمی ریخته بود ، سیاه چرده بود . پیراهن سیاهی بر تن داشت . اراده و عزم و غرور از چهره اش میبارید ، سرافراز بود که برای اندیشه و مردمش جان خواهد داد

چون" بابک "درپای دارمغرورواستوار وچون" حسین" درراه ازادی مظلوم باچهره ای برافروخته وملتهب درشوق معبود.

وقتی بمن رسیدند آنها را بوسیدم و بآنها تبریک گفتم .

                         نماز جماعت به پیش نمازی یک اعدامی

 بعد از قطعی شدن حکم اعدام آنها ، وقتی برای نماز ظهر و عصر و نیز نماز مغرب و عشأ قیام کردند ، همه رفتیم پشت سر غلامحسین مریخی و آنگاه قریشی ، نماز جماعت خواندیم آنها پیشنماز ما بودند و ما به آنها اقتدا میکردیم ،ازجمله خطبه وسط نماز را  شعبان مهدیپور خواند . لطیف جهانی نادم و جاسوس ، کاغذ و خودکاری در دست گرفته بود و با پرروئی اسامی را مینوشت تا به نوروزیان اطلاع دهد .

نوروزیان بعد از با خبر شدن وارد اطاق شد و خطاب به مریخی گفت : از کی تا حالا پیشنماز شده یی ؟ مریخی گفت : من پیشنماز نشده ام نمی دانستم که به من اقتدامی کنند"هنوزحرفش تمام  نشده بود که نوروزیان شروع کرد با لگد و سیلی او را زدن و به ما گفت :  خجالت نمیکشید پشت سر یک مفسد فی الارض نماز میخوانید ؟ " . دهها تن به پیکار و نبرد این دو بعنوان نماینده دو خط و دو جریان تاریخی نگاه میکردیم . مریخی که همچنان بدیوار اطاق تکیه داده بود و نشسته بود ، دست امر اله را با غرور کنار زد و گفت :" فعلا میتونی بزنی !"  نوروزیان خشمگین با زانویش به صورت مریخی نواخت ، خون سرازیر شد ، آنگاه بنای فحاشی و ناسزا گذاشت و بعد از تهدیدات چون میدانست در ذهن ما چه میگذرد گفت : بله من نصیری ام ! چی فکر کردید ؟ "  ( = نصیری رئیس ساواک شاه ) . آنگاه شروع به صحبت کرد و گفت : میدانید پشت سر یک منافق نماز خواندن چقدر کفاره دارد ؟ میدانید چه گناهی مرتکب میشوید ؟ . . .

لحظه یی از یادم نمیرود.  شبی که نایلون و کیف شان را برداشته و برای اعدام میرفتند ، ما دست تکان میدادیم و آنها با بلند کردن دست لبخند زنان میرفتند. آنان به تاریخ پاسخ دادند و در عنفوان جوانی از جانشان گذشتند و جاودانه شدند .

از این نکته نیز نگذرم که وقتی نوروزیان مشغول زدن مریخی بود ، معاونش شیروان حیدری که سر و صدا را شنیده بود وارد شد و مانع نوروزیان گشت، نوروزیان میگفت"بخاطر حیدری ، شما رو گرفته و پر رو شده اید . "...

 ارسال محموله ها از بیرون برای زندانیان گاها همراه با نامه های آنچنانی بود ، فردی بنام و . از هواداران آرمان مستضعفین که نزد ما بود ، نامزد داشت ، برادر نامزدش پاسدار بود ، نامه یی عاطفی برای همسرش نوشت. نوروزیان وقتی فهمید نامزد هستند احساسات رومانتیکش گل کرد و بآنها بیشتر ملاقات میداد ، و با تأسف سرش را تکان داد که چرا خود تو اسیر ضد انقلاب کرده ای و گفت : میدانی چه برادر زن (پاسدار ) نازنینی داری ؟ .فردی بنام بهمن از اطراف ساری هوادار گروه راه کارگر در نزد ما زندانی بود ، خواهرش احساسات انقلابیش گل میکند و در آن اوضاع و احوال وحشتناک نامه یی انقلابی مملو از تشویق به مقاومت و نبرد برای او مینویسد از جمله : برادر ! مقاومت ! مقاومت ! " . این نامه طبیعی بود که توسط مسئولین زندان گشوده و خوانده شود ، نوروزیان پرسید : بهمن کجاست ؟ بهمن دستش را بلند کرد و نوروزیان با تمسخر قسمتهائی از نامه را خواند: برادر گشته ای زندانی سیاسی / امان از این غم و از این جدائی . . . مقاومت ! مقاومت !"... و گفت : چیه چرت و پرت برایت نوشته است؟ ما هم خنده مان گرفته بود . بعد از مدتی که پاسداران در حال تجربه اندوزی بودند ، هندوانه ها را قارچ میزدند یا دو نیمه میکردند تا محموله ای در آن ها جا سازی نشده باشد .همن هوادار راه کارگر وقتی بزندان مخفی هفده شهریور منتقل شدیم تحت تأثیر و تحریک همشهریش عیسی فدائی ( هوادار مجاهدین ) قرار گرفت و نادم و جاسوس شد ، که بدان اشاره خواهم کرد .

                                     حسین شکری یک قهرمان

از هواداران راه کارگر دکتر ا- م بود که ما همچنان که بعضی ها را دبیر صدا میزدیم وی را دکتر مینامیدیم ، اگر کسی حا لش بد بود سوالاتی از او میکرد یا برای نسخه و دوا و قرص توصیه هایی انجام میداد ، مجاهدین از اقدامش خوششان نمی آمد و معتقد بودند زندان باید دکتر داشته باشد و این وظیفه رژیم است که دکتر برای ما تهیه کند ، تا آنزمان ما هیچ دکتری از طرف رژیم برای مداوای زندانیان ندیده بودیم ، دکتر ا- م از موضع انسانی اقداماتی اگر از او خواسته میشد صورت میداد و با رژیم مرز بندی داشت و فرد مهربان و دوست داشتنی بود .

یک رادیوی قراضه بود که وقتی شب میشد صدایش در میآمد و در اختیار من بود ، شبی که داشتم پنهانی با آن ور میرفتم رادیوی عراق را گرفت که خبر تشکیل " شورای ملی مقاومت " و حکایت از میثاق وحدت بین رجوی و بنی صدر داشت . گوشهایم تیز شد ولی دیگر صدایش در نیامد ، خبر را به بچه ها دادم ، شب حسین شکری ازبچه های مجاورمحله که یکی از شجاع ترین و شیر دل ترین مجاهدینی بود که در عمرم دیده بودم کنار من دراز کشید تا خبر را دقیقا دریافت کرده و به بقیه منتقل کند .

 در آن هوای گرم کاپشن کوتاه و تیره رنگی داشتم که بجای متکا زیر سرم میگذاشتم این کاپشن را حدود سی نفر از بچه هایی که بعدا اعدام شدند پوشیده بودند و بهمین خاطر علاقه زیادی باین کاپشن داشتم و نیز یک تسبیح که همه هر بار یک خط با آن میرفتند ، حسین شکری هر بار به بهانه یی که نزد من میآمد تسبیح را از دستم میگرفت ، برادرش قاسم شکری یکبار دستگیر شد و در زیر شکنجه دستش را که شکسته بود گچ گرفته بودند ، او را آزاد کردند ولی در آن بلبشوی بی ارتباطی ها و گسستن حلقات وصل و ضربه خوردن های  نیروها و تشکیلات ، سر چهار راهی در مجاور محله ، یکی از حزب اللهی ها وی را دیده و او را دو باره بزندان میآورد . شبی که منتظر نوبت توالت بودیم نوروزیان او را با چشمان بسته باتفاق چند تن دیگر آورده بود نزد ما ، وقتی دستور دادند چشم بند ها را باز کنید او نشنید و همانطور با دست گچ گرفته سرا پا ایستاده بود که من چشم بندش را بر داشتم و او ناگهان خودش را در میان ما دید و خوشحال شد ، بعد از دقایقی وقتی مشغول صحبت با برادرش حسین بود نوروزیان پرسید : با همدیگر چی میگفتید ؟ هرکدام را بگوشه ای کشید وقتی از قاسم پرسید ، چون با هم تنظیم نکرده بودند که چه بگویند ، هر کدام چیز مختلفی گفتند که وقتی حرف قاسم تمام شد یک سیلی از نوروزیان خورد و ورودش را گرامی داشت ، ولی به برادرش چیزی نگفت.    

بعد از دو سه روز یا بیشتر دست گچ گرفته قاسم را باز کردند و در حالی که قاسم بدستش اشاره میکرد و دست بر آرنجش میکشید گفت : آه راحت شدم ! "  طفلک نمیدانست که او و برادرش را در همین ماه اعدام خواهند کرد . در زمان فعالیتهای سیاسی ( بقول مجاهدین فاز سیاسی ) قبل ازسی خرداد ، نشریه یی محلی بنام تلاونگ ( تلا ونگ = بانگ خروس ) چاپ میشد که ارگان محلی سازمان مجاهدین بود ، در یکی از شماره های آن عکسی برروی جلدش از مختار اسماعیلی چاپ کرده بودکه فرمانده کمیته قائمشهررا در حال تنبک زدن نشان میداد با توجه بدرگیریهای نیروهای مجاهدین و دیگر نیرو های سیاسی با حزب اللهی ها در شهر های ایران بویژه شهر های شمالی کشوربرگ تبلیغاتی مهمی در اختیار مجاهدین قرار گرفته بود و کمیته چی ها را مستأصل کرده بود .     

مجاهدین نشریه یی را که عکس کذائی بر روی آن نقش بسته بود در دست میگرفتند و بسیاق نشریه فروشی آنزمان با صدای بلند فریاد میزدند : مختار اسماعیلی ، فرمانده کمیته قائمشهر در حال تنبک زدن! . یا با نصب کپی آن بر در و دیوار های شهر زیر آن مینوشتند : مختار اسماعیلی در حال مبارزه با رژیم شاه " ! در خیابان بهداری ، که مرکز فروش روزنامه ها از طریق کیوسکهای روزنامه فروشی بود و به " اطلاعات " معروف بود درست در قلب قائمشهر در کنار شهرداری و فرمانداری ،حزب اللهی ها اسنادی را از ساواک کپی کرده بودند که نشان میداد مختار اسماعیلی تحت نظر ساواک بوده و مبارزاتی داشته است ، که من خودم کپی این اسناد را بر روی کیوسک یکی از روزنامه فروشی ها دیده بودم ، با اقداماتی این چنینی حزب اللهی ها قصد پاسخگوئی بمجاهدین را داشتند، کینه چنین اقدامی را اسماعیلی بر دل داشت،مجاهد بهروز فلاحپور برای من نقل کرد : وقتی حکم اعدام حسین شکری قطعی شد چون حسین در قسمت اطلاعات فعالیت میکرد ، حسین را تحت فشار گذاشته بود تا با شکنجه از او اقرار بگیرند که چه کسی این عکس تاریخی را به مجاهدین داده است ! گویا اسماعیلی مدتها منتظر چنین روزی بود .( نگارنده با موزیک و رقص مخالف نمیباشد و نوعی هنر و هنرمندی است که از عهده هر کسی بر نمیآید، اما توجه به خر مقدس بازی حزب اللهی ها، در این جور زمینه ها، مد نظر است .)

یکی از برادران حسین شکری بنام حسن در ساری طی یک درگیری و برادر کوچکترش بنام قاسم در قائمشهر تیر باران شدند . حسین و قاسم  قبل از اعدام  شکنجه های زیادی را تحمل کردند.                                                                                                                 بعد ها  مادردلیرشان عکسهای این سه نفر را در دستانش میگرفت و در شهر میچرخید و در کوچه و بازار  قائمشهر به مردم نشان  میداد و میگفت: این سه فرزندان من بوده اند که تیرباران شده اند .مادرشکریها چند بار دستگیر شد.

فردی در زندان بود که فعالیتی در بیرون نداشت ولی مغرور بود و اعتقاد او به معیار های انسانی و حق و حقوق ، وی را یکی از تابلو های مقاومت کرده بود ، نوروزیان مسئول زندان بیشتر از همه از او متنفر بود ، گویا قبل از دستگیری همدیگر را میشناختند و یا از یک منطقه بودند ، چند بار از دست نوروزیان کتک خورد ، در قیاس با ما مسن تر نشان میداد و به خاطر ندارم معلم بود یا نه ؟ نوروزیان یکبار سرش داد زد و گفته بود : خودم تو را آبکش ( تیرباران ) میکنم " ، یکبار که نوروزیان او را زده بود وی مثل پاره یی از هنر پیشه های مغرور فیلم ها نگاهی باو که بالای سرش ایستاده بود انداخت و گفت : فعلا بزن ! روی کلمه " فعلا " مکث کرده بود که یعنی نوبت حسابرسی ما نیز خواهد رسید ، نوروزیان خیلی مایل بود برای او حکم اعدام صادر شود ولی گویا پرونده اش سنگین نبود . روزی مختار اسماعیلی فرمانده کمیته که با توجه باختلافات آنزمان سپاه با کمیته سر و کله اش خیلی کم در مقر سپاه پیدایش میشد ، دریچه زندان را باز کرد و کله اش را تو داد و پرسید : فلانی کیست ؟ که وی دستش را بالا برد و خودش را نشان داد ، بعضی ها میخواستند ببینند که وی چه کسی است که چنان مقاومتی از خودش نشان میدهد . روزی نوروزیان وارد شد و بی مقدمه او را زیر مشت و لگد گرفت ، از خلال صحبتهای نوروزیان حدس زدیم که از طریق زندانی مذکور نامه یی تهدید آمیز به منزلشان – متزل نوروزیان – ارسال شده بود ، و نوروزیان فهمید میبایست کار وی باشد ، زندانی مذکور نیز قضیه را انکار نکرد و حرفی در رد آن از خود نزد .

                     خروج رجوی و بنی صدر از ایران

ساعت چهارده که اخبار سراسری پخش میشد، پاسداران و مسئولین زندان رادیوی خودشان را روی طاقچه بند میگذاشتند ، تا ما بشنویم ، اخبار جنگ در صدر خبر ها قرار داشت ، و نیز ساعت بیست شب اخبار را میشنیدیم ، گذشته از آن بررسی رادیو های بیگانه در صبح بود که بهترین منبع خبر برای ما بود چون تمامی اخبار را میشد از کانال آنها شنید . رفتن رجوی و بنی صدر از ایران در نزد مجاهدین با شادمانی روبرو شد ، بویژه رفتن آنچنانی در آن اوضاع و احوال از فرودگاه .... عملی قهرمانانه از دیدگاه مجاهدین بود و همه آنها ازاین عملیات خوشحال بودند . خبر همراهی سرهنگ معزی با آنها بعنوان خلبان ، ابتدا موجب تردید بود ، چون سرهنگ بهزاد معزی شاه را از ایران خارج کرده بود و گمان بر این بود که شاید رژیم خمینی  جهت همسو ساختن حرکت مجاهدین با سلطنت طلبها چنین خبری را برای لوث کردن مطرح کرده بود .

 چون هواپیما از شمال ایران و مسیر ترکیه رفته بود ، میگفتیم شانس آوردیم هواپیما بر فراز شوروی رد نشده و گر نه رژیم خمینی میگفت : نگفتیم مجاهدین وابسته بشوروی و کمونیست اند ؟ " که موجب شوخی بین زندانیان شده بود ، حزب اللهی ها مجاهدین را کمونیست و وابسته بشوروی و التقاطی میدانستند ، شعار ها و مواضع ضد امپریالیستی گروههای مخالف رژیم و مجاهدین ، بویژه علیه سیاستهای آمریکا ، ترفند و مارک امریکائی زدن بمجاهدین را کمرنگ کرده بود و آنها خودشان نیز واقف بودند ، یکی از علل گرونگیری کارکنان سفارت آمریکا در تهران توسط دانشجویان پیرو خط امام ، - که امروز نامه غلط کردم امضأ کرده اند – بیرون کشیدن شعار ضد آمریکائی از دست مجاهدین و گروههای چپ بود ، که گذشت زمان و تغییر و تحولات سیاسی امروزه همه را دچار سیاست "غلط کردیم" کرده است .

 بعد از شنیدن خبر ورود رجوی و بنی صدر به پاریس ، بعضی از مجاهدین میگفتند : مسعود ،بنی صدر را رساند و دو باره بر میگردد ". من در چار چوب تشکیلاتی مجاهدین نبودم و طبیعی بود که میتوانستم اتفاقات را از زاویه دیگری ببینم . عصری شهید حسین شکری بنا به خصلتش بهمه جای اطاق سرک میکشید و مثل خارج زندان فعال بود ، در کنار من دراز کشیده بود و با هم راجع به رفتن مسعود رجوی به پاریس بحث میکردیم . میگفتم اگر قرار است تا چند ماه دیگر رژیم سرنگون شود رفتن رجوی به خارج چه مفهومی میتواند داشته باشد ؟ مگر اینکه بپذیریم مبارزه دراز مدت خواهد بود و چند سال طول خواهد کشید و گرنه ایران را ترک نمیکرد . . . حسین شکری بمن گفت : رژیم فوقش تا شش ماه دوام بیاورد ، قطعا سقوط خواهد کرد. " که من تکرار میکردم اگر رژیم بزودی سقوط خواهد کرد پس چرا مسعود رفته خارج . . . ؟ لازم بتوضیح است که چنین بحثی را با افراد مقاومی مثل حسین شکری میشد انجام داد. خواسته ها و در خواستها و پیشنهادات و هر حرفی کلی از زبان حسین شکری در حقیقت از زبان زندانیان بود که با مسئولین زندان در میان گذاشته میشد .

این حقیقت را نیز باید پذیرفت که با توجه به  فرهنگ مردم ایران ، رفتن رجوی از ایران بفرانسه در آن شرایط که هر روز دهها تن به جوخه اعدام سپرده میشدند ، نمیتوانست با توجه به تبلیغلت رژیم  مثبت ارزیابی شود . شهادت سردار آزادی موسی خیابانی و یارانش تا حدودی پاسخی باعتراضات واکنش های منفی در این زمینه از طرف رهبری این سازمان  بود . درون زندان ، با هیچ مجاهدی روبرو نشدم که انتقادی بمواضع سازمان داشته باشد ، بجز دو یا سه تن که تن بهمکاری با رژیم داده بودند و طبیعی بود که برای توجیه عملشان مته بخشخاش بگذارند که البته در ادامه با تیرباران دهها تن در هر منطقه یی از شهر و باقی ماندن آنهایی که چندان فعال نبودند مسئله دار ها افزایش یافت و در حقیقت ورق بسود رژیم منحوس برگشت ، شبیه آنچه در شهر های دیگر اتفاق افتاد .

بعد از خروج آقایان رجوی و بنی صدر از ایران به پاریس در مرداد سال شصت یکی از اکثریتی های زندان بنام میم بمن گفت که رهبری مجاهدین ، همان کاری را کرد که رهبران حزب توده در سال 32 انجام دادند ، آنها نیز نیرو های پائین خودشانرا زیرتیغ فرستادند وخودشان ایران را ترک کردند ". البته با شهادت موسی خیابانی مسئول داخل کشور مجاهدین و همسر مسعود رجوی ( اشرف ربیعی ) و بعد ها محمد ضابطی از سازمان دهندگان اصلی تظاهرات نیم میلیونی سی خرداد شصت و حتی کشته شدن علی زرکش جانشین خیابانی و دیگران چنین ادعاهایی را درست نمی نمایاند و رهبران مجاهدین در فرنگ به قدم زدن در خیابانها نپرداختند ولو دچار کیش شخصیت وخطا شده باشند .  بعدها

یکی ازبچه های اهل چمازکتی که برادرش با خمینی بود،تعریف کرد:وقتی تلویزیون مسعودوبنی صدر رادرپاریس نشان داد،برادرم با لگد تلویزیون راپرت کردانطرف اطاق!

                                                        حمله بزندان

یکی از شبهایی که زندانیان با امید و آرزوهایی که در دل داشتند و به رهایی خودشان و رهایی مردمشان فکر میکردندو با وضع رقت باری بصورت کتابی خوابیده بودند و گاه پا های ما روی سینه های افراد زیر پایمان قرار میگرفت و گاه سر نفر بغلی روی سینه ما و شب را بدین طریق سر میکردیم . . . ، ناگهان دیوار های زندان منکرات بلرزه در آمد صدای وحشتناک تیربار و مسلسل بود که در فضا می پیچید ، بزندان حمله کرده بودند ، نگهبانان غافلگیر شده بودند ، صدای وحشت زده نوروزیان را میشنیدیم که با نعره میگفت کلاش ! کلاش ! ( کلاشینکف . . . ) گویا دور از دسترس اسلحه اش بود که از یکی آنرا میخواست و در آن لحظه کسی بکسی نبود ، مثل اینکه پاسداری بنام رضائی از جویبار از تخت دو طبقه اش وحشت زده به زیر افتاد ، بعد از آن صدای موتور سوارانی را شنیدیم که به تعقیب مهاجمین پرداخته بودند و شایع شد که نگهبان بالای سرمان که پشت بام نگهبانی میداد از ترس خودش را به پائین انداخت . صدای پاسداری را میشنیدیم که با نفرت میگفت : اگر یکی از برادران ما شهید میشدند خودم با پرتاب نارنجک میان آنها – میان زندانیان – ترتیب همه را میدادم " در آنشب از خوشحالی تا صبح نخوابیدیم ، چه بسا عده یی آماده بودند تا با آنهایی که برای فتح زندان آمده بودند بیرون بروند ، که در آن اوضاع و احوال هر کاری کاملا عادی و طبیعی بود ، (این تهاجم را بنا بدلائلی کار بهروز فلاحپور میدانم ، وقتی قضیه حمله بزندان را چند ماه بعد برای او تعریف کردند و از اقدام پاسداران برای تعقیب قرار دادن مهاجمین گفتند ، وی گفت : آن کس که این عملیات را انجام داده بود خیلی وقت بود که بخواب خوش فرو رفته بود !    بنظرم بهروز فلاحپور تنها کسی بود که بیشترین عملیات را در سطح مازندران علیه رژیم اخوندی داشت ،ازجمله مجازات نماینده وامام جمعه خمینی در گرگان که زخمی شد.)

در شب حمله بزندان منکرات ، غرض عملیات ایذائی و بزن و در رو بود و مهاجمین یا مهاجم با چند رگبار به عقب نشینی دست زده بود. ( اطراف زندان از چند طرف خانه های مسکونی ولی از سمت پشت زندان مشرف بمزارع و نیز از طرفی به جاده معروف به جاده کمر بندی ساری – بابل ختم میگردید . )نوروزیان بعد از روشن کردن لامپ اطاق بما گفت: چیه ؟ خواب شما را تلخ کردند ؟ . فردای هجوم روحیه ما بالاتر بود و شنیدیم که پاسداران درختان اطراف زندان را قطع کردند و مزرعه مشرف به پشت محوطه را با تراکتور شخم زدند ، تا ضریب امنیتی و حفاظتی محیط زندان را بالا ببرند .

  درابتدا به صورت خیلی محدودی یکی دو نفر را برای بازجوئی در ابتدای کار برده بودند ، از جمله علیرضا قلی نژاد اهل کبریت محله که درست شب هفت تیر   دستگیر شده بود . عصر بود قصد ورود به خانه پدری را داشته که حزب اللهی های منطقه او را دستگیر کرده بودند ، از نظر زمانی بیش از همه ی ما در زندان بسر برده بود  یکبار که او را از بازجوئی بر گردانده بودن برای من تعریف کرد که بابائی ( سربازجو – اهل جویبار ) از من میخواهد تا بازجوئی هایی که در ابتدا پس داده ام انکار کنم ! . . . برای چی اینکار را بکنم ؟ میخواهد پرونده ام را سنگین کنم تا اعدام کنند، میگویند از تو از نو بازجوئی میکنیم ! . . . " .

     " از من خواسته اند که مبارزه مسلحانه را رد کنم ، من گفته ام مبارزه مسلحانه علیه امپریالیسم و عوامل او . . . " . روزی که صحبت شیوه بر خورد زیر چوبه تیرباران بود گفت: امکان دارد رژیم ما را برای آزمایش  ببرد برای تیرباران تا ببیند چه شعارهایی میدهیم ؟! علیرضا گفت : میخواهم در زیر چوبه دار فریاد مرگ بر امپریالیسم بگویم " .علیرضا را که بیست ساله بود با همان چهره استخوانی و نحیفش که اراده ای چون کوه در آن نهفته بود با گلوله های مذهب آخوندی آشنا ساختند  .

 در آنروزها یعنی اواسط سال شصت خط مجاهدین نفی مبارزه مسلحانه و محکوم کردن سازمان در بازجوئی ها نبود، درسالهای بعد عملا گروهها ومجاهدین دربازجوئیها بویژه زمانی که نادمین گسترش پیدا کردند ، بمانند سال شصت برخورد نمیکردند و شیوه ها بمرور زمان عوض گردیده بود، که طبیعی بود از طرفی هزاران تن از نیروهای اصلی را از بین برده بودند و نیروهای  غیر تشکیلاتی تر تا حدودی باقی مانده بودند، یا رژیم اطلاعاتی از آنها به آن صورت نداشت و اوضاع تغییر کرده بود وخیلیها هم تا کتیکی ابرازندامت میکردند.

                                           طرح یک مسئله ابهام انگیز    

از میان افرادی که در مازندران توبه کردند معروفترین آنها شیرزاد مشهدبان از مسئولین و فعالین مازندران بود ، که طی درگیری یک بسیجی را به قتل میرساند و دستگیر میشود . گویا قرص سیانور هم خورده بود که عمل نکرده بود ، اوبا رژیم همکاری میکند . در آن اوضاع حلوای شیرینی بود که بدهان ارتجاع رسیده بود ، علیرغم اصرار و تلاش مقامات رژیم در مازندران ، خانواده بسیجی مذکور چون حاضربه رضایت و بخشش نبودند ، شیرزاد مشهدبان تیرباران شد . در مراسم تدفین وی عده یی از سران رژیم در منطقه حضور داشتند . وقتی در زندان بودم شنیدم که باو اطاق جداگانه و یخچال . . .  داده بودند ، همسرش نیز که بار دار بود با وی بود ، نواری از وی به برادر مقاومش نیکزادکه نزد ما زندانی بود رساندند که نیکزاد گفت : دیگر او برادر من نیست . " (اورادرباغچه منزلشان دفن کردند.)

 بعد از اعدام شیرزاد، نوار تلویزیونی او بعنوان نادم در حالیکه عکس خمینی بالای سرش بود پخش گردید ، بسازمان مجاهدین زیاد نتاخت ولی تحولات فکری خودش را گفت ، آنطور که شنیدم وقتی بزرگترین عملیات نظامی در قائمشهر یعنی تصرف مرکز بسیج قائمشهر و کشته شدن فرمانده بسیج و عده یی باتفاق دو نفوذی مجاهدین صورت گرفت ، برای من این پرسش مطرح شد که چرا مجاهدین دو نفوذیشان را به آن صورت از دست دادند ؟ .

بمن گفته شد که چون شیرزاد مشهدبان این دو تن را بخوبی میشناخت امکان لو رفتن این دو تن بود  برای همین قبل از لو رفتنشان این عملیات را انجام دادند و گریختند .

 پرسش اینجاست :چرا مشهدبان که باین قضیه اشراف داشت آنها را برژیم لو نداده است ؟ . در اینجا من قصد تطهیر کسی را ندارم ، فقط پرسشی را مطرح کرده ام ! . بجز شیرزاد ، صفدر اولادی ، فرمانبردار از فرماندهان جنگل نیزاز معروفترین نادمین قائمشهر بودند که هر سه تیرباران شدند .

 رژیم در همان سال  تنی چند را که چندان فعال نبودند به مساجد مختلف میبرد تا بزبان مازندرانی سرود" پشیمان شده ایم ! " را بخوانند.جالب اینکه این عده را از زندان برای خواندن میبردند و دو باره بزندان بر میگرداندند .

                        خنده دار ترین مسئله ای که پیش آمد

خنده دار ترین ماجرائی که در زندان بوقوع پیوست مربوط به جریان دستگیری چند تن از هوادران اکثریت بود ، که اشتباها بجای نیرو های مجاهدین و یا اقلیت دستگیر شده بودند ، در آنزمان که رهبری اکثریت عاشق بیقرار امام ؟ ! بود و در ارتباطی که با مقامات رژیم در قائمشهر داشتند میتوانستند با تأیید کردن نفرات تشکیلاتی شان خلاصی افرادشان را از زندان بگیرند . هر بار که از هواداران اکثریت پرسیده میشد آیا تشکیلات شما را تأیید میکند ؟ آنها پاسخ میدادند : بله تشکیلات ما را تأیید میکند " که مسئولین زندان بآنها قول آزادی و رسیدگی فوری  میدادند .

یکی از روز ها که مثل همیشه در جمع ، نوروزیان از یکی پرسیده بود : آیا تشکیلات تو را تأیید خواهد کرد ؟  کارگری از کارخانه نساجی بنام ش که شوخ طبع بود ناگهان پرسید : برادر این تشکیلات چیه؟ و کجاست؟ که ما را هم تأیید بکند تا از اینجا بیرون برویم ! بعد از حرف وی انفجار خنده اطاق را پر کرده بود ، و روز ها بیاد حرف این کارگر که بعد از چند ماه آزاد شد، میخندیدیم .

همچنین روزی از مسئول زندان پرسید : چرا چشمهای مارا میبندید ؟ " که پاسخ شنید : چون زیادی حرف میزنید " . که این کارگر گفت : برادر ! پس بیایید دهانمان را ببندید ! " .      

 یکبار پاسداری فریاد زد: چشم بند ها را باز کنید ". آنگاه نام علی میرزائی و همسرش را برای بازجوئی شدن خواند ، چون زنی در میان ما نبود همگی از حماقت پاسدار خندیدیم .

                                               درجستجوی گوریک همرزم

نوروزیان روزی با افتخار و غرور بما اطلاع داد که نماینده فدائیان خلق ( اکثریت ) چند قبضه اسلحه تحویل ما داد ، متاسفانه نام مسئول گروه اکثریت از خاطرم رفته است.

بین نیروهای اکثریت و دیگر گروهها فقط یکبار بر خورد پیش آمد .وقتی تعداد دستگیریها بیشتر شد و در سمت روبروی اطاق ما که شبیه سالن کوچکی بود دو اطاق کوچک را به چند نفر اختصاص داده بودند . در آنجا افرادی که جرمشان ازنظر مقامات رژیم کمتر بود قرار داشتند . چند تا از بچه های اکثریت که در آنجا بسر میبردند تصمیم گرفته بودند برای سرگرمی پوچ – گل . . . بازی کنند که مورد اعتراض زندانیان مجاهد قرار گرفت ، آنها تا حدودی یکه خوردند و گفتند ما منظوری نداریم و فقط برای سرگرمی میخواهیم چنین اقدامی انجام بدهیم . . . ، مجاهدین بآنها گفتند : ما برای بازی باینجا نیامده ایم و با هر گونه محفل گرائی مخالفیم ، ما نمیخواهیم نشان بدهیم که اینجا وقت بآرامش میگذرد و خودمان را مشغول چنین کار هایی بکنیم . . . " بالاخره بچه های اکثریت با ناراحتی در حالی که سعی میکردند بر خوردی پیش نیاید دست از کارشان بر داشتند ، آنها همگی آزاد شدند. دراین میان رهبران اکثریت به داد خط امامشان رسیدند و امام نیز دستشان را از عبایش با اعدام و شکنجه ، کوتاه و ناجوانمردانه آنها را نابودکرد. روش فدائیان اکثریت نشان داد که گاها چقدر یک نیروی پیشگام از نظر سیاسی میتواند از توده ها و تاریخ عقب مانده تر باشد .

 روزی ، شعبان مهدیپور زیر گوشم گفت : محمد آتش فراز را اعدام کردند ! محمد آتشفراز کارگری بود که بعد از اخذ دیپلم در کارخانه ولوی تهران کار میکرد . هر دو هفته از تهران به قائمشهر میآمد و در سقا خانه محله مان با هم روی مکاتب ومسائل سیاسی تا پاسی از نیمه شب کار میکردیم و بچه های محله مان علاقه فراوانی باو داشتند ، سیمای گیرا و بیان جذابی داشت . اعدام او در تهران و شنیدن خبر آن در زندان قائمشهر حکایت از مقاومت همه جانبه مجاهدین و مبارزین علیه حاکمیت مطلقه ارتجاع سیاه را داشت. بعد ها به تهران رفتم تا گور او را در بهشت زهرا پیدا کنم ولی از گور او خبری نبود و فقط گوردسته جمعی بی نام و نشان تیرباران شده ها در بهشت زهرا بود .

 محسن قامتی ، مریخی ، نیکزاد مشهد بان ، حسین شکری در حقیقت سر اولین تشکیلات زندان بودند ، من محسن قامتی را نمیشناختم ، شبی در کنار ما بسر برد و ما با توجه بفارسی حرف زدنش کمی سر به سرش گذاشتیم. بعد ها فهمیدم که وی عضورسمی سازمان مجاهدین بوده است او از نظر سازمانی تنها عضو سازمان مجاهدین در زندان بود . روحیه زندانیان با وجود برافراشته بودن چوبه های اعدامها فوق العاده بالا و قوی بود ، بجرأت میتوانم بگویم سالها بودچنان شاد و سر فراز نبودیم ، گویا امتحان نهائی نزدیک بود.

وقتی بآنروز ها نگاه میکنم و خاطرات و چهره ها از برابرم رژه میروند ، میبینم بعضی وقتها کار را از شوخی بیش از حد میگذراندیم و مرز ها را قاطی میکردیم که الان موجب رنج من میشود . مثلا به همدیگه میگفتیم : تو که اعدام میشی ، بگذار غذای تو را من بخورم ، اصلا برای چی غذا میخوری ؟ یا آن دیگری پاسخ میداد : اتفاقا تو باید نخوری چون زنده میمانی و فرصت برای خوردن باندازه کافی داری  ! یا روی سینه دوستان دست میگذاردم و میگفتم : یکی باینجا و یکی باینجا . . . گلوله خواهد خورد !

آیا اگر من از حکم اعدام خودم با خبر بودم و هر لحظه منتظر تیرباران شدنم بودم میتوانستم مثل بقیه چنان روحیه بالایی داشته باشم ؟ برای همین نمیتوانم خودم با کسی مقایسه کنم که همسر بار دار یا نامزد داشت و یا مسئله مرگ را حل نکرده بود ، ولی همه با شوق در کنار همدیگر بودیم  .

  براستی هیچگاه خودم را با آنان که رفته  و کاری حسینی وفدایی کرده اند مقایسه نمیکنم .

  شبی  زندانیان درکناریکدیگر زمزمه می کردند ، رمضانی مجاهد از عین اله ادهمی ارمانی پرسید:وقتی اعدام شدم برسرگورم چی میاری ؟ ادهمی به شوخی گفته بود :یک بوته! رمضانی گفت:توبایدگل سرخ بیاری!

سن بعضی از افراد کم بود و در نزد ما بسر میبردند خیلی از بچه ها دانش آموز بودند ع . آ در برابر در خواست و پرسش نگهبان و زندانیان مبنی بر اینکه چه کسی حمام واجب دارد و یا جنب است همیشه میپرسید " جنوب " یعنی چی ؟ منظورش چیه ؟ که ما میگفتیم: تو هنوز مرد نیستی و یا میگفتیم طرف جنوبیه و شمالی نیست و میخندیدیم . روزی من و عین اله ادهمی و شعبان مهدیپور ( مجاهد ) را نوروزیان احضار کرد ، ما را بدفترش  بردند و  خطاب بما سه نفر گفت : چیه کل روز با هم صحبت میکنید ؟ عین اله و شعبان گفتند ما همدیگر را بخاطر هم محلی بودن میشناسیم و بعد از کمی بحث یکدفعه تند رفتم و گفتم صحبت کردن که ممنوع نیست  دوره طاغوت نیست تا حرف زدن ممنوع باشه . . . " نوروزیان چیزی بمن نگفت ولی شعبان  و عین اله بعد از ورود باطاق از دستم عصبانی شدند که این چه جور بر خوردی بود که کردی . . . ؟ میخواستی کار دستمان بدهی ؟

( شنیدم  نوروزیان عده یی از بچه ها را اعدام کرده بود ، فلاحپور به نقل از یک نفوذی برایم تعریف کرد که : وقتی بچه ها را اعدام کردند نوروزیان از ترس بهمراهانش میگفته منو تنها نگذارید و میترسید . " )                         

                               امیر فلاح یک قهرمان شانزده ساله      

بیماری جوش زدن بغل پا ها فوق العاده عذاب آور بود نه دارویی بود و نه دکتری . بخاطر نشستن دائم و عدم نظافت و نگرفتن دوش و گرمای هوا بسیاری از بچه ها کلافه شده بودند ، بیماری پوستی نصیب همه شده بود . بنا بدرخواست زندانیان سر انجام اجازه ورزش کردن برای چندروز در همان اطاق زندان داده شد و صبحها بورزش کردن پرداختیم که همان ورزش بسبک مجاهدین " میلیشیایی " بود و پاسداران از پنجره با تمسخر و کنجکاوی نگاه میکردند ، بویژه به امیر فلاح شانزده ساله که با حرارت زیادی بورزش میپرداخت . از همان روز اول که دیده بودمش تعجب کردم چرا این نو جوان را در نزد ما نگهداشته اند ، درست دم درب مینشست و هر چه باو میگفتند چرا از دم درب تکان نمیخوری وی حرکت نمیکرد و هر وقت درب اطاق را باز میکردند وی زیر پا های پاسداریکه وارد میشد قرار میگرفت ، سیگار که میکشید با تکان دادن مچ دست در حالی که سیگاری لای انگشتانش بود دود سیگار را حلقه ، حلقه بهوا می فرستاد و هم خودش را سر گرم میکرد و هم اینکه نشان میداد سیگاری قهاری است .   کسی فکر نمیکرد که این نو جوان شانزده ساله با قد کشیده و باریک اش در مقاومت و پایداری سمبل همه زندانیان سیاسی قائمشهر شود . بار ها با نگهبانان گلاویز شد ، نفرت زیادی از افرادی که برای نگهبان چاپلوسی میکردند داشت ،چون هر بار بما میگفتند : چشمانتان را ببندید!او روزی اعتراض کرد و بار بعدی که گفتند : چشمانتان را باز کنید او باز نکردکه موجب کتک خوردنش شد . مغرور و مقاوم بود و از طرفی چون سن کمی داشت پاسداران با لبخند و تمسخر با او رفتار میکردند. یک شب یکی از دستانش را از بالا و دیگری را از پائین بستند بعد از چندی هر چه گفتیم دستانت را باز کن و نگهبان پاسدار هم اصرار داشت که مدت تنبیه اش تمام شده بود قبول نمیکرد از آن حالت زجر آور دست بکشد . زیر پیراهن زردی داشت- روزی موقع ورزش صبحگاهی دستانش را به هوا برد ، پاسداری گفت : چلچله ( پرستو ) داری پر میزنی !(راجع به قهرمان قائمشهر درصفحات بعد توضیح خواهم داد.)

پاسداران با تمسخر از پنجره میگفتند : میلیشیا ! میلیشیا ! . چند نفری نیز بخاطر پا درد و یا بخاطر اینکه جرمشان اضافه نشود از ورزش کردن خود داری میکردند . ورزش در بالا بردن روحیه جمعی و نیز بوجود آوردن فضای باز تری در زندان تأ ثیر داشت .

                  انفجار در نخست وزیری و کشته شدن رجائی و با هنر   

در آن هوای گرم که در انتظار سر نوشتمان بودیم و به آنچه که بر سر انقلاب بهمن میآید فکر میکردیم. رادیوی رژیم خبر از زخمی شدن رجائی و با هنر را میداد که از جانب سخنگوی رژیم بهزاد نبوی با لحن ویژه اش بگوش ما رسید ، ابتدا در خبر ها از کشمیری نیز بعنوان شهید نام بردند که بعد از آن فهمیدند کشمیری خود عامل انفجار بوده است که منجر بکشته شدن رجائی و با هنر رئیس جمهور و نخست وزیر خمینی و نیز بعدا در بیمارستان رئیس شهربانی رژیم گردید ، زندانیان از شادی در پوست نمی گنجیدند و تا صبح از خوشحالی نخفتند .

صبح، بعد از جا افتادن خبر و تأیید کامل ان طی روز هیچ کس صدایش در نیامد و زندان یکی از آرامترین روزهایش را سپری کرده بود و اصلا بما نگفتند چشم بند هایتان را ببندید ، نوروزیان گویا متوجه شده بود و بهتر از هر کسی خبر داشت از ما پرسید : چیه ؟ چرا ساکت اید و حرفی نمیزنید ؟ بعد از این عمل رژیم جا خورده بود و گمان میکرد کلکش کنده است ، فخر الدین حجازی بعد ها در سخنانی راجع به هاشمی رفسنجانی گفته بود: در آن روز ها بجز هاشمی همه ما روحیه خودمان را باخته بودیم " .

توده ها تماشاچی جنگ رژیم و مجاهدین بودند ، البته جنگی که یک طرف آن مجاهدین با افسرانش می جنگیدند و امکان پر کردن نیروهایشان را – برخلاف رژیم – نداشتند .بهمان میزان که رژیم که قدرت جایگزینی مهره هایش را داشت ، مجاهدین و دیگر گروهها فاقد آن بودند که در دراز مدت بضرر نیروهای مبارز بود .

همه منتظر هر چه زود تر بازجوئی شدن و محاکمه بودیم تا از آن وضع خلاصی یابیم ، تا اینکه بعد از چند هفته بازجو بابائی آمد و در اطاق مجاور نشست و هر یک از ما را  صدا زدند و ما هم بخدمت آقا میرسیدیم ، قدمی بسوی مرگ یا بسوی آزادی بود که میتوانست ما را از آن وضع دردناک خلاصی بخشد . خودم را آماده کرده بودم و اصل اول را بر این گذاشته بودم هیچ گونه اطلاعاتی در رابطه با دیگران ندهم و خودم را غیر سیاسی معرفی کنم ، وقتی وارد اطاق شدم بازجو که بر روی زمین با پرسشنامه و دفتری نشسته بود بمن که وارد شدم گفت : سلام بر آرمان مستضعفین ! من خودم را جمع و جور کردم ، پرسشهایی کرد از جمله از اینکه مسئول تو کی بود ؟ یا در درگیریها شرکت داشتی یا ارتباطاتت را با منافقین بگو و اینکه چه کتابهائی خوانده یی ؟ آیا به جنگ مسلحانه اعتقاد داری . . . ؟ وقتی در پاسخ اینکه چه کتابهایی خوانده ای گفتم کتابهای شریعتی . . . گفت میتوانم کتابهای مطهری را هم بنویسم ؟ ! گفتم : آره بنویسید کتابهای مطهری را هم مطالعه میکردم . ابتدا گفت: من پرسشها را مینویسم تو جوابها را بنویس و آنگاه امضأ کن . گفتم اگر میشود شما پرسش و پاسخها را خودتان بنویسید و من امضأ میکنم که قبول کرد.در جواب پرسشی که کرده بود : دارای چه مذهبی هستم ؟ گفتم اسلام و او نوشت اسلام. ولی ادامه دادم... شیعه اثنی عشر ! که خنده اش گرفت. یکی از آخرین سوالاتش این بود که : آیا حاضری در مصاحبه تلویزیونی شرکت بکنی ؟ با تعجب گفتم : من ؟ من چکاره ام که به تلویزیون بیایم و حرف بزنم. " قبل از ورود باطاق بازجوئی خیلی دلشوره داشتم. در قیاس با بچه های سازمان مجاهدین طبیعی بود فشاری بآن صورت در بازجوئی ها بما وارد نمیآمد و یا دستمان باز تر بود چرا که از دیدگاه آنها محارب محسوب نمیشدیم ، از طرفی شیوه آنها بدین صورت بود که با ارعاب و تهدید در بازجوئی از طرف سعی میکردند تا از تشکیلات مجاهدین اطلاعاتی بدست آورند . بعد از آن طرف را که هیچ تماسی با وکیل و شاهد و حتی دسترسی بامکانات اولیه چون تهیه شناسنامه نداشت بعد از چند ماه یا زود تر بدادگاه میبردند که در آنجا بجز حاکم شرع و دادستان ، شاکیان ( حزب اللهی ها ) میآمدند و علیه فرد مبارز شهادت میدادند و بدین طریق حکم تیرباران صادر میشد ، در این میان شلاق زدن نیز در کار بود که در لحظات قبل از تیرباران و پیش تر صورت میگرفت.  

                                                       یک سؤ تفاهم !

یک روز آمدند و موهای سرهمه را از ته تراشیدند ، عموما همه راضی بودیم ، بعضی ها در خواست لباس زندانی داشتند که با پاسخ منفی مسؤلان زندان روبرو بودیم ، بعد از زدن موی سرمان ، قیافه همه تغییر کرده بود و موجب شوخی و مزاح عمومی شده بود ، بچه هایی که در این دو سه ماهه اعدام شده بودند موهایشان را از ته زده بودند . یکی از شبها که قبل از اعلام خاموشی، حاضر و غایب میکردند ، نام یکی از بچه ها که یکی دو شب پیش تیرباران شده بود توسط پاسدار نگهبان خوانده شد ، چون کسی جواب نداد شهید براتعلی قلی پور گفت : اون دنیا ! ( یا قیامت ) ، پاسدار ،  شلیک خنده را شنید ولی متوجه نشد که قضیه از چه قرار است . فکر کرد چون سواد خواندن لیست نفرات را ندارد ما خندیدیم . بلافاصله دفتر حاضر و غایبش را بست و گفت : الان بشما نشان میدهم ! چشمهایتان را ببندید . . ." یکی از بچه ها شجاعت بخرج داد و رفت نزد او و قضیه را گفت و بعد از آن اگر اشتباه نکرده باشم بعد از آمدن نگهبان پاسدار دیگری از بد تر شدن وضع جلوگیری بعمل آمد و پاسدار که متوجه اشتباهش شده بود عقب نشینی کرد . بسیاری از پاسدارانی که نگهبانی میدادند تا کلاس ابتدائی هم سواد نداشتند و با اعتقادات مجاهدین و دیگر گروهها از نزدیک آشنا نبودند  ، مرجع تقلید بودن خمینی و تبلیغات شبانه روزی که برای تبلیغات حتی  به در و دیواروخیابان رحم نمیکردند ، توجیه شرعی برای اعمال جرم و جنایاتشان بود ، بویژه آنکه آنها از محرومیتهای اجتماعی رنج میبردند و متشخص شدن و مقامی در حد پاسدار و بسیجی داشتن ، دنیا را در لوای مذهب، بکامشان کرده بود .

 در زندان منکرات روزی یک کمیته چی بنام حبیب که او را دورا دور میشناختم .از پشت میله ها نام مرا صدا زد و گفت: پاشو بیا اینجا ببینم ! خودم تیربارانت میکنم. "  رفتم جلو و وقتی صدایش پائین آمد گفت: چن مدته که زندانی ؟ و... پرسشهائی ابتدائی کرد و رفت . گویا شناخت دورادور وی از من و پرس وجوهای بستگانم در بیرون موجب کنجکاوی او شده بود تا از من سوالاتی بکند ، وی و خیلی های دیگر شبیه او در نزد پاسداران و کمیته چی ها زیاد بودند ، اعتقاد مذهبی نداشتند و بنا بر خصلت های لومپنی و لات بازی ، حقوق بگیر رژیم شده بودند . یکی از افرادی که با آنها بود و بما هم اطلاعات میداد بمن گفته بود هدفش اینستکه دری به تخته بخورد پولی سر بزنگاه دستش بیاید فرارکند . البته این مسئله را قبل از شروع مبارزه مسلحانه مجاهدین بمن گفته بود ، وی هم محلی نیکزاد مشهدبان بود که برادرش نیز اعدام شده بود ، نیکزاد از طرف چند تن تحت فشار بود ، بعد از نعره کشیدنهای حبیب ، نیکزاد نزد من آمد و گفت : او تو را از کجا میشناسد و چه چیزی بتو گفت و غیره . . . " اطلاعاتی گرفت و یواشکی رفت جایش نشست ، اینکه نوشتم نزد من آمد بدین صورت بود که نیکزاد یا هر فرد دیگری اگر قصد صحبت با کس دیگری را داشت از فرصت بدست آمده که نگهبانان نبودند و درب بسته بود با تغییر جا که ممنوع بود از آنطرف با آن سمت اطاق بسمت دیگری میرفتند و عموما دراز کشیده بآرامی حرف میزدیم .

روزی شیروان حیدری معاون مسئول زندان درب زندان را باز کرد و وارد شد و خطاب به نیکزاد با صدای بلند گفت : نیکزاد اگر گفتی عباس نوریان کجاست ، پانزده هزار تومان بتو میدهم ! " نیکزاد بآرامی گفت : من هیچ اطلاعی از او ندارم .

عباس نوریان هم مثل شیروان حیدری اهل قادیکلا ولی از مسئولین مجاهدین در مازندران بود ، که رژیم در تلاش فراوانی جهت دستیابی باو بود ، آنطور که در زندان شنیدم وی سر قراری در بابل ! لو میرود و ماموران رژیم او را برگبار میبندند و در جا کشته میشود ، برادری بنام بابک داشت که در جنگل های قائمشهر بشهادت رسید ، معروفیت بابک که در فاز سیاسی مجاهدین ، فعالیتی بدان صورت نداشت ، از تمامی مبارزین قائمشهر ( هم چون ابوذر ورداسبی ) بیشتر شده بود ، نیکزاد را بعد از جدا سازیهای بخشی از زندانیان دیگر ندیدم تا اینکه روزی که زندان مخفی هفده شهریور ما را بمدت دودقیقه برای وضو به بیرون آورده بودند وقتی نگهبان برای آوردن یکی از بچه ها رفته بود نیکزاد را حین وضو زیرچشم بند دیدم که فهمیدم امثال وی نیز در همان حوالی هستند ، وی سریع پرسید : شما اینجائید ؟ که گفتم آره ! ، بعد از وضو چشم بندم را بستم و این آخر دیدارم با وی بود ، وی شش آذر  سال شصت تیرباران شد، چون صحبت گورستان مسلمین ، جای منافقین و ملحدین نیست در میان بود ، خانواده اش وی را در باغچه خانه شان دفن کردند . بدین سان سربداری سر به دار داد اما تن بظلم و ستم نداد .

یکی از شبها که چشم بر خواب مینهادیم چون در انتهای درب انتهای اطاق بسر میبردیم و درب را بخاطر گرمای هوا باز کرده بودند ، دیدیم فردی با تسبیح بلندی در حالیکه جوان کلاشینکوف بدستی او را محافطت میکرد آرام آمدند بسمت درب عقبی به زندانیانی که روی هم تلنبار شده بودند ، محافظ وی گفت : چشماشون بازه ! منظورش اینبود که چشم بند زده نیستند ، وقتی بعد از لحظه یی درنگ رفتند ، یکی از بچه ها گفت که وی گرزین فرمانده سپاه پاسداران قائمشهر بوده است . امثال گرزین امروزه چه بسا دو آتشه اصلاح طلب باشند و مستعفی ، نمایندگی مجلس تحت فشار های نیرو های انحصار طلب ! .

فردی بود اهل قادیکلا بنام خان آقا مهدیپور ، پسر عموی شعبان مهدیپور که پیش تر اشاره کردم در  شهریور تیرباران شد ، وی هوادار مجاهدین بود بعد ها ظاهرا پاسدار شد و کلت کمری بکمرش بسته بود و پسر عمویش را روزی ضمن ملاقاتی دیده بود و تهدید کرده بود که اگر لازم شد با همین کلت بتو شلیک خواهم کرد . وقتی بگیر و ببند ها وکشتارشروع شد ، حسن عظیمی قادیکلاهی(معلم) را که نزد ما بسر میبرده بود تیرباران کردند ، خان آقا در مراسم خاکسپاری اش عکسبرداری میکند ، وی را بخاطر همین موضوع دستگیر میکنند و به  نزد ما آوردند که وقتی شعبان چشمش به پسر عمویش میافتد بوی میگوید : نگفتم وقتی درخت بیفتد ، روی سر همه ی ما میافتد ؟ وی چیزی نگفت ، ولی من به شعبان بخاطر حرفش اعتراض کردم و در خلوت باو گفتم : تو چه میدانی که قضیه از چه قرار است ، همینقدر که وی الان در اینجا در کنار ما است ، کافیست و نباید چیزی باو گفت ، شعبان دیگر معترض وی نگردید و خان آقا نیز بعد از اعدام شعبان ظاهرا بجرم عکسبرداری اعدام شد !

حسن عظیمی را همراه قریشی و مریخی . . . تیرباران کردند ، فکر میکنم معلم بود ، در زندان از پایش مینالید و از اینکه چشمانش بسته بود در عذاب و اعتراض بود ، میگفت من پایم زمان شاه در تظاهرات تیر خورده ، چرا بمن میگوئید ضد انقلاب ، چرا جایی برای دراز کردن پایم نیست . . . " . البته در نظام آخوندی ، مبارزه در زمان شاه نیز حاکی از با ارزش بودن طرف برای اعدام شدن بود و جرمش بیشتر میشد .

یکی از پرسشهای مهم در بازجوئی ها راجع بشرکت داشتن افراد در تظاهرات سی خردادسال شصت در تهران بود که نشان میداد طرف در تشکیلات مجاهدین بوده است یا نه ؟

 روزی نوروزیان گفت:همه ی شما ضد انقلاب نیستید اما من مجبورم بگویم که از شیخ پناهنده ( در آنزمان مسئول آرد قائمشهر بود ) متنفرم ! و کسی برای تأیید خودش اسم او را جلو من نیاورد !

با توجه بافرادی که میگفتند : اهل مجاور محله ایم . نوروزیان بزبان مازندرانی میگفت : آنجا را باید " ورا " کرد! – ورا کاریست با داس برای تراشیدن و زدن و از بین بردن بوته ها و گیاهان . . . که کشاورزان انجام میدهند –

از همه مضحک تر گویا از مقامات تهران نشین خط داده بودند کشاورزان را نکشید چون برنج کم خواهد آمد .  آمدند از ما پرسیدند چه کسانی شالی کارند تا در جرم آنها و حکم دادگاه تأثیر داشته باشد . چند تن بلند شدند و گفتند: ما شالی کاریم ! "  که خنده مان گرفته بود . در زندان بر خورد هائی بین بچه ها پیش میامد. آنها بعضی وقتها برای جا یا کارهای ابتدائی با همدیگر جر و بحث میکردند که آنها را آرام می کردیم و قضایا زود حل میشد و مواردی جدی نبود .                              

                                                      یک صحنه عاشقی

  عباس موسویان را بشوخی دریا نورد صدا میزدیم – قضیه این بود که وی با قد نسبتا کوتاه و ریشی که داشت پیراهنی هیکلی پوشیده بود وقتی راه میرفت و در زندان اجازه قدم زدن داشتیم شبیه افرادی بود که بر روی کشتی ها کار میکنند – ما هم او را دریا نورد صدا میزدیم ، روزی با تعجب از ما پرسید برای چه بمن میگوئید دریا نورد ؟  که ما بجای جواب بیشتر خنده مان گرفته بود ... " روزی که برای اولین بار ملاقاتی دادند درست وسط حیاط زندان باو اجازه داده بودند لباسهایش را در لگن کوچکی بشورد ، در همین وقت مادرم را دیدم که که با مادر عباس موسویان وارد محوطه شدند ، هر مادری بفرزندش بیشتر از هر کسی علاقه دارد ، این ویژگی بصورت طبیعی در نهاد هر مادری است. وقتی مادر موسویان پسرش را که زانو زده مشغول شستن لباس بود، دید ،دلش آتش گرفت و با همان سادگی روستائی که داشت بسینه خود کوبید و رفت سمت پسرش و گفت : بمیرم! بده من برایت بشورم ! نوروزیان مانع شد و گفت اینجا خونه نیست باجی ول کن! که لحظه یی این جدا سازی ادامه داشت و خیلی تحت تأثیر قرار گرفتم وقتی فکر میکنم این مادر جسد سوراخ سوراخ شده پسرش را بعد از مدت کوتاهی دیده بود چه حالتی داشت ، آتش میگیرم .      

اوائل سال شصت بود که مجاهدین از من خواستند به سه تن از افرادشان شب پناه بدهم ، خسرو فضل آرا و احمد محسن پور و فردی دیگر شب نزد ما در خانه ی پدری ام ماندند ، چون مادرم خیلی بآنها رسیدگی کرده بود تحت تأثیر کار های مادرم قرار گرفتند و میگفتند: مادرت مثل چریکهای فلسطینی است! .

 وقتی در زندان منکرات چشمانم را باز کردم اولین نگاهم باین سه تن افتاد ، چون معلم بودند آنها را دبیر صدا میزدیم ، خسرو فضل آرا مثل اینکه نامزد داشت چشمانش حالت عجیبی داشت پر از عاطفه بود ، چشمانی شبیه حالت چشمان وی کمتر دیدم ، فریادی از مبارزه و عشق و زندگی بود . تیری که قلبش را شکافت ، عشق او به یار و مردمش را نشان کرده بود . فکر میکنم از حوالی سواد کوه بود که هر سه تیرباران شدند، یکی دیگر از کسانیکه در زندان منکرات بسر برده بود هاشم ناظری اهل جویبار بود . مصمم بود و استوار وی تنها کسی بود که در زندان وقتی باو گفتند وسائلت را بر دار ، فهمید که او را برای اعدام میبرند فریاد زد: درود بر سازمان پرافتخارمجاهدین خلق ایران ! .

من در آنجا نبودم و بچه هایی که برای من تعریف کردند میگفتند تا دو سه روز سکوت مطلقی بین زندانیان حاکم بود و همه تحت تأثیر فریاد او که در چارچوب زندان طنین انداز شده بود ، وضع خاصی داشتند. وی سبزه رو و کاملا جدی بود ، چون در جای دیگری از دیواربند زندان بود با او متاسفانه خاطره یی ندارم و ظرف این مدت حرفی با هم نزدیم .از بچه های آمل دو تن یکی مسعود هوشیار که در قیاس با ما چاق تر بود و محمد یوسفیان که قیافه اش با توجه بسفید روی بودنش به اروپائیها میخورد و برادر زاده امام جمعه آمل بود، نزد ما بودند، که هر دو تیرباران شدند .

یکی از زندانیان چپ از منطقه خیابان ساری ، میگفت مریض است و احتیاج به دارو دارد ، بجای فقدان دارو نگهبانان پاسدار پذیرفته بودند که باو قرصهای جوشان بدهند ، در آن هوای گرم حکم گوارائی را داشت ، او قرص ها را در لیوان میانداخت و طعم آن ما را بیاد نوشابه کوکا و پپسی میانداخت ، بعد از آن بعضی ها یاد گرفته بودند سفارش چنان قرصهایی را داده بودند که پاسداران از ورود آن جلوگیری کردند ، ما رفیق مربوطه را سانتوز صدا میزدیم چون قرصها سانتوز نام داشت ، وی همیشه سر درد داشت و در عذاب بود و سانتوز مینوشید . آن اوائل از سیگار خبری نبود که بعد ار آن سیگار وارد شد که برای تسکین اعصاب سیگاریها خوب بود ، ما بعد از نماز و غذا نیم ساعت اجازه قدم زدن در اطاق داشتیم که البته چون اطاق بزرگ بود تا انتهای اطاق اجازه قدم زدن نداشتیم ، پنجره ها را میبستند تا ما از طریق دو پنجره حیاط زندان را نبینیم بعد از نیمساعت قدم زدن در اطاق، دستور میدادند چشم بندها را ببندیم و پنجره ها را باز میکردند ، اگر شانس میآوردیم میگفتند اگر قول میدهید که حرف نزنید چشمانتان را میتوانید باز نگهدارید" . گاها میشد که از زیر چشم بند دید زد و یا بخاطر دولایه نبودن پارچه میتوانستیم ببینیم ولی حرکات کسی که می بیند نمیتواند شبیه کسی باشد که نمیبیند که مورد شک نگهبانان پاسدار قرار میگرفتیم که منجر به کتک خوردن میشد . بعضی وقتها بخاطر اینکه بفهمند طرف میبیند یا نه با مشت سمت صورت زندانی نشانه میرفتند تا عکس العمل طرف را ببینند .

چند تن از مجاهدینی که بعد از هفتم تیر دستگیر شده بودند و من با آنها تا تاریخ هفده شهریور ابتدا در زندان محوطه سپاه و آنگاه زندان منکرات بودم و تیرباران شدند بدینقرار است :هوشیار،یوسفیان، (هردواهل آمل )قامتی (اهل تهران)، غلامحسین مریخی ، براتعلی قلی پور ،تقی پور، خسرو فضل آرا ، شعبانعلی کاویانی ، جواد فقیهی ، محمد حسین غفاری ، نیکزاد مشهدبان ، موسی رزاقی ، رضا علی شاه بابائی ، حسن عظیمی ، جمشید غلامپور ، سید صادق قریشی ، محمد علی گیلانی ،شعبان مهدیپور ، فرهاد جبلی ، خان بابا مهدیپور ، حسین شکری ، قاسم شکری ، هاشم ناظری جویباری ، علیرضا قلی نژاد ،موسویان، سید عسگر قاسم پور و نیز علی میرزائی از چریکهای خلق ( اقلیت ) و نیز مهدی شیر خدا وابسته بگروه کمونیستی طوفان... و آنگاه که بزندان هفده شهریور منتقل شدم : عادل حقانی، خیر اله رمضانی،  (هردو اهل بابل ) امیر فلاح ،  قربان غریبی  ( در لیست اعلام شده مجاهدین ، قربانعلی غریبی فدائی اعلام شده است که من از هویت اعتقادی او بی اطلاعم – یادش گرامی باد ) . و عده ای دیگر ....

                                        چگونگی تشکیل شدن زندان هفده شهریور   

 صبح هفده شهریور سال شصت، بعد از خواندن نماز وخوردن  صبحانه ، وقتی منتظر بودیم تا بما بگویند چشم بند ها را ببندید نوروزیان و چند تن دیگر از پاسداران وارد زندان شدند و در حالیکه سراسیمه بنظر میرسیدند گفتند: هر کس هر وسیله شخصی دارد جمع کند . سپس شروع بخواندن لیستی کردند و زندانیان را بدو دسته تقسیم کردند . در این لحظه بر این گمان بودیم که میخواهند ما را بجائی ببرند و برگبار ببندند و بعد هم بگویند داشتند فرار میکردند . . . " . (هر چند که توجیهاتی اینچنینی که بباور مردم بیاید یا نیاید اهمیتی برای رژیم نداشته و ندارد و بقول هاشمی رفسنجانی با یک فتوا همه کار ها را درست میکردند . شرم و حیا و قباحت در منطق آخوند نمیگنجد .) چشم بند زدیم ، سپس ما را سوار اتوبوسی کردند و به نقطه نا معلومی راه افتاد ، در اتوبوس میبایست همه ما سر ها را بر روی زانو قرار میدادیم یا کف اتوبوس می نشستیم تا مورد توجه مردم قرار نگیریم .

ساعتها بعد وقتی هنگام نماز چشم بند ها را بر داشتیم خودمان را در ساختمانی دیدیم که درست شبیه محل اقامت یک خانواده سه نفره بود ، دارای سه اطاق کوچک بود که دهها تن را در آن جای دادند ، نمیدانستیم در کجا بسر میبریم ، کنجکاوی ما شروع شد ، اولین کارمان این بود تا ببینیم چه کسانی در  زندان منکرات مانده اند و چه کسانیرا با ما نیاورده اند . زندان منکرات سه برابر اطاقی بود که ما را بآنجا انتقال داده بودند . ظاهرا آنهائی که اعدامشان قطعی بود با ما نبودند مثل شعبان مهدیپور و نیکزاد مشهدبان و محسن قامتی . . . ، آخرین روزی بود که با آنها بودم و نمیدانستم که خیلی از آنها را هرگز نخواهم دید  . زندان جدید دارای یک حمام بود که در کنار یکی از اطاقها بود و یک توالت که در بیرون نزدیک دستشوئی قرار داشت و ما را چشم بند زده بآنجا برده و بر میگرداندند . بعد از چند روز وقتی یکی از هواداران مجاهدین برای امتحان دادن ! رفته بود ( با توجه بشهریور احتمالا تجدیدی داشت ) و بر گشت فهمیدیم در چه منطقه یی هستیم ، ما در پشت مدرسه رشته ریاضی قائمشهر بنام رازی بسر میبردیم. در خیابان شانزده متری ، زندان مخفی و غیر علنی رژیم بود و دیوار بلندی آنرا از محیط پیرامون مجزا میکرد ، چون روز هفده شهریور بدین مکان منتقل شده بودیم ، این زندان  بنام هفده شهریور معروف شد و سالها بعد این نام بر آن زندان مخفی باقی ماند و خیلی ها هم نمیدانند اطلاق چنین نامی بخاطر چنین ماجرایی بوده است . چون ملاقاتی در کار نبود خانواده ها از زنده یا مرده بودن فرزندان و همسرانشان بی خبر بودند . مسئول زندان ، پاسداری اهل جویبار بنام شاکری بود که در قیاس با نوروزیان دهها برابر بی رحم و بی عاطفه و خشک مغز تر . . . بود . یکی از روز ها وقتی یکی از بچه ها را تهدید میکرد ، با نفرت زیادی فریاد زد : خودم مثل قریشی سوراخ سوراخت میکنم. " که معلوم شد مامور اعدام سید صادق قریشی بوده است.این را هم شنیده بودیم که صادق جان نمیداده و گلوله های بیشتری باو زده اند . بخاطر وجود پاسدار شاکری بجز ساعاتی که یک ساعت وقت نماز و نهار بود ، چشمهایمان بسته بود و قدرت کاری یا تکان نداشتیم ، چند بار اعتراض کردیم ولی سودی نداشت . بعد از چند روز،نوروزیان بزندان آمد چون وی را میشناختیم با زندانیان خوش و بشی کرد و گفت : شنیده ام با شما فاشیستی برخورد کرده اند ؟ " گویا بر خورد های شاکری بگوش نوروزیان هم رسیده بود و حالا در رقابتی که با شاکری داشت یا اینکه خودش را عدالت جو میدانست و بهر دلیل دیگری گفت : رسیدگی خواهد شد. . همینطور هم شد .وقتی شاکری نبود ، میتوانستیم چشم بند مان را به توصیه نگهبانها باز کنیم . در اطاقی که من بودم یک پنجره بزرگی هم وجود داشت که میله های آهنی بآن زده بودند و بخاطر گرما عموما باز بود روبروی پنجره دیوار بزرگی بود و ما قادر بدیدن فضای بیرون یا آسمان نبودیم . در حدود چهل وسه روزی که در این مکان بودم آرزوی دیدن آفتاب یا ستاره و یا درختی را داشتیم اماآرزوی  ما، آرزوی رسیدن مردم به آزادی بود .

یکی از روز ها که ما را برای وضو گرفتن به بیرون از اطاق برده بودند و ما موظف بودیم سرمان را خم کنیم سریع صورتمان را آب زده چشم بندمان را ببندیم ، در کنارم عده یی از بچه ها در دیدم که در نزد ما نبودند ولی در زمان تقسیم یعنی هفده شهریور در زندان منکرات با هم بودیم ، از این طریق فهمیدیم عده ای از بچه ها در نزدیکی ما زندانی هستند که از ما دور نگهداشته شده اند ، از جمله نیکزاد مشهد بان بود که بعدا تیر باران شد . بسیاری از افراد اعدام شدن را بر آن اوضاع ترجیح میدادند.من و عادل حقانی از بچه های مجاهدین و یعقوب معروف به یعقوب ارشادی و امیر فلاح درگوشه یی ازاطاق کنار همدیگر بسر میبردیم ، گذشته از هر سه اطاق کف راهرو هم پر شده بود و هر شب چند نفر جدید وارد جمع ما میشدند ولی از بازجوئی یا دادگاهی شدن افراد خبری نبود یک هفته بدین صورت گذشته بود ، آن روزی که نوروزیان به نزد ما آمده بود ، از من پرسید تو هم اینجائی ؟ نگاه عجیبی بمن انداخت گویا میخواست چیزی بگوید ، هیچوقت نگاهش از یادم نمیرود او پشت میله ها بود و در کل در سه بار بیشتر باین زندان مخفی نیامده بود ، البته آنطور که ما او را ببینیم ، یکی از روز ها که خواب رفته بودم ناگهان کابوسی دیدم ، خواب گورستان محله مان را دیدم که ناگهان پایم را جمع کردم و از خواب پریدم ، اطرافیان من که بیدار بودند با تعجب و لبخند پرسیدند چه ات شده ؟ که قضیه خواب را تعریف کردم ، پنجم مهر ماه بود ، تظاهرات پنجم مهر در تهران صورت گرفته بود ، تظاهراتی مسلحانه برای شکستن فضای اختناق و بیرون کشیدن مردم به خیابان که منجر بکشته و دستگیر شدن تعداد بسیاری از مجاهدین شد . از طرفی دوستم شعبان مهدیپور بهمراه حسین شکری ، کاویانی . . . اعدام شده بودند و نگاه عجیب نوروزیان بمن از این زاویه بود چون من و شعبان را همیشه در زندان منکرات جفت هم میدید . بچه ها میگفتند این روز را باید یاد داشت کنیم ببینیم چه اتفاقی افتاده است که تو اینطور از خواب پریدی ! این روز مجاهدین و کلا همه لباس پوشیده بودیم یعنی آنهایی که پیژامه داشتند شلوار و پیراهنشان را از زیر سر در آوردند و شایع گردید ، قرار است مجاهدین بکمک مردم بزندان حمله کنند تا ما را آزاد سازند ، برای همین آماده برای بیرون رفتن باشید، مردم میخواهند قیام کنند !! این خبر را عین اله ادهمی از اطاق بغلی برای من آورد : گفتم یعنی چه ؟ مگه امکانش هست ؟ . . . " که دیدم ناراحت شد و خلاصه برای همراهی با جمع منهم آماده شدم تا اگر قیام صورت گرفت آماده بیرون رفتن باشم . در صورتیکه امکان آنرا صفر میدانستم که تا شب خبری نشد و دوباره پیژامه و زیر پیراهن را به تن کردم و فردا هم کسی بروی خودش نیاورد .

 فردی بنام د . . . که وابسته بگروههای چپ بود ، با خبر شد که برادرش را تیرباران کرده اند ، ناگهان ما که بیخبر بودیم دیدیم وی با صدای بلند زد زیر گریه و با فریاد گفت : انتقام داداشم را میگیرم . . . بی شرفها . . . ! ما هم خیلی متأثر شدیم ، یکی از بچه ها بنام ش – ش ، رفت کنارش گویا بچه محل بودند ، بغل اش گرفت و آرامش کرد که خوشبختانه پاسداران متوجه نشده بودند .

روزی شاکری جلاد و بی عاطفه، مسئول زندان هفده شهریور، همه ی ما را وارد یک اطاق کرد و درب را بست ، چشمان ما باز بود بخاطر گرمای هوا و در حالی که امکان نفس کشیدن نداشتیم بحالت ایستاده منتظر مانده بودیم بچه کاری مشغول خواهند بود ، فکر کردیم میخواهند بدین طریق مثل اطاقهای گاز ما را از بین ببرند که بالاخره در حالیکه خیس خیس بودیم ، درب را باز کردند و زنده ماندیم ، نفهمیدیم بچه کاری مشغول بودند گویا حمام و زیرموکت ها را تفتیش کرده بودند .روز دیگر همه ما را یکی یکی صدا زد و چشم بسته به اطاق مجاور بردند و بازجوئی احمقانه یی شاکری انجام داد ، جالب اینکه ما که صدای او را میشناختیم ، برای چی چشمان ما را بسته بود که او را نبینیم ، ظاهرا یاد داشت هم میکرد ، مثلا میگفت : میدونی ابوذرورداسبی کجاست ؟ آیا با فرقان رابطه داری ؟...

 میگفتند شاکری قبل از پاسدار شدن در جویبار چوپان بود . اگر دست او بود همه را قتل عام میکرد ، نفرت عجیبی از چشمانش میبارید .

 یک پاسدار خمینی هم حاکم شرع بود. هم نگهبان زندان و بازجو بود. هم شکنجه واعدام میکرد .هم دستگیر میکرد و میتوانست آزاد هم بکند .(سلمانی هم بودوموی سرهم اصلاح میکرد!.)

با گذشت روزها افراد جدیدی که وارد میشدند خبر های جدیدی هم میآوردند ، بعضی وقتها بشوخی میگفتیم : بابا ! ما را اعدام نمیکنند تا جا برای بقیه باشه! " ،خوابیدن مشکل بود . با یک طرف بدن میخوابیدیم به اصطلاح " کتابی " تا جا برای همه باشه ، منکه برای خود سازی دوست داشتم هر عادتی را برای تقویت اراده ام ، از خودم دور سازم ، نمیتوانستم پایم را جمع نکنم و با زانوی باصطلاح خم شده میبایست میخوابیدم که بچه ها البته چیزی نمیگفتند، بویژه بعد از بخواب رفتن دیگه هر کس در حال خواب بسلیقه خودش میخوابید ، یکی پایش را روی دوش زیر پایی و دیگری روی سر نفر زیری و یا روی سینه بغلی . . . تا صبح که برای نمازبر میخاستیم و می نشستیم که اگر اقبال با ما بود چشم بند نمیزدیم .

 روزی یعقوب ارشادی را نزد ما آوردند ، وی در مرکز شهر یک کلاه شبیه کلاهی که بر سر لنین بود بسرش میگذاشت و یکی از معروفترین چهره های شهر برای بحث و مجادله سیاسی – ایدئولوژیک بود که بعد از انقلاب تا سی خرداد در خیابانها مد بود و خیلی وقتها اگر طرف مربوطه حزب اللهی بود بدرگیری و تشنج منجر میگردید ( البته اگر کلمه مد درست باشد ) ، وی در مکان معروف قائمشهر بنام " اطلاعات " کتاب میفروخت یا نشریات ارشاد را پخش میکرد و قیافه اش به نیرو های کمونیست میخورد و هر بار که حزب اللهی ها برای بر هم زدن بحث میآمدند میدیدند او از قرآن و شریعتی . . .  فاکت میآورد که به او کاری نداشتند ، دیدن او در زندان برای من جالب بود . فرصتی بود تا با او آشنا شوم ، در بیرون وقتی بحث میکرد موضعی نزدیک بگروه فرقان میگرفت و طرف مقابل بهر کجا دست میگذاشت او هم خودش را مخالف ان جریان قلمداد میکرد و کسی کارتی برای رو کردن نداشت و دستش برای قانع و یا محکوم کردن طرف در حالی که نفرات زیادی شاهد ان بودند ، باز بود !. وی از خانواده محرومی بود و زندان ماندن وی را بمن شناساند ، آدم زجر کشیده یی بود ، گویا نزد اقوامش زندگی میکرد. مازندرانی بلد نبود . در زندان من و عادل حقانی به صحبتهای خصوصی اش در آن اوضاع و احوال گوش میکردیم و میخندیدیم و او هم از سیر تا پیاز همه چیزش را با خالی بندی و آرتیست بازیهایش بما تحویل میداد ، در غیاب او من و حقانی سوژه یی برای خندیدن داشتیم .

                                         زبان درازی و کتک خوردن   

روزی فردی متشخص که معلوم بود کاره یی است و دستش بیشتر در جنایت آلوده است بهمراه چند پاسدار وارد اطاق شد و شروع کرد بسخنرانی : ما نمیدانیم اگر برادران ما از جبهه بر گردند جوابشان را چه بدهیم ؟ وقتی از ما پرسند چرا از اینها پذیرائی میکنید چه پاسخی بآنها بدهیم ؟ خجالت نمیکشید کشور در حال جنگ است و شما در اینجا نشسته اید . . . " . بعد از آن گفت اگر کمبودی هست یا خواسته یی دارید بگوئید تا ترتیب اثر داده شود – ( این موضوع را چند بار بعناوینی تکرار کرد و بهمه زل زده بود که کسی حرفی بزند ، سکوت مطلقی حاکم شده بود . ) . ناگهان گفتم : جا برای دراز کشیدن و نشستن نیست ، غذای ما کم است و بهمه نمیرسد و گرسنه میمانیم ، شبها هم چون کسی پتو ندارد ، سردمان است . " . چشمهایش از حدقه در آمد و گفت : باید بکشید ، مگر نمیخواستید با آمریکا و امپریالیسم مبارزه کنید ؟ همین درد سر ها را دارد . .." .

بخودم گفتم بادا باد و در حالیکه انتظار پاسخی را نداشت با غرور گفتم : خودتان زیاد اصرار کردید ، ما هم در خواست کردیم و گر نه ضرورتی ندارد ! " . نگاه تندی بمن انداخت و سرش را تکان داد و رفت ، پاسدارانی که همراهش بودند بیشتر از او چهره شان درهم کشیده شد . فردا عصر مرا صدا زدند و با چشم بند به بیرون بردند ، صدای پاسداری را که حرف میزد میشناختم ، وی احمدی جویباری بود . گفت : خیلی حرف میزنی میفهمی یا نه ؟ یک سیلی محکم بصورتم نواخت و آنگاه مرا بر گرداند دستهایم را روی دیوار گذاشت و از پشت چند تا مشت به بدنم زد و تهدید کرد که اگر به زیادی حرف زدن ادامه بدهی سر و کارت با حاکم شرع خواهد بود . در همان حال سر و صدای عادل حقانی را هم شنیدم که در حال کتک خوردن بود ، او را هم که همیشه کنار هم بودیم آورده بودند ، وقتی به بند بر گشتم همه میدانستند چه بر سرم آمده است . کسی از من نپرسید ، دراز کشیدم و توی خودم رفتم ، کار غلطی بود که انجام داده بودم در این لحظه میبایست برای روحیه دادن بدیگران کاری میکردم که انگار اتفاقی نیفتاده است ، عادل حقانی هم با سر و صورت سرخ آمد کنار من نشست ، گویا بهمن یوسفی و عیسی فدائی علیه ما گزارش داده بودند ، بعدا بمن گفتند فرد بازدید کننده فرماندار بود .

سعی میکردم بهر شکل ممکن اعتماد همه را بدست بیاورم ، کتک خوردنم اعتبار! مرا بیشتر کرده بود و از ته دل خوشحال بودم . روزی عادل حقانی که برای وصل ارتباطات داخل زندان باطاق بغلی مخفیانه میرفت و بر میگشت گفت قرار است بزودی کسی بیاید.( برای انتخاب کردن خامنه ای به ریاست جمهوری ) که ما باید با آنها بر خورد بکنیم قرار شد این اطاق تو و در اطاق بغلی من حرف بزنم ، برای همین اگر وارد شدند من باطاق بغلی میروم تا هر کدام در یک اطاق باشیم که با طرف بر خورد بکنیم . در هر اطاق در حدود سی و پنج نفر بسر میبردیم و رقم دقیق آنرا بخاطر ندارم ، موقع خواب همه روی همدیگر تلمبار بودیم ، از اینکه بمن اعتماد کرده بودند که سخنگوی زندانیان باشم احساس غرور میکردم . حقانی با اسم مستعار مسعود اورنگ خودش را معرفی کرده بود و میدانست بزودی اگر قیام و مقاومت علیه رژیم جمهوری اسلامی پیروز نگردد اعدام خواهد شد ، چون دیر یا زود لو میرفت ، کما اینکه یک روز فردی که او را بقیافه میشناختم از بچه های حوالی پل هوائی قائمشهر از هواداران مجاهدین، مثل روانی ها وارد اطاق شد و در گوشه یی نشست . عادل حقانی خودش را در کنار من قرار داد و دراز کشید و گفت: خود تو روی من بپوشان یارو توبه کرده و منو میشناسه ، اگر منو ببینه کار تمومه " . منهم دستپاچه شدم ، بعد از دقایقی طرف رفت اطاق بغلی که بعد از دو سه ساعتی صدایش کردند و رفت . عادل حقانی میگفت : او مرا دیده! گفتم فکر نمیکنم تو را دیده باشه ، ولی عادل میگفت : اون توبه کرده و خیلی ها را لو داده ، منو دیده ولی بروی خودش نیاورده . . ." .

بهر صورت حق با عادل حقانی بود چون از طریق افرادی مشابه همین یاران سابق لو رفته و شناسائی شده و تیرباران شد .اورا از ما جدا کردند و بردند . روزیکه یک زندانی تازه وارد آمد بمن گفت : عادل حقانی ( مسعود اورنگ ) ساعتش را برای تو فرستاده مگر بدستت نرسیده است ؟ گفتم نه . عادل ساعت مچی داشت که همیشه با باز و بسته کردن آن خودش را سر گرم میکرد .عادل حقانی با من قرار گذاشته بود که اگر به زندان بغلی رفته است مقداری از لباسش را که نزد من بود پیغام میدهد که برای او بفرستیم تا علامتی از حضورش در آنجا باشد که عادل همینکار را کرد و روزی لباس باقیمانده اش را بردند و فهمیدم که در زندان بغلی بسر میبرد . کاش یادگاری کوچکی از عادل میداشتم.

 مبارزه قهرمان و قهرمانان دارد ، ترسو و نادم و درهم شکسته هم دارد ، و گرنه قهرمان بودن مفهومی نداشت ، نمیدانم وقتی پاسداران خمینی عادل حقانی را شناسائی کرده بودند ، در آن لحظه چه بر سر او آوردند .

دو نفر بنامهای عیسی فدائی از هواداران مجاهدین و بهمن یوسفی هوادار راه کارگر در زندان هفده شهریور توبه کرده بودند. عیسی فدائی از اهالی اطراف ساری بهمن یوسفی را نیز با خودش کشانده بود و بگوش او خوانده بود که احمق نباش ، کشته بشوی که چی . . . ؟ . ایندو سعی میکردند با قدم زدن در اطاق و شنیدن حرفهای بچه ها به بیرون گزارش بدهند . عبداله اهل آبندانسر قائمشهر با ندامت و توبه و همکاری با آنها ، راه خیانت در زندان هفده شهریور را گشودند تا در آن طوفان جانشان را از معرکه بدر ببرند تا از روی جنازه یاران و برادران سابقشان رد شوند ، آنها ابتدا با لودگی و با بی انظباطی بریدگیشان را از جمع و از مبارزه نشان میدادند و آنگاه در دامان پر عطوفت آخوندهای مرتجع جای میگرفتند ، پروسه یی که طی آن چندان سخت نبود .امیر فلاح قهرمان زندانیان سیاسی قائمشهر از عبداله مهدوی نادم شدیدا متنفر بود و چند بار با سن کمی که داشت (شانزده ساله بود ) با عبداله که دو سه برابر او قد و هیکل داشت گلاویز شده بود بود. عبداله هیکل گنده و درشتی داشت. همه او را خرس گنده خطاب میکردیم.

و اما امیر:ما که سالها از امیرمسن تر و عموما بیست ساله بودیم در مقابل مقاومت او در برابر دژخیمان شگفت زده بودیم . او از تباررهبرانش : حنیف نژاد ها و میهن دوستها و موسی خیابانی ها . . . بود .  

 در زندان هفده شهریور یک پاسدار روانی بود که وقتی به ما نگاه میکرد از چشمانش شرارت میبارید. احتمالا نامش لشکری بود.وی منتظر بهانه ای بود تا زندانیان را کتک بزند . وقتی او درب آهنی زندان را باز میکرد ، همه ساکت میشدند و کوچکترین حرکتی نمیکردند  تا بهانه ای به دستش نداده باشند .        دوستی داشتم بنام سعید از گروه آرمان که او را در خیابان تهران دستگیر کرده بودند .از دیدنش هم خوشحال بودم و هم ناراحت .خوشحال از اینکه او را میبینم و ناراحت از اینکه به وضع ما دچارشده است .

وقتی وارد بند شد همانجا دم در نشست و او هم بی خبر تا پاسدار روانی را دید قصد داشت سوالی بکند که  سیلی محکمی از پاسدار مربوطه خورد  و سرجایش محکم نشست ! ( سعید برادر پاسداری داشت به نام وحید  که در جبهه از ناحیه پا معلول شده بود ، تا اینکه سالها بعد دوستانش او را خفه کردند ) . روزی ما را با چشمان بسته به بیرون از اتاق کشاندند و موهایمان را از ته زدند . پاسدارروانی پارچه ای  که کلیشه عکس رجوی بر آن بود بر گردن ما انداخت تا به خیال خودش حال زندانیان را بگیرد . روبروی ما دیوار بود تا جایی را نبینیم و تند تند از ما پرسش میکرد و وقتی کسی می گفت : اهل مجاورمحله ام " ، با نفرت تمام ماشین سرتراشی را به پوست سر فشار میداد تا موها از ریشه کنده شود و زندانی  زجر بکشد .

 بزرگترین عملیات نظامی مخالفین رژیم آخوندی در قائمشهر وحماسه ی امیرفلاح در دادگاه  

  در زندان مخفی هفده شهریور ، موقع صبحانه مقداری مربا و یک تکه نان میدادند که برای همه کم بود و گرسنه میماندیم ، امیر فلاح سهمش را نمیخورد و بما میداد ، هر چه اصرار میکردیم قبول نمیکرد و خودش گرسنگی را تحمل میکرد. وی از درد معده رنج میبرد ولی میخواست تا ما سیر باشیم.  دائم میگفت : اگر بدادگاه بروم آن حرف معروف علی میهندوست(دردادگاه شاه) را خواهم زد و بحاکم شرع خواهم گفت : اگر در دستانم مسلسل بود سینه ات را سوراخ سوراخ میکردم ". امیر فلاح آخرین صحنه نبردش را با نظام آخوندی و ارتجاع در صحنه دادگاه ودر مقابل حاکم شرع بر گزیده بود.

 سرانجام امیر فلاح برای دادگاه فرا خوانده شد. و کدامین قلم  میتواند حس غریب او و استواری اراده اش را شرح دهد  و بر روی کاغذ به تحریر در اورد ؟.

 مهر ماه بود که پاسدار نگهبان رضائی اهل جویبار که  به مرور زمان خشونت و نفرت را نسبت بزندانیان یاد گرفته بود از پشت میله هایی که بجای پنجره میان دیوار زده بودند و در کنار آن دیوار بلندی بود که بجای بیرون و هوای باز ما فقط دیواری میدیدیم با عصبانیت خطاب بمن گفت : زاغی ! کتابت را ببند ! گفتم :دارم قرآن میخوانم . گفت : بتو میگویم کتابت را ببند ! بعد از آن گفت : همه تان منافقید ! کشمیری هم الان یک آپارتمان گرفته و با پول فراوان مشغول تفریح است ! شما دو تا از برادران ما را گول زدید رزاقی و محسن پور هر دو بچه های خیلی خوبی بودند شما منافقین آنها را از راه بدر کردید(منظورش دونفوذی مجاهدین بود) . فقط امیر فلاح مجاهد واقعی بود که در دادگاه گفت اگر مرا آزاد کنید اسلحه بدست میگیرم . شما ها همه منافق بازی در میآورید . . . "   

ما نمیداستیم از چه صحبت میکند. از خلال صحبتهایش میفهمیدیم امیر فلاح در دادگاه حاکم شرع را تهدید بانتقام کرده است و از طرفی بعد از ورود چند زندانی جدید اطلاعاتمان بیشتر شد که مجاهدین با حمله بمقر مرکزی ستاد بسیج قائمشهر ،  فرمانده بسیج و چند تن دیگر را کشته و چند نفر را زخمی کرده اند . این عملیات بفرماندهی بهروز فلاحپور و با کمک دو نفوذی بسیجی مجاهدین بنامهای رزاقی و محسن پور صورت گرفته بود . در حقیقت بزرگترین عملیات نظامی مجاهدین در قائمشهر بوده  که در قلب و مرکز شهر صورت گرفته بود .( رزاقی در گرگان گویا در نوبت یک حمام بوده بوی مشکوک شده و دستگیر میشود که در تابستان سال بعد اعدام گردید و محسن پور نیز در جنگل در تاریخ 61/ 4/ 21  طی درگیری شهید شد.)

و اما امیر فلاح قلب تپنده قائمشهر:

 وقلب او نه برای مردم شهر ،که برای تاریخ می تپد .

 فریاد می زند:" دست تو به خون همرزمانم آغشته است .اگر از بند رهایم کنید سلاح بر خواهم گرفت و امثال شما را مجازات خواهم کرد . "

حاکم شرع: اگر از عقیده ات دست بر داری اعدام نمی شوی . چون سن تو کم است . به تو دقایقی فرصت میدهم  تا توبه کنی!.( اینبار  حاکم شرع به قباحت حکمش واقف شد.)

اطاق انتظار روبروی اطاق حاکم شرع است :

فقط دو قدم بر سر دو راهی انتخاب حق و باطل .

همچون رادمردی زنده ؟­. یا زنده یی مرده ؟.

شیر بیشه ی ایران زمین از اطاق انتظار بر میگردد . تیر آرش در کمان دارد.

همیشه کسانی پیدا میشوند که به اسارتها ." نه ! "بگویند .

بجای استخوان و گوشت، این غرور و اراده مجسم است که گام بر می دارد .

 و این نه یک" نوجوان تنها "که خود هزاران لشکر وکلمه مقاومت است .او فقط به پلیدی های اطراف نمی نگرد . نگاه او بر فراز تاریخ است .او فردای روشن را می بیند.

 اگر کوهها میجنبیدند او از جای نمی جنبید . اکنون سینه به سینه روبروی دشمن مردم قرار دارد .یکی از همان بیدلانی که همرزمانش را کشتند .  

حاکم شرع : آیا توبه میکنی ؟ امیر با غرور و با بی اعتنایی به دشمن حقیر پاسخ میدهد :" اگردر دستانم اسلحه بود امثال شما را مجازات میکردم ".

بیخود نبود جانیان او را چلچله خطاب می کردند . چلچله ها با بهار می آیند و با زمستان سر ستیز دارند .

پرستوی کوچک شمال آماده پرواز است .

 صبح روز اول مهر ماه :

روز نوشتن مشق ، نه روز نوشتن وصیت نامه .

روز شنیدن صدای زنگ مدرسه ، نه روز شنیدن صدای رگبار مسلسل بر سینه .

روز دیدار یاران ،نه روز وداع یاران .

روز استقبال والدین از بازگشت فرزندانشان ، نه روز دیدن پیکر سوراخ شده عزیزان.

روز دویدن و دویدن هر چه زود تر به خانه رسیدن ، نه روز در بند بودن .

روز نشستن بر روی نیمکت کلاس، نه روز نشستن بر صندلی محاکمه .

روز یادگیری درس جغرافیا : بچه ها این نقشه ایران ماست ...

 نه قربانی جغرافیای تاریخ شدن .

روز اول مهر:  روز مهر ، روز محبت ، نه روز انتقام  .

سحر گاه اول مهر ماه : همکلاسیهای او " موسی رزاقی ..." زیر چوبه دار  منتظر او هستند . ( خوش سلیقگی آخوندها اینکه دانش آموزان را در روز اول گشایش مدارس تیرباران می کنند .)

 امیر خواست بمیرد  تا زنده بماند . او در گلوی خود ،ندای یک نسل ، فریاد  به خون خفته یک ملت را زیر چوبه تیر باران، آواز داد .

یاد او و هزاران دانش آموز دیگر در سراسر ایران زمین که کارنامه قبولیشان را پیشاپیش گرفتند گرامی باد .

 شبی قبل از خواب که من و عادل حقانی در کنار هم نجوا کنان بخواب میرفتیم پرسیدم: اگر رفتی بچه هایی را که اعدام شده اند را دیدی چه خواهی گفت ؟ عادل گفت : اول از همه به امیر میگویم وقتی مهران شنید اعدامت کردند ، خیلی گریه کرد !

امیر اول مهر ماه روزی که در یک نظام بشری میبایست بمدرسه میرفت ، تیرباران شد .  وبه عهدش بامردم وفاکرد.

 بعد از دادگاهی شدن امیر فلاح هر پاسداری که وقت نگهبانی دادنش بود میگفت : شما همه منافق و دو رو میباشید ، چرا مثل امیر فلاح نمیگوئید که هوادار مجاهدین هستید ، فقط او مجاهد واقعی بود و از اعتقاداتش دفاع کرد ." امیر در نزد حاکم شرع از مجاهدین و آرمانشان دفاع کرده بود و دادستان و حاکم شرع را انگشت بدهان ساخته بود . . .. گویا باو وقت کوتاهی داده بودند تا از حرفهایش بر گردد ولی امیر بر آرمانش پای فشرده و در اول مهر ماه تیرباران شد ، و آوازه اش پاسداران را نیز تکان داده بود ، آنچه در دادگاه اتفاق افتاده بود را از زبان امثال رضائی میشنیدیم ، رضائی پاسداری از جویبار بود که چون ابتدای کارش در زندان منکرات بود خیلی ساده بود و اگر در خواستی میکردیم یا از او آب میخواستیم با کله میرفت تا برای ما انجام بدهد، ولی بعد از دو ماه او هم یاد گرفت بما نهیب بزندو اجازه نداد تا قربان غریبی را که برای اعدام میبردند ببوسیم یا از وی فرصت خدا حافظی داشتم باشیم و خودش جلو آمده بود تا کسی از او خدا حافظی نکند و وی را برد ، در صورتیکه آن اوائل زیاد سخت نمیگرفت .

روزی درگوشه ای از سیاهچال که عدالت حکومت آخوندی را تجربه می کردیم حقانی به من نجوا کنان گفت:

احتمالا اینجا سابقا خانه تیمی بوده است . شاید زیر کف اطاق اسلحه پنهان شده باشد! .

چند شب کار من و او این بود که موکت زیر سرمان را در تاریکی به گمان اینکه خوابیدیم اندکی کنار زده ، با قاشق سعی میکردیم ، خاک کف اطاق را کنار بزنیم  که سودی نداشت . از طرفی با حضور نادمین که در نزد ما بودند امکان موفقیت ما صفر بود .ولی ما سعی مان را کردیم.

روزی شهید حقانی زیر گوشم گفت : بچه ها یک چاقو هم دارند ! .

در زندان هفده شهریور بهمن هوادار گروه راه کارگر یک طرف صورتش  جوش زده و باد کرده بود که بخاطر کثیفی و عدم نظافت چرکی شده بود . دکتر م هواداراحتمالی راه کارگر با زحمت زیاد چرک صورتش را خارج کرده بود و  آسوده شده بود . روزی شاکری مسئول زندان هفده شهریور ضمن صحبتی گفت : سرور ما دکتر م... !"، چون دکتر کار های پزشکی و درمان ابتدائی یا توصیه را برای زندانیان انجام میداد ، با شناختی که از دکتر داشتم از چنین حرفی که از دهان شاکری بیرون آمده بود راضی نبود ، تازه اگر لقب سرور باو داده بودند چرا او را با آن وضعیت بدون هفته ها ملاقات در آنجا نگهداشته  بودند ؟

یک زندانی بنام گلعلی ب نزد ما بسر میبرد که سیاسی نبود و پاسدار جمر اله دلفام او را زندانی کرده بود . گویا وی مقداری صابون و پودر لباسشوئی را با سوراخ کردن سقف مغازه مربوط بانجمن محل  با خودش میبرد ، که میفهمند و وی را نزد ما آورده بودند . چون محل عبور و مرورشان بروستا از وسط محله ما میگذشت و زمانی همکلاسی بودیم شب و روز در کنار من بسر میبرد و هر کلمه وحرفی که از دهان او بیرون میآمد باعث خندیدن ما میشد ، دائم ورد زبانش این بود : جمر اله تو منو بدبخت کردی ! جمر اله تو منو بیچاره کردی ! جمر اله ! جمر اله ! من اینجا چیکار میکنم ؟ آه ! آه ! چشمانم را با دستمال ببندم بخوابم ؟ آه جمر اله تو منو اسیر کردی !. روزی او را صدا زدند ، رفت و بعد از یکساعتی بر گشت ، رفتن و بر گشتن او زنگ خطر " احتمال همکاری " وی با پاسداران در زندان را بصدا در آورد . وقتی بر گشت آمد وسط اطاق ایستاد همه نگاهها باو دوخته شده بود . او به تک و تک ما با قیافه خنده داری نگاه میکرد ، بعد از چند لحظه سکوت را شکست و گفت : حرف نزنید ، هیچ کس حرف نزد از من خواسته اند هر کس که حرف میزند او را لو بدهم ! از من خواسته اند علیه شما جاسوسی کنم ! . . . مگر من چه کاره ام ؟ خدایا این چه درد و مصیبتی است که من بدان گرفتار شده ام . بمن نزدیک نشوید من خطرناکم . . . "  خلاصه همه داشتیم از خنده میمردیم ، گویا پاسدار جمر اله دلفام از او خواسته بود همکاری کند تا زود تر آزاد شود و او هم با سادگی و صداقتی که داشت پته ی همه چیز را بهم ریخت ، او اصلا سیاسی نبود و فهمیدم بعد از آزادی نزد مادرم رفته و خبر زنده بودنم را باو داده بود.

 در زندان هفده شهریور کتابی از احادیث مربوط به پیامبر اسلام و چند تا کتاب از مطهری و یک کتاب شعر نو که نویسنده ای گمنام بود در اختیارمان قرار دادند ، که هر وقت چشم ما باز بود میشد خواند .

رژیم خمینی مرتجع برای ماندنش ناچار به حفظ زندان و شکنجه و اعدام بود . آنهایی که حکم اعدامشان بعنوان مفسد و مرتد و به پا خاسته علیه خدا و پیغمبر . . . صادر میشد قبل از اعدام اگر احتمال میدادند اطلاعاتی دارد و یا سر موضع خودش میباشد شدیدا شکنجه میشدند و هر کاری که میخواستند با این جوانان انجام میدادند .

                       نقشه خانواده هاو خود کشی یک زندانی

وقتی بیشتر از یکماه گذشت و خانواده های ما نمیدانستند که در کجا بسر میبریم ، زنده ایم یا مرده ، پدر و مادرم بخاطر اینکه از زنده ماندنم با خبر شوند به مقر سپاه پاسداران رفتند و گفتند : ما میخواهیم برای پسرمان که در خارج درس میخواند – در آنزمان دو تن از برادرانم در خارج درس میخواندند – نامه بنویسیم ، آدرس پسرمان را فقط او دارد ، بگوئید آدرس آنها را بما بدهد ." روزی نوروزیان بزندان مخفی هفده شهریور آمد و از من آدرس برادرانم را خواست ، منهم بی خبر از همه جا گفتم: هیچ اطلاع و آدرسی ندارم . گمان میکردم میخواهند از من اطلاعات بگیرند .

نگهبانان پاسدار در آرزوی این بودند که ما را برای اعدام ببرند : ماموران خمینی از ماهها پیش رجب مهدیپور را چون برادرش مجاهد بود دستگیر کرده بودند. اورا که سیاسی نبود نزد زندانیان عادی منکرات نگهداشته بودند و بعد از مدتی که برادرش و ما را دستگیر کردند او را هم  نزد ما آوردند ، حوصله اش سر رفته بود و جالب اینکه همه از او حساب میبردند و برای ما که او را میشناختیم خنده دار بود ، وقتی بما میرسید از موضع اش پائین میآمد ولی بقیه فکر میکردند که وی قدر قدرتی است ، بخاطر هم محلی بودن او را میشناختیم ، ادم خیلی خاکی و دل پاکی بود. روزی وقتی داشت از کار طاقت فرسای بنائی بر میگشت دید یکی دو نفر حزب اللهی مشغول شعار نوشتن روی دیوار هستند ، بعد از جر و بحث بسطل رنگ آنها لگد میزند و بهمین بهانه وی را هم دستگیر کردند و ماهها زندانی بود .

در اطاق بغلی بود و گاها صحبت کوتاهی میکردیم ، روزی سر و صدایی در زندان بپاشد ، با خبر شدیم رجب خود کشی کرده است ، او در حدود ده قرص والیوم ( خواب آور ) گیر آورده و خورده ، نگهبان را خبر کردیم ، ما خبر نداشتیم که درست در چنین روزی عملیات بزرگ تصرف بسیج قائمشهر صورت گرفته است . رجب درست در چنین روزی دست بخود کشی زد ! چون پاسدار رضائی اجازه باز کردن درب زندان را نداشت گفت که او را پشت میله ها بیاوریم ، از میان میله ها با پوتین خود چند لگد به رجب که در حال اغمأ بود زد ، تا اینکه آمدند وی را با بد و بیراه بیرون بردند ، فکر کردیم مرده است ولی شب او را دوباره نزد ما بر گرداندند ، او را بردند بیمارستان معده اش را شستشو دادند و بخاطر آمپولهایی که زده بودند قادر به نشستن یا راه رفتن نبود و میافتاد ، چند بار بردمش توالت ( یعنی اجازه دادند با او بروم ) در توالت میبایست او را محکم نگهدارم تا نیفتد ، میگفت منو ببخش تو را اسیر کردم ، که من دائم میخندیدم تا او خجالت نکشد و ماجرا عادی جلوه کند . بهانه رجب برای خودکشی این بود که چرا بدادگاه برده نمیشود و چرا باید ماهها در انتظار بماند ، طفلک کلافه شده بود . رژیم  او و دیگران را که سیاسی نبودند هنر مند کرد تا با خواندن سرود " پشیمان شده ایم " بزبان مازندرانی در مساجد منطقه ، تبلیغاتی علیه مجاهدین کرده باشد ، بویژه که برادر امثال رجب تیرباران شده بودند. از او بخاطر کاری که کرده بود ناراحت بودم و باو گفتم تو که فعالیتی با مجاهدین نداشتی چرا رفتی در قیافه تواب سرود خواندی ؟ " وقتی بگذشته نگاه میکنم می بینم انتظارم زیاده از حد بود . رجب که در محرومیت بزرگ شده بود بعد از ازدواج صاحب پسری میشود که وقتی بسن پانزده سالگی رسید او را با خودش به بنائی میبرد از جمله حین کار در حال بنائی برای ساختمانی ،  سنگی به کله پسرش اصابت میکند و پسرش در آغوش او جان میدهد . فردی بنام قربان غریبی بود که ما او را دبیر صدا میزدیم ، اهل کیا کلاه  بود یکی از محبوب ترین افراد زندان بود ، فوق العاده مهربان و دوست داشتنی بود ، روزی او را صدا زدند تا وسائلش را بر دارد ، ما آماده شدیم او را ببوسیم ولی پاسدار نگهبان رضائی  با خشونت مانع از آخرین وداع ما با او شد و او در حالیکه اشک در چشم بما نگاه میکرد و از نگاه او هزاران عشق میبارید  ما را ترک و همه را تا چند روز غمگین کرد . مو هایش کمی ریخته بود. ته ریشی و جثه ضعیفی داشت که در میان آن بدن نحیف اراده یی استوار نهفته بود ، در نشریه مجاهد از او بنام فدائی یاد شده است .

                                    سلام ما را به آزادی برسان !   

روز دوم آبان بود شبها هنگام خوابیدن سرد بود خیلی ها گلو درد داشتند.فقط برای یک نفرملاحفه و  بالش آورده بودند ، همه در انتظاردادگاهی شدن و نجات از آن وضع بودند . روز دوم آبان نام مرا صدا زدند که بمعنای رفتن بدادگاه بود.از اینکه از آن وضع به قول ایرج مصداقی " نه زیستن ، نه مرگ " خلاصی مییافتم خوشحال بودم ، با همه خدا حافظی کردم ، ولی از آنهایی که بیشتر دوستشان داشتم کمتر مانده بودند . درست قبل از خروج از بند وقتی از میان خیل پا ها و بدنهای دراز کشیده زندانیان میگذشتم ، بله درست در آخرین قدم و آخرین لحظه دستی محکم به پایم خورد و آنرا محکم فشرد ، بزیر پایم نگاه کردم ، خیر اله رمضانی اهل بابل بود ، مثل همیشه با لبخندی زیبا که از چهره اش میبارید و بدان عادت کرده بودیم گفت : سلام ما را بآزادی برسان!

 دستم را بسوی خودش که نشسته بود کشید تا گوشم بدهانش برسد . وی همیشه میگفت بویژه با عین اله ادهمی که با هم شوخی میکردند اگر من اعدام شدم چی سر قبرم میاری ؟ ادهمی بشوخی میگفت یک بوته ، خیر اله میگفت : نه ! تو باید یک گل سرخ برایم بیاوری ! (رمضانی اهل بابل در چهاردهم ماه بعد اعدام شد . ) هیچکدام از زندانی ها نه امکان اطلاع و خدا حافظی از والدین و بستگانشان را داشتند و نه حتی فرصت اثبات حرفهایشان را با توجه به مخفی بودن زندان داشتند . گرفتن وکیل و مسائلی این چنینی در نظام ارتجاعی آخوندی شبیه لطیفه است . براستی که بدترین نوع استبداد ،استبداد از نوع مذهبی و ایدئولوژیکی آن است .

 در آن لحظه یی که بند را ترک میکردم سخن رمضانی " سلام ما را به آزادی برسان ! " در گوشم زنگ زد گویا امانتی را بمن داد ، گویا میخواست بگوید انجام رسالت انسان بودن ، پیکار برای آزادی میهن را از یاد مبر!، برای یک لحظه نگاهش کردم ، لبخندی زدم ، پاسداری چشمانم را بست و محل زندان را که بعد ها فهمیدم در کجاست و هفده شهریور نام گرفته بود ، ترک کردم .

درون ماشین لند کروزی بودم ، پاسداری اهل وسطی کلاه بنام جمر اله دلفام که مسلسل یوزی در اختیارش بود بمن گفت که میتوانم چشمانم را باز کنم ، حالت عجیبی بمن دست داد ، بعد از نود چهار  روز آسمان را میدیدم ، خیابان و کوچه و درخت و مردمی را که دوستشان داشتم ، مشاهده میکردم ، در خیابان شانزده متری قائمشهر بودم ، همانجا که پیاده چند کیلومتر از مسیر خانه تا مدرسه را طی میکردم ، از گودالی بیرون آمده بودم ، نور خورشید بر صورتم میخورد . . . چنین احساسی دیگر هیچگاه بمن دست نداد . اتومبیل بدادسرای انقلاب رفت که در خیابان ساری واقع بود . قبل از سی خرداد در اردیبهشت ماه به همین مکان آمده بودم ولی عوامل رژیم نمیدانستند و منهم در بازجوئی چیزی نگفتم .

 در اطاقی منتظر دادگاهی شدنم بودم ، مرد مسنی بود که دائم میگریست ، وی پدر عبداله نادم و تواب بود و فکر میکرد پسرش اعدام میشود ، پسر یازده ساله یی هم بود که بجرم لواط با معلم ورزش مدارس قائمشهر در این اطاق بسر میبرد . جالب اینکه معلم ورزش و این نو جوان را چندین روز و شب در همین مکان نگهداشته بودند ، وقتی فهمیدند بخاطر مسائل سیاسی در آنجا بسر میبرم ، از شهامت و پایداری امیر فلاح در دادگاه و در برابر حاکم شرع برایم تعریف کردند ، چون روز ها در این مکان بسر برده بودند ، هر کس برای دادگاهی شدن میرفت ، افراد این اطاق آنها را موقتا میدیدند ، براستی که ارزش مرگ باندازه مزد یک گور کن بود .

من بسوی کسی میرفتم که قاتل صد ها تن از رشید ترین و شجاع ترین جوانان این مرز و بوم بود ، سوی حاکم شرع ! وقتی وارد اطاق شدم ، روحی در اطاق نبود ، یک صندلی و میزی که پشت آن حاکم شرع احمدی با قد کوتاه و ریش و عینک بزرگی که نصف صورتش را گرفته بود ، قرار گرفته بود ، مردی که میبایست دادستان باشد با کاغذی در دست گویا میخواهد جانم را بگیرد آماده محاکمه کردنم بودند .

دادستان اتهامات مرا خواند از جمله فعالیت برای گروهک ضد انقلابی آرمان مستضعفین ، ارتباط  و همکاری فعال با منافقین ، ارتباط نزدیک با منافقین معدوم آتشفراز و مهدیپور ، درگیری با نیرو های حزب اله از جمله   . . . " ، آنگاه با خشونت پرسید: چه حرفی برای دفاع از خودت داری ؟ . گفتم : آتشفراز و مهدیپور از هم محلیهای ما بودند و با هم دوست و رفیق بودیم که چیز عادی است . . . ، دادستان با خشونت گفت : پس چرا با برادران حزب اللهی دوستی و مراوده نداشتی ؟

حاکم شرع از زیر عینک گویا میخواهد بچه یی را بترساند ، نگاهی بمن انداخت و بعد از نگاه کردن به اوراقی که روی میزش بود با تأثر گفت : سید هم هستی ! " فکر میکرد یک سید که اجدادش امامان و پیامبر بوده اند ،باید طرفدار آخوندهای خونریز باشد .

حکم را بعد از کمتر از ده دقیقه که دادگاه طول کشید اعلام کردند : سه سال حبس تعلیقی و اعلام اینکه اگر بار دیگر دست بفعالیت بزنی جایت زیر زمین است ، مرا باطاق دیگری بردند ، در آنجا بازجو بابایی جویباری هم بود . گفتند بیا امضأ کن که فعالیت سیاسی را ترک میکنی فردا پدرت باید بیاید امضأ کند . ناگهان مرد جوانی که در دادسرا کار میکرد وارد اطاق شد و وقتی فهمید حکم آزادی مرا داده اند با تعجب گفت : چی ؟ اینو میخواهید آزاد کنید ؟ من او را میشناسم او در تمام درگیریها حضور داشته است ، کجا میخواهید بفرستیدش . . . ؟ " در آخرین لحظه تمام آرزوهای دور و درازم برای مبارزه داشت بهم میریخت ، بازجو بابائی گفت : چی داری میگی ؟ وی هوادار شریعتی است و اشتباهی گرفتی ، طرف ساکت شد و با تعجب بمن نگاه میکرد که نایلون دستم را گرفته بودم و آنجا را ترک کردم .یک دمپائی پیدا کرده بودم و با آن پیاده از دادسرا سمت خانه حرکت کردم ، باور نمیکردم باین زودی آزاد شوم ، شاکی علیه من در دادگاه نبود و از طرفی انجمن های منطقه علیه من گزارشی آنچنانی دال بر درگیری نداده بودند .

عزم جزم کرده بودم تا علیه جنگ طلبی و گسترش ارتجاع خمینی بجنگم . در مسیر رفتن بخانه چند تن از دوستانم را دیدم که آنها نیز بعد ها سالها در زندان بسر بردند ، یکی از آنها خبر را بمحله برد ، همه به استقبالم آمدند قصد داشتم مستقیما نزد مادر شهید شعبان مهدیپور بروم که مادر شهید با خوشحالی خودش را بمن رساند .

بدینطریق وارد زندان بزرگتری شدم ،گروههاومجاهدین در حال مقاومت  بودند و تک ستاره هایی در جنگل و یا در شهر حضور داشتند ، چوبه های تیر بر افراشته شده بود ، سرود فتح کربلا و بیت المقدس و نعره جنگ طلبی رژیم آخوندی و تبلیغات مرگ ...  مرگ... مرگ... در همه جا می پیچید و سعی می کرد با اعدام پا بر جا بماند . پائیز و زمستان غمناک سال شصت جلوه مینمود .

مصمم بودم  با دیگر یارانم در قائمشهر زنجیر های اسارت را در هم شکنیم تا با هموطنانمان ایرانی آباد و آزاد بر پا سازیم ، عزمی که سالها طول خواهد کشید ، آزادی آسان بدست نمی آید .از اشتباهات باید درس آموخت. دگرگونی نهایی کار توده ها است .

 زنده باد آزادی ، زنده باد زندگی و صلح و دوست داشتن .. .

واما مازندران: به سرودش ادامه خواهدداد...

ضمیمه ها:

 نامه یک آزاد مرد قائمشهر بنام حجت اله اسلامی که نمایان کننده اوضاع قائمشهر طی اوائل انقلاب در سال شصت ویک میباشد .

                                                الحمد لله رب المستضعفین

     . . . اکنون که دیده هیچ نبیند به غیر ظلم     باید ز جان گذشت کزین زندگی چه شود !

امیدوارم که بتوانی رسالت پیام شهیدان بخون خفته خلق را خوب بانجام برسانی .

بقول معلم شهید مان شریعتی ، آنجا که در کنفرانس " پس از شهادت " با صدایی گرفته فریاد میزند که : زینب رسالت رساندن پیام شهیدان زنده اما خاموش را بدوش گرفته است ، زیرا پس از شهیدان او بجا مانده است و اوست که باید زبان کسانی باشد که ، به تیغ جلادان ، زبانشان بریده است زیرا اگر یک خون پیام نداشته باشد ، در تاریخ لنگ میماند و اگر یک خون پیام خودش را بهمه نسلها نگذارد ، جلاد ، شهید را در حصار یک عصر و یک زمان محبوس کرده است . . . این است که رسالت زینب سنگین و دشوار است . و شما امروز همچون زینب هستید برای حسین .

     . . . ما امروز در موقعیت حساسی از سر نوشت کشورمان بسر میبریم امروز نباید منتظر این باشیم که دیگران برای ما کاری بکنند زیرا آنهائیکه دارای پست و مقامند تنها مسدولیتشان این است که پایشان را بیشتر از گلیم شان دراز نکنند تا مبادا از مسند قدرت بزیر آیند و اما ما که خوشبختانه از داشتن تمام این چیز ها محرومیم بیشتر از همه احساس مسئولیت میکنیم و تنها ما هستیم که میتوانیم کاری بکنیم و باید کاری بکنیم . . .

اما از شهر خودمان بنویسم : شهر ما مانند شهری است که حکومت نظامی در آن بر قرار شده ، پاسداران ضد خلقی خمینی بی هیچ توقعی با اتومبیلهای رو باز همچون سربازان و چکمه پوشان آریا مهری در کوچه و پس کوچه های شهر به گشت زنی مشغولند ، راههای ورود و خروج شهر شدیدا مراقبت میشود و تمام اتومبیلها را بازرسی میکنند و بهر کس که ظنین بشوند بلافاصله او را با مشت و قنداق تفنگ به مقر سپاه میبرند شهر شدیدا تحت کنترل است . من خودم بخاطر مسائل امنیتی مدتی است که بشهر های مجاور نمیروم اما کسانیکه به بابل و ساری . . . رفتند میگفتند که در تمام شهرستانها مانند شهر ما شدیدا کنترل میشد . طرح مالک و مستاجر نخست در قائمشهر و سپس در تمام شهر های مازندران بمورد اجرا در آمد . . . مردم ( . . . ) منتظرند که خدا برایشان کاری بکند دوستان یا فروخته به زر یا مرعوب زور و یا در زندان قرون وسطائی بسر میبرند و یا فراری اند و بعضی ها هم که بشهادت رسیده اند و اینجا ست که باید مفهوم سخنم را بفهمی که گفته ام امروز ما ها باید کاری بکنیم و گر نه کسی نیست که بما کمک کند .

خمینی جلاد این کفتار پیر جماران ، نه به سازمان ملل و نه به سازمان عفو بین المللی و نه به حقوق بشر اعتنائی میکند بلکه آنها را سازمانهای جعل اکاذیب میداند . . . بهر حال خمینی رفتنی است اینرا خود خمینی هم میداند اما در آخرین لحظات حیات خویش دست به اقداماتی میزند که شاه از ارتکاب آن میترسید و آن اعدام دسته جمعی نونهالان و زنان بار دار است شاه بیشترین اعدام دسته جمعی که انجام داد 9 نفر بودند . اما خمینی در یک شب تا هزار نفر را اعدام کرد و این تنها بنفع آمریکاست زیرا امریکا چنین میخواهد که نیروهای انقلابی و بالنده در جهان سوم کاهش پیدا کنند تا در آینده بلای جانش نشوند در آینده ای نزدیک پیروزی از آن ماست .

درود بر تمامی شهدای بخون خفته خلق / مرگ بر امپریالیسم / مرگ بر ارتجاع بسر کردگی خمینی پیر کفتار خون آشام / زنده باد آزادیهای دمکراتیک خلقی / پیش بسوی تشکیل هسته های مسلح مقاومت /... و بزودی ظالمان و ستمگران و مرتجعان بدانند بکدامین سرنوشت نکبت باری روانند .

                                                           برادرت حجت 13 / 8 / 61                                

بخش هایی از نامه همین آزاده بیکی از دوستان خارج از کشور به تاریخ 15 / 8 / 61 / که نمایانگر اوضاع وقت قائمشهر میباشد : فکر نکن که ما با سازمان تماس نداریم ؟ تماس هم داریم ولی خوب بعضی وقتها ممکن است کسی که رابط ماست " لو " بره و دستگیر بشه و دوباره تا بخواد رابطه بر قرار بشه حداقل 3 – 4 ماه طول میکشد و الان هم که مبارزه خیلی پیچیده تر شده است ، زیرا با طرح مالک و مستأجر . . . بقیه اش را نمیگویم خودت حدس بزن . . . اما مبارزه همچنان ادامه خواهد یافت ، خمینی صد در صد رفتنی است ، بزودی مرگ حاکمیت ضد بشری خمینی جلاد فرا خواهد رسید و بار دیگر پرنده آزادی در آسمان ایران به پرواز در خواهد آمد و مبارزه تا امامت و وراثت مستضعفین ادامه خواهد یافت که : و نرید ان نمن علی الذین استضعفوا فی الارض و نجعلهم ائمه و نجعلهم وارثین "  مرگ در اینجا هر لحظه در کمین ماست ، یعنی در آن وقت که در شهر یا نقطه ای برای کاری میرویم و یا در آن وقت از نیمه های شب که با پخش شبنامه ها و انداختن آنها به حیاط خفتگان ، آنها را به بیداری و قیام میخوانیم ناگهان منتظر آنیم که کسی گلنگدن تفنگش را از پشت سر ما بکشد و بگوید " ایست ، دستها بالا " و برگبارمان ببندد ، اما ما از مرگ نمیهراسیم ما مرگ را همچون سخن حسین " گردنبندی میدانیم بر گردن دختران زیبا " و ما مرگ را جز سعادت و زندگی با ستمگران را جز مایه دلتنگی چیزی نمی بینیم ، و امروز که میهن عزیزمان دختران و پسران خرد سال و پیر و جوان و حتی زنان حامله را گروه گروه ، باتهام واهی و تنها بخاطر اینکه زبانشان جز حق کلمه ای نمیگوید بجوخه های اعدامشان میسپارند و شهیدشان میکنند و در حالی که در کردستان این قلب مجروح ایران ، مزدوران خون آشام خمینی جلاد با فانتوم و هلیکوپتر های کبری و کاتیوشا به جان خلق حق طلب کرد افتاده اند و در زمانیکه ظاهرا همه چیز به تباهی میگراید و انسان ماندن نیز محال میشود و برای ما چوپان زاده ها ، برای ما چوپانزادگانی که جز فرش زمین و رو اندازی جز آسمان نداریم تنها یک سلاح باقی میماند و آن مرگ است ، مرگی سرخ نه سیاه ، زیرا مرگ سیاه سرنوشت انسانهای زبونی است که بهر ننگی تن میدهند تا زنده بمانند اما ما چوپانزاده ها ، ما رهروان محمد و علی و ابوذر و حسین و بلال و سلمان و حجر بن عدی و سید جمال و . . . و شریعتی و مجاهدین و . . . مرگ سرخ را میطلبیم . . .

اما در رابطه با حمله اخیر ایران در جبهه جنگ با عراق که از دوشنبه شب آغاز شد و بار دیگر خمینی جلاد فرزندان خردسال را با شست و شوی مغزی به قربانگاه جنگ فرستاد از آنجائیکه رژیم ددمنش خمینی جلاد ، سوژه ای برای جار و جنجال و تبلیغات نداشت با تهاجمی در جبهه های مرکزی جنگ حمله ای را آغاز کرد تا از تنگنا و انزوا و بن بست سیاسی – اجتماعی فزاینده ای که در آن گرفتار شده خلاصی یابد و هم تا مدتی از این مسئله بهره برداری سیاسی تبلیغاتی بکند تا باصطلاح خود را بجهانیان نشان دهد که بعله ما هنوز هم میتوانیم و قادریم بجنگیم ! ( . . . ) .

رابطه مان را بی وقفه ادامه دهیم تا با همکاری هم و یاری حق و نیروی خلق بر رژیم خیانت پیشه خمینی جلاد فائق آئیم . ( . . . ) .

هر چقدر شما در خارج فعالیت کنید اگر فعالیتها یتان تنها در خارج باشد و به داخل اهمیتی ندهید فعالیتهایتان بی ثمر و بی ارزش خواهد بود ، چون شما اگر در خارج بر علیه خمینی افشأگری کنید و بداخل کمتر توجه کنید خمینی با باز کردن بیش از اندازه شیر نفت ، کشور های امپریالیستی را بطرف خودش جلب میکند و در اینجا خود به خود ، فداکاریهایتان عقیم میماند اما برای داخل بیشتر از خارج در صدی قائل شویم فکر میکنم بهتر باشد – بهر حال خلاصه سخن اینکه شما باید همیشه با ما در تماس باشید تا راه را برای خروش خونین خلق هموار کنیم – البته منظورم این است که نه مبارزات شما را در خارج از کشور بی ثمر بدانم بلکه تنها باین معنا است که ما امروز باید کاری بکنیم تا نسل آینده به ما لعنت نکند .

 مرگ بر امریکا / مرگ بر خمینی / پیش بسوی تشکیل هسته های مسلح مقاومت / ....

در گردش یک شب پر از درد شده

نو میکند او هزار اندوه نهفت

(نیما)

نگاهی به اسامی تعدادی از شهدای مجاهد و مبارزقتل وعام در قائمشهر(شاهی)

پدر اکثر کسانیکه تیرباران شده اند کارگر کارخانه نساجی و یا کشاورز بوده اند . مثل پدر شکریها، پدر فلاحپورها، توکلی، آتشفراز، مشهدبان . . . اکثر تیرباران شده‌ها دانشجو و دانش آموز و  دیپلمه . . . بوده اند . مسن ترین فردی که در قائمشهر تیرباران شد درویش علی قصابی اهل قادیکلا بود ، که یکی از هشت فرزندش نیز در گرگان تیرباران شد ، هر دو کشاورز بودند ، بجز درویش که پنجاه ویک سال سن داشت بقیه شهدا  اکثرا زیر ۲۷ سال سن داشته اند .

یکی اززشنکاریهای حکومت آخوندی در قائمشهر این بوده استکه زنان رابرای  اولین بار در تاریخ قائمشهر بخاطر فعالیت فعالیت های  سیاسی کشته است ، بجز رویا رحیمی و سمیه نقره خاجا که اوائل سال ۶۰ در خیابانهای مجاور محله با گلوله های ارتجاع خون پاکشان برزمین ریخت ، امثال حوابرزگریا نسرین خسروی وابراهیمی وجعفرزاده یافدایی خلق زهرافرمانبردار و...،از اولین شیر زنانی هستند که در تاریخ قائمشهر در مبارزه با استبداد و ارتجاع مذهبی و نیل بآزادی جان باختند .

این ننگ هم در تاریخ برای اولین بار نصیب رژیم آخوندها شد که بتوانند زنان مبارز را در قائمشهر بگلوله ببندند .

در حقیقت تز فرعونی را پیاده کردند چون درقرآنی که ظاهرا آخوندها بدان اعتقاد دارند در سوره قصص آمده است: فرعون در زمین برتری و قدرت یافت ، همه را گروه گروه کرد ، گروهی از ایشان را ضعیف میداشت ، پسرانشان را میکشت و زنانشان را زنده نگهمیداشت " .

با این فرق بزرگ که عوامل ارتجاع مذهبی  با اعتلای جنبش ملی ایران و بپا خاستن زنان برای ایفای نقش پر شور و بالنده خود هزاران تن از آنان را در دیگر شهر ها تیرباران و زندانی کردند یعنی فراترازسیاست فرعونی که حداقل  زنان وکودکان را زنده نگهمیداشت ! .

(گذشته از"وندادایمانی (فدایی)،علیپور،فلاح پور،گل عموزاده،  فلاحی ،زمانیان،فرمانبردار... که تاسی خرداد سال۶۰ در قائمشهر به شهادت رسیدند.)

پرس و جو هایی که پاره یی از هموطنان بعمل آوردند ، مرا بر آن داشت تا بسهم خودم اسامی جداگانه از تیرباران شده های قائمشهر در اختیار هموطنان قرار دهم .تا آنجائی که اطلاعاتم اجازه میداد در این جهت کوشیده ام.نکته مهم اینکه جدا ساختن اسامی مشخص از تیرباران شده های قائمشهر بمعنای جدا سازی از شهدای مقاومت در دیگر شهر ها نبوده و نیست و لازم به توضیح نمیباشد که همه مبارزین و مجاهدین برای آرمانی که داشته اند وبرای آزادی مردم ایران جان داده اند و مقاومت کرده اند ، و تنها آوردن نام و نشان تیر باران شده های قائمشهر در جهت تسهیل اطلاع منطقه یی صورت گرفته است ، تا امکان دستیابی و دسترسی بدان  در روزگار سیاه وطن آسان تر باشد .

افرادی همچون خیر اله رمضانی و عادل حقانی از بابل یا محمد یوسفیان از آمل در قائمشهر تیرباران گردیدند یا همچون محمد رضا آتشفراز در اوین بشهادت رسیدند و یا امثال اسحاق اولادی از مجاور محله ی قائمشهر در بابل حلق آویز شدند . ویا همچون دارائی  درساری زیرشکنجه جان دادند .

دراین میان حداقل  چهارتن شانزده سا له بودند. خانوادهای شکری ، جبلی ،غلامی، و ... هر کدام سه شهید داده اند.

رژیم نیروهای مجاهد و مبارزرا بعد از دستگیری درمنازل والدینشان یا بستگانشان و یا در کوچه و خیابان ها ، مدت کوتاهی نگهداری میکرد که این نگهداری عمدتا در محوطه مقر سپاه در خیابان بابل و یا در زندان منکرات صورت میگرفت .

 آنها حداقل از نشان دادن شناسنامه تا گرفتن وکیل و شاهد و یا وداع از نزدیکان خود محروم بودند، بعد از شکنجه و تیرباران آنها را داخل نایلونی پیچیده ، پشت وانت حمل و نقل بار گذاشته ، عمدتا روز جمعه بپدر و مادرشان تحویل میدادند ، اگر شانس یاری میکرد اجازه دفن در گورستان عمومی را پیدا میکردند. فدائی خلق حرمتی پورورفقایش رادرگورجمعی دفن کردند. ابتدا تیربارانهای قائمشهر در محلی در جاده شیر گاه موسوم به " زیر درخت انجیر " صورت میگرفت که بعد از مدتی در همان محوطه سپاه انجام میدادند .

گرزین فرمانده سپاه و مختار اسماعیلی فرمانده وقت کمیته و موحدی سرپرست کمیته قائمشهر بودند ، مبارزین و مجاهدین بعد از دستگیری بدون کوچکترین ارتباطی با دنیای خارج از بند ، نزد حاکم شرع برده میشدند و بعد از چند دقیقه حکم تیربارانشان صادر میشد ، درفاصله دستگیری تا تیرباران، آنها تحت بد ترین وضع جسمی بسر میبردند در این میان فقط تعداد انگشت شماری نتوانسته اند از خود مقاومت نشان بدهند . همینقدر که رژیم مستبد ارتجاعی آخوندی در هراس از این جوانان ، به آنان نیز رحم نکرد با تیربانشان توحش و تفکرات قرون وسطائی خود رابیشتر نشان داد . رژیمی که با وقاحت برای رعایت حقوق بشر درامریکا دل میسوزاند!  

حکومتی که بدون حمایتهای مستقیم و غیر مستقیم انگلیس و آلمان و فرانسه و آمریکا و روسیه و بدون سرکوب داخلی یک روز هم دوام نخواهد آورد.

هزاران سلام ودرود بر آنان که برای بهتر زیستن ما از زندگی شیرین و عزیزان خود چشم پوشیدند ودر مقابل ظلم و ستم استبداد دینی سر تسلیم فرود نیاوردند.

 هموطن !  آنان که رفته اند برای تووبه عشق سرزمین توخونشان را نثارکرده اند به سهم خود درتکمیل وتصحیح این لیست کوشا و در تداوم راهشان پیگیر باش !                      

 اسامی تعدادی از شهدای مقاومت قائمشهر

                                                                                              

 

نام

  نام خانوادگی

سن

  تحصیلات

شغل

تأهل

تاریخ شهادت

نحوه شهادت

هویت

اعلام توسط رژیم

 

 

شیدالله

ابوالقاسمی

 

 

 

مجرد

 

درگیری درگیلان

مجاهد

 

 

 

محمد رضا

آتشفراز

۲۳

دیپلم 

کارگر

مجرد

۶۰/۵/۱۶

تیرباران اوین

مجاهد

+

 

 

رحیم

آزاد

۲۳

دیپلم 

 

 

۶۷۱۲

تیرباران بابل

مجاهد

 

 

 

اکبر

آرخازنلو

۲۰

دیپلم

 

 

مرداد۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

مسعود

آصفی

۲۳

دیپلم

کارگر

مجرد

  ۶۱/۱/۱۱

درگیری

مجاهد

+

 

 

اسداله

آهنگران

۲۳

دیپلم

کارگر

مجرد

۶۱/۳/۴

درگیری جنگل

مجاهد

 

 

 

علی

آیت

۲۳

دانشجو

-

متاهل

 

تیرباران

مجاهد

+

 

 

ابوالفضل

ابراهیم‌پور

۲۶

دیپلم

کارمند

مجرد

۶۰/۶/۲۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

سمیه

ابراهیمی

۱۸

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۰/۶/۱۳

تیرباران

مجاهد

+

 

 

گیتی

ابراهیمی

۱۸

دانش‌اموز

-

مجرد

۶۰/۶/۳۱

تیرباران

مجاهد

+

 

 

داوود

ابراهیمی اوریمی

۳۷

فوق دیپلم

 

 

مرداد۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

غلامرضا

 (اکبر)

ابراهیمی جویباری

۲۵

دانشجو

 

 

 

تیرباران اهواز

مجاهد

 

 

 

حمید

اتحادی

۲۴

دیپلم

-

مجرد

۶۰/۹/۲۰

درگیری

رنجبران

 

 

 

سید تقی

احمدزاده

۲۱

دیپلم

دستفروش

مجرد

۶۱/۱۰

تیرباران

مجاهد

+

 

 

عباس

احمدی اتوئی

۲۰

دیپلم

دستفروش

مجرد

۶۰/۱۱/۱۹

تیرباران

مجاهد

+

 

 

عباس

اسدی

۲۰

دانش‌اموز

 

مجرد

۶۱

اردیبهشت

تیرباران دربابل

مجاهد

 

 

 

رجب

اسدی

۲۴

دیپلم

 

مجرد

 

درگیری درگرگان

مجاهد

 

 

 

احمد

اکبری

۲۷

دانشجو

-

متاهل

۶۳

تیرباران

مجاهد

 

 

 

علی اصغر

اصغری

۳۱

 

 

 

 

درگیری

مجاهد

 

 

 

عباس

انصاری

-

-

کارگر

-

۶۰/۶/۱۳

تیرباران

مجاهد

 

 

 

قاسم

اوصیا

-

دانش‌اموز

-

مجرد

تابستان ۶۰

تیرباران

مجاهد

 

 

 

اسحاق

اولادی

۲۳

 

 

مجرد

۶۱/۶/۹

اعدام(جرثقیل)دربابل

مجاهد

+

 

 

صفدر

اولادی

۲۵

دیپلم

-

مجرد

۶۱

تیرباران

مجاهد

+

 

 

محمد

اولادی

 

دانش‌اموز

 

مجرد

۶۰

تیرباران

مجاهد

 

 

 

مهدی

ایلکا

 

 

 

 

 

 

مجاهد

 

 

 

حمید

باقری

۱۷

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۱/۶

تیربارن

مجاهد

 

 

 

ابوتراب

باقرزاده

 

 

 

 

مرداد۶۷

تیرباران

توده‌ای

 

 

 

تقی

بای

-

دانش‌اموز

-

-

۶۰/۶/۲

تیرباران

مجاهد

 

 

 

حوا

برزگر

۲۳

دیپلم

-

متاهل

۶۰/۷/۲۰

تیرباران

مجاهد

+

 

 

 

بربری

 

دیپلم

 

 

 

 

مجاهد

 

 

 

رمضانعلی

پورخیلی

-

-

کشاورز

مجرد

تابستان ۶۰

تیرباران

مجاهد

 

 

 

ربابه

بوداغی

۲۷

دیپلم

 

 

مرداد۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

جهانگیر

بنفشی

 

دانشجو

 

 

۶۳اسفند

تیرباران

مجاهد

 

 

 

غلامعلی

بیشه کلاه

 

 

کارگرنساجی

 

 

 

 

 

 

 

حسن

ترابی

۲۱

دیپلم

-

مجرد

۶۰/۶

تیرباران

مجاهد

+

 

 

حسین

تقوی

-

دیپلم

-

مجرد

۶۰

-

مجاهد

 

 

 

حسین

تقی‌پور

-

-

-

-

۶۰/۶/۲۶

تیرباران

مجاهد

+

 

 

اکبر

توسلی

 

-

 

 

۶۰/۶

تیرباران

مجاهد

 

 

 

عباس

 توکلی

۲۳

دیپلم

-

مجرد

۶۱/۶/۴

درگیری جنگل

مجاهد

 

 

 

رجب

توکلی

۲۵

دیپلم

 

 

۶۷۸

تیرباران

مجاهد

 

 

 

منوچهر

تهرانی

-

-

-

-

۶۰/۸/۱۶

تیرباران

پیکار

+

 

 

خداوردی

پناهی

 

 

 

 

۶۷

حلق اویز

مجاهد

 

 

 

مهدی

جانی

۲۱

دیپلم

-

مجرد

۶۰/۹/۷

تیرباران

مجاهد

+

 

 

داریوش

جعفرزاده

 

 

 

 

۶۷هفت فروردین

درگیری نواحی مرزی

مجاهد

 

 

 

فرشته

جعفرزاده

۲۵

دیپلم

خانه دار

متاهل

۶۲۱۲۱

درگیری دربابل

مجاهد

+

 

 

حسن

حاتمی

-

دانش‌آموز

-

-

۶۰

تیرباران

مجاهد

 

 

 

محمدرضا

حاجی

-

-

-

-

۶۰//۸/۱

-

-

 

 

 

محمدرضا

حاجی

-

-

-

-

۶۰/۷/۲۹

-

-

 

 

 

علی

حاجیان

۲۴

-

کتابفروش

-

۶۱/۲/۲۵

درگیری

مجاهد

 

 

 

زری

حافظیان

۲۴

دانشجو

-

متاهل

زمستان ۶۱

تیرباران

مجاهد

+

 

 

فرهاد

جبلی

۲۲

دیپلم

-

مجرد

۶۰/۱۱/۱۹

تیرباران

مجاهد

+

 

 

مولا

جبلی

 

 

 

 

 

تیرباران

مجاهد

 

 

 

 

جبلی

 

 

 

 

 

درگیری حین

 سربازی

مجاهد

 

 

 

محمد

حرمتی‌پور

۲۵

لیسانس

مهندس

متاهل

۶۱/۱/۸

درگیری در جنگل

فدائی

 

 

 

 

حبیبی

 

 

 

 

 

 

اکثریتی

 

 

 

جمشید

حبیب‌زاده؟

۲۲

دانشجو

-

مجرد

۶۰/۵

تیرباران

مجاهد

 

 

 

حسینعلی

حسین‌پور

۲۲

دانشجو

-

متاهل

۶۰/۶-۱۲

تیرباران

مجاهد

+

 

 

رضا

حسینی

۲۴

دانشجو

راننده

مجرد

۶۰/۴

تیرباران

مجاهد

+

 

 

سیدعلی

اصغر

حسینی

۱۸

دانش‌آموز

کارگر

مجرد

۶۱/۸/۱۱

تیرباران

مجاهد

+

 

 

علی

حسینی

۲۷

لیسانس

-

متاهل

۶۱/۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

جلال

حسینی

-

-

-

متاهل

۶۱/۴/۱۱

درگیری

مجاهد

 

 

 

شعبان

حسینی

۳۵

لیسانس

 

 

مرداد۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

ناصر

حسینی

 

راننده

 

 

۶۰

تیرباران

مجاهد

 

 

 

عادل

حقانی

۲۰

دیپلم

-

مجرد

۶۰/۹/۷

تیرباران

مجاهد

+

 

 

علی اصغر

حق پرست

۲۹

دیپلم

 

 

مرداد۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

ارسلان

حق پرست

 

 

 

 

۶۰

 

مجاهد

 

 

 

عقیل

حقیقی

 

لیسانس

 

 

مرداد۶۷

اوین. حلق اویز

مجاهد

 

 

 

سیف‌الله

حیدری

۲۱

دیپلم

کشاورز

مجرد

۶۰/۶/۲۵

تیرباران

مجاهد

+

 

 

بهروز

خان‌دوزی

۲۵

دانشجو

-

مجرد

۶۰/۶

درگیری

مجاهد

+

 

 

رضا

خانبابائی

-

-

-

مجرد

۶۰/۷/۲۳

-

-

 

 

 

محمود

خدادادی

۲۴

دیپلم

-

مجرد

۶۰/۷/۱۶

تیرباران

مجاهد  

 

 

 

نسرین

خسروی

۲۰

دیپلم

 

مجرد

۶۰مهر

تیرباران

تیرباران

+

 

 

نسرین

خوشروئی

-

-

-

-

۶۰/۵/۱۳

تیرباران

مجاهد

+

 

 

عیسی

دارایی

۱۶

دانش آموز

 

مجرد

۶۰/۵/۷

زیر شکنجه. ساری

مجاهد

 

 

 

قدرت

دارایی

۲۰

دانش آموز

 

مجرد

۱۹اسفند۶۳

تیرباران. ساری

مجاهد

 

 

 

مهدی

داربر

-

-

-

-

 

زیر شکنجه اوین

 مجاهد

 

 

 

محمدحسن

فرنام( داربر)

۴۲

افسرشهربانی

 

متاهل

۶۷

کرمانشاه، فروغ

مجاهد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

مختار

داربر

۳۱

دیپلم

 

 

مرداد۶۷

درگیری، فروغ

مجاهد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

یعقوب

ذبیحی

 

دیپلم

 

مجرد

۶۵خرداد۲۱

درگیری کردستان

مجاهد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

حجت

رحمتیان

۲۲

ابتدایی

 

 

مرداد۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

رحیمی

 

 

 

 

 

 

مجاهد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

منصور

رضایی

۲۴

دیپلم

 

 

مرداد۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

محمود

رزاقی

۲۲

دیپلم

پاسدار- نفوذی

مجرد

تابستان ۶۱

تیرباران

مجاهد

 

 

 

موسی

رزاقی

-

دانش‌آموز

-

-

۶۰/۱/۷

تیرباران

مجاهد

+

 

 

خیرالله

رمضانی بابلی

-

-

کارگر

-

۶۰/۹/۱۴

تیرباران

مجاهد

+

 

 

جواد

 (رحیم)

رجبی

۲۳

دیپلم

 

مجرد

۶۱/۱/۴

درگیری درجنگل

فدایی

 

 

 

منوچهر

رزاقی

۲۳

دیپلم

کسبه جز

مجرد

۶۰/۸/۸

تیرباران

مجاهد

+

 

 

احمد

روحانی

-

-

-

-

۶۰/۸/۸

تیرباران

مجاهد

+

 

 

فهیمه

روحانی

 

 

 

 

 

تیرباران

 

 

 

 

مرتضی

روحانی

۳۴

دکترا

پزشک

متاهل

۶۲۵۲

تیرباران تهران

مبارزان کمونیست

 

 

 

 

فریده

روحانی

 

 

 

 

۶۷

تیرباران

مجاهد

 

 

 

زهرا

روحانی

 

 

 

 

۶۷

تیرباران

مجاهد

 

 

 

عباس

روحانی‌زاده

۲۴

 

کارگر

مجرد

۶۰/۴/۱۶

تیرباران

مجاهد

+

 

 

عزت

رودگری

 

 

 

مجرد

۱۹اسفند۶۳

تیرباران. ساری

مجاهد

 

 

 

محمد

رنجبر

۲۱

هنرستان

 

 

۶۷

حلق اویز

مجاهد

 

 

 

علی

رهبر

۲۰

دیپلم

-

مجرد

۶۲/۱/۲۷

تیرباران

مجاهد

 

 

 

کریم

رهبر

۱۸

دانش‌اموز

-

مجرد

۶۰/۷/۱۴

تیرباران

مجاهد

+

 

 

ذات‌الله

رهبر

-

-

-

-

۶۰/۱۰/۱۴

-

مجاهد

+

 

 

عیسی

زرقانی

۲۰

راهنمایی

کشاورز

 

مرداد۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

بهرام

زمانی

۲۰

دیپلم

 

مجرد

۶۱مهر

تیرباران درساری

فدائی

 

 

 

جانعلی

سبزی

 

متوسطه

 

 

مرداد۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

زهرا (مهین)

سجادی

۲۵

دیپلم

-

متاهل

۶۱/۹

تیرباران

مجاهد

+

 

 

کاظم

سجادی

۲۵

دیپلم

-

متاهل

تابستان ۶۰

تیرباران

مجاهد

+

 

 

محمود

سروری

۳۴

دیپلم

 

 

مرداد۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

قنبرعلی

سعادت‌نژاد

۳۷

فوق دیپلم

 

 

مرداد۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

فتحعلی

سعادت‌نژاد

۳

دیپلم

 

 

مرداد۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

حمیدرضا

سلمانی

۲۰

دانش‌آموز

-

-

۶۱/۳/۱۱

تیرباران

مجاهد

+

 

 

علی اکبر

سلمان پور

۲۸

دیپلم

 

 

مرداد۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

مهران

سلیمی

۱۹

دیپلم

 

مجرد

۶۰دی۳۰

تیرباران دربابل

مجاهد

 

 

 

رضا

سنایی

-

-

-

مجرد

۶۰/۷/۲۵

تیرباران

مجاهد

+

 

 

جهانگیر

سنچولی

۲۵

سیکل

 

 

۶۷

تیرباران

مجاهد

 

 

 

قاسم

سیدانلو

۲۱

دیپلم

-

مجرد

۶۰/۶/۲۰

تیرباران

مجاهد

+

 

 

علیرضا

شاه‌بابائی

۲۴

-

-

متاهل

۶۰/۶/۱۳

تیرباران

فدائی

+

 

 

رضا علی

شاه‌بابائی

۲۵

دیپلم

کشاورز

مجرد

۶۰/۷/۱۶

تیرباران

مجاهد

+

 

 

محمد تقی

ساکن

-

-

-

-

۶۰/۴/۱۷

تیرباران

مجاهد

+

 

 

روح الله

شریف

 

لیسانس

 

 

۶۷

تیرباران

مجاهد

 

 

 

صفیه

شریفی

-

-

-

متاهل باردار

۶۱/۹یا/۶ /۶۰

درگیری

مجاهد

 

 

 

فرزاد

شریعتی

۱۹

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۰۵۲۵

زیر شکنجه ساری

مجاهد

 

 

 

رمضان

شفیعی

-

-

-

مجرد

۶۰/۴/۲

تیرباران

مجاهد

 

 

 

جلال

شفیعی

 

 

 

مجرد

۶۵

سه راه ورامین

مجاهد

 

 

 

حسین

شکری

۲۲

دیپلم

-

مجرد

۶۰/۶/۲۶

تیرباران

مجاهد

+

 

 

قاسم

شکری

۱۸

دانش‌اموز

-

مجرد

۶۰/۶/۱۸

تیرباران

مجاهد

+

 

 

حسن

شکری

۲۳

دانشجو

-

مجرد

۶۰/۶/۳

درگیری

مجاهد

+

 

 

حبیب‌الله

شکری‌پور

۲۱

دیپلم

-

مجرد

پائیز ۶۰

درگیری

مجاهد

 

 

 

عذرا

شکری

 

 

 

 

 

 

فدائی

 

 

 

ابوالقاسم

شیدائی

 

 

 

مجرد

۶۵

درگیری در گیلان

مجاهد

 

 

 

سودابه

مهدی

شیر افکن

شیرخدا

 

لیسانس

معلم

مجرد

مجرد

 

18.9.60

تیرباران

تیرباران

مجاهد

حزب طوفان

 

 

 

علی

صابری

۲۰

دانش‌اموز

-

مجرد

۶۱/۱۰

-

مجاهد

 

 

 

امین

صادقی

۲۸

دانشجو

 خطاط

مجرد

تابستان ۶۳

تیرباران

فدایی

 

 

 

حسین

صارمی

 

 

 

 

۶۷

تیرباران

مجاهد

 

 

 

محمد

صمدی

۳۰

دانشجو

 

متاهل

بهار ۶۴

تیرباران

مجاهد

 

 

 

یحیی

صمدی

-

دانش‌آموز

 

مجرد

۶۱

تیرباران

مجاهد

 

 

 

حبیب

صفر نژاد جویباری

۲۵

دیپلم

 

مجرد

۶۱

مسمومیت در زندان اوین

مجاهد

 

 

 

علیرضا

ضامنی

۱۷

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۰/۷/۲

تیرباران

مجاهد

+

 

 

علیرضا

ضامنه یی

 

دیپلم

 

 

۶۷

تیرباران. ساری

مجاهد

 

 

 

رحمت

طالب‌نژاد

۱۷

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۰/مهر ۷

تیرباران

فدائی

+

 

 

قدرت

طالب‌نژاد

 

 

 

 

۶۰

تیرباران اوین

فدائی

 

 

 

مسعود

طاهرنژاد

 

 

 

 

 

 

فدائی

 

 

 

سیمین

طهماسپی

۲۳

راهنمایی

 

 

مرداد ۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

عباس

عابدی

۲۵

فوق لیسانس

-

متاهل

۶۱/۱/۶

درگیری در جنگل

-

+

 

 

مجتبی

عابدی

۲۶

دیپلم

 

 

۶۶

چوارتا

مجاهد

 

 

 

سیروس

سهیلا(فاطمه)

عبدلی

عبدلی

 

23

دانشجو

فوق دیپلم

 

 

متاهل

۱۹اسفند۶۳

12.11.60

تیرباران. ساری

درگیری

مجاهد

مجاهد

 

+

 

 

رسول

عالی‌نژاد

۲۱

دیپلم

-

مجرد

۶۰/۱/۲۷

- تیرباران

مجاهد

+

 

 

نصر

عزیززاده

-

-

-

-

۶۰/۴/۲۴

-

مجاهد

 

 

 

حسن

عطاریان

۲۷

دانشجو

-

مجرد

۶۱/۱/۴

درگیری در جنگل

-

+

 

 

حسن

عظیمی

۲۵

دیپلم

معلم

مجرد

۶۰/۵

تیرباران

مجاهد

+

 

 

فرهاد

عظیمی

۲۵

دانشجو

-

مجرد

۶۰/۱/۱۱

درگیری در جنگل

-

 

 

 

رامین

عظیمی

۱۹

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۰/۶

تیرباران

مجاهد

+

 

 

نورالله

عظیمی

۲۴

دیپلم

معلم

مجرد

۶۰

تیرباران

مجاهد

 

 

 

گل‌علی

علی‌پور

 

 

 

 

 

 

مجاهد

 

 

 

سید عمران

عمادی

۲۰

دانشجو

-

-

-

تیرباران درساری

 مجاهد

+

 

 

عبداله

عمادی

 

 

 

 

۶۱

درگیری

فدائی

 

 

 

حجت

عمادی چاشمی

۳۱

لیسانس

 

 

آذر ۶۷

تیرباران

مجاهد

 

 

 

قربان

غریبی

-

دیپلم

-

متاهل

۶۰/۷/۲۹

تیرباران

فدائی

+

 

 

خسرو

غفاری

 

 

 

 

 

 

مجاهد

 

 

 

حسین

غفاری

۱۷

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۰/۶/۲۵

تیرباران

مجاهد

+

 

 

محمد مهدی

غفاری

۳۱

ابتدایی

 

 

۶۷

تیرباران

مجاهد

 

 

 

یزدان

غفار رشیدی

۲۹

 

 

 

۶۷

تیرباران

مجاهد

 

 

 

علی اصغر

غلامی

۲۸

دیپلم

 

 

مرداد۶۷

اوین . حلق اویز

مجاهد

 

 

 

خدیجه

غلامی

 

دیپلم

 

 

 

تیرباران. قائمشهر

مجاهد

 

 

 

اکبر

غلامی

۲۵

دانشجو

 

 

 

 

مجاهد

 

 

 

احمد

غلامی

۲۴

 

 

 

شهریور

ساری . حلق اویز

مجاهد

 

 

 

گلناز (منیره)

غلامی

۲۶

دیپلم

 

 

مرداد۶۷

ساری . حلق اویز

مجاهد

 

 

 

جمشید

غلامپور

۲۰

دانش‌آموز

کشاورز

مجرد

۶۰تابستان

تیرباران

مجاهد

+

 

 

 

غلامپور

 

 

 

 

 

تیرباران

مجاهد

 

 

 

احمد

فتاحی

 

لیسانس

 

 

 

 

مجاهد

 

 

 

زهرا

فتاحی

۱۹

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۰/۹/۲۰

تیرباران

مجاهد

+

 

 

محمد

فتحی

۲۷

دیپلم

-

مجرد

۶۱

درگیری

مجاهد

 

 

 

باب الله

قجر

۲۳

ابتدایی

 

 

مرداد۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

تقی

فداکار

-

-

-

-

-

درگیری

مجاهد

 

 

 

 غلام

فلاح

 

 

 

 

 

تیرباران

مجاهد

 

 

 

امیر

فلاح

۱۶

دانش‌آموز

 

-

اول مهر۶۰

تیرباران

مجاهد

+

 

 

بهروز

فلاحپور

۲۳

دانش‌اموز

-

مجرد

۶۱/۷۱۱

تیرباران

مجاهد

+

 

 

سیروس

فلاحتی

۲۴

دانشجو

 

مجرد

۶۰/۶

درگیری درساری

مجاهد

+

 

 

زهرا

فرمانبردار

۲۵

دانشجو

-

مجرد

۶۰/۹/۱۴

تیرباران

فدائی

+

 

 

مسعود

فرمانبردار

۲۸

-

-

متاهل

۶۰/۸/۱

تیرباران

مجاهد

 

 

 

قدمعلی

فرهادی

۲۸

ابتدائی

کشاورز

-

۶۰/۸/۸

 

مجاهد

+

 

 

قربانعلی

فرهادی

۲۱

دانش‌آموز

-

-

۶۰/۶/۲۵

 

مجاهد

+

 

 

خسرو

فضل‌آرا

۲۴

دیپلم

معلم

متاهل

۶۰/۶/۲۵

 

مجاهد

+

 

 

-

فیضی

 

 

 

 

 

 

مجاهد

 

 

 

محمدرضا

فغانی

۲۷

دانشجو

-

مجرد

۶۲/۲

درگیری در جنگل

مجاهد

+

 

 

مجیدفرجی  

(و همسرش)

۲۲

دیپلم

 

متاهل

۶۰/۱۱/۶

آمل. درگیری

مجاهد

 

 

 

جواد

فقیهی جویباری

۲۲

دانشجو

-

مجرد

۶۰/۱۱/۱۹

 

 

 

 

 

علی

فقیهی

۲۸

دیپلم

کشاورز

متاهل

۶۰/۶/۲۹

تیرباران

مجاهد

 

 

 

عشرت

قاسم پوری

۲۴

دانش‌آموز

 

مجرد

۶۰/۱۰

زیر شکنجه

مجاهد

+

 

 

سید عسگر

قاسم‌پوری

۲۴

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۰/۱۰

زیر شکنجه

مجاهد

+

 

 

محسن

قامتی

۲۶

دانشجو

-

مجرد

۶۰/۷/۲۵

تیرباران

مجاهد

+

 

 

هوشنگ

قدمی

۲۹

متوسطه

 

 

۶۷

آمل . تیرباران

مجاهد

 

 

 

حجت‌الله

قدومی

۱۸

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۰/۷/۲۵

زیر شکنجه

مجاهد

+

 

 

سید صادق

قریشی

۲۴

دیپلم

-

مجرد

۶۰

تیرباران

مجاهد

+

 

 

مهدی

قلی‌پور

 

 

 

متاهل

۶۰تابستان

درگیری در جنگل

 

 

 

 

علیرضا

قهارپور

۲۴

دانشجو

-

مجرد

پائیز ۶۰

تیرباران

مجاهد

+

 

 

براتعلی

قلی‌پور

-

-

-

-

۶۰/۷/۱۶

تیرباران

مجاهد

+

 

 

محمود

قلی‌پور

 

 

 

 

 

تیرباران

مجاهد

 

 

 

فریبرز

قلی‌زاده

۲۰

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۰/۸/۸

تیرباران

مجاهد

+

 

 

علیرضا

قلی‌نژاد

۲۰

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۰/۶/۱۳

تیرباران

مجاهد

+

 

 

درویش علی

قصابی

۵۱

بی‌سواد

کشاورز

متاهل

۶۰/۸/۱

تیرباران

مجاهد

+

 

 

حسین

قصابی

۲۰

دانش‌آموز

کشاورز

مجرد

تابستان ۶۰

تیرباران گرگان

مجاهد

 

 

 

شعبانعلی

کاویانی

۲۲

دیپلم

-

مجرد

۶۰/۶/۲۵

تیرباران

مجاهد

+

 

 

مهران

کاویانی

۲۲

راهنمایی

 

 

مرداد ۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

نورالله

کاکوئی

۲۲

دانشجو

-

مجرد

۶۰/۷/۲۹

زیر شکنجه

مجاهد

+

 

 

چنگیز

کاویانی

۱۸

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۰/۷/۲۹

تیرباران

مجاهد

 

 

 

حسین

کلانتری

 

 

 

 

 

 

مجاهد

 

 

 

کمال

کیاء

۲۷

دانشجو

 

 

۶۷

ساری . حلق آویز

مجاهد

 

 

 

بهرام

گرائیلی

 

 

 

 

۶۷

تیرباران

مجاهد

 

 

 

محمد

گلچیان

 

 

 

 

 

 

مجاهد

 

 

 

محمدعلی

گیلانی

۳۰

دیپلم

-

مجرد

۶۰/۷/۲۵

تیرباران

مجاهد

+

 

 

محمد

لطفی

-

دانشجو

-

مجرد

-

تیرباران

مجاهد

 

 

 

احمد

متولی جویباری

۲۷

دانشجو

 

مجرد

۶۳

 

مجاهد

 

 

 

ذکرالله

متولی

۳۸

دانشجو فوق لیسانس

 

 

مرداد ۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

محمد

حسین

 

مهری‌پور

-

-

-

-

۶۰/۷/۲۹

تیرباران

مجاهد

+

 

 

فرهاد

محسن‌پور

۱۷

دانش‌آموز

بسیجی نفوذی

مجرد

۶۱/۴/۲۱

درگیری جنگل

مجاهد

 

 

 

قاسم

محسن‌پور

۲۳

معلم

 

 

۶۰/۶/۲۵

تیرباران

مجاهد

+

 

 

بهمن (صالح)

 

محسن‌پور

۲۳

دیپلم

 

مجرد

۶۳.

جنگل قادیکلا

مجاهد

 

 

 

قدرت‌الله

محسنی

-

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۰/۴/۲۳

درگیری

مجاهد

+

 

 

یحیی

محمد پور

 

معلم

 

 

 

 

مجاهد

 

 

 

مجید

مجیدی

-

-

-

-

-

-

-

 

 

 

مفید

محمدی

 

فوق‌دیپلم

 

متاهل

۶۰/۱۱

درگیری

مجاهد

 

 

 

جواد (طاهر)

محمدی

۲۰

دیپلم

 

مجرد

۶۱/۸/۲۵

درگیری

مجاهد

 

 

 

محمد

محمدزاده

۲۰

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۰

-

مجاهد

 

 

 

مجتبی

محمد‌علی زاده

-

-

-

مجرد

۶۰/۷/۲۶

درگیری

مجاهد

 

 

 

شعبانعلی

محمدعلی زاده

۳۱

دانشجو

 

 

مرداد ۶۷

تیرباران در بابل

مجاهد

 

 

 

خسرو

محمودی

۱۹

 

کشاورز

 

مرداد۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

مجید

مداح

۱۷

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۰/۷/۱

تیرباران

مجاهد

+

 

 

حسن

مرادی

۱۷

-

-

مجرد

پائیز ۶۰

تیرباران

مجاهد

+

 

 

عنایت‌الله

مرادی

-

دانشجو

-

مجرد

۶۰/۴

تیرباران

مجاهد

 

 

 

قربان (فرهاد)

مرادی

۲۳

دیپلم

-

مجرد

۶۰/۷/۲۶

تیرباران

مجاهد

+

 

 

کیوان

مرزبان

 

 

 

مجرد

 

درگیری نواحی مرزی

مجاهد

 

 

 

علی

مریخی

-

-

-

-

۶۷هفتم فروردین

درگیری نواحی مرزی

مجاهد

 

 

 

غلامحسین

مریخی

۲۸

فوق‌دیپلم

کشاورز

مجرد

تابستان ۶۰

تیرباران

مجاهد

+

 

 

محمود

مزیجانی

 

 

 

 

 

اعدام

مجاهد

 

 

 

محمدتقی(نیکزاد)

مشهدبان

۲۲

دیپلم

-

مجرد

۶۰/۹/۶

تیرباران

مجاهد

+

 

 

شیرزاد

مشهدبان

۲۵

دیپلم

-

متاهل

تابستان ۶۰

تیرباران

مجاهد

+

 

 

کریم

مقیمی

۳۰

دیپلم

 

 

مرداد ۶۷

حلق آویز

مجاهد

 

 

 

قدرت

مقیمی

 

 

 

 

 

 

توده ‌ای

 

 

 

سیدباقر

مطیعی

۲۳

فوق‌دیپلم

مرغداری

مجرد

تابستان۶۰

تیرباران

مجاهد

+

 

 

 

حسن

مطیعی جویباری

۲۳

 

 

 

۶۰/ مرداد ۲۵

تیرباران

مجاهد

+

 

 

محمد

حسین

مقبلی کهزاد

۲۷

لیسانس

-

متاهل

۶۰/۶/۱۸

 تیرباران

مجاهد

+

 

 

محمود

مقصودی جویباری

۱۸

دیپلم

 

مجرد

۶۰/۷/۲۰

تیرباران

مجاهد

 

 

 

جواد

مفید

-

-

-

-

۶۰/۹/۱۴

تیرباران

مجاهد

 

 

 

حسین

معبدی

 

 

 

مجرد

 

تیرباران

مجاهد

 

 

 

علی‌اکبر

منتظری جویباری

۲۶

دانشجو

-

متاهل

۶۰/۴/۱۶

تیرباران

مجاهد

+

 

 

سید محسن

موسوی بربری

 

 

 

 

۶۱

درگیری در تهران

مجاهد

 

 

 

سید محسن

موسوی بربری

۱۸

دیپلم

-

مجرد

۶۱

تیرباران

 مجاهد

 

 

 

سید صالح

موسوی

 

 

 

 

 

 

مجاهد

 

 

 

ابوالحسن

موسوی

۲۶

دانشجو

 

مجرد

۶بهمن۶۰

درگیری آمل

مجاهد

 

 

 

مهدی

موسوی

 

 

 

 

شهریور۶۷

تیرباران در گرگان

مجاهد

 

 

 

عباس

موسویان

 

 

 

 

۶۰

تیرباران

مجاهد

 

 

 

اسماعیل

مهرایین

۳۰

فوق دیپلم

معلم

 

مرداد ۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

علی اصغر

مهدیان

۲۶

متوسطه

 

 

 

درگیری

مجاهد

 

 

 

شعبان

مهدی‌پور

۲۲

دیپلم

کارگر

متاهل

۶۰/۶/۲۵

تیرباران

مجاهد

+

 

 

خان‌آقا

مهدی‌پور

۲۴

دیپلم

کشاورز

مجرد

۶۰/۷

تیرباران

مجاهد

+

 

 

داریوش

مهدوی

۱۸

دیپلم

 

مجرد

بهار۶۲

مشهدحلق اویز

مجاهد

 

 

 

عباس

میرزائی

-

-

-

-

۶۰/۷/۲۹

تیرباران

مجاهد

+

 

 

علی

میرزایی

-

-

-

متاهل

۶۰

تیرباران

فدایی

 

 

 

هاشم

ناظری جویباری

-

-

-

-

۶۰/۷/۲۸

تیرباران

مجاهد

+

 

 

حسین

نوربخش

۲۶

دانشجو

معلم

متاهل یک فرزند

۶۱.۲.۹

درگیری دربابل

مجاهد

+

 

 

مصعب

نکوئی

۲۴

دیپلم

-

-

۱۹بهمن۶۱

تیرباران

مجاهد

+

 

 

نصرالله

نصیرزاده

۲۰

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۰/۷/۵

-

مجاهد

+

 

 

جعفر

نظری

۲۳

فوق‌دیپلم

-

-

پاییز ۶۰

تیرباران

مجاهد

 

 

 

جعفر

نوذری

-

-

-

-

-

-

-

 

 

 

بابک

نوریان

۲۲

فوق‌دیپلم

دبیر

مجرد

شصت و یک.۳/۲۸

درگیری جنگل

مجاهد

 

 

 

عباس

نوریان

۲۵

دانشجو

-

-

تابستان ۶۰

درگیری در بابل

مجاهد

 

 

 

عادل

نوریان کوتنائی

۲۱

دانش‌آموز

-

مجرد

۶۳/۱۱

تیرباران

مجاهد

 

 

 

عطا

نوریان

 

نویسنده

 

 

 

تیرباران دراوین

فدایی

 

 

.

شیروین

نوری

 

 

 

 

 

 

پیکار

 

 

 

ابوذر

ورداسبی جویباری

۳۹

حقوق

نویسنده

متاهل

مرداد ۶۷

درگیری،فروغ

مجاهد

 

 

 

ناصر

ولی

۲۰

دانشجو

-

-

۶۰/۶/۱۲

-

مجاهد

+

 

 

ضیاء

هدایتی

۲۳

دیپلم

-

مجرد

۶۱

تیرباران

مجاهد

 

 

 

باباعلی

یزدان‌پناه

۲۸

-

کشاورز

مجرد

۶۰/۷/۲۰

تیرباران

مجاهد

 

 

 

بهروز

یعقوب‌زاده

۱۸

محصل

-

مجرد

۶۰/۸/۶

تیرباران

مجاهد

 

 

 

مهدی

یعقوبی

۳۰

ابتدایی

راننده

-

۶۱/۷

درگیری

مجاهد

+

 

 

محمد

یدالله‌نیا

۲۱

دیپلم

-

مجرد

۶۰/۶/۱۷

زیر شکنجه

مجاهد

 

 

 

داریوش

یزدانی

۲۵

متوسطه

 

مجرد

مرداد ۶۷

درگیری

مجاهد

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

          

 

 

محمد

یوسفیان املی

 

دانشجو

 

مجرد

۷اذر۶۰

تیرباران در قائمشهر

مجاهد

+

 

دیدگاه‌ و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.

امرالله ابراهیمی

فیسبوک - تلگرامفیسبوک - تلگرامصفحه شما

توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد! 

افزودن دیدگاه جدید

لطفا در صورتیکه درباره مقاله‌ای نظر می‌دهید، عنوان مقاله را در اینجا تایپ کنید

متن ساده

  • تگ‌های HTML مجاز نیستند.
  • خطوط و پاراگراف‌ها بطور خودکار اعمال می‌شوند.
  • Web page addresses and email addresses turn into links automatically.

لطفا نظر خودتان را فقط یک بار بفرستید. کامنتهای تکراری بطور اتوماتیک حذف می شوند و امکان انتشار آنها وجود ندارد.

CAPTCHA
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید CAPTCHA ی تصویری
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.