اول ماه مه روز جهانی کارگر، یاد آور مبارزات کارگرانی است که برای رسیدن به خواسته های حقوق طبیعی خود، تا سرحد مرگ مبارزه کردند و در این راه، کُشته شدند .

اول ماه مه، یاد آور مبارزات این طبقه علیه چپاولگرانِ دست رنج کارگران و زحمتکشان است.

از زمانی که انسانِ زحمتکش خود را شناخت دست رنـج اش، توسط عده ای غارتگر، به طُرق گوناگون غـارت شده است.

قُربانیان ستـم طبقاتی در جامعه ما هم در تمام زمینه ها این نابرابری وبی عدالتی را سال های طولانی است که با گوشت، پوست و خون خود احساس می کنند به ویژه آن که، سایهِ شوم  ِ شمشیـر خونین 1400 سالِ، لحظه ای سرزمین مان را رها نکرده است به کلامی ساده، همهِ اقشار جامعه به "برکت" حکومت فاشیستی، به اشکال گوناگون مورد ظلم و ستم قرار می گیرند.

با نگاهی به مبارزات اقشار و طبقات مختلف علیه رژیم قُـرون وسطایی جمهوری اسلامی، کـارگـران، جایگـاه ویـژه ای نسبت به سایر اقشار دارد .

از این منظر، دهقانان، دانشجویان و غیره به آن مفهومی که کمونیست ها برای جنبش کارگری قائل اند، فاقد ِ

چنین نمایندگانی هستند که بتوانند حـزب خود را تشکیل بدهند .

با این دید، وظیفه خطیر روشنفکران کمونیست در قبال کارگران، دوچندان می شود.

بیـانِ این حقیقت که طبقـه کـارگـر در پـراکندگی و نـابسامانی بسـر می بـرنـد را می شود بزبانی، آنـرا تقصیـر روشنفکران این طبقه دانست که بعد از 38 سال نتوانستند گامی جدی در این باره، بردارند.

هر چند، شاید مُقصـر دانستن آنها درست نباشد زیـرا جّـو سنگین سرکـوب و پُلیسی رژیـم جمهوری اسلامی باعث شده است که هیـچ تشکلی مُستقل از جمله جنبش کارگری شکل نگیرد چـرا که، حکومت، کوچکترین فریاد آزادیخواهی و اعتـراض هیچ صنفی را تحمل نمی کند و با شدت آنرا سرکوب می نماید که نمونه های آن بسیـار است .

اگر از خود پیشروان واقعی این طبقه درجامعه مان هم سئوال شودکه چرا آنها نمی توانند تشکُل های مستقل خود را بوجود آورند به بیان این واقعیت انکار ناپذیر که فاشیسم مذهبی جمهوری اسلامی برای بقـاء خود با تمام قدرت سرکوبگرانه اش (همانطورکه در کارنامه حکومت 38سالِ اش نشان داده است) اجازه تشکـل های جنبش کارگری مُستقل را نمی دهد، اشـاره می کنند.

حـال چگونه روشنفکـران این طبقه (حتی بر روی کاغذ) از تشکیـل اتحـادیـه کـارگـری واقـعـی مُستقـل در این فضای دیکتاتوری سخن می رانند پُـرسشی است مُهـم، هرچند، پـاسـخ خـود را در این 38 سال، با شکنجه، اعـدام و سرکـوب مُـداوم از جمهوری جنایتکـار اسلامی گرفته اند ولی گـویـا هنـوز در، ماهییت این رژیـم دُچـار شک و تردید هستند !!!

این بازگو کردن های تکراری بی معنـا، و شعارهای بدون پشتوانه عملی ست که فقط مُنجـر به طولانی شدن عُمر حکومت شده است . با در نظرگرفتن آن دستاوردهای هزینه دار جنبش کارگری در ماه مه شیگاگو، و هم چنیـن بکـار بُـردن عملی آن، شـایـد جنبش کارگری ایـران بتواند در مسیـر سخـتِ مبارزاتی، به جنبش وسیـع اجتماعی تبـدیـل شود که توانایی مبـارزه هـزینـه دار رو در رو را در مقابـل حکومت مُسلح جمهوری اسلامی، داشته باشد.

به راستی، چه اتفاقی در ماه مه سال 1886 در شیگاگو رُخ داد!؟

_ کارگران شهر شیگاگو برای بدست آوردن خواسته های خود، هزینه سرکوب را بالا بردند.

_ در آن زمان سخنرانان، سوار برگـاری شعار می دادند، آنها در پی اعتصاب و تجمع خود با آتش اسلحه پلیس روبـرو شدند.

_ در این مبارزه، عده ای از تظاهرات کنندگان مجروح و اعدام شدند ولی آنهـا همچنان به مبـارزات، اعتراضات، تظـاهـرات و اعتصـاب ادامه دادند و مهم تر آنکه،  تجمع و اعتصابات آنها، سراسری و دنباله دار بود .

_ در بیش از هزار کارخانه و کارگاه اعتصاب کـارگـری راه افتـاد، تنها در خود شهـر شیگاگو بیش از 90 هـزار تـن دست به اعتصاب زدند.

حال وقتـی به شیـوه مبـارزات کارگری ایـران و در رأس آن روشنفکران حامی آن، نگاهی می اندازیم عـدم بکـار بُـردن نُکـاتِ شُمـرده شده را به وضـوح در پـراکنـدگـی و نـابسامانی این طیـف عظیـم را شاهدیم که این خـود، راز بقـای رژیم های سرکوبگر است.

شوربختانه این جدایی ها فقط مُنحصر به جنبش کارگری نیست بلکه در سایر طیف های مختلف بخوبی نمایان است. سال هاست شاهد آنیم که هیچگاه مبارزات اقشار مردمی درعمل، ازیکدیگر حمایت اعتراضی،اعتصابی و تظاهراتی، نکرده اند؟!

نمونه های بسیـار از اعتراضات جداگانه اقشار مختلف، گـواه این حقیـقت تلخ است،برای مثال هنگامی که  عده ای از کـارگران حتی برای دستمُزدِ عقب افتـاده خود اعتراض می کنند توسط  جکومت به شـدت سرکـوب می شود امـا،در همبستگی و پشتیبانی حتی در سایر کارخانه ها و کارگران همان شهر،از حمایت، اعتصاب و تظاهرات خبری نیست! چه برسد به سایر کارخانه های سراسر میهنمان.

وقتی کارگری کُشته می شود و مراسم یابود آن فقط در زادگـاه اش با شرکت چند صد نفر برگـزار می شود واقـعیـت های تلخی را جلوی چشمان قرار می دهد .

واقـعیـت های تلـخ عُـریـان این نوع مبـارزات پـراکنـده در تمام اقشـار مردمی در این 38 سال بـر کسی پوشیده نیست .

بـاز پرسیدنی است به چه علت بخشهای گوناگون این جنبش عظیم و اثـرگـذار نمی توانند همسو با یـکـدیگـر، اعتصابات و یا اعتراضـات خود را سامـان بخشیـده و گُستـرش دهنـد؟

هنگامی که حتی تجمـع اعتـراضـی بسی مسالمت آمیـز عده ای از کارگران برای احقـاق حقـوق اولیه خود در اطراف مجلس جهنمی جمهوری اسلامی آنهم باشعارهای مذهبی، با سرکوب مواجه می شود.

حال، اگــر انتقـادی بشود، اکثـر روشنفکران مـی گوینـد:

آنهـا درآن شـرایـط  مجبـورند که این چنین رفتار کنند .

اگـر به فـلان نماینده کـارگـری انتقادی شود، مـی گوینـد شما درک نمی کنید!؟ او در آن شرایط مجبـور است که چنین بگویـد، اگـر ...

حتی وقتی مردم عادی، برای نشان دادن اعتراض برروی بام خانه خود می روند از ترس این حکومت جهنمی حتی نمی توانند به بیانی ساده خواسته درونی خود را بطور مثال، شعـار زنـده بـاد ایـران و یا زنـده بـاد آزادی، بدهند از این رو  نـاچـارأ، فریاد اله اکبر را سر می دهند!؟

سئوال اینجاست، آیا استفـاده از واژهِ "مجبـور و یا ناچارأ ..."بـازگـو کننده شرایط وحشتنـاک و حضور گله های بسیجـی، حزب الهی و لباس شخصی در جامعه نیست !؟

کوتاه سخن اینکه، اگر روشنفکران واقعی کمونیست درون جامعه، بتوانند در مبارزات توده ای اثرگذار باشند که در فردای تحولات اجتماعی، موجودِ ناقص العقلی چون خمینی، نتواند رهبری مبارزات را در دست داشته باشد و اکثـر اقشار مردمی را در زیر چتر خود بگیرد، بـایـد، برای در دست داشتن این رهبری، هزینه لازم را بپردازند .

آبـا نبـایـد رمانیکه کارگران یک کارخانه درجایی اقدام به اعتراض می کنند و مورد هجوم شمشیر حزب اله قرار می گیرند به حمایت عملی از این جنبش کارگری، بـرخیـزنـد .

آیـا نبـایـد برای جلب اعتماد کـارگـران و سایر جنبش های مردمی، روشنفکران کمونیست در صف اول جنبش تـوده ای، حضور عملی داشته باشند.

آبـا نبـایـد کارگران برای حق و حقوق خود که سال های طولانی است توسط رژیم سرکوبگر جمهوری اسلامی غارت شده است دست به تظاهرات سراسر بزنند.

اگر کمونیست های ایران بخواهند جنبش کارگری همانند جنبش کارگری شهر شیگاگو، به خواسته های خـود برسند باید، برای آن دستاوردها در عمل، آنرا بکار بگیرند .

بـه امیـد اینکه بعـد از 38 سال که از حکومت جنایتکـار جمهـوری اسلامی می گـذرد، هستـه های مبـارزاتـی روشنفکـران کمونیست در ایـران، پـا بگیـرد و در صـفِ مُقدم و همراه با جنبش کـارگـری در مقابل رژیـم حکومت سرکوبگر، راهکار مبارزاتی خود را به کار بـرد در غیـر اینصورت، همانند این 38 سال:

"رفتـار ِ مُصلـِــحـانـه ، راز بقــای رژیـم تـا بُـن ِ دنـدان مُسلـح جمهـوری اسلامیست" .

                                        فرا رسیدن اول ماه مه، بر همه زحمتکشان، خجسته بـاد

                                                       29 آپریل 2016 - استکهلم