به نام خداوند جان وخرد

هم میهنان عزیزم، معلمان، همکاران و همراهان گرامی؛
درود بی کران برشما

درزمانه ای که به هزاران دلیل، خودپرستی و خودخواهی به فرهنگ مسلط تبدیل شده و می رود که واژه هایی همچون ایثار و از خودگذشتگی و فداکاری از فرهنگ جامعه ی ما رخت بربندد، یک بار دیگر و متاثر از این سخن حکیمانه که:«چوعضوی به دردآورد روزگار //دگر عضوها را نماند قرار» به دفاع از یک عضو خانواده که برای انتقال پیام دردمندانه ی خویش راهی جز اعتصاب غذا و بذل جان ناقابل خود نیافته بود پرداختید و سرود همبستگی شما، فرهنگ انسان دوستی وحق طلبی و حمایت از مظلوم بود، که بزرگوارانه و انسانی همنوایی شد.

مهربانان ارجمند؛

صمیمانه عرض می کنم که به هیچ وجه خودم را قابل این همه لطف و مهر و همراهی نمی دانم و معتقدم همراهی های شما، نه درحمایت از یک فرد بلکه حمایت از یک خواسته و آرمان بود. با این وصف در برابر تمامی همدردی ها، همراهی ها و مهرورزیهایتان، سر تعظیم فرود می آورم و از خداوند بزرگ که به این حقیر، سعادت همراهی دوستانی چنین بزرگوار و ایثارگر و آگاه به مسایل و دغدغه های اجتماعی عنایت فرموده بی نهایت سپاسگزارم. همچنین، بابت تمامی دل نگرانی هایی که به واسطه ی اعتصاب غذای 22روزه ی خود ایجاد کرده ام، از یکایک شما بزرگواران، صمیمانه پوزش می خواهم و امیدوارم که مسوولان قضایی چنان کنند که دوباره مجبور به استفاده از این ابزار دردآور و نگران کننده نشوم.

همراهان گرامی؛

اگرچه معتقدم تا همین مقطع نیز بخش قابل توجهی ازمطالبات مطرح شده، محقق شده و در واقع خواسته ی اصلی حقیر که انتقال پیام تظلم خواهی، مبنی بر ناعادلانه بودن روند دادرسی ها و همچنین عدم اجرای اصل 168قانون اساسی بود به گوش ملت ایران، بلکه جهانیان رسیده است، اما در ارتباط با بحث توقف اجرای حکم، هنوز اخبار موثقی به دستم نرسیده و اعزام اینجانب از زندان به بیمارستان و از بیمارستان به منزل، با دستور قضایی و بدون اطلاع بنده از نیت ها و تصمیمات انجام گرفته است، لذا هنوز توضیح شفاف، روشن وقابل ارائه ای از مسیر پرونده ندارم که تقدیم حضور عزیزان نمایم و قطعا و سریعا پس ازگفتگو با مسوولان قضایی و کسب اطلاع ازوضعیت پرونده، شرح ماوقع رابه استحضار هموطنان خواهم رساند.
اما آن چه مسلم است، حتی یک قدم از خواسته هایی که مطرح کرده ام، عقب نشینی نخواهم کرد و توقف اجرای حکم و برگزاری دادگاه عادلانه را تنها راه پایان این ماجرا می دانم و امیدوارم که درادامه ی راه، ازحمایت های شما عزیزان محروم نگردم.

اینجانب به عنوان یک معلم و فعال صنفی، اگرچه هرگز در انتخاب راهی که سال هاست در آن گام برداشته ام و زندگی خود و خانواده ام را وقف آن کرده ام، تردیدی به خود راه نداده ام، اما قطع به یقین لطف و محبت و حمایت شما دوستان، به شکل های مختلف «به ویژه با اعلام همبستگی و همراهی چند صد نفری معلمان و دیگر هموطنانم با اعتصاب غذای خانواده ام و تهیه ی طومارها و جمع آوری امضاها و دیگر اقدامات» باعث شد تا امروز، بیش از پیش بر تداوم راهی که برگزیده ام، مصمم شوم.

امید است مسوولین امر نیز با درک صحیح شرایط موجود، مدبرانه عمل کرده و راهگشا باشند.

«همراهی و همبستگی هرگز بی پاسخ نخواهدماند»
باسپاس
محمود بهشتی لنگرودی
۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۵