آلمان نیروگاه اقتصادی اروپاست. این کافی است که صدر اعظم آلمان خودبه خود رهبر دوفاکتوی اتحادیه اروپا به شمار برود. مدتی طولانی، فرانسه نیز به تناوب در این رهبری سهیم بود. اما، پس رفت اقتصادی فرانسه و درگیری ناگهانی اش با مساله تروریسم، کشور را به سطح یک عضو عادی اتحادیه تنزل داده است. 

سطح بیکاری در فرانسه به میزان ١٠ درصد و تلاش دولت برای حفظ نظام مزایای سخاوتمندانه بیمه های اجتماعی، سرنوشت پرزیدنت فرانسوا هولاند را به عنوان رییس جمهوری تک دوره ای کلید زده است. 

 

بانوی آهنین آلمان اتحادیه اروپا را دست تنها رهبری کرده است. موقعیت آلمان، رفتار مقتدرانه به مثابه یک امپراتور را، به ویژه در تعاملاتش با اردوغان رییس جمهور ترکیه، به وی ارزانی داشته است؛ رفتاری که تااینجا، بطور یکپارچه در سراسر اتحادیه اروپا پذیرفته شده. توافق او با پرزیدنت اردوغان برای سدکردن جریان مداوم پناهندگان از خاورمیانه به اروپا به عنوان یک شگرد موفقیت آمیز مورد تحسین قرار گرفت، زیرا گزینه ی دیگر آن درحکم فروپاشی اروپای شنگن Schenegen درصورت ورود آزاد مهاجران بود. 

 

مرکل در راستای مصلحت اندیشی سیاسی خود، امتیازات زیادی به ترکیه داد. اولین آن، تغییر موضع خود وی درمورد پذیرش ترکیه در اتحادیه اروپا و به دنبال آن کمک شش میلیارد یورویی برای نگهداری پناهندگان در ترکیه بود. حتی حق آزادی بیان آلمان را نیز، با درآوردن یک قانون عهد عتیقی از کشوهای گردوخاک خورده جلوی پای همتای ترکش قربانی ساخت و گذاشت تا اردوغان کمدین آلمانی را که وی را به سخره گرفته بود، تحت تعقیب قرار دهد. 

 

تعاملات صدر اعظم مرکل با ترکیه برپایه فرضیات کاذبی بود. مرکل، مانند بسیاری از رهبران اروپایی، از قبول علل ریشه ای بحران پناه جویان طفره می رود و به همین جهت به جای انجام عمل جراحی فقط به پانسمان زخم بسنده می کند. 

واقعیت این است که جریان وقفه ناپذیر پناهندگان به اروپا را جنگ سوریه به وجود آورده است، جنگی که عامل اصلی آن کسی جز ترکیه ی اردوغان نیست. به جای حساب خواستن از آنکارا، اروپا وی را با دادن امتیازات پاداش می دهد و بدین ترتیب رهبران ترک را در نقش شیطنت آمیز خود در به وجود آوردن پناهندگان تازه تشویق می کند. 

اما، به نظر می رسد که کاسه اغماض و مدارا نسبت به تصمیم های یکجانبه مرکل در آلمان وهچنین در اروپا، لبریز شده است.       

 

حال، در این رابطه پیچیده میان برلین و آنکارا، و نیز در روابط میان حزبی داخلی آلمان، موضوع نسل کشی ارمنیان یکدفعه به میان کشیده شده است. لازم است به یاد داشته باشیم که نسل کشی هیچ گاه به خاطر آنچه که هست و یا به دلیل خوش قلبی سیاستمداران به پیش کشیده نخواهد شد. بلکه، هر زمان که در گفتکوها سر برآورد و از شناسایی آن دفاع شود، وسیله ای در جهت خدمت به منافع و مصالح حزبی به کار خواهد رفت. می گویند سیاست پدر و مادر ندارد. به هرجهت، چاره ای نداریم جزاینکه با قبول این واقعیت بازی را طبق قواعد مسخره آن ادامه دهیم.    

 

خبرگزاری رویترز دراین مورد چنین گزارش داد: "مرکل پس از مدیریت توافق مربوط به پناهندگان با ترکیه و قالب کردن آن به رای دهندگانش به عنوان بهترین معامله برای سد کردن جریان پناهندگان به آلمان، پشت سرهم با عقب نشینی و بدبیاری دست به گریبان بوده است. آخرین ضربه: دوست و دشمن دست به یکی کرده اند تا لایحه ای را که کشتار حدود یک میلیون و نیم نفر از ارمنیان را صریحا نسل کشی به دست ترکیه نامیده است، از تصویب بوندستاگ، پارلمان آلمان، بگذرانند. 

 

باتوجه به اینکه تقریبا چهار ملیون ترک در آلمان زندگی می کنند و در مقابل فقط چند هزار شهروند ارمنی تبار در سراسر کشور پراکنده اند، دورنمای گذشتن چنین لایحه ای از بوندستاگ اندکی بعید به نظر می رسد. نسبت عددی اقلیتهای ترک و ارمنی در آلمان این احتمال را که جامعه ارمنیان آلمان در این موضوع موثر بوده، بسیار ضعیف می سازد. 

محتمل است که اختلاف موضع در میان مهاجران ترک و گروهها و سازمانهای نیرومند کردی در آلمان تاثیر عمده در مطرح شدن مساله داشته اند. از طنز روزگار، پیشتاز طرح قطعنامه شناسایی نسل کشی، جم اُزدمیر، نماینده ترک پارلمان آلمان و رهبر حزب سبزها در این کشور می باشد. 

 

رویترز چنین ادامه می دهد: "مخالفان داخلی مرکل، بعد از اینکه صدراعظمشان بارها از مقاومت در برابر اردوغان قلدرمآب سرباززد، اکنون به روشنی درصدد به هم زدن ماه عسل او با همتای ترکی اش هستند". 

 

درطی صدمین سالواره نسل کشی در سراسر جهان، قطعنامه به تفصیل در بوندستاگ مورد بحث قرار گرفت. لیکن، به علت مذاکرات حساسی که راجع به بحران پناهندگان در جریان بود، تصمیم گرفته شد که طرح آن تا ژوئن سال جاری به تعویق بیافتد. حتی، اوزدمیر، رهبر اپوزیسیون، از حرکت صدراعظم برای به ثمر رساندن توافق با ترکیه حمایت کرد. در آن زمان، توافقی میان اُزدمیر و فولکر کاودر(رئیس فراکسیون پارلمانی حزب دمکرات مسیحی ) از حزب مرکل، صورت گرفت مبنی بر اینکه پیش نویس قطعی لایحه برای تقدیم به پارلمان در ٢٠١۶ تهیه خواهد شد. 

تاریخ رای گیری روز دوم ژوئن تعیین شده است. اتحاد دموکراتهای مسیحی و سوسیال مسیحی (CDU-CSU) و حزب سوسیال دموکرات (SPD)، به علاوه حزب سبزها، همه روی یک متن واحد توافق کرده اند. عنوان متن چنین است: "یادواره نسل کشی ارمنیان و اقلیتهای مسیحی دیگر در امپراتوری عثمانی در ١٠١ سال پیش". 

 

گرچه، قطعنامه ماهیت گرامیداشتی دارد و دارای هیچ اثر حقوقی نیست، بطور قطع به یک بحران موقتی میان دو کشور دامن خواهد زد. می توان به تصور آورد که سناریوی آشنای همیشگی میان آنکارا و کشورهایی که نسل کشی را به رسمیت شناخته اند، مثل مورد سوییس و فرانسه، که طی آن ترکیه سفیرش را برای "مشورت" به آنکارا فرا خواند و سپس بعد از مدتی همه چیز به حالت عادی برگشت، در این مورد نیز تکرار خواهد شد. 

 

اُزدمیر هشدار داده است که بوندستاگ دربرابر فشار "اردوغان مستبد" عقب نشینی نخواهد کرد. مانفرد وِبر، عضو پارلمان اروپا از اتحاد سوسیال مسیحی از منطقه باواریا، اضافه کرد: "اگر پرزیدنت اردوغان به تهدید و ارعاب و توهین نسبت به ما ادامه بدهد، این بدان معناست که ما به آخر خط رسیده ایم. او باید بداند که اروپا وابسته به ترکیه نیست". 

 

اردوغان خود با عدم اجرای شرایط توافق وضعیت راتشدید کرد. روابط ترکیه و آلمان موقعی بطور جدی بهم خورد که اردوغان دریافت شرط سفر بدون ویزای شهروندان ترکیه به اتحادیه، برخلاف توافقی که قبلا طی معامله ترکیه- اتحادیه اروپا در مورد پناهندگان به عمل آمده بود، در ژوئن به اجرا در نخواهد آمد، معامله ای که صدراعظم بقای سیاسی اش را به آن وابسته کرده بود. 

 

مارتین شولتز، رییس پارلمان اروپا صریحا اعلام کرد که چنانچه ترکیه به تمامی ٧٢ شرط مورد توافق برای به اجرا در آوردن سفر بدون ویزا عمل نکند، اتحادیه اروپا موضوع را در دستور کارش قرار نخواهد داد. ترکیه ۶۵ قلم از ٧٢ شرط مورد توافق را ایفا نموده، اما درمورد عمل به بقیه ٧ شرط، به ویژه لغو قانون ضد تروریسم، که برای سرکوب مخالفان داخلی به کار می رود، به شدت مخالفت می کند. اخیرا، مجلس ترکیه با حذف مصونیت پارلمانی اعضای حزب دموکراتیک خلق کردی، طرح سرکوب گرانه دیگری را به اجرا درآورد. 

 

آیا قطعنامه شناسایی نسل کشی ارمنیان در ٢ ژوئن آتی در بوندستاگ به تصویب خواهد رسید؟ هیچ کس نمی داند. صدراعظم مرکل و فرانک- والتر اشتاین ماِیر، وزیر خارجه، مخالف آن هستند. اخیرا، دکتر ژیرایر کوچاریان، استاد دانشگاه آزاد برلین، طی مصاحبه ای در ایروان، درمورد احتمال تصویب آن ابراز تردید کرد. 

باوجود این، بسیاری از قانونگذاران آلمان، ازجمله ازدمیر، خوشبین اند. آنها، حتی چیزی فراتر از تصویب را در نظر دارند و قصدشان هم چنین مسئول و شریک جرم شناختن آلمان در جنایت است. 

اُزدمیر در بوندستاگ اعلام کرد: "ما به توافقی با دموکراتهای مسیحی دست یافته ایم که لایحه را به عنوان یک طرح مشترک در پارلمان مطرح کنیم. در دوم ژوئن، پس از صدو یکسال فراموشی و تسامح نسبت به ژنوسید ارمنیان، پارلمان آلمان رای خواهد داد که این اتفاق چیزی جز نسل کشی نبوده و آلمان هم به دلیل اینکه هم پیمان امپراتوری عثمانی بوده، در آن بدون سهم نبوده است". 

 

فرانس- ژوزف یونگ، سخنگوی سیاست خارجی اتحاد دمکراتهای مسیحی – سوسیال مسیحی، و برند فابریتیوس، نماینده سوسیال مسیحی ها در کمیسیون حقوق بشر، هردو اظهار داشتند که "آلمان مسئولیتی تاریخی در این زمینه به دوش می کشد. چرا که دولت آلمان کاری در جلوگیری از این جنایت نکرد. بدتر ازاین، حتی، بعد از جنگ به عناصر و عوامل نسل کشی که فرار کرده بودند، پناه داد". 

 

افزودن شراکت آلمان درجرم به قطعنامه به مثابه تاجی بر تارک آن خواهد بود، اما لایحه به همان صورتی هم که هست، درصورت تصویب یک پیروزی برای امر شناسایی جهانی نسل کشی ارمنیان به حساب خواهد آمد. 

صدراعظم مرکل بازی دیپلماتیک خود را ابتدا با جسارت انجام داد. اما همبازی او بسیار بی ملاحظه و متکبرانه عمل کرد. کرنش مرکل دربرابر اردوغان تف سربالایی برای او شده است که شبح آن ممکن است تا پایان کاریر سیاسی اش وی را دنبال کند. 

______________________________________

*  xecutrix.usc.edu 

www.mirrorspectator.com