جهان در یک ناآرامی نگران کننده به سر می برد. جنگ گرم و سرد شیعه و سنی در سراسر خاور میانه با تمام قدرت تخریبش در جریان است. دستاوردهای مادی، معنوی و انسانی مردم خاورمیانه که در دو سده تلاش مردم در آرامش نسبی حکومت های سکولار ساخته شد، زیر مشت و پاهای جاهلان خشمگین مذهبی نابود شد و می شود. آنچه مردم ایران، افغانستان، ترکیه، عراق، لبنان و سوریه در دویست سال اخیر ساختند به کلی در معرض نابودی است. هم دستاوردهای معنوی و انسانی وهم دستاوردهای مادی. ترکیه درست مثل ایران اسلامی با بسیج عوام، کمر همت به نابودی کتاب، دانشگاه و دادگاه های مدنی و قطع ارتباط با جهان بسته است.

چرا اینگونه شد؟ چرا شیب آرام رشد کشورهای در حال توسعه با آتش جنگ های مذهبی و قومی متوقف شد؟

برای برون رفت از این جنگ های جهانسوز چه باید کرد؟

چرا؟

کشورهای بزرگ همیشه منافع اقتصادی و ژئوپلتیک خود را بر حقوق و کرامت مردم کشورهای مختلف ترجیح دادند و می دهند. فقط با این حقیقت می توان درک کرد چرا: غرب حکومت مصدق را که برای احقاق حقوق مردم ایران، دادگاه لاهه را بر می گزیند با کودتای نظامی ساقط می کند ولی با جمهوری اسلامی که با دهن کجی به شعار میلیونی مردم ایران، نه غزه نه لبنان جانم فدای ایران، نان شب توده های گرسنه را خرج تجهیز گروه های افراطی مذهبی می کند، به گفتگو می نشیند.

هم تجربه چند صد ساله جنگ های مذهبی در اروپا و هم تجربه جنگ های مذهبی و فرقه ای در خاور میانه پیش از روی کار آمدن دولت های مدرن سکولار، نشان می دهد که حکومت های مذهبی و دینی قادر به آوردن صلح و آرامش نه در کشور خود و نه در منطقه و جهان نیستند. شوربختانه دولت های غربی نه دست از دخالت در امور کشورهای منطقه می کشند و نه دست از حمایت از مذهب سازی و حمایت از گروه های مذهبی. حمایت مستقیم غرب از طالبان، القاعده، جبهه النصره و غیر مستقیم از ایران فقط چند نمونه است.

سرکوب وحشیانه و خونین ملی گرایان، چپ ها، سلطنت طلبان و مجاهدین خلق از یک سو و ترور حساب شده شخصیت های سیاسی و مذهبی در درون و بیرون از مرزهای کشور ضربه های مهلکی بر پیکر جبهه وسیع مردم ایران علیه جمهوری اسلامی زده است.

یاس و سرخوردگی بعد از شکست از یک سو و متهم کردن گروه ها همدیگر را، جو پراکندگی دردآوری به وجود آورد. بی شک بخشی از از این سوء ظن نتیجه کار تفرقه افکنانه جمهوری اسلامی است. هیچ چیزی مانع جمهوری اسلامی و دولت اسلامی نمی شود تا مزدبگیران خود را در میان مبارزان علیه خود بفرستند.

نتیجه آن شد که حکومتی بغایت بی کفایت و فاسد کمر همت به نابودی مردم، فرهنگ، تاریخ و طبیعت ایران زده است و علیرغم نارضایتی وسیع مردم، هیچ اقدام موثری در مهار کردن این حکومت برداشته نمی شود.

چه باید کرد؟

احزاب، گروه ها و شخصیت های سیاسی ایران اگر به مردم ایران فکر می کنند، باید یکدیگر را ببخشند و همدیگر را بپزیرند و در یک جبهه سیاسی وسیع، متحد، دموکرات، روادر، همگام و خشونت پرهیز برای نجات ایران اقدام کنند.

هنوز عده ای عده ای دیگران را برای آن حرکت سیاسی یا نظامی، آن اتحاد جبهه ای سرزنش می کنند و دیگران مزدور و خائن می خوانند. آیا هرگز به این فکر کرده اید این پراگندگی، این نفاق، این منزه طلبی به چه قیمتی تمام می شود؟

هیچ حزب یا سازمانی نباید انحصار درسگیری از شکست و یا آسیب دیدن از جمهوری اسلامی را مختص خود بداند. همه مبارزان از شکست و سرکوب درس گرفتند و همه آسیب دیدند.

به نظر می رسد رهبران احزاب، گروه ها و سازمان ها ابتکاری برای برای اتحاد عمل نیروها ندارند، اعضا و توده ها و رسانه ها باید آنها را به اتحاد ترغیب، تشویق و حتی مجبور کنند.

برای همکاری جبهه ای نباید شرایط سخت گذاشت. بدون همکاری و همگامی وسیع ملی گرایان، چپ ها، سلطنت طلبان، مجاهدین خلق و همه خلق های ایران و شخصیت های سیاسی و مذهبی در درون و بیرون از مرزهای کشور، کاری از پیش نمی رود. شاید کافی باشد:

• شرکت کنندگان به ایران کثرت گرا و چند حزبی اعتقاد داشته باشند.

• به حکومتی سکولار و گردن نهادن به رای مجلس منتخب مردم پایبند باشند.

• به حل مشکلات از طریق سیاسی و پرهیز از خشونت در همه سطوح ملی و بین المللی ایمان داشته باشد.

هر کس این شرایط حداقل راقبول داشته باشد می تواند در جبهه شرکت کند، حتی کسانی که امروز در حکومت جمهوری فعالند. زیرا هدف نه انتقام گرفتن از شرکت در جمهوری اسلامی، بلکه گذر ایران به یک حکومت سکولار و دموکرات و روادار است. هدف جدا کردن مذهب از حکومت و رسیدن به صلح و سازندگی است.

اگر همه ما تصویر روشنی از روش و هدف مبارزه داشته باشیم پیروزی حتمی است. یک جبهه وسیع دموکرات و روادار که حمایت وسیع توده های ایران را جلب می کند و امید را در آنها زنده می کند و پشتیبانی وسیع بین المللی به دست می آورد و رژیم جمهوری اسلامی را به زانو در می آورد. شبیه همان کاری که گاندی و مردم هند، ماندلا و مردم افریقای جنوبی کردند.

هیچ صلحی بدون خلع سلاح عمومی و پایان دادن به مسابقه تسلیحاتی قابل دسترس و پایدار نخواهد بود. مرز هجوم و دفاع چنان مخدوش شده است که پیشرفته ترین سلاح ثروتمندترین کشورهای جهان در بخاک و خون کشیدن گرسنه ترین و فقیرترین مردم جهان نامش جنگ دفاعی است.

برای توقف تروریسم و مهاجرت، فروش سلاح کشتار جمعی را ممنوع کنید. این ریا و مردم فریبی محض است که از یک سو سنگ صلح به سینه می زنید و از سوی دیگر میلیاردها دلار سلاح کشتار جمعی به طرفین منازعه  میفروشید. به این کشورها که منبع طبیعی و انسانی وسیع دارند سلاح نفروشید ، بلکه به آنها در سازندگی کمک کنید. کارخانه های اسلحه سازی را به کارخانه های تراکتور سازی، یخچال سازی، کامپیوترسازی، داروسازی، سیستم آبیاری و آب شیرین کن، تولید برق از باد، آب و آفتاب، دفتر و قلم سازی، . . . تبدیل کنید. بی شک با تجارت این کالاها هم سود کلان می برید و خیابانهای زیبایتان هم در امنیت خواهد بود.

به گزارش نشریه نظامی «دیفینس وان» (Defense One) وزارت دفاع آمریکا تایید کرد که در سال ۲۰۱۵ با درآمدی بالغ بر ۴۷ میلیارد دلار توانست رکورد فروش اسلحه را بشکند. آیا کشورهای غربی و امریکا فکر نمی کنند این اسلحه ای را که می فروشند روزی به کار گرفته گرفته می شود؟ آیا آنها فکر نمی کنند این اسلحه ها به دست کسانی می افتد و آنرا برای مقاصد و هدف هائی به کار می گیرند که علیه آنها خواهد  نیزخواهد بود؟

کار ما ساده نیست، از یک سو باید جریان سیل اسلحه به منطقه را با تمام وجود در رسانه عمومی غرب انعکاس دهیم و افکار را عمومی برای  متوقف  کردن سلاح بسیج کنیم و از سوی دیگر باید. هر کسی هر امکانی دارد درروئی دولت های غربی را افشا کند.

از سوی دیگر همراه مردمی زخم خورده و به زانو در آمده زیر فشار اقتصادی، سیاسی و تنگ نظری ها، برای ایرانی آزاد، آرام، روادار و طلح طلب برزمیم.

آیامیدانی از هر لحظه تاخیر در تشکیل یک جبهه وسیع علیه جمهوری اسلامی، هر لحظه تاخیر در توقف صدور اسلحه کشتار جمعی به منطقه، چقدر مردم ایران و منطقه زجر می کشند؟

احد قربانی دهناری

۱۴ مهر ١٣۹۵

ahad.ghorbani@gmail.com

http://ahad-ghorbani.com

http://www.facebook.com/ahad.ghorbani.dehari

http://telegram.me/ahaddehnari

پیوست

کشورهای با بالاترین بودجه نظامی در سال ۲۰۱۵

منبع:انستیتو بین‌المللی پژوهش‌های صلح استکهلم (SIPRI).

* برآورد خود SIPRI است.