ورزش کردن برای سلامتی انسان مفید است، و این امر هم میتواند که تاثیر مستقیمی بر روحیات روانی مردم در کل کشور برای پیشرفت کردن و سازندگی های اجتماعی و غیره داشته باشد. اما نکته مهم برای انجام دادن ورزش این است که شخص به لحاظ روحی آمادگی انجام آن را هم داشته باشد. و شرایط ورزش کردن برای مردم بستگی به عادی بودن و امنیت بسیاری از مسائل اجتماعی نیز دارد. زمانی که جامعه ای درگیر مشکلات فراوان چه بلحاظ روانی و چه به لحاظ سیاسی، فرهنگی، عقیدتیست، برای اقلیتی از شهروندان این امکان وجود دارد که بتوانند به امر ورزش کردن بمنظور سلامتی جسمانی و نیازهای روحی و کسب افتخارات ورزشی توجه کنند.

حقیقت زندگی مستند مردم ایران این است که در حاکمیت جمهوری اسلامی کمتر ایرانی پیدا می شود که توانائی پرداختن به امور ورزش را داشته باشد. حالا از اینجا که وارد مرحله بعدی که بشویم می رسیم برای ورزشکارانی که هدفشان کسب افتخارات و مدال های در سطح  کشوری و آسیائی و جهانی. این تعداد  از ورزشکاران عضو تیم ملی نیز برای رسیدن به چنین سکوهائی در ورزش جهانی نیازمند شدید حمایت های ابزاری و مادی و روانی از طرف مسئولین کشورند، و در صورت عدم حمایت صحیح مسئولین ورزشی به ندرت دیده شده است که ورزشکارانی توانائی کسب مدال در سطح جهانی و یا المپیک را داشته باشند. حال با یک تحقیق گذرا و ساده آماتوری در سطح باشگاه های ورزشی ایران بخوبی نشان می دهد که در تمام باشگاه های ایران نفرات اندکی مشغول به تمرینات در ورزش های مختلف هستند. و نکته تاسف آور و همچنین قابل توجه اینکه در چند سال گذشته بدلیل عدم رسیدگی مسئولین بلحظ مادی در سطح ورزش ملی و استانی و شهرستان ها باعث شده است که ورزشکاران در مثلا رشته کشتی مجبور به پرداخت ماهیانه مبلغی برای تمرینات خود باشند. تیم های ورزشی در شهرستان ها نیز از کمترین حمایت های مالی برخوردارند و تیم های شهرستانی برای اعزام به مسابقات مجبورند که از اسپانسرهای خصوصی و یا از پول شخصی ورزشکاران و خانواده هایشان هزینه سفر و اقامت در مسابقات را بپردازند. این شرایط هر روز وخیم تر میشود و تا جائی که بسیاری از باشگاه ها در سراسر کشور تعطیل شده اند، و یا رو به تعطیلی می روند و تنها در چند رشته خاص همچون فوتبال و ُکشتی است که تا حدی نسبی شرایط حفظ شده است.

چرا جمهوری اسلامی نسبت به حوزه ورزش هزینه نمی کند و بی تفاوت است؟

یکی از اصلی ترین دلائل بی توجهی جمهوری اسلامی در امور ورزشی بر می گردد به اولویت بندی سیاست های حکومت. اولویت برای سران و مبلغان نظام اسلامی این نیست که در حوزه ورزش توجه خاصی شود، و بلکه آنچه که بیشتر از پرداختن به امر ورزش و سلامتی افراد در جامعه مهمتر است، توجه  تحمیلی ایرانیان به  سیاست های اسلامیزه کردن زندگی مردم و دخالت دادن مردم در رعایت اجباری در مسائل اسلامی است.  بیشترین هزینه اموال ملی کشور ایران بدون هیچگونه نظارت داخلی و عدم پاسخگوئی به مردم که غیر خودی های جمهوری اسلامی هستند، صرف امور تبلیغات و فرهنگ اسلامی، پیشبرد اهداف نظامی، و حمایت های مالی از احزاب و گروه های دست ساز رژیم در داخل و خارج کشور میشود. به درستی مشخص نیست روزانه چند میلیون دلار به جیب حزب الله و حسن نصرالله در لبنان می رود! هیچگونه گزارشی به رسانه ها نمی دهند و مسئله کاملا سری و محرمانه است! و یا اینکه در چند سال گذشته هرگز مشخص نشد که جمهوری اسلامی چندین میلیاردر تومان از پول مسلم مردم ایران را برای حفظ حرم بشار اسد در سوریه که به دروغ و ریا کارانه بنام دفاع از حرم  مقدس نام می برد، هزینه کرده است. و همینطور پول های میلیاردی که از چپاول اموال مردم توسط سران جمهوری اسلامی که مرتبا در خبرها شنیده میشود. و زندگی اشرافی آیت الله های حکومتی و بسیاری از سران و گماشتگان حکومت.

بنابر این با یک نگاه سطحی به دغدغه های اصلی سران نظام اسلامی و سیاست های اسلامی آنان ثابت می کند که بی توجهی سالها و طولانی مدت جمهوری اسلامی موجب شده است که باشگاه های ورزشی، و ورزشکاران ایرانی آسیب های جدی را متحمل شوند، و در مجموع وضعیت سالها بحرانی در ایران باعث آن شده است که کمتر مایل، و یا تونان پرداختن به ورزش را داشته باشد. در این ارتباط یک نکته کاملا ضروری است که توضیحی کوتاه داده شود و آن اینکه ما نباید فریب تبلیغات فراوان جمهوری اسلامی در رسانه ها و مخصوصا تلویزیون در حوزه ورزش ملی و فوتبال باشگاهی را بخوریم. چرا ورزش فوتبال نیز در سطح باشگاه ها هم کاملا به امری خصوصی تبدیل شده است. و یک اقلیت بسیار ناچیز توانائی مالی آن را دارند که در سطوح باشگاهی و ملی، موقعیتی برای خود بدست آورند. و یا در رشته ورزش کشتی نیز همین شرایط سخت حاکم است. همین امروز در مراسم نمادین روز کشتی در سالروز تولد تختی تعدادی از مدال آوران ورزش کشتی در المپیک ریو برزیل عنوان کردند که بعد از گذشت حدود یک ماه از پایان المپیک هنوز وعده های مالی که به آنان در قبل از المپیک داده شده بود عملی نشده است و هیچکدام از مسئولین ورزشی  هم سراغی از آنان نگرفته اند.

واقعیت های درونی و از هم پاشیدگی موقعیت زندگی اکثریت ایرانیان به لحاظ اقتصادی و صد ها مشکلاتی که جمهوری اسلامی برای مردم غیر خودی حکومتی ایجاد کرده است باعث آن شده است که دغدغه اکثریتی مردم در جای جای ایران اول از همه تامین معاش برای زنده ماندن و یا گذراندن زندگی روز مرگی است. 37 سال است که  هرگز مسئله جمهوری اسلامی پرداختن به رفاهیات اجتماعی و توجه به اقتصاد که زیر بنای امور در هر کشوریست، نبوده است. و این گفته معروف خمینی رهبر جمهوری اسلامی است که:«اقتصاد مال خر است. مردم ما برای اسلام انقلاب کرده‌اند نه خربزه.» «حیوان هم همه چیزش فدای اقتصادش است. زیر بنای همه چیزش، الاغ هم زیر بنای همه چیزش اقتصادش است.» از همین نمونه باورها از سران حکومت اسلامی باعث شده است که به مسئله اقتصادی در ایران تنها بمنظور پیشبرد اهداف اسلامی شان بهره ببرند، و نه در هیچ حوزه دیگر. البته سران و طرفداران جمهوری اسلامی بلحاظ امکانات مادی و اقتصادی از شرایطی در سطح استاندارد های بین الملی زندگی می کنند. اعتراض کارگران زحمتکشی که ماه ها و گاها تا چندین سالی نیز حقوقی ماهیانه شان را دریافت نکرده اند منجر به بیکار شدن و پرونده سازی و زندان و اذیت و آزار و شکنجه و حتی  شامل محرومیت های اجتماعی  میشود.

نتیجتا اینکه این نمای کلی از سیاست های جمهوری اسلامی در حوزه ورزش است. ورزش در هر کشوری از دنیا بسته به سیاست کلی حکومت است. و شوربختانه در ایران سیاست های جمهوری اسلامی و قانون اساسی ارتجاعی آن، امکان هیچگونه تغیری به نفع وضعیت زندگی اکثریت مردم و ورزش را نمی دهد، و برای همین و با توجه به شواهد و اسناد و عملکرد نظام اسلامی در حوزه های مختلف ورزشی که موضوع بحث ما است، می توان گفت که تا زمانی جمهوری اسلامی در قدرت حکومتی باشد، همه رشته های ورزشی در ایران، بیشتر و بیشتر به سمت و سوی نابودی به پیش خواهد رفت، و هیچگونه امیدی بهبود شرایط نخواهد بود، و همانطور که سیاست های اسلامیزه کردن ایران و ایجاد بحران در منطقه و جهان توسط عوامل جمهوری اسلامی نیز بیشتر از همه به بدبختی و بی آیندگی و عقب ماندگی ایران منجر خواهد شد.

ادامه دارد...

muradsheixi10@gmail.com

چهارشنبه ۲۴ شهریور ۱۳۹۵

14-09-2016