جشن سده
* * * *
ای آتش سرخ تیرگی سوز
ای روشن آشیان بر افروز

ای بر شده آتش نیایش
ای خرمن گرم سوز سرکش

از دور مهین گو کیانی
هوشنگ نژاده یادمانی

آورد ترا به فر و فرهنگ
چون گو هر سفته از دل سنگ

افروخت به هیمه‌های سوزان
بس آتش پر فروغ و تابان

وان روز نشاط و گاه امید
جشن سدهٔ خجسته نامید

ای معبد مهر از تو روشن
هر گلخن مرده از تو گلشن

از نور تو آسمان بر افروخت
دم سردی خاک و تیرگی سوخت

مهر تو به خاک مرده جان داد
بر آب فسرده دل روا ن داد

دم سردی و هیبت زمستان
بردی به فروغ خویش آسان

آری تو فروغ ایزدانی
آرایش بزم موبدانی

جشن سده از تو یادگار است
میلاد سحر به شام تار است

ای آتش جان فروز تابان
با مهر چو بسته‌ای تو پیمان

هر تیره که اهرمن بزا ید
در پای فروغ تو نپاید

اینک به امید پاک دادار
آن یاور مهربان و غمخوار

بر خیزم و دست بر فشانم
وز شوق سرود تازه خوانم

از هیمه اجاق بر فروزم
غمنامهٔ تیرگی بسوزم

اکنون که زمان شاد ما نی است
هنگامهٔ بزم و کامرا نی است

ای یار خجسته ای نکوکار
از چهره نقاب غصه بر دار

از عشق، تو آتشی به پا کن
دلتنگی و خامشی رها کن

تا باد جهان به کام تو نوش
آیین کهن مکن فرامو ش

* * * * * * *

از: هما ارژنگی