اما دولتِ دینی(تئوکراسی) عبارت از دولتی است که از لحاظ نظری ادعا می شود که از جانب خدا اداره می شود. در این نوع دولت، قدرت سیاسی در دست روحانیان است و ادعا می کنند، حکم رانی آنها از جانب خدا ، مشیت الهی و یا تکلیفی است که آنها برای به اجرا دراوردن احکام شرع دارند. دولت کلیسا در مسیحیت و خلفا در اسلام از اینگونه دولت ها در سده های میانه بودند.
در دوران ما دولت اسلامی ایران یک دولتِ دینی(تئوکراسی) است. به همین سبب اصلاح دولت ممکن نیست. اگر ما دین دولتی داشتیم، امکان اصلاح قانون وجود داشت . اما وقتی دولت دینی گردد، همه اجزایش دینی است و به همین خاطر سخن از اصلاح دولتِ دینی درست نیست.
اما دین مردم، عبارت از باورهای دینی است که بخشی از مردم یک سرزمین به آن باور دارند. در یک سرزمین یا کشور ممکن است چند باور دینی وجود داشته باشد. مثلا در ایران ما باورهای دینی مختلفی مانند مذاهب سنی و شیعه، مسیحی، یهودی و بهایی وجود دارد. این باورها جزیی از فرهنگ سرزمین هستند. برتری آماری یک باور بر باور دیگر موجب امتیاز قانونی نمی تواند باشد. در دوران ما دین ناباوری نیز یک نوع باور است. همه این باورها جزیی از فرهنگ هستند. مردم بایستی آزاد باشند که خود زندگی فرهنگی شان را سامان دهند. هر گونه دخالت دولت برای امتیاز قایل شدن به یکی از باورها موجب تبعیض و بی عدالتی می گردد.
06.فوریه.2017
افزودن دیدگاه جدید