فیلم «فروشنده» از اصغر فرهادی، اسکار بهترین فیلم خارجی را دریافت کرد. من این فیلم را چند ماه پیش دیدم و از سمبولیسم آن و طراحی نقادانه زبان و چهره دوگانه انسان ها توسط کارگردان خوشم آمد. فیلم از حادثه زندگی و زلزله شروع میکند ولی به رازهای شخصیتی انسان می پردازد. زندگی عادی و صحنه تئاتر درهم می آمیزند و حقیقت مناسبات انسانی کدر میشوند. شفافیت ها همیشه خاکستری هستند. انسان همیشه چند نقش و چند چهره دارد.
کار هنری فرهادی انکار ناپذیر است و تلاش هنرمندانه او قابل تجلیل است و اسکار او شایسته او است. ایرانی ها باید از این رویداد سینمایی جهانی خوشحال باشند و قدر این هنرمند را بدانند. ولی متاسفانه عده ای همه چیز را قاطی میکنند. عده ای میخواهند که او علیه رژیم فریاد بزند و او را به رفتار مشکوک متهم میکنند. برخی از حسادت وتنگ نظری و تعصب سیاسی، علیه او موضع میگیرند. برخی با احساس ضدآمریکایی پیش پاافتاده او را محکوم میکنند و برخی ها به لحاظ تنگ نظری سیاسی، به او انتقاد میکنند. اینگونه برخوردها، گاه ریشه در ایدئولوژی «رئالیسم سوسیالیستی متعهد» دارد، گاه منشا در ایدئولوژی «مذهبی ضدغربی» دارد و گاه متاثر از ایدئولوژی تنگ «همه چیز سیاست است» میباشد. هنرمندان همیشه دارای نگاهی سیاسی و اجتماعی هستند ولی داشتن این انتظار که هنرمند باید بطور قطع «سیاسی گر» باشد، نابجاست. بیشتر افرادی که انتقاد کننده او هستند حتا فیلم را هم تماشا نکرده اند. برای اینان موضع گیری سیاسی یک وظیفه «مقدس» است. حال آنکه کار و خلاقیت هنری به سیاست محدود نمی شود. 
 ایرانیان عزیر افتخار کنید که فرزندان ایران، علیرغم همه محدودیت ها و سانسورها، قادرند اثر هنری بیافریند و جامعه جهانی را مجذوب خود کنند. جامعه ما به بلندنظری و قدرشناسی نیازمند است. تنگ نظری، ما را به پائین میکشد.(جلال ایجادی 28/02/2017).