مراسم جشن چهارشنبه سوری با غروب آفتاب با چیدن هفت کپه آتش و پریدن از روی کپه های آتش آغاز می شود. همگان، پیر و جوان و بچه ها با شادی، از روی آتش می پرند و زمزمه می کنند: «زردی من از تو، سرخی تو از من»، جشن چهارشنبه سوری مقدمه ای برای استقبال بهار و زنده شدن طبیعت است و همانند "جشن نوروز" و "سیزده بدر" نمی‌توان رسوم و تاریخچه‌ای مکتوب برای آن یافت.

واژهٔ «چهارشنبه‌سوری» از دو واژهٔ چهارشنبه، نام یکی از روزهای هفته، و سور به معنای جشن و شادی ساخته شده است.
این جشن از گذشته بسیار دور در ایران زمین مرسوم بوده‌است و جشنی ملی و مردمی است. چهارشنبه‌سوری جشنی نیست که به دین یا قومیّت افراد وابسته باشد و در میان بیشتر ایرانیان رواج دارد.

کتایون مزداپور نویسنده و پژوهشگر آئین زرتشتی می گوید که جشن‌ها و آیین‌های کهن ایرانی به همه ایرانیان تعلق داشته‌اند و دارند. بسیاری از آنها به دوران پیش از مهاجرت آریاییان به این سرزمین بازمی‌گردند و خیلی از آنها هرگز زرتشتی نبوده‌اند. چهارشنبه سوری از جمله اینگونه جشن های کهن ایرانی است.