خيابان هاى جمهوريت آنى نيستند كه بر زير پاهاى ما نصب كرده اند. اين خيابانها فقط و فقط براى عبور و مرور استبداد و ديكتاتورى و ظلم ساخته شده اند.

اين بناها و چهارچوب ها مال تباهى و ويرانى اند. جمهورى اسلامى اين حكومت درست مثل صندوق آراى انتخابات است. كوچه به كوچه مى گردانند و دريوزگى مى كنند. مشروعيت دريوزگى.

جز بيكارى و فقر و بيسوادى چيزى براى اين ملت نداده اند و آن وقت در تاييد همين كارهاى نكرده، راى ملت را خواهانند.

به كسانى كه خواهان راى دادن هستند مى خواهم بگويم كه شما تنها يك برگه را به صندوق استبداد نمى اندازيد. شما شرف و غرور و اعتبار و اصالت خويش را مى اندازيد بر صندوق و تقديم حكومت دو دوزه باز مى كنيد.

جمهورى اسلامى ايران؟

براى اينها جمهوريت و اسلاميت و حتى ايرانيت مهم نيست بلكه " ماندگارى در اوقات تسلط " مهم است. براى اينها ترك و عرب و لر و بلوچ سياهى لشگران كتك خور و كاراكترهاى منفى فيلم " ماندگارى در اوقات تسلط" اند.

شيوه ى آخوند جماعت، پر كردن جيب با گرياندن و مرثيه خواندن و تظلم نمايى است. صندوق هاى رايشان را هم با هزار بامبول مثل جيبشان پر خواهند كرد. صندوق راى آنها جيب آنهاست.

راى نمى دهيم. آزربايجان در فيلم " ماندگارى در اوقات تسلط " بازى نمى كند. ميدان انتخاباتى آنها را هم گرم نخواهيم كرد اما انتخابات را به ميدان و چالشى براى گرم كردن خويش تبديل مى سازيم. اين حكومت هم مثل ديگر ادوار حكومتى ايران، تداوم جباريت و سلطه و ديگرى ستيزى است.

در " سرِ زمينى " ( نه سرزمين ) كه انسانيت و حقوق و آزادى مصادره شده و به بايگانى بايكوت منتقل يافته اند ما هم آنها را در اندرونى واژه ى بايكوت حصر مى كنيم اگرچه مى دانيم صندوق هايشان را با انواع و اقسام حقه و كلك تسلط پر خواهند كرد. اما مهم كارى است كه ما انجامش مى دهيم.

زبانمان را بريده اند و دستمان را باز نگهداشته اند كه نپرسيم، كه نخواهيم، كه فقط برگه هايشان را بر صندوقهايشان بيندازيم.