به نام خداوند جان و خرد

«کسانی که برای رسیدن به کعبه ی هدف، دل بر عبور از سد خار و خاره می بندند، بدون تردید، روزی شاهد آرزو را درآغوش خواهندکشید.»

دو دهه از تلاش بی وقفه و قانونمدار معلمان ایران و تشکل های صنفی آنها برای خارج نمودن آموزش و پرورش از شرایط نامطلوب موجود و حرکت آن به سمت رشد و تعالی می گذرد.

مسئولان کشور اعم از دولتمردان و مجلس نشینان که همواره و با اندکی تفاوت نسبت به همدیگر، نگاهی سیاسی و ابزارگونه به مقوله آموزش داشته و از بند بند اسکلت پوسیده آن، مطمحی برای چشم اندازهای جناحی و شخصی ساخته اند، به جای استفاده بهینه از اشتیاق فراوان و استعداد بالقوه تشکل های صنفی معلمان درجهت بازسازی نهاد ساختارساز آموزش و پرورش ، به تقابل با آن پرداخته و با برخوردهای امنیتی و فراقانونی، تلاش نموده اند تا آنها را جبهه ای تقابلی و تخریبی جلوه دهند و از معلمان و فرآیند حق طلبی آنها، چهره ای زیاده خواه، ترسیم و به افکار عمومی معرفی نمایند.

بازداشت و تبعید چهره های شاخص کانون های صنفی معلمان و به بند کشیدن آنها با اتهام های مبهمی مانند تشویش اذهان عمومی و تبلیغ علیه نظام، بارزترین نماد و شاخص ترین نمود این تقابل غیرقانونی و اقتدارگرایانه است که نه درقالب ارزش های نظامی می گنجدکه شعارزدگان پشت نام آن پنهان شده اند، نه در قانون اساسی، تعریفی روشن و جایگاهی مشخص برای آن وجود دارد.

جای بسی تاسف است که در سیستم قضایی کشورکه انتظار می رود مأذنه خوش طنین عدالت و نماد عملی دادگری و برابری باشد، محکومان اختلاس های بزرگ، غارتگران اموال عمومی و قاچاقچیان مواد مخدر از چنان امتیاز و شرایط ویژه ای برخوردارند که می توانند گاه و بیگاه در قالب مرخصی دربسیاری از امور زندگی اجتماعی، حضوری آزاد داشته باشند اما معلمانی که در چارچوب قانون اساسی برای اصلاح ساختار آموزشی کشور، به فعالیت صنفی پرداخته اند، با برخورداری ازکمترین میزان حق دفاع، چنان به بند کشیده می شوندکه گویی سر نخ همه ی بدبختی ها و قانون گریزی های موجود به آنها بسته است. این رفتارهای فراقانونی که در لفافه تفسیرهای مصلحت جویانه، عدالت و مساوات درآن، رنگ می بازد، چنان عرصه را بر پیشتازان حرکت های فرهنگی تنگ و محدود می کند که به ناچار برای جلب حمایت بدیهیات قانونی و اجرای تمام و کمال موازین قضایی که ازآنها دریغ داشته شده است، در قالب اعتصاب غذا، مرگ را درآغوش می گیرند. کمااینکه اسماعیل عبدی، عضو هیئت مدیره کانون صنفی معلمان تهران که در زندان به سر می برد، برآن است تا طی روزهای آینده به همین اقدام دست بزند.

بدون تردید، آموزش و پرورش در شرایط کنونی آن برای تربیت شهروندانی موفق و روزآمد، ترمیم زیرساخت های مختلف فرهنگی، هنری، سیاسی و اجتماعی و به طور کلی، برای نهادن سنگ زیربنای توسعه پایدار و همه جانبه کشور، به مثابه ماشینی با ظاهری آراسته ازعهد عتیق است که باید تنه به تنه همه فرآورده های تکنیکال عصر حاضر بزند و انسان هایی تربیت کند که درهم نشینی و برخورد با مؤلفه های زیستی معاصر، کمیتشان بسختی لنگ نزند.

نگاه سیاسی و ابزاری به آموزش و پرورش در ترسیم چشم اندازها و تدوین بودجه عمومی به گونه ای که این نهاد پایه ای و بنیادین درآن، قربانی کج سلیقگی و نگرش ناصواب دولت و مجلس می شود، خصوصی سازی های بی قاعده و نامتقارن با شرایط کشورکه نقض آشکار نص صریح قانون اساسی برای تعمیم آموزش رایگان و عمومی است، اختصاص بخش عظیمی از بودجه کشور به نهادهای مجهول الخاصیت و مجعول الهویت ظاهرا فرهنگی، وجه المصالحه قراردادن مناصب و عناوین شغلی آموزش و پرورش برای بده بستان های متداول در ستادهای انتخاباتی، استخدام های بی قاعده، فله ای و غالبا مبتنی بر داد و ستدهای سیاسی و انتخاباتی، فرمایشی بودن آموزش های ضمن خدمت معلمان ، نظام ارزشیابی نامتجانس با ویژگی های شغل معلمی، امنیتی بودن فضاهای آموزشی، وضعیت حقوقی، بیمه ای و زیستی بسیار ناعادلانه، سخت و اسفبار بازنشستگان فرهنگی، معیشت تبعیض آلود کارکنان ستادی، اداری و آموزشی مجموعه آموزش و پرورش نسبت به بسیاری دیگر از کارکنان دولت، کاهش شدید انگیزه درمعلمان و دانش آموزان، غلبه نگرش غیرعلمی و کمیت گرا بر شالوده محتوای کتاب های درسی، ضعف کاملا مشهود سخت افزاری، فقدان محیط شاداب و نشاط آفرین در مدارس، اختفای ضعف های عدیده موجود تحت لوای نمره های مجعول، رویکرد ویترینی و مبتنی بر روزمرگی برنامه ها ، بیگانگی معلمان با دستاوردهای جدید تکنولوژی آموزشی و غلبه مافیای کنکور و کتاب های تجاری کمک آموزشی، ازجمله مشکلات ریز و درشت و بیمارهای پیدا و پنهانی است که به برکت نگرش نادرست و عملکرد ناشایست مسئولان، تمام تار و پود پیکره عظیم آموزش و پرورش را مانند سلول های سرطانی فراگرفته و آن را مصداق بیماری محتضر نموده که ازهر مرض لاعلاجی، حظی وافر و سهمی قابل توجه برده است.

تلاش کنشگران صنفی فرهنگی همواره در جهت رفع همین معضلات پیچیده و پنهان آموزشی و فرهنگی بوده و خواهدبود. مشکلاتی که مانند موریانه، پایه های فرهنگ و مدنیت و زیستار انسانی را از درون می خورند تا عاقبت آوارهای کشنده آن در سکوت و غفلت بر سر مردم فرو بریزد.

بدون تردید، غلبه براین مشکلات غامض و درمان این بیماری های مزمن فرهنگی، در گرو تغییر اساسی در چند مقوله خواهدبود :

۱. تغییر نگرش مسئولان و افکار عمومی نسبت به اهمیت انکارناپذیر و نقش بنیادین آموزش و پرورش در تمام جنبه های زندگی اجتماعی.

۲. اصلاح نظام بودجه ریزی کشور با تغییر رویکرد سرمایه گذاری همه جانبه در آموزش و پرورش.

۳. حذف نگاه امنیتی نسبت به فعالیت تشکل های صنفی معلمان و پذیرفتن این حقیقت بزرگ که:«نهادهای مدنی تنها حلقه واسط قانونمند و رسمی میان جامعه هدف و نهاد قدرت هستند».

سخن پایانی :
اکنون که کشور ما در برهه خاصی از حیات سیاسی - اجتماعی خود به سر می برد و ضرورت دارد که مردم در شرایطی آرام و به دور از چالش و دغدغه به انتخاب دست بزنند، تشکل های صنفی معلمان به احترام این حق بزرگ ملت و به منظور جلوگیری از استفاده ابزاری جناح های سیاسی و جریان های قدرت از اعتراض های معلمان، از برگزاری تجمع اعتراض آمیز و بحق خود در هفته معلم، چشم می پوشند و امیدوارند که هم مسئولان و هم کاندیداهای ریاست جمهوری فراموش نکنند که فرهنگیان برای احقاق حقوق حقه خود کاملا مصمم هستند و برای تغییر شرایط ناگوار و ناهنجار آموزش و پرورش هرگز از پای نخواهند نشست.

امیدواریم دولت دوازدهم با پرهیز از بیان ایده آل های فرمایشی که غالبا صورت امکان نمی بندد و با فراهم نمودن بستر واقعی تعامل و گفتگو ، فضایی ارزشی و فرهنگی را برای رفع مشکلات موجود آموزش و پرورش و معلمان فراهم کند و بداند که در صورت داشتن اراده ای قاطع و عزمی جزم و واقعی برای برون رفت از وضعیت اسفبار کنونی، تشکل های صنفی را به عنوان یار و همراهی همدل در کنار خود خواهدداشت.

شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان کشور - اردیبهشت ۱۳۹۶