شهید سازی از قربانیان، ابزاری است در دست دین سالاران و ایدئولوژی سالاران، برای گرفتن مجانی جان انسانهای ساده لوح و احساساتی با هدف قدرتمندتر شدن رهبران مستبد، این وظیفه مبرم تمام روشنفکران و متفکران جهان است که برای نجات جان میلیونها انسان از دست کلمه شهادت، باید با هم آوا شوند، کلمه شهادت را مترادف با آلت قتاله ایی مثل گیوتین، ساطور و سیانور، یعنی بعنوان کثیف ترین لغت قتاله در لغت نامه ها و دائرة المعارفهای دنیا به ثبت برسانند٬ و در مدارس جوانان را با نتایج نوشیدن شربت شهادت آشنا سازند٬ تا فرصت طلبان جاه طلب نتوانند امیال خود را با تزریق افکار سکتاریستی بر روی آنها پیاده کنند و آنها را به جوخه های اعدام و یا جبهه های جنگ بفرستند، و آنها باید متوجه بشوند که مردن شوخی نیست و وقتیکه کشته شدید، بجای حوریان بهشتی، و یا ثبت شدن نامتان در تاریخ بشریت، این کرم ها هستند که بسراغتان می آیند، تو گوشتان، دهنتان، دماغتان، حتی توی سوراخ ...تان هم بالا می روند، گور پدر آنها که بخواهند بعد ازاین که کرم ها ترتیب تان را دادند، شهید اعلام شوید و یک مشت شارلاتان سیاسی بیایند و برایتان اشک تمساح بریزند و با زنت بخوابند و نقش عمو را برای فرزندانت بازی کنند، و یا آخوندهای دریده، شهید پرور، صیغه شان بکنند، که چه بشه؟ فلان رهبر دینی و یا کمونیست و یا بقیه احزاب درب و داغون از جنازه کرم خورده اتان پرچمی برای بقای خود بسازند، در طبیعت روزانه هزاران هزار هزار موجودات علفخوار در راه سیر شدن شکم درندگان شهید شده و دل و روده شان دریده می شود، چرا به حیوانات درنده آدم نما با ابزاری بنام شهید اجازه دریدن جوانان داده می شود؟ در کشوری که مرگ و نابودی انسان را با کلماتی مثل به درجه رفیع شهادت نایل آمد، و یا اسمش در تاریخ ثبت شد و یا به لیست شهدای تاریخ پیوست، روحش شاد و قبرش پر نور باد و یا در کنار شهدای کربلا مشهود شد و با وعده های سرخرمن در بهشت موعود بزک می کنند، و فرهنگ محبت دروغین یا تعارف و یا به نوعی تقدیم عشق قلابی، برای بدهکار نمودن بیشتر و بیجای طرف مقابل، جان باختن و محرومیت از حیات را با دادن مدال افتخار، همانند چک خالی بدون پشتوانه، با افتخارات پوچ پر می کنند، دین و ایدئولوژی تنها با شهادت آدمهای ساده لوح و احساساتی می تواند روی پای خود بیاستد، انسان به هر دلیلی که می میرد، اگر چند روزی بعد از مرگ، در قبرش باز شود، از بوی تعفن لاشه جنازه هیچ بنی بشری نمی تواند تا فاصله یک کیلومتری به قبرستان نزدیک شود، حتی مادر شهید که سهل است خود خدا هم نمی تواند یک ثانیه آن بو را تحمل کند، آیا آنانی که به شهید پروری مشغولند، زجر و زحمت بزرگ کردن کودکی را چشیده و تجربه کرده اند؟ تا بفهمند والدین برای هر ثانیه از بزرگ شدن بچه و دور کردن آنها از خطر چقدر حرص و جوش، دلهره می خورند، و آنوقت یک لنینی و استالینی و یا خمینی و رجوی و ابوبکر بغدادی و یا دنباله روان اینگونه افکار، در سر راه این جوانان قرار بگیرند، و برای رسیدن به اوج قدرت، مغز این نو جوانان را برای شهید شدن در راه رهبر شدنشان، تهیج کرده و بفرستند وسط میدان مبارزه و جلو گلوله آتشین جلادان، و بعد از آن با یک لیست بلند بالائی از شهدا و معلولین، خود را به مکان امنی در اروپا و یا آمریکا برسانند، و به شهدای خود افتخار بکنند، جوانانی که قبل از بهره مند شدن از لذت بوسه معشوقی جان می