علیرضا تاجیکی که در سن ١٥ سالگی به اتهام تجاوز و قتل بازداشت و به اعدام محکوم شده بود، ۱۹ مرداد در زندان عادل آباد شیراز اعدام شد.

حقیقت تلخی که جامعه ایران بدان بی توجه است ، آنکه کشتن یک انسان بوسیله قانون هیچ گاه دردی از اجتماع آخونديسم را حل نکرده است. ریشه و بنیان جرم و جنایت فرد نیست ، این جامعه است که فردی را در محیطی آلوده و خشن ، همراه با فقر و تبعیض به  جایی رسانیده که با وجود دانستن احتمال اعدام ، باز هم به بزهکاری و جنایت دست می زند.

جنبش پيشتازان مدني وسياسي ايـرانيان  این محاکمه را غیر منصفانه توصیف کرد و با صراحت اعلام نمود که مبنای صدور حکم عمدتا بايد اعترافات متهم باشد آنهم در شرايط زماني و مكاني داشتن عقل سليم كه آقاي علي تاجيك فاقد اين شرايط مهم بوده است اما حكم اعدام از طرف نظام استبداد مطلق حاكم در كمال بي انصافي و به دور از اجراي شرايط عدل اجرا شـد و ملت ايران را ﺑﺎﺭ ديگر در غم و اندوه فرو برد.

علیرضا تاجیک بارها گفت که اعترافات وي تحت فشار از جمله ضرب و شتم، شلاق و آویزان کردن از دست و پا از او گرفته شده است ، این اعدام درحالی صورت گرفته که اقدام مجرمانه توسط وی زیر سن ۱۸ سال صورت گرفته بوده است.

سازمانهای مردم نهاد حوزه کودکان و فعالین اجتماعی و مدنی خواستار توقف اعدام کودکان هستند. معیار مورد نظر این سازمانها در خصوص سن متهم بر اساس پیمان نامه جهانی حقوق کودک(۱۸ سال) میباشد و اینکه اساس استناد به سن بزهکار میبایست زمان وقوع جرم در نظر گرفته شود و نه زمان اجرای حکم.

 اعدام خود به تنهایی عملی شرم آور و تکرار خطاست. هیچ انسانی مالک جان دیگری نیست و اعدام دیگر انسانها آن هم با این همه تبعیض و فقر و فلاکت در جامعه ، سرپوشی بر مشکلات آن جامعه است.

 اما اعدام در ملأ عام با این بهانه که این اعدام باعث عبرت دیگران می شود، یکی از رذیلانه ترین  اعمال است. ترویج خشونت محکوم است و رژیم جمهوری اسلامی با اعدام در ملأ عام سعی دارد به مردم دندان تیز خود را نشان بدهد. این رژیم در اقتصاد ، در فرهنگ و هنر و در امنیت و سیاست بین المللی کارنامه درخشانی ندارد؛ بلکه یکی از سیاهترین دوران ایران همین دوران جمهوری اسلامی است.

منابع زیرزمینی ایران را به تاراج بردند. بیش از کل دوران پیش از انقلاب نفت فروختند و این همه بشکه نفتی که فروخته شد ، هیچ حاصلی نداشت. ایران روز به روز در ژرفای فقر و تبعیض و حقارت بین المللی فرو رفته است و ۴۰ میلیارد بشکه نفت هم هیچ کمکی به مردم ایران ننمود. بنابراین با این کارنامه سیاه، تنها راه سران حکومت اسلامی برای حفظ اریکه قدرت ، ایجاد رعب و وحشت است.

برای آنکه صدای مخالفی در برابر این همه دزدی و فساد شنیده نشود، قلم روزنامه ها را شکستند، وبلاگ نویسان را به اعدام و زندان طولانی محکوم کردند و هر چه توانستند در ملأ عام اعدام کردند و به مردم دندان تیز خود را نشان دادند.

 علي تاجيكي هـا و جوانانی که بخاطر فقر و بیکاری دست به بزه و خطا زده اند ، مقصر نیستند مقصر اصلی رژیم دزد و ضد ایرانی جمهوری اسلامی آخوندي است.